Ο βασιλιάς του Τσάμπιονς Λιγκ

Την ιστορία την έχω διηγηθεί και παλιότερα. Πριν μερικά χρόνια είχα γνωρίσει στην Αθήνα τον Λούκα Καγιόλι, Ιταλό δημοσιογράφο με ειδικότητα στη συγγραφή βιογραφιών. Ήταν καλεσμένος των «Εκδόσεων Παπαδόπουλος» για την προώθηση της βιογραφίας του Λίο Μέσι, της οποίας είχα γράψει τον πρόλογο για την ελληνική έκδοση. Γνωρίζοντας ότι ο Λούκα έχει υπάρξει συνδημιουργός πολλών βιογραφιών ανθρώπων του ποδοσφαίρου (του Ζιντάν, του Μουρίνιο, του Ρομπέρτο Μαντσίνι κτλ), και επειδή μέρος της δουλειάς του είναι και η συναναστροφή με τους ήρωες των βιβλίων του, τον είχα ρωτήσει τι τύπος είναι ο επίσης φίλος του Κριστιάνο Ρονάλντο.

«Είναι» μου είπε «ένα από τα καλύτερα παιδιά εκτός γηπέδου, ίσως γιατί πέρασε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια». «Το μόνο αξιοπερίεργο» πρόσθεσε «είναι ότι σε σύγκριση με όλους τους άλλους αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο ως ατομικό και όχι ομαδικό σπορ». Τη θυμήθηκα αυτή την παρατήρηση του Ιταλού, μετά τα όσα έκανε χθες βράδυ ο Ρονάλντο απέναντι στην Ατλέτικο Μαδρίτης του Ντιέγκο Σιμεόνε, με τον οποίο είχε ανοίξει μια βεντέτα τις προηγούμενες μέρες.

Αλλαξε την ιστορία του

Το Τσάμπιονς λιγκ παραμένει μια καινούργια διοργάνωση – ξεκίνησε μόλις τη δεκαετία του ‘90. Η σχέση του με το Κύπελλο Πρωταθλητριών είναι μικρή. Όπως κάθε διοργάνωση έχει κι αυτό τους ήρωές του – νομοτελειακά εμφανίζονται σε κάθε διοργάνωση κάποιοι που βλέπουν σε αυτή το Ελντοράντο της καριέρας τους. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν στο Τσάμπιονς λιγκ παίκτες που διακρίθηκαν κυρίως ή μόνο σε αυτό: ο Ραούλ, ο Ροναλντίνιο, ο Σεφτσένκο, ο Κακά, ο Ριμπερί, ο Λάμπαρντ έκαναν ελάχιστα με τις εθνικές τους ομάδες, αλλά στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση έγραψαν ιστορίες αξέχαστων προσωπικών θριάμβων. Ο Ρονάλντο, που «αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο σαν ατομικό σπορ», δεν θα μπορούσε παρά να είναι ο βασιλιάς του – άλλωστε είναι οι δικές του μεταγραφές, που άλλαξαν και την ιστορία του θεσμού, όσο και τα γκολ του. Έκανε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πρωταθλήτρια Ευρώπης και πήγε στη Ρεάλ για να την βοηθήσει να χτίσει ιστορικά σερί επιτυχιών που πιθανότατα θα μείνουν ακατάρριπτα.

Μετά τη φυγή του η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν κέρδισε ξανά το μεγάλο τρόπαιο. Φέτος, χωρίς αυτόν, η Ρεάλ έζησε μια από τις χειρότερες χρονιές της ιστορίας της στη διοργάνωση. Αν ο Κριστιάνο κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ με την Γιουβέντους ο θεσμός θα πρέπει να πάρει το όνομά του. Δεν είναι το Τσάμπιονς λιγκ, αλλά το κύπελλο του Κριστιάνο Ρονάλντο.

