Που είσαι Σερ Αλεξ…

Η πιο ενδιαφέρουσα ιστορία σε αυτή τη φάση του Τσάμπιονς λιγκ ήταν ο αποκλεισμός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ – τα ποδοσφαιρικά δράματα είναι πάντοτε συναρπαστικά. Βέβαια στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει κάτι παράξενο: η Σεβίλλη, που έχει μια συλλογή από ευρωπαϊκά τρόπαια δεν είναι καμιά τυχαία ομάδα, ήταν καλύτερη και προκρίθηκε. Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι οι αποδοκιμασίες του Ολντ Τράφορντ στον Μουρίνιο, που περισσότερο κι από ένα πικρό αποκλεισμό ζει κι αυτός μια αληθινή συντριβή: την συντριβή του από τον Σερ Αλεξ Φέργκιουσον.

Η πρόοδος σταμάτησε

Λίγους μήνες πριν πει το αντίο του στο ποδόσφαιρο, με την ευκαιρία ενός ακόμα ρεκόρ που ο Σερ είχε καταρρίψει στο Τσάμπιονς λιγκ, ο φίλος μου ο Ακης Κουζούλης είχε φτιάξει στη Nova ένα βίντεο, στο οποίο έβλεπες τις μεταβολές του προσώπου του μεγάλου δάσκαλου καθώς περνούσαν τα χρόνια. Καταλάβαινες ότι η πορεία του χρόνου προκάλεσε στον Σερ Αλεξ μια σειρά από μεταμορφώσεις, που εν τέλει ήταν και μεταμορφώσεις της ίδιας της ομάδας του. Εβλεπες τον Σερ Αλεξ νέο και αγχώδη, αλλά γεμάτο πάθος, τον παρακολουθούσες να μεταλλάσσεται σε μεγάλο εργάτη, σε μάνατζερ, σε στρατιωτικό διοικητή, σε εμψυχωτή, σε σοφό γέροντα που τα έχει δει όλα.

Μαζί του άλλαζε και η ομάδα του: αργή και αγχώδης αρχικά, θεαματική και ασταμάτητη μετά, ψυχωμένη και πεισματάρα όταν έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης, κοσμοπολίτισσα και υπερδύναμη και τελικά συνώνυμο του πρωταθλητισμού και της μεγάλης διάρκειας. Οι εποχές άλλαζαν την εικόνα, αλλά οι μεταβολές αυτές οδηγούσαν σχεδόν πάντα σε ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Μόνο που όταν ο Σερ έφυγε μαζί του σταμάτησε και η πρόοδος, παρά τα χρήματα που ξοδεύτηκαν και ξοδεύονται.

Ένα τεράστιο παράδειγμα

Ο Σερ Αλεξ, μπορεί να έφυγε, παρέμεινε όμως ένα τεράστιο παράδειγμα καθοδηγητή γιατί ήταν πάνω από όλα ο κοινωνός μιας μοναδικής νοοτροπίας που δημιουργεί πρωταθλητές. Ο Σερ Αλεξ είχε τη δυνατότητα να βελτιώνει παίκτες χωρίς μεγάλες δυνατότητες μπολιάζοντας τους με την νοοτροπία της μεγάλης ομάδας: αυτή η ικανότητα ήταν η μεγάλη σπεσιαλιτέ του. Αν σε διάλεγε, έκανες για το κλαμπ, ήσουν έτοιμος για την ιστορία, όφειλες να ανταποκριθείς στα συχνά ακατανόητα κριτήρια επιλογής του Σκοτσέζου. Ο Σερ έδωσε βάρος στην φανέλα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η φανέλα ήταν για τους παίκτες του παράσημο, το παράσημο έπρεπε να δικαιολογηθεί στο πεδίο της μάχης. Όταν είχε φύγει είχα γράψει πως ως παραμένοντας στην μνήμη όλων ως ένας αγέρωχος μαχητής, κι ένας υπέροχος αλαζόνας όπως όλοι οι τεράστιοι ηγέτης, ο Σερ Αλεξ θα υπάρχει στην ιστορία της ομάδας για να θυμίζει πάντα ότι η ζωή, η καριέρα και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι ακριβώς το ίδιο. Ομως δεν μπορούσα να φανταστώ ότι η ανάμνηση των θριάμβων του θα στοίχειωνε τόσο πολύ πρώτα το κοινό και μετά την ίδια τη διοίκηση του συλλόγου, που από τη μέρα που αυτός αποχώρησε έχει ξεχάσει τι θα πει εμπιστοσύνη σε προπονητή. Λένε συχνά ότι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η απόδειξη του πόσο άλλαξε το αγγλικό ποδόσφαιρο.

