O Mino Raiola πουλά πάγο σε Εσκιμώο

Θα ξεκινήσω με τα βασικά: το πελατολόγιο του. Ξεκινά από τον Zlatan Ibrahimović και ακολουθούν οι Paul Pogba, Romelu Lukaku, Henrikh Mkhitaryan, Blaise Matuidi, Giacomo Bonaventura, Ignazio Abate, Gregory van der Wiel, Kenny Tete, Pajtim Kasami, Mario Balotelli, Omar El Kaddouri, Sergio Romero, Tomas Necid, Ricardo Kishna, Vladimír Weiss, Ben Rienstra, Bartosz Salamon, Rodrigo Ely, Gastón Brugman,  Ouasim Bouy, Maxwell, Thomas Lam, Sheraldo Becker, João Paulo, Felipe Mattioni, Gustavo, Roman Ferber, Alan Empereur, Hachim Mastour, Abdel Malek El Hasnaoui, Zé Eduardo, Albian Muzaqi, Boban Lazic, Lucas Roggia, Samet Bulut,  Vato Arveladze, Adama Guidiala, Vincenzo Tommasone, Philippe Sandler και Revaz Tsilosani.

Θα προχωρήσω με κάποιες από τις μεγαλύτερες μετακινήσεις που έφερε εις πέρας. Το ποσοστό του, βάσει των κανονισμών κυμαίνεται μεταξύ του 4% και του 10%. Εσύ, κράτα το δεύτερο, αν και ο ίδιος έχει πει “υπάρχουν μεταγραφές που έχω κάνει δωρεάν και άλλες που έχω πάρει προμήθεια το 50% του ποσού. Έχω επιλέξει μικρότερες προσφορές, των οποίων όμως, τα περισσότερα χρήματα ήταν εγγυημένα για τους παίκτες μου. Όταν τίθεται θέμα σύγκρουσης συμφερόντων, δεν με νοιάζει πόσα θα βγάλω εγώ. Με ενδιαφέρει να κάνω την καλύτερη επιλογή για τους πελάτες μου”.

Τώρα, θα σου πω πώς ξεκίνησαν όλα για τον Carmine (χαϊδευτικά Mino) Raiola: από την Nocera Inferiore του Salerno, στην Ιταλία. Πόλη που βρίσκεται 20 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Νάπολης. Εκεί γεννήθηκε στις 4/11 του 1967, αλλά δεν έχει αναμνήσεις. Όταν ήταν ενός, οι γονείς του, Mario και Annunziata μετέφεραν την οικογενειακή εστία στην Ολλανδία, στην πόλη Haarlem -όπως κοιτάς το χάρτη, στα βόρεια. Μαζί με την εστία, μετέφεραν και την επιχείρηση τους. Ο -μηχανικός- πατέρας του είχε ένα σαντουϊτσάδικο και χρησιμοποιούσε αποκλειστικά ιταλικά προϊόντα. Σύντομα το εξέλιξε σε pizzeria και μετά σε πολυτελές εστιατόριο, με την επωνυμία “Napoli”. Έγινε το σημείο συνάντησης Ολλανδών επιχειρηματιών με εταιρίες της Ιταλίας που ήθελαν να επεκταθούν εκτός συνόρων.

Φυσικά και πέρασε την εφηβεία, βγάζοντας το χαρτζιλίκι του ως σερβιτόρος -ενίοτε του εμπιστεύονταν και το ταμείο. Κατά τη διάρκεια αυτής της δραστηριότητας ήταν που αντιλήφθηκε πως είχε έφεση στις διαπραγματεύσεις. Στα επιχειρηματικά ραντεβού συχνά προέκυπταν προβλήματα και εκείνος ήταν πάντα διαθέσιμος να τα λύσει. Συνήθως το έκανε με ένα τηλέφωνο. Στα 18 του, όταν κατάλαβε ότι δεν θα ζούσε από το πάθος του, που ήταν να παίζει ποδόσφαιρο (άνηκε στην HFC Haarlem, αλλά έκανε οτιδήποτε άλλο εκτός θραύσης), αποφάσισε να σπουδάζει στη νομική -εγκατέλειψε στη διετία. Παράλληλα, έπιασε δουλειά στον αθλητικό σύλλογο ως υπεύθυνος της εφηβικής ομάδας. Ήταν το πρώτο διοικητικό πόστο.

Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, το 2014, είχε εξηγήσει ότι “μεγάλωσα σε επιχειρηματικό περιβάλλον που με διαμόρφωσε. Ο πατέρας μου ήταν μετανάστης στην Ολλανδία, όπου ξεκίνησε με ένα εστιατόριο και έφτασε τα 25. Η οικογένεια μου πάντα δούλευε σκληρά. Ήμουν ο μεγαλύτερος γιος και ήταν φυσικό να βοηθήσω. Πολλώ δε από τη στιγμή που μιλούσα καλύτερα τη γλώσσα από τον πατέρα μου. Έγινα ο σύμβουλος του, ο μάνατζερ του μαγαζιού και έτσι έμαθα να διαπραγματεύομαι με τους πωλητές και να οργανώνω το καθημερινό πρόγραμμα. Διαπίστωσα ότι ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ. Έμαθα πολλά στο εστιατόριο”.

Είχα διαπιστώσει πως υπήρχε ένα κενό, στους κανονισμούς των μεταγραφών

Το 1987 είπε να κάνει το πρώτο επιχειρηματικό βήμα. Αγόρασε ένα McDonald’s, δεν ενθουσιάστηκε και το πούλησε σύντομα. Είχε μπει όμως, στο σύλλογο επιχειρηματιών της πόλης, συνέχισε να λύνει προβλήματα, να διαπραγματεύεται τα συμφέροντα άλλων και στα 20 δημιούργησε την πρώτη του εταιρία, την χρηματομεσιτική Intermezzo. Κάπου εκεί, ανέλαβε και χρέη υπευθύνου στις εγκαταστάσεις της HFC Haarlem (“όλα ξεκίνησαν όταν άρχισα να δίνω συμβουλές στον πρόεδρο της ομάδας για το τι μπορεί να κάνει καλύτερα, την εποχή που χρειαζόταν χρήματα. Ήξερα κόσμο και του είπα πού πρέπει να αποταθεί. Απλά χρησιμοποιούσα το μυαλό μου”), πέρασε στο πόστο του γενικού διευθυντή και πέτυχε τη συμφωνία που τον έκανε τον αποκλειστικό εκπρόσωπο των Ολλανδών ποδοσφαιριστών στο εξωτερικό.

Ήταν η εποχή που ο Ajax έπαιρνε εφήβους από άλλες ομάδες, για πολύ λίγα λεφτά και τους πουλούσε στο εξωτερικό. Εκείνος πήγε τον Ferlaino από τη Napoli στη Haarlem. “Είχα διαβάσει τα συμβόλαια των παικτών και τους κανονισμούς και είχα εντοπίσει ένα “κενό” στο σύστημα των μεταγραφών. Επικοινώνησα με έναν ιταλικό σύλλογο και τους είπαν “ξέρω πώς να διαχειριστώ την αγορά της Ολλανδίας, χωρίς να ξοδέψετε τεράστια ποσά”. Ο σύλλογος αυτός ήταν η Νapoli. Βρήκαν ενδιαφέρουσα την ιδέα μου και ξεκινήσαμε. Σήμερα τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Χρειάζεσαι τουλάχιστον 5-6 ομάδες στις οποίες να μπορείς να απευθυνθείς. Αν όλα πάνε καλά, την πρώτη χρονιά το πολύ να κερδίσεις το 5% από συμβόλαια 25.000 ευρώ. Χρήματα πολύ λίγα για να ζήσεις”.