Η διαφορά της αντίληψης

Ότι ο Κριστιάνο αντιλαμβάνεται κάθε του παιγνίδι ως ευκαιρία για να δώσει το προσωπικό του σόου δεν χρειάζεται φυσικά να στο επισημάνει κάποιος άλλος: αν απλά δεις ένα ματς το καταλαβαίνεις ακόμα κι αν αυτό είναι το πρώτο παιγνίδι ποδοσφαίρου που παρακολουθείς στη ζωή σου. Ο Ρονάλντο πλέον παίζει πολύ για το γκολ, είναι λιγότερο ομαδικός από ότι τον καιρό που δούλευε στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον Σερ Αλεξ, καμιά φορά ακόμα και τις απλούστερες εκτελέσεις προσπαθεί να τις μετατρέψει σε κάτι το δύσκολο. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά που κουβαλάνε οι επιθετικοί που είναι μεγάλοι σταρ: όλοι τους, μετά από μια ηλικία, θέλουν να εντυπωσιάσουν το κοινό. Όμως η διαφορά της αντίληψης του Ρονάλντο από όλους τους υπόλοιπους έγκειται στο ότι ετούτος εδώ αισθάνεται ότι τα φώτα είναι πάνω του, όχι απλά γιατί έχει κάτι παραπάνω από τους άλλους, αλλά γιατί είναι υποχρεωμένος από ένα κόσμο που σχεδόν τον μισεί, αυτό το κάτι παραπάνω πάντα να το δείχνει! Ο Κριστιάνο αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο ως μια μάχη δική του με όλο τον κόσμο που τον περιμένει απέναντι – δεν νομίζω ότι κάνει διακρίσεις σε αντιπάλους και συμπαίκτες, εχθρούς ή φίλους. Υπάρχει αυτός και όλοι οι υπόλοιποι είναι κομπάρσοι στο δικό του σόου. Μπορεί για αυτό κυρίως κάποιος να τον αντιπαθεί: αδύνατον, όμως, να μην αναγνωρίσει ότι πρόκειται για ένα τεράστιο ποδοσφαιριστή και ένα μοναδικό σόουμαν. Ο τρόπος που απέκλεισε την σκληρή Ατλέτικο χθες βράδυ είναι μοναδικός. Ο τύπος πήρε από το χέρι τη Γιουβέντους, που ήταν πιεστική, αλλά όχι και καταιγιστική. Αν ο Ρονάλντο δεν υπήρχε στο γήπεδο, παρά το σπουδαίο παιγνίδι του Μπερναρντέσκι, του Πιάνιτς, του Τσαν και της άμυνας, το ματς αποκλείεται να τελείωνε με 3-0.

Ανάγκη του η αμφισβήτηση

Αυτή η μανιώδης ανάγκη του να δείχνει το πόσο καλύτερος είναι, βοήθησε τον Ρονάλντο να μετατρέψει σε παράσταση το χθεσινό ματς – και ίσως και ολόκληρο το εφετινό Τσάμπιονς λιγκ, το οποίο για αυτόν μόλις ξεκίνησε. Δεν χωρά αμφιβολία πως πιο πολύ και από την πρόκριση στα προημιτελικά,  (που είναι έτσι κι αλλιώς κάτι σημαντικό…), το μεγάλο κίνητρο του Ρονάλντο ήταν χθες η μονομαχία του με τον Ντιέγκο Σιμεόνε: οι άλλοι για αυτόν δεν υπήρχαν στο γήπεδο. Μετά την ήττα με 2-0 στη Μαδρίτη και τις απαξιωτικές χειρονομίες του Αργεντίνου, ο Κριστιάνο, που ήδη είχε δείξει τα πέντε του Τσάμπιονς λιγκ στο τέλος του προηγούμενου ματς, προετοίμαζε μια ρεβάνς που λίγοι περίμεναν: η κατρακύλα της μετοχής της Γιουβέντους στο ιταλικό χρηματιστήριο είναι η καλύτερη απόδειξη για την έλλειψη εμπιστοσύνης στην Κυρία – πρώτοι την εγκατέλειψαν οι επενδυτές της!

Ένας άλλος θα μπορούσε να έχει κάποιου τύπου ψυχολογικό πρόβλημα ή να λυγίσει από το στρες: αυτός χρησιμοποίησε την περίσταση απλά για να δείξει ότι παραμένει ο Βασιλιάς του Τσάμπιονς λιγκ. Ο Ρονάλντο, που ξεκινά νευρικά μένοντας μακριά από την αντίπαλη περιοχή, γίνεται ολοένα και καλύτερος στη διάρκεια του δύσκολου αυτού ματς δείχνοντας στην ανθρωπότητα το ρεπερτόριο του: τα δύο άλματα στα δυο γκολ μαρτυρούν μια αθλητική φρεσκάδα που σε κάνει να ξεχνάς την ηλικία του, η ψυχραιμία του σε ένα πέναλτι αξίας 20 και βάλε εκατομμυρίων είναι άξια θαυμασμού. Οι δε αυτάρεσκοι πανηγυρισμοί του είναι οι απαντήσεις του απέναντι σε μια πιθανή αμφισβήτηση όχι της αξίας του, αλλά της πρωτοκαθεδρίας του. Ο Σιμεόνε ήθελε να τον αποκλείσει – εμφανίστηκε, με όλο του το θράσος, ως σφετεριστής της πρωτιάς του Ρονάλντο. Ο Ρονάλντο αισθανόταν ότι τον κάλεσε σε μονομαχία. Κι αποδέχτηκε την πρόταση για να τον συντρίψει.

Στο μυαλό του ο Ρονάλντο βλέπει σίγουρα κι άλλους σφετεριστές. Η αναμέτρηση με τους δαίμονές του, δαίμονες κατασκευασμένους από τον ίδιο, είναι η ιστορία του εφετινού Τσάμπιονς λιγκ. Του εφετινού Τσάμπιονς λιγκ; Λάθος. Το σωστό είναι να λέμε του «κυπέλλου του Ρονάλντο».