Ο Σερ Αλεξ χρειάστηκε χρόνια για να κερδίσει το πρώτο του πρωτάθλημα, αλλά το κέρδισε γιατί είχε την εμπιστοσύνη του συλλόγου – παρά τις μουρμούρες. Τώρα λένε κανείς δεν νοιώθει την εμπιστοσύνη του συλλόγου γιατί το ποδόσφαιρο άλλαξε: διαφωνώ, δεν είναι θέμα ποδοσφαίρου, είναι θέμα σύγκρισης. Πριν τον ερχομό του Φέργκιουσον η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε είκοσι χρόνια να πάρει το πρωτάθλημα. Μετά την φυγή του όποιος τον διαδέχεται παραλαμβάνει την ιστορική του παρακαταθήκη που είναι τεράστια. Ποιος μπορεί να σηκώσει το βάρος της σύγκρισης; Κανείς και για αυτό και κανείς δεν στεριώνει: δεν είναι ο Μου ο πρώτος που σφυρίζουνε και από κανένα μετά τον Φέργκιουσον δεν ήταν ευχαριστημένοι.

Φλέρταρε από την πρώτη μέρα

Ο Μουρίνιο ήθελε να γίνει ο νέος Σερ Αλεξ. Φλέρταρε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ από τη μέρα που ο μεγάλος Σκωτσέζος είπε το αντίο. Ηθελε να αναμετρηθεί με τον μύθο. Βρέθηκε εκεί σαν έτοιμος από καιρό και με μεγάλο κίνητρο, αφού προερχόταν από μια αποτυχημένη χρονιά με την Τσέλσι. Όταν αποκλείεται ή χάνει ένα τίτλο σε κάποιο καθοριστικό ματς, οι εχθροί του θυμούνται πάντα τις παθογένειες του ποδοσφαίρου που διδάσκει και αγαπάει – αλλά η κριτική που του κάνουν είναι πιο προβλέψιμη και από το παιγνίδι του. Αυτές τις τελευταίες μέρες η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ του Πορτογάλου βρέθηκε από το ζενίθ στο ναδίρ: ήταν σπουδαία κόντρα στην Λίβερπουλ και κάκιστη στο ματς με την Σεβίλλη έχοντας πάντα τον ίδιο προπονητή, που αντιμετωπίζει όλα τα ματς με τον ίδιο δικό του τρόπο.

Η ομάδα του έκανε ένα καλό ματς και κέρδισε κι ένα κακό ματς και αποκλείστηκε: συμβαίνει με όλες τις ομάδες. Αν ο Μουρίνιο ήταν προβληματικός και το παιγνίδι του ξεπερασμένο δεν θα κέρδιζε πέρυσι το Γιουρόπα λιγκ και δεν θα ήταν η ομάδα του δεύτερη στην Πρέμιερ λιγκ. Κι αν δεν τον αποδοκίμαζε το Ολντ Τράφορντ η ιστορία του αποκλεισμού της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν θα είχε και μεγάλο ενδιαφέρον: δεν υπάρχει τίποτα το παράξενο όταν μια καλή ομάδα όπως η Σεβίλλη κερδίζει μια ομάδα που βρέθηκε σε κακή βραδιά, όσο μεγάλο κι αν είναι το όνομά της.

Ποτέ δεν θα γίνει

Δεν ξέρω αν θα συνεχίσει ο Πορτογάλος στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και μετά το καλοκαίρι. Αν δεν συνεχίσει, το πρόβλημα του Μουρίνιο δεν είναι το παιγνίδι του: το γνώριζαν και όταν τον φώναξαν να αναλάβει την ομάδα. Το να κάνεις κριτική σε αυτούς τους προπονητές ανάλογα με το αποτέλεσμα είναι πανεύκολο: ξέρεις πως παίζουν και το ίδιο το παιγνίδι είναι η τύχη τους και η ατυχία τους – όταν το πράγμα λειτουργεί είναι Θεοί και υπέροχοι, όταν δεν λειτουργεί είναι ξεπερασμένοι, προβλέψιμοι, μονότονοι.

Η ικανότητα του Πορτογάλου είναι δεδομένη, όσο και τα κουσούρια του: αν αύριο φύγει θα βρει σίγουρα πάλι ένα τεράστιο συμβόλαιο. Το πρόβλημα του Μουρίνιο είναι ότι πιέζει τους παίκτες του για να πάρουν αποτέλεσμα ακολουθώντας τη δική του στρατηγική και το δικό του πλάνο – ολοένα και συχνότερα οι πολυεκατομμυριούχοι ποδοσφαιριστές που έχει στην δούλεψή του τον βαριούνται ή δεν ανταποκρίνονται στα θέλω του. Ο Μου πιέζει σαν δυνάστης που μόνο απαιτεί: έτσι κάνουν όλοι οι μεγάλοι προπονητές και είτε μας αρέσει το ποδόσφαιρο που παίζουν οι ομάδες τους, είτε όχι, το γούστο μας λίγο τους ενδιαφέρει.

Σκληρός και αλαζόνας ήταν και ο Σερ Αλεξ, τις μέρες των θριάμβων του οποίου το Ολντ Τράφορντ αναπολεί, αιχμάλωτο στην νοσταλγία τους. Και σφυρίζει τον Μουρίνιο, απλά γιατί δεν είναι ο Σερ Αλεξ, που στην επιστολή του αντίο του είχε γράψει πως το μυστικό του ήταν ότι είχε «την αυτοπεποίθηση και το χρόνο να χτίσει ένα ποδοσφαιρικό κλαμπ και όχι απλά μια ομάδα». Κανείς ποτέ δεν θα χει αυτή την δυνατότητα στο μέλλον. Δυστυχώς…

πηγή: karpetshow.gr