Βγαίνει η χρονιά;

Η ομάδα μετά την αποχώρηση του Καβενάγκι, χάνει (με το αζημίωτο) και τη δεύτερη πιο αξιόπιστη επιλογή της στο σκοράρισμα. Δεν χρειάζεται να μπω στη διαδικασία των στατιστικών γιατί δεν υπάρχει κάποιος που να μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Ντε Βινσέτι ήταν λύση και μάλιστα ιδανική στο σκοράρισμα. Με αυτά τα δεδομένα ξενίζει και είναι ανησυχητικό να διαβάζω ότι ο Κρίστιανσεν αξιολογεί περιπτώσεις αμυντικών, μέσων ή και μεσοεπιθετικών.

Ασφαλώς και ο ΑΠΟΕΛ φαίνεται να έχει ανάγκες και σε άλλες θέσεις. Έχουμε τρεις κεντρικούς αμυντικούς πρώτης διαλογής (Καρλάο, Αστίθ, Μερκής) αλλά ο τέταρτος είναι ο Ιωάννου. Μάλλον κρίθηκε ότι αντέχουμε και πως αν χρειαστεί ο μικρός θα ανταποκριθεί.

Παρόμοια ερωτηματικά σχετίζονται και με τις ανάγκες στη μεσαία γραμμή. Όλες όμως σχετίζονται με το ότι κρίνεται ως μην ικανοποιητική η απόδοση ή και η προοπτική κάποιων παικτών. Από τον Βινίσιους μέχρι τον Μπρεσάν. Όλα κρίνονται επίσης και κάτω από το πλαίσιο της αγωνιστικής φιλοσοφίας του Κρίστιανσεν. Αυτό το 4-1-4-1.

Βγαίνει όμως η χρονιά με τον Σωτήριου και τον Ντε Καμάργκο;

Η απάντηση είναι ένα απλό όχι και αυτό δεν πρέπει να οδηγήσει σε αχρείαστες συζητήσεις για το αν πρέπει να στηρίξουμε τον Σωτηρίου (που τον στηρίζουμε) ή αν πρέπει να κάνουμε υπομονή (που κάνουμε) μέχρι να προσαρμοστεί ο Ντε Καμάργκο.

Όσο συχνή επαφή και αν έχουν ή αν νομίζουμε ότι θα έχουν με τα δίκτυα οι ακραίοι μέσοι (Βάντερ, Γιαννιώτας, Εφραίμ) η ομάδα χρειάζεται κάποιον που θα τις δώσει πρωτίστως λύση στο σκοράρισμα.

Αν αυτό θα το δώσει κάποιος παίκτης με χαρακτηριστικά Αίλτον ή με χαρακτηριστικά Τζιμπούρ είναι κάτι που θα το αποφασίσει ο Κρίστιανσεν. Αυτό που πρέπει να γίνει αντιληπτό όμως είναι ότι τα 60-70 γκολ που θα χρειαστεί να σημειώσουμε στο πρωτάθλημα και όσα απαιτηθούν στην Ευρώπη προκειμένου να έχουμε μια καλή ή και αξιοπρεπή παρουσία απαιτούν την προσθήκη ενός παίκτη που θα ξέρει να την στείλει στα δίκτυα.