Το επιπόλαιο φλερτ

Φλερτάμε εδώ και μερικές αγωνιστικές με την απώλεια βαθμών αλλά οι συγκυρίες και η δυναμική που κουβαλούσε η ομάδα την απέτρεψαν. Ο τρόπος που ήρθε για παράδειγμα η νίκη με την Ανόρθωση ήταν ο ορισμός της μη αντιπροσωπευτικής τεσσάρας.

Με τον Ερμή χρειάστηκε ένα γκολ στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου για να ξεκλειδώσουμε την άμυνα ενώ και με τη Δόξα η απόδοση κρίθηκε στην καλύτερη περίπτωση μέτρια.

Όταν κερδίζεις όμως μετρά η ουσία και τα αγωνιστικά ζητήματα κρύβονται κάτω από το χαλί. Κάτι που δεν μπόρεσε να συμβεί με την Αλκή όπου ο χαλαρός γενικώς ΑΠΟΕΛ φανέρωσε τα προβλήματα που έχει όταν λείπει ο Τάμαρι.

Θα είναι πολύ δύσκολο να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα όταν την ώρα που η μπάλα ζυγίζει 100 κιλά, οι παίκτες που καλούνται να δώσουν τις λύσεις έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά.

Νεαροί, άπειροι, ταλαντούχοι που αδυνατούν φυσιολογικά να κάνουν το κάτι παραπάνω ή ακόμα και το αναμενόμενο. Αυτό έγινε το βράδυ της Δευτέρας με τους Νατέλ, Μπάλογκ, Καζού ή και τον Μπέζιακ που αδίκως κλήθηκε να το σώσει στο ντεμπούτο του.

Είναι για αυτό που υπάρχει εξάρτηση στον Ζαχίντ ή και στον Ντε Βινσέτι έστω και αν ο Αργεντινός δεν μπόρεσε ακόμα να κερδίσει θέση βασικού λόγω των συχνών τραυματισμών του.

Ένα από το μεγαλύτερα θέματα του ΑΠΟΕΛ το οποίο γιγαντώνεται στο 3-5-2 είναι ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη από το αριστερό άκρο. Ο Καζού δεν μπορεί να ανταποκριθεί ως full back και το ότι στο άλλο άκρο κινείται ο Νασούε, αφήνει εκτεθειμένο τον μικρό.

Δεν είναι το τέλος του κόσμου η ισοπαλία αν βοηθήσει ακόμα και τον Τραμετσάνι να διαχειριστεί ακόμα καλύτερα το ρόστερ. Η ευφορία του σερί νικών ήταν αναγκαία αλλά το ζητούμενο πλέον είναι να κερδίσουμε την Πάφο, σε έναν αγώνα που θα είναι πιο δύσκολος από αυτόν με την Αλκή!