Ο Μουρίνιο θα πάθει κατάθλιψη…

Είναι πολύ δύσκολο να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν έχει δει το ματς Παρί – Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τι ακριβώς συνέβη σε αυτό: πρόκειται για ένα από τα πιο απίθανα παιγνίδια στην ιστορία του Τσάμπιονς λιγκ – κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την εξέλιξη και το φινάλε του, αλλά και με όσα προηγήθηκαν του ματς. Είδαμε μέσα σε δυο μέρες δυο τρομερές και ιστορικές ανατροπές – πρώτα τον θρίαμβο του Αγιαξ στη Μαδρίτη και μετά την πρόκριση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Όμως ενώ η νίκη των Ολλανδών ήταν ο θρίαμβος του ωραίου παιγνιδιού (και η πιστοποίηση της αγωνιστικής κρίσης της Ρεάλ Μαδρίτης…), αυτό που έκανε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κινείται περίπου στη σφαίρα του ανεξήγητου. Είναι μια αιώνια απόδειξη ότι μια ομάδα μπορεί να πετύχει τα πάντα, ακόμα κι αν δεν είναι καλύτερη του αντιπάλου της. Η πρόκρισή της είναι σίγουρα σημάδι επιστροφής σε μια κανονικότητα – η ομάδα του Ολε Γκούναρ Σόλσκιερ προκρίθηκε κυρίως γιατί στο μυαλό νοιώθει πάλι μεγάλη και σίγουρη. Εγινε η πρώτη ομάδα στο Τσάμπιονς λιγκ που προκρίνεται μετά απο εντός έδρας ήττα με 0-2! Και δεν είναι απίθανο το συγκλονιστικό της κατόρθωμα να οδηγήσει τον Ζοζέ Μουρίνιο σε κατάθλιψη.

Η απλή αφήγηση

Στο ποδόσφαιρο η δικαιοσύνη είναι μια συζητήσιμη έννοια: δίκαιο καμιά φορά είναι και να εκμεταλλεύεσαι τη σκληρή μοίρα του αντιπάλου, ποντάροντας στην πιθανότητα της αυτοκαταστροφής του. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατάφερε να προκριθεί χωρίς να είναι ανώτερη της Παρί σε καμία στιγμή και στα δυο ματς. Στο Ολντ Τράφορντ έχασε με κάτω τα χέρια, υπνωτισμένη από το ποδόσφαιρο των Παριζιάνων, που αν και έπαιξαν χωρίς τον Νεϊμάρ και τον Καβάνι, έδειξαν στοιχεία πληρότητας, που ελάχιστες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν.Χθες η Παρί πιθανότατα υποτίμησε τη δυσκολία του ματς, όμως δεν υπήρξε στιγμή που να μην είχε τον έλεγχό του.

Η αντίδρασή της μετά το εν ψυχρώ χτύπημα του Λουκάκου (ένα γκολ – δώρο της άμυνας της Παρί) είναι αποτελεσματική και θεαματική. Η κατοχή μπάλας που κάνει είναι τρομακτική: η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι πραγματικά αιχμάλωτη στο πρώτο ημίχρονο και εντελώς ακίνδυνη στο δεύτερο. Το δεύτερο γκολ, που η Παρί δέχεται, είναι ένα γιγάντιο λάθος του Μπουφόν – ένα γκολ αληθινά κόντρα στη ροή του ματς. Το τρίτο και καθοριστικό το χαρίζει στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ο διαιτητής κάνοντας χρήση του VAR – οι Αγγλοι κερδίζουν πέναλτι στο μοναδικό σουτ που κάνουν στο δεύτερο ημίχρονο κι αφού προηγουμένους ο διαιτητής Σκόμινα έχει δείξει κόρνερ. Αλλά αυτή είναι η απλή και επιδερμική αφήγηση του αγώνα – διότι προφανώς υπάρχουν κι άλλα πράγματα.

