Σώζεται η χρονιά;

Όταν κάθε καλοκαίρι διώχνεις δέκα και φέρνεις δέκα και κάθε χειμώνα διώχνεις τέσσερις και φέρνεις άλλους τόσους και στο μεσοδιάστημα αλλάζεις 1-2 προπονητές δεν μπορείς να θεωρείσαι σοβαρή ομάδα.

Ο ΑΠΟΕΛ είναι όλα τα πιο πάνω και ακόμα κάτι παραπάνω, οπότε η σημερινή κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε δεν πρέπει να μας ξενίζει. Αν δούμε λοιπόν την μεγάλη εικόνα δεν μπορούμε να έχουμε παράπονο.

Κανένας Κόρε δεν μπορεί να κάνει θαύματα αφού οι παθογένειες είναι τέτοιες που πλέον δεν κρύβονται.

Φυσικά η προκλητικότητα με την οποία οι παίκτες επιλέγουν πότε θα προσπαθήσουν και πότε θα περπατούν μέσα στο γήπεδο είναι μια άλλη πτυχή που και πάλι αντανακλά στον τρόπο που λειτουργεί το ποδοσφαιρικό τμήμα.

Πλέον δεν γράφει τίποτα πάνω τους ή τουλάχιστον τα όσα εφαρμόζει η διοίκηση και ο Τέτι. Οι αποκαρδιωτικές αποδόσεις και η έλλειψη διάθεσης οδήγησε σε πολλές ομιλίες, επιπλήξεις ή και δημόσιες προειδοποιήσεις αλλά εξακολουθούμε να βλέπουμε διάθεση που θυμίζει δημόσιους υπαλλήλους αντί τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες στην Κύπρο.

Ασφαλώς και έχουμε πιθανότητες να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Αυτό δεν θα συμβεί επειδή τα καταφέραμε και τα προηγούμενα χρόνια αλλά επειδή ίσως οι παίκτες και ο προπονητής καταφέρουν να το σώσουν.

Πρέπει στους αγώνες που έχουν μείνει να δούμε ένα πολύ διαφορετικό ΑΠΟΕΛ και ρεαλιστικά αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο. Νομίζω ότι η μόνη περίπτωση να ανατραπούν τα δεδομένα όπως έχουν προδιαγραφεί είναι αν οι 3-4 μεταγραφικές προσθήκες Ιανουαρίου αποδειχτούν βαρόμετρο.

Νομίζω αν περιμένουμε από τον Ντε Βινσέτι να κάνει πράγματα που έχουμε να δούμε από την πρώτη του θητεία ή τον Τάμαρι να ωριμάζει ποδοσφαιρικά, μάλλον εθελοτυφλούμε.

Το πρόβλημα είναι γενικότερο απλά πρόκειται για δυο από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις αφού είναι οι παίκτες που αναμένουμε να κάνουν τη διαφορά.