Το πρώτο μεγάλο deal ήλθε το 1992, οπότε ο Bryan Roy πήγε στη Foggia. Το 1993 πήγε τους Dennis Bergkamp και Wim Jonk από τον Ajax στην Inter. Η Napoli είχε προσφέρει για τον Bergkamp το ποσό των 14.5 εκατ. ευρώ (σε σημερινά χρήματα, γιατί τότε έδιναν 28 δισεκατομμύρια λίρες). Εκείνος επέλεξε την Internazionale, γιατί ήθελε και τους δύο. Η πώληση τους έφτασε τα 12.9 εκατ. ευρώ. “Για εμένα προέχουν οι παίκτες και όχι το κέρδος των ομάδων” είχε δηλώσει και ξεκίνησε την πορεία του προς το θρίαμβο. Βοηθούσε το γεγονός ότι είχε γνώσεις επί των νομικών (άρα μπορούσε να φτιάξει και να τσεκάρει συμβόλαια), μαζί και ότι μιλούσε ολλανδικά, ιταλικά και αγγλικά -τα έμαθε, παρακολουθώντας ταινίες της Disney. Πλέον μιλά και γερμανικά, ισπανικά, γαλλικά και πορτογαλικά “όχι γιατί είμαι ευφυής, αλλά γιατί ήθελα να είμαι καλά προετοιμασμένος“.

Όταν τον είδα, σκέφτηκα “αυτός ο περίεργος υποτίθεται πως θέλει να γίνει ο μάνατζερ μου;

Εγκατέλειψε τη Sport-Promotion έπειτα από ένα χρόνο συνεργασίας, το 1994, για να γίνει αφεντικό του εαυτού του. Η πρώτη 100% δική του, μεγάλη, κίνηση ήταν η μετακόμιση του Pavel Nedvěd από τη Sparta Prague στη Lazio, μετά τις εκπληκτικές εμφανίσεις του Τσέχου στο Euro’ 96. Οι περισσότεροι Ολλανδοί τον ακολούθησαν, ενώ στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ήλθε για πρώτη φορά σε επαφή με έναν νεαρό από τη Σουηδία. Ο Zlatan Ibrahimović έχει γράψει στο βιβλίο του πως αρχικά δεν ήταν τόσο σίγουρος ότι θέλει τον Raiola για ατζέντη. Πολλώ δε, μετά το “άντε γαμ…” του Raiola στον υπερόπτη 22χρονο παίκτη, στην πρώτη τους επαφή, το 2003.

Μπορεί να είχε ήδη αναλάβει τον Maxwell, αλλά ο Ibra δεν αισθανόταν πως μπορεί να τον εμπιστευτεί ούτε όταν πήγε στο ραντεβού που είχαν κανονίσει, σε ξενοδοχείο του Amsterdam. “Eίχαμε πάει σε ένα κυριλέ εστιατόριο και εκείνος ήλθε ντυμένος με φθαρμένο -από την πολυχρησία- τζιν, ένα T-shirt που διέγραφε την τεράστια κοιλιά του και έτρωγε σαν να μην υπάρχει αύριο. Σκέφτηκα “αυτός ο περίεργος υποτίθεται πως θέλει να γίνει ο μάνατζερ μου;”.

Aυτός φορούσε Rolex, ένα μπουφάν Gucci και οδηγούσε Porsche. Ο Raiola χρειάστηκε δύο λεπτά, για να πει όλα τα σωστά λόγια και να πείσει τον παίκτη να υπογράψει μαζί του. Τι του είπε; “‘Ο Christian Vieri έχει σκοράρει 24 γκολ σε 27 ματς, ο Filippo Inzaghi 20 σε 25 αγώνες και ο David Trezeguet 20 σε 24 παιχνίδια. Εσύ έχεις βάλει 5 γκολ, σε 25 ματς. Πιστεύεις ότι μπορώ να σε πουλήσω με αυτά τα στατιστικά;”. Είχε κερδίσει την προσοχή του. Μετά του εξήγησε πως “αντί να κυνηγάς τα λεφτά, θα ήταν χρήσιμο να θες την επιτυχία και τα πλούτη θα ακολουθήσουν” και τον έπεισε να δώσει την Porsche και να σταματήσει να φορά ρούχα γνωστών σχεδιαστών. “Αυτό που πρέπει να φοράς, είναι τα ρούχα της δουλειάς σου”. Μια στο τόσο, του έλεγε ότι “είσαι ένα τίποτα, ένα μάτσο σκατά”, για να είναι σίγουρος πως ο Σουηδός θα ‘χει κίνητρο να αποδείξει το αντίθετο. Δεν θα εφησυχάσει.

