Πόσο ρε; Πόσο;

 

Καλημέρα αδέλφια,

Ακολουθεί φανταστική περιγραφή.

Ομονοιάτης με την οικογένεια του βρίσκεται σε διακοπές. Αν και το παίζει ότι βαρκέται να φκει έξω και θέλει να μείνει στο δωμάτιο του πόψε, τελικά πείθεται από την γενέκα του και πάνε σε εστιατόριο. Ξέρει ότι παίζει ο ΑΠΟΕΛ αλλά δεν το λέει. Πάει στο εστιατόριο και κάθεται πλάγια από την τηλεόραση και κάνει ότι τρώει και δεν ασχολείται. Τα μάτια του κάνουν κάθε 1 λεπτό αστραπιαίες κινήσεις προς την αριστερή γωνιά τη τηλεόραση και αναπάυεται η ψυχή του κάθε φορά που βλέπει το 0-0. Στο ημίχρονο κλείνει με ικανοποίηση τα μάτια του και εύχεται να αντέξουν ακόμα ένα ημίχρονο οι Νορβηγοί. Ποτέ όμως δεν προδίδεται ότι ασχολείται.

Το ίδιο σκηνικό συνεχίζεται μέχρι το 70’. Έχει φάει ήδη και το φρούτο του και έστω και αν η γενέκα του θέλει να φύει αυτός ρίχνει το επικό «κάτσε να τελειώσουν οι λαστιχάριες». Είναι η στιγμή που παραγγέλει ακόμα μία μπύρα και γυρίζει την καρέκλα του προς την τηλεόραση. Αν και τα μάτια του έχουν σοβαρό ύφος τα χείλη του είναι ελαφρώς τεντωμένα. Τα χαμόγελο γίνεται πιο παιδικό όταν κάτι μιτσιοί δίπλα του παρακαλούν να βάλει γκολ το ΑΠΟΕΛί. Θέλει αλλά στέκεται στο ύψος του και δεν τους λέει τίποτα. Ούτε κάν ένα «δεν πειράζει μάνα μου»

Από το 85’ και μετά όλοι στο εστιατόριο έχουν καρφωμένα τα μάτια στην τηλεόραση. Και τα γκαρσόνια. Παραγγέλει το λογαριασμό αλλά ξέρει ότι θα έρθει μετά το τέλος του παιχνιδιού. Απολαμβάνει κάθε λανθασμένη πάσα…

Ο Βάντερ βγάζει την μπαλιά στο 91’. Είναι εκείνη η στιγμή που ξέρει ότι θα περάσει η γαμημένη από 3 αμυντικούς και θα έρθει ο καλαμαράς να την κουντήσει μέσα.

Οκτώ ώρες μετά οι πρώτες ηλιακτίδες του καλοκαιρινού ήλιου κτυπάνε το παράθυρο του. Το άγρυπνο μάτι κοιτάζει σαν αετός το ταβάνι. Αν και γύρω του όλοι κοιμούντε ανοίγει το στόμα του (η προηγούμενη φορά ήταν που παράγγειλε το λογαριασμό) και μουρμουρίζει «Πόσο κώλο ρε τούτοι οι λαστιχάριες; Πόσο κώλο;»

Σούπαμαν