Ο ΑΠΟΕΛ μπορεί και πρέπει να κατακτήσει το πρωτάθλημα χωρίς δεύτερη απόλυση προπονητή. Ο Κετσπάγια οφείλει να βρει τις λύσεις και αν πιστεύει ότι μπορεί να τις βρει θα πρέπει να έχουμε την υπομονή που επιβάλει η οπαδική αφοσίωση. Η αντίθετη άποψη είναι σεβαστή, ακόμα και η γιούχα όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο αλλά αυτό δεν έχει συμβεί.
Ο ΑΠΟΕΛ έπαθε ένα παρατεταμένο μπλακ άουτ αφού χωρίς τον Ντε Βινσέτι δεν είμαστε η ίδια ομάδα. Κάναμε τρεις συνεχόμενες ισοπαλίες οι οποίες θα μπορούσαν να ήταν κάλλιστα και ήττες. Στο χρονικό αυτό διάστημα γνωρίσαμε τον Κετσπάγια από τη στραβή του αν θεωρήσουμε την επιλογή των τριών αμυντικών χαφ λανθασμένη έως και εγκληματική.
Από πότε όμως μια ομάδα απολύει έναν προπονητή επειδή διαφωνεί με τις επιλογές του όσον αφορά την τριάδα των παικτών που παίζουν στο κέντρο ή τις αλλαγές του; Και αν ακόμα αυτό συμβαίνει συστηματικά, ποιος είναι αυτός σε μια ομάδα που πρέπει να αποφασίσει την απόλυση ενός προπονητή;
Σε σοβαρές ομάδες η απόλυση ενός προπονητή δεν προκύπτει επειδή έτσι κρίνουν ορθότερο πολύ ή λίγοι οπαδοί, ένας πρόεδρος ή ακόμα και κάποιοι παίκτες. Αν θέλουμε να δουλέψουμε λίγο πιο σωστά από ότι προβλέπει η αξιολύπητη κυπριακή πραγματικότητα οφείλουμε να ακούσουμε και να λάβουμε σοβαρά υπόψη την άποψη του τεχνικού διευθυντή ή ότι και αν βαφτίστηκε ο Τόζα Σάμπουριτς.
Αν η άποψη του τεχνικού διευθυντή δεν βοηθά ή δεν λέει αυτό που θέλουν να ακούσουν τα μέλη του διοικητικού συμβούλιου θα πρέπει να διερωτηθούν αν αυτοί έχουν την απαιτούμενη κατάρτιση για να αποφασίζουν καθε τρεις και λίγο για τις κορυφαίες προσλήψεις – αποφάσεις.
Εννοείται οτι δεν θα σχολιάσω τον απολογισμό των τελευταίων 14 αγώνων (12 νίκες – 2 ήττες), το τι παρέλαβε και τι παικτες εφερε γιατί δεν ειναι της ώρας!