Τη συνέχεια προφανώς και την ξέρεις. Αυτό που ίσως να μη γνωρίζεις είναι ότι ο Ibrahimović ήταν εκείνος που τον ενημέρωσε για το “φαινόμενο” που είχε βρει στην Inter και τον κάλεσε να τον υπογράψει: ήταν ο Mario Balotelli. Στα 23 του έγινε γνωστός ως SuperMario και “έβγαζε” 3.5 εκατ. ευρώ το χρόνο. Κοντολογίς, η ζωή του superagent άλλαξε άρδην, από την ημέρα που έκανε δικό του τον Ibrahimović -ήταν το όνομα “κράχτης” που προσέλκυσε κόσμο.

Την ιστορία του Paul Pogba στην έχω πει. Αυτό που δεν σου είπα είναι πως όταν έφυγε ο Γάλλος από τη Manchester United (ναι, το 2002, όταν είχε πει πως προτιμά να σταματήσει το ποδόσφαιρο από το να επιστρέψει ποτέ εκεί) ξεκίνησε το μίσος του Sir Alex Ferguson για τον Raiola. Γιατί κατά τον τότε προπονητή της ομάδας, ο Pogba ήταν έτοιμος να υπογράψει το νέο του συμβόλαιο, πριν μπει στη μέση ο Ολλανδός (έτσι τον αναφέρει η άδεια ατζέντη που ‘χει από τη FIFA), τον οποίον μόλις είχε προσλάβει ο παίκτης. Ο Ferguson είχε πει πως “είμαστε σαν το νερό με το λάδι. Υπάρχουν 1-2 μάνατζερ που απλά δεν συμπαθώ. Ο ένας είναι ο Raiola. Ήξερα πως δεν μπορούσα να τον εμπιστευτώ από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Είχε γίνει ο εκπρόσωπος του Zlatan, όταν έπαιζε στον Ajax και κατέληξε στο να εκπροσωπεί τον Pogba που τότε ήταν μόλις 18 χρόνων. Είχε τριετές συμβόλαιο και option για άλλο ένα που θέλαμε να ενεργοποιήσουμε. Ώσπου εμφανίστηκε ο Raiola στην εικόνα και η πρώτη μας συνάντηση κατέληξε σε φιάσκο”. Η απάντηση του… θιγόμενου ήταν “ίσως ο Ferguson να συμπαθεί μόνο όσους τον υπακούν τυφλά. Από τις δηλώσεις του καταλαβαίνω ότι ακόμα δεν έχει ιδέα ποιος είναι o Pogba”. Που στο μυαλό του “αξίζει τα διπλάσια από ό,τι ο Bale”.

O Cruyff και ο Guardiola πρέπει να πάνε μαζί στο ψυχιατρείο

Ο αντιπρόεδρος στο σύνδεσμο με όσους μισούν τον 48χρονο ατζέντη είναι ο Ολλανδός δημοσιογράφος, Sierd de Vos, ο οποίος είχε δηλώσει το 2012 “η δουλειά του ατζέντη δεν ορίζεται από ηθικές αξίες. Ειδικά αν πρόκειται για Ιταλούς εκπροσώπους. Οι Ιταλοί είναι μετρ στο μαύρο χρήματα, τη διαφθορά και τις δωροδοκίες. Έχουν γαμ… ένα ολόκληρο πρωτάθλημα. Αυτός ο πιτσαδόρος, ο Mino Raiola έχει πια περισσότερα χρήματα από εγκεφαλικά κύτταρα. Πριν λίγα χρόνια δεν τον ήξερε άνθρωπος. Το κεφάλι του είναι τόσο μεγάλο που δεν χωρά σε ξυλόφουρνο”. Είχε προηγηθεί ένα προσβλητικό σχόλιο του Raiola για τον Johan Cruyff, με το οποίο αμφισβητούσε τη σοφία του Ολλανδού και εν πολλοίς του πρότεινε να σταματήσει να σχολιάζει τα πάντα. Είχε σχολιάσει το… παιδί του (Ibra). Καταφέρθηκε και εναντίον του Pep Guardiola, για τον ίδιο λόγο.

