Περί συστήματος

Δεν γράφω ούτε απο αγανάκτηση ούτε από οργή ούτε γιατί θέλω να κάνω κριτική. Γράφω για να εκφράσω μια καθαρά προσωπική άποψη σαν απλός φίλαθλος του ΑΠΟΕΛ. Δεν είμαι ούτε ειδήμονας ούτε προπονητής, αλλά τυγχάνει τα τελευταία 20 χρόνια να παρακολουθώ μανιακά ποδόσφαιρο κάθε επιπέδου.

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα από την αρχή, δεν είμαι ούτε υπέρ ούτε εναντίον οποιουδήποτε ανήκει στο τεχνικό και διοικητικό κομμάτι του ΑΠΟΕΛ.

Τα πάντα και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος, επομένως θεωρώ άδικο να ασκείται κριτική σε αυτό το στάδιο. Βέβαια, αν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι κάτι πάει στραβά, εννοείται ότι επιβάλλεται να γίνουν τομές όπου απαιτείται.

Προς το παρόν θεωρώ ότι η ομάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο, με ίσως το καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών βάση αξίας και ονομάτων. Συνεπώς σε θέμα έγκαιρης και ποιοτικής στελέχωσης έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και σε αυτό μερίδιο ευθύνης έχουν τόσο η διοίκηση όσο και το τεχνικό επιτελείο.

Σε καθαρά αγωνιστικό, το δείγμα που έχουμε είναι πολύ μικρό, ειδικά για μια νέα ομάδα που τώρα μοντάρεται. Και ακριβώς εδώ βρίσκεται το θέμα το οποίο θέλω να θίξω.

Με τον ερχομό του πέρσι Πάολο Τραμεζάνι παρέλαβε μια ομάδα στα πρόθυρα αποσύνθεσης και κατάφερε μέσα από τη δική του φιλοσοφία (με όλα τα καλά του και τα κακά του) να την οδηγήσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος (και του κυπέλλου κατά κάποιο τρόπο που δεν είναι της ώρας).

Έχοντας ένα ρόστερ με ανισορροπίες, άλλαξε το σύστημα σε 3-5-2, αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τους Ενσούε/Καζού, διορθώνοντας παράλληλα τις αδυναμίες στο κέντρο της άμυνας, αφού με τους διαθέσιμους κεντρικούς αμυντικούς και χωρίς ένα σούπερ εξάρι οποιασδήποτε διάταξη με 4 πίσω έμπαζε από παντού. Το γεγονός αυτό έθεσε στο περιθώριο παίκτες όπως ο Εφρέμ και ο Ζαχίντ, όμως δεν υπήρχε άλλη επιλογή.

Φέτος, με την απώλεια Ενσούε/Καζού, την προσθήκη στο ρόστερ 2 εξαιρετικών κεντρικών αμυντικών (Λαφράνς/Σάβιτς), αλλά και ενός εξαιρετικού εξαριού (Άλεφ) πιστεύω η επαναφορά του 4-1-4-1 (ή κατά συνθήκη 4-2-3-1) θα ήταν ιδανική επιλογή. Με τον τρόπο αυτό αξιοποιούνται καλύτερα όλοι οι παίκτες.

Με Λαφράνς-Σάβιτς (και Μερκή όποτε χρειάζεται) στο κέντρο της άμυνας και ακραία μπακ Μιχαήλοβιτς-Ζοαοζίνιο στους αγώνες που θέλεις να επιτεθείς και Βούρο-Νικόλα στους αγώνες που θέλεις να παίξεις πιο συντηρητικά, αξιοποιούνται ιδανικά όλοι οι αμυντικοί. Επίσης πιστεύω Σάβιτς και Λαφράνς δεν έχουν τα χαρακτηριστικά (ευκινισία, ταχύτητα) για να παίξουν σε τριάδα πίσω και ταυτόχρονα ο Ζοαοζίνιο, με βάση το βιογραφικό του είναι ακραίος μπακ και όχι full back.

Στο κέντρο, ο Άλεφ είναι παίκτης που από μόνος του γεμίζει την γραμμή μπροστά από την άμυνα. Υπάρχουν παίκτες σε αυτή τη γραμμή που αποδίδουν καλύτερα όταν δεν έχουν άλλο παίκτη δίπλα τους και ο Άλεφ είναι ένας από αυτούς. Σε σύστημα με 3 αμυντικούς δεν υπάρχει η δυνατότητα να παίξεις με ένα εξάρι σε αντίθεση με το 4-1-4-1. Επιπλέον η ύπαρξη 2 πρωτοκλασάτων οκταριών (Σόουζα, Μάτιτς) αλλά και του Ντέβι, ταιριάζει καλύτερα σε αυτό το σύστημα.

Στα άκρα της επίθεσης (που δεν υπάρχουν σε ένα 3-5-2 αν δεν έχεις 2 “ζώα” στα άκρα της άμυνας), η ύπαρξη Τάμαρι, Γιάκολις, Εφραίμ, Χάνι, Αλωνεύτη καλύπτει και με το παραπάνω τις ανάγκες σε αυτές τις 2 θέσεις.  Και το επικίνδυνο σε αυτό το σημείο, είναι η πιθανή περιθωριοποίηση ή η λάθος αξιοποίηση του μεγαλύτερου περιουσιακού στοιχείου της ομάδας, του Τάμαρι, σε περίπτωση εφαρμογής του 3-5-2.

Τέλος στην κορυφή της επίθεσης, η προσθήκη παικτών που μπορούν να αντεπεξέλθουν σε σύστημα με ένα επιθετικό όπως οι Πάβλοβιτς και Χαλένιους, μπορεί να κάνει ευκολότερη τη μετάβαση σε ένα σύστημα με 1 επιθετικό (κάτι που δεν υπήρχε η δυνατότητα να γίνει πέρσι χωρίς επιθετικούς περιοχής).

Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι ένα σύστημα 4-1-4-1 θα ταίριαζε καλύτερα με βάση το υφιστάμενο έμψυχο δυναμικό. Βέβαια δεν είμαι της άποψης ότι ένας προπονητής πρέπει να φτιάχνει το σύστημα με βάση το τι έχει, αλλά να δουλεύει στη φιλοσοφία του και να φέρνει τους κατάλληλους παίκτες για να την υποστηρίξει. Στην περίπτωση μας όμως, έγιναν κινήσεις που δεν συνάδουν με την φιλοσοφία του Τραμεζάνι. Και σε αυτή την περίπτωση η σοφότερη επιλογή, θεωρώ, είναι η σταδιακή μετάβαση από το 3-5-2 στο 4-1-4-1.

Βέβαια, αν είμουν στη θέση του Τραμεζάνι, ίσως και εγώ να πήγαινα με την περσινή συνταγή στον πρώτο επίσημο αγώνα, δεδομένου ότι ο Σάβιτς έχει μόλις ενταχθεί στην ομάδα και ο Άλεφ δεν είναι στο 100%.

ΥΓ. όταν αναφέρομαι σε 3-5-2, εννοώ και όλες τις παραλλαγές του συστήματος με 3 αμυντικούς πίσω όπου απαιτούν 2 εξαιρερικά full backs (χωρίς να υπονοώ ότι οι Ενσούε/Καζού ήταν τέτοιοι).