Περιμένοντας το κλάμα του…

Τον λοιδορούνε, τον κοροϊδεύουνε, αλλά δεν μπορούν να μην ασχολούνται μαζί του. Κι απόψε τα μάτια όλων θα είναι πάνω του κι ας μην μπορεί να βρει από την αρχή του τουρνουά σταθερότητα για να  κάνει σπουδαία ματς – ακόμα κι έτσι είναι πάντα ο Ρονάλντο. Κι επειδή είναι μάλλον κουτό να συζητάμε για το αν είναι καλός παίκτης κάποιος που βάζει εδώ και μια επταετία πάνω από 45 (!) γκολ το χρόνο, ας δούμε γιατί δυσκολεύεται, χρόνια τώρα να παίξει καλά στην Εθνική Πορτογαλίας – ειδικά στις τελικές φάσεις των μεγάλων τουρνουά.

Πολύ αθλητική δουλειά

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: τα μεγάλα τουρνουά του καλοκαιριού είναι δύσκολα για όλους, αλλά είναι πολύ δύσκολα για αυτούς που, όπως ο Ρονάλντο, ποντάρουν στα αθλητικά τους προσόντα κυρίως. Περισσότερο από καλός ποδοσφαιριστής ο Ρονάλντο  είναι σπουδαίος αθλητής. Εχει ταλέντο – κι αν δεν είχε δεν θα μπορούσε ποτέ να βάλει το πρώτο γκολ που πέτυχε φέτος στους Ούγγρους πχ – αλλά ό,τι βλέπουμε είναι κυρίως αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς. Ο Ρονάλντο γυμνάζεται περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιριστή ανάλογης κλάσης και όχι τυχαία: στα δεκαπέντε του υποβλήθηκε σε εγχείριση καρδιάς, γιατί υπέφερε από ταχυκαρδία. Το ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα του παραμένει μυστήριο – ο ίδιος για αυτό δεν μιλάει ποτέ. Όμως η περιπέτεια αυτή του άφησε ως κληρονομιά το φόβο ότι αν δεν γυμνάζεται σκληρά δεν θα κάνει καριέρα: σήμερα έχει τρεις προσωπικούς γυμναστές, ένας εκ των οποίων, ο Γκίντερ Σμιθ, δούλευε προηγουμένως στη ΝΑSA! Αυτός έχει επιμεληθεί το αξίας 145 χιλιάδων ευρώ γυμναστήριο που ο Πορτογάλος μεταφέρει σε κάθε σπίτι του. Ο Ρονάλντο είναι επίσης τρελός με την «παγοθεραπεία»: περνά ώρες καθισμένος στον πάγο για να ξεκουράσει ή να τονώσει τους μυς του. Η δουλειά είχε ως αποτέλεσμα την διαρκή πρόοδό του: ο Σερ Αλεξ γράφει στην βιογραφία του ότι ο Πορτογάλος είναι ο μόνος παίκτης που στα 25 του ήταν πιο γρήγορος από όσο στα 22 του και σίγουρα πιο αλτικός και πιο δυνατός – «οι άλλοι παίκτες» γράφει ο Σκωτσέζος «είναι απλώς πιο σκληροί». Ο Ρονάλντο γυμνάζει πολύ και το μυαλό του: οι τέχνες της ανατολής, αλλά και το πόκερ (!) είναι αγαπημένα του χόμπι. Μόνο που όπως λένε οι γυμναστές του η σούπερ φόρμα του δεν μπορεί να διαρκεί πάνω από τέσσερις – πέντε μήνες: ο Ρονάλντο στις μεγάλες διοργανώσεις φτάνει ντε φορμέ – είναι σαν αθλητής στίβου εκτός σεζόν. Στο Euro αυτό το ντεφορμάρισμα φαίνεται σε μικρές λεπτομέρειες: τρέχει λιγότερα χιλιόμετρα από ότι στο Τσάμπιονς λιγκ (7,1 έναντι 8,6 ανά ματς), δεν συγκαταλέγεται μεταξύ όσων έχουν την καλύτερη επιτάχυνση (ακόμα κι ο επίσης κουρασμένος Μπέιλ τον αφήνει πολύ πίσω), παίζει λιγότερο. Το Don Ballon επισημαίνει ότι στη Ρεάλ έρχεται σε επαφή με τη μπάλα στο 73% των επιθέσεων που κάνει η Βασίλισσα – ποσοστό διπλάσιο από αυτό του Μπενζεμά και πολύ μεγαλύτερο από το αντίστοιχο του Μπέιλ (58%). Στην Εθνική Πορτογαλίας συμμετέχει ενεργά μόνο στο 57% των επιθέσεων που επιχειρούν οι Πορτογάλοι – για τον Κριστιάνο αυτή η συμμετοχή είναι μικρή. Δικαιολογείται ωστόσο και από την έλλειψη φρεσκάδας, αλλά και από το ότι το παιγνίδι της Πορτογαλίας είναι χειρότερο από της Ρεάλ.

