Οι προτροπές και η εξάρτηση

Ο ΑΠΟΕΛ κατέκτησε πέρσι το πιο δύσκολο και αγχώδες πρωτάθλημα στη σύγχρονη ιστορία του  ως απόρροια του ανταγωνισμού αλλά και των διαχρονικών λαθών που γίνονται σε θέματα στελέχωσης και διαχείρισης του ρόστερ.

Η φετινή χρονιά δεν άρχισε καλά και κάποιος μπορεί εύκολα να ισχυριστεί ότι το φετινό ρόστερ έχει αποδυναμωθεί σε σχέση με το περσινό. Φυσικά υπάρχει και η άποψη του προέδρου ο οποίος θεωρεί ότι διαθέτουμε την καλύτερη ομάδα της τελευταίας πενταετίας, οπότε οι υποκειμενικές απόψεις καλύπτουν και τα δυο άκρα.

Η ουσία είναι ότι ο ΑΠΟΕΛ τα τελευταία δυο χρόνια χτίζει και χαλά το ρόστερ δίνοντας βαρύτητα στην απόκτηση νεαρών παικτών με βιογραφικά που έχουν καλή προοπτική. Αυτό οδήγησε σε μια εξάρτηση σε έναν μικρό αριθμό παικτών.

Αυτών που μπορούν λόγω ποιότητας και χαρακτήρα να ξεχωρίσουν, ιδιαίτερα όταν η ομάδα βρίσκεται κάτω από πίεση. Πρόκειται για παίκτες όπως οι Καρλάο, Εφραίμ και Μοράις οι οποίοι για διάφορους λόγους δεν μπορούν να θεωρούνται δεδομένοι στο βαθμό που τους έχει ανάγκη η ομάδα.

Ο Ντε Βινσέτι είναι επίσης στην κορυφή αυτή της κατηγορίας παικτών και είναι για αυτό που όλοι περιμένουν να αρχίσει να ανεβάζει στροφές και να έχει καταλυτικό ρόλο. Κάτι που μέχρι σήμερα δεν έγινε, ίσως και φυσιολογικά λόγω της αποχής του.