Η απλή διαφορά των δυο

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ προκρίνεται παίζοντας με μια ενδεκάδα σχεδόν πειραματική: ο Νορβηγός την δημιουργεί με όσους παίκτες του έχουν απομείνει καθώς οι τραυματισμοί που η ομάδα αντιμετωπίζει είναι αμέτρητοι – πιθανότατα για κάποιους από αυτούς να φταίει κι αυτός. Στον πάγκο έχει κάτι παιδάκια, τα πιο πολλά από τα οποία ήταν αγέννητα όταν ο Μπουφόν έπαιξε για πρώτη φορά στο Τσάμπιονς λιγκ. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με πρωταγωνιστή και τον Ντε Χέα δείχνει μια τρομακτική αντοχή, παίζοντας άμυνα, αλλά και έχοντας μια παράξενη σιγουριά πως ο αντίπαλος της θα κάνει κάποιο σοβαρό λάθος και θα το πληρώσει. Το μεγαλύτερο το κάνει αυτό το φαινόμενο που λέγεται Εμ Πάπε: στο 85΄γλυστράει, ενώ είναι μόνος απέναντι από τον τερματοφύλακα και τον έχει περάσει – νομίζω σε εκείνο το λεπτό κατάλαβαν όλοι ότι στο φινάλε θα συμβεί κάτι εκτός λογικής, κάτι δηλαδή που να θυμίζει Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Εν τέλει η διαφορά των δυο ομάδων είναι απλή. Η μία, η πάμπλουτη Παρί, έχει γράψει ιστορία με τους απίθανους και συχνά ακατανόητους αποκλεισμούς της (ποιος έχει ξεχάσει το προπέρσινο 6-1, το κάζο από τη Μπαρτσελόνα;). Η άλλη, η ένδοξη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έχει γράψει ιστορία με νίκες στις καθυστερήσεις και προκρίσεις κόντρα στα προγνωστικά. Οσο κι αν το ματς είναι αχαρακτήριστα παράξενο και οι δυο υπήρξαν συνεπείς σε ό,τι πρεσβεύουν. Η Παρί βρήκε μια ακόμα νύχτα γεμάτη δάκρια: είναι πλέον σαν να μας δείχνει κάθε χρόνο με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί να αποκλειστεί μια αληθινά δυνατή ομάδα. Και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έγραψε ένα ακόμα παραμύθι, από αυτά που της χαρίζουν χρόνια τώρα φίλους σε όλο τον κόσμο. Χθες η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε για 90 λεπτά στο Παρκ Ντε Πρενς πολλά από τα ιστορικά της χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Είχε τον Ντε Χέα, ένα μεγάλο τερματοφύλακα (που πάντα πρέπει να έχει), αλλά κι ένα μεγάλο φορ, τον Λουκάκου που βάζει δικαίως το όνομά του δίπλα σε αυτά του Φαν Νιστελ Ρόι, του Φαν Πέρσι, του Τέβες, του Αντι Κόουλ – για να θυμηθώ μόνο τους τελευταίους. Είχε ένα πάγκο γεμάτο Μπέμπηδες που λίγοι γνωρίζουν. Και είχε κι αυτό που είναι το απόλυτο ιστορικό χαρακτηριστικό της, δηλαδή η πίστη ότι μπορεί να βρει ένα γκολ στο 90΄. Όχι τυχαία ένας παίκτης που είχε αυτό το χάρισμα κάθεται στον πάγκο της.

Όπως θέλει αυτός

Και το ματς; Η εικόνα του; Η τακτική; Όλα μετράνε κι όλα έχουν σημασία, αλλά πάνω από όλα μετρά η νοοτροπία, η πίστη στο θαύμα, η ξεροκεφαλιά που σε γεμίζει με τη δύναμη που απαιτείται για να μην τα παρατάς ποτέ, περιμένοντας ακόμα και ένα περίεργο πέναλτι – τώρα με το VAR είναι και πιο εύκολο να το βρεις, το είδαμε και στο Οπόρτο. Από την άλλη, το ίδιο το παιγνίδι είναι σαν μια φάρσα που έχουν στήσει όλοι οι εμπλεκόμενοι Θεοί για να τρελάνουν τον Μουρίνιο. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ παίζει χωρίς αυτόν όπως αυτός θα ήθελε: απλά με άλλο πάθος. Εκμεταλλεύεται νωρίς λάθη και βάζει ένα γκολ, αλλά μετά ταμπουρώνεται κ αδυνατεί να κρατήσει τη μπάλα. Αλλά δεν χάνεται στο γήπεδο – κυρίως δείχνει την τακτική προσήλωση στην άμυνα, που πάντα χαρακτήριζε τις ομάδες του Πορτογάλου. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κερδίζει με 1-3 με τέσσερις όλες κι όλες τελικές προσπάθειες. Έχοντας ένα σωρό ελλείψεις προσπαθεί απλά να μείνει ζωντανή – στο δεύτερο ημίχρονο φέρνει κάπως το πράγμα στα μέτρα της γιατί δε αφήνει και την Παρί να είναι όσο επικίνδυνη θα πρεπε με βάση την κατοχή της μπάλας και την επιθετικότητά της. Το ματς θα μπορούσε να είναι ένα τέλειο παιγνίδι του Μουρίνιο, αν αυτός δεν είχε χάσει (;) την ικανότητα της διαχείρισης των παικτών του. Νομίζω χθες βράδυ βλέποντας το χαμόγελο του Σόλσκιερ πρέπει να πήρε αντικαταθλιπτικά: τον έδιωξαν γιατί δεν τους άρεσε το παιγνίδι του και προκρίθηκαν παίζοντας όπως θέλει αυτός.

Λυπήθηκα την Παρί και ομολογώ ότι θα μου λείψει. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ πέρασε χωρίς να είναι καλύτερη. Συνήθως, όμως, αυτό είναι ένας καταπληκτικός τρόπος για να γράψει κανείς στο ποδόσφαιρο μια απίθανη, αξέχαστη και μοναδική ιστορία…

πηγή: karpetshow.gr