Όχι ακριβώς σαν Ρεάλ

Ο Σάντος στα πρώτα ματς προσπάθησε να παρουσιάσει μια Πορτογαλία που έμοιαζε με τη Βασίλισσα. Χρησιμοποιούσε τρεις κυνηγούς (Νάνι, Ρονάλντο, Ζοάο Μάριο ή Κουαρέσμα), τρεις μέσους όπως η Ρεάλ (με τον Μουτίνιο να κάνει τον Μόντριτς και τον Γκόμεζ τον Κρος), έπαιζε με μπακ τον Βιερίνια, που δημιουργούσε στα δεξιά την υπεραρυθμία που στη Ρεάλ δημιουργεί ο Μαρσέλο στ αριστερά. Η σπανιόλικη λογική της Πορτογαλίας φάνηκε και σε κάμποσες μεμονωμένες φάσεις: για παράδειγμα το πρώτο γκολ του Ρονάλντο κόντρα στους Ούγγρους έρχεται μετά από 13 πάσες των Πορτογάλων. Όμως το ρίσκο του Σάντος δεν έφερε νίκες και η ομάδα άλλαξε: η προσθήκη του μαχητή Ρενάτο Σάντσες και η οπισθοχώρηση του Ζοάο Μάριο στη γραμμή των χαφ, την έκαναν αν μοιάζει πιο «κουμπωμένη». Η έξοδος του Μουτίνιο από την ενδεκάδα λιγότερο παραγωγική. Ο Σάντος άφησε το 4-3-3 της αρχής για ένα πιο στιβαρό 4-4-2, που όμως βγάζει τον Κριστιάνο τελείως έξω από τα νερά του: στο ματς με τους Πολωνούς, μεταξύ του Ρονάλντο και του Νάνι, υπήρχαν σταθερά 30 με 40 μέτρα απόσταση! Ο Ρονάλντο παίζει στη θέση του φορ, μόνος συνήθως κι αβοήθητος, πράγμα που στη Ρεάλ λόγω της παρουσίας του Μπενζεμά δεν συμβαίνει ποτέ: μεταξύ μας δεν συνέβαινε και σε καμία ομάδα που αγωνίστηκε – παντού είχε μπροστά του ή δίπλα του ένα βαρύ κυνηγό ικανό να του ανοίγει διαδρόμους. Ακόμα και στην προ τετραετίας Πορτογαλία, στα τελικά του Euro του 2012, όταν έκανε τα καλύτερα στην Εθνική παιγνίδια του, δεν έπαιζε όπως τώρα: ο Πόστιγκα και ο Ούγκο Αλμέιδα του έδιναν στηρίγματα και του δημιουργούσαν χώρους.

Κάθε ματς είναι δοκιμασία

Ο Σάντος μιλά πάντα κολακευτικά για το αστέρι του. Το κάνει γιατί κατά βάθος γνωρίζει πως ο τρόπος που χρησιμοποιεί τον Ρονάλντο μετατρέπει κάθε παιγνίδι του σε δοκιμασία. Ο κουρασμένος Ρονάλντο μπλέκει στις συμπληγάδες πέτρες κάθε άμυνας χωρίς τις μπαλιές του Μόντριτς, χωρίς τα τρεξίματα του Κρος, χωρίς τον Μπενζεμά που του ανοίγει χώρους και χωρίς τον Μπέιλ που μπορεί και πλάτος στην επίθεση να δώσει και να τους πάρει όλους αμπάριζα! Παρόλα αυτά δεν παρατάει τίποτα και η προσπάθεια του είναι αξιοσημείωτη: χρειάζεται ένα γκολ για να ξεπεράσει τον Πλατινί και να γίνει ο παίκτης που χει σκοράρει πιο πολύ σε τελικές φάσεις ευρωπαϊκού πρωταθλήματος και παραμένει φοβερά συγκεντρωμένος, αν και δεν διευκολύνεται καθόλου από τον τρόπο που η ομάδα του παίζει.

Χθες είπε ότι τον έπιασε η καρδιά του όταν είδε το Μέσι να κλαίει. Δεν το είπε τυχαία. Ξέρει πως όλοι περιμένουν το δικό του κλάμα…

πηγή: karpetshow.gr