Αν σταματήσει ο Zlatan, θα είναι σαν να κλέβουν τη Mona Lisa από το Λούβρο

Για την ακρίβεια, είπε “πιστεύω πως ο Cruyff και ο Guardiola πρέπει να πάνε μαζί στο ψυχιατρείο, να σκάσουν και να κάθονται εκεί να παίζουν χαρτιά παρέα. Θα έκαναν τεράστια χάρη στο ποδόσφαιρο και στην Barcelona”. Ο Guardiola σκεφτόταν να στείλει κάπου τον πελάτη του για ένα χρόνο, μια σεζόν μετά τα 75 εκατ. που είχαν δώσει οι “μπλαουγκράνα” για εκείνον. Έχει πει και άλλα πιασάρικα. Όπως; “Αν ο Balotelli είχε το μυαλό του Zlatan, ο Lionel Messi θα είχε λιγότερες “χρυσές μπάλες” ή το “η χρυσή μπάλα είναι διεφθαρμένη διαδικασία που κυριαρχείται από πολιτικές” ή ακόμα και το “η FIFA και η UEFA είναι ακριβώς τα ίδια πράγματα: εγκληματικές οργανώσεις”. Έχει αποκαλέσει τον Michel Platini “ανίκανο” και τον Sepp Blatter “απαιτητικό δικτάτορα”. Οι διοικούσες αρχές κινήθηκαν εναντίον του και αν δικαιώνονταν, θα του αφαιρούσαν την άδεια. Τη γλίτωσε με πρόστιμο 4000 ευρώ και σχολίασε “είναι σουρεαλιστική η κατάσταση που ζω. Δεν μου επιτρέπουν την ελευθερία της έκφρασης”. Ένα από τα τελευταία του χιτ ήταν αυτό του περασμένου Απριλίου, όταν υπήρχε πληροφορία που ήθελε τον Ibrahimović να σκέφτεται να κρεμάσει τα παπούτσια του. Δήλωσε “αν θέλει να σταματήσει, πιστεύω πως πρέπει να τον βάλουμε στη φυλακή μέχρι να αλλάξει άποψη. Θα ήταν σαν να έκλεβαν τη Mona Lisa από το Λούβρο. Έγκλημα κατά της αθλητικής ανθρωπότητας”.

Αυτό το καλοκαίρι διαχειρίστηκε 500.000.000 ευρώ

Ζει κοντά στο καζίνο του Monte Carlo, στο Monaco (φευ) με τη γυναίκα του και τα δυο παιδιά τους. Αν και όπως λέει, ταξιδεύει τις 300 ημέρες του χρόνου, για δουλειές. Έχει μια νομική και χρηματοοικονομική εταιρία στο Amsterdam (Μaguire) και τη Sportman στο Montecarlo. Έχει υπολογιστεί πως σε ένα… νορμάλ καλοκαίρι, κερδίζει περί τα 2 εκατ. ευρώ το χρόνο. Σε ένα σαν το φετινό, μπορεί να φτάσει τα 50 εκατ. ευρώ. Ναι, διαχειρίστηκε μεταγραφές, μετακομίσεις και δικηγορικές ευθύνες (στα συμβόλαια των παικτών του υπάρχουν ξεχωριστά bonus και κάθε λεπτομέρεια που αφορά τη διάθεση των εμπορικών τους δικαιωμάτων), αξίας 500 εκατ. ευρώ.

Το Forbes τον κατέταξε πέρυσι στο Νο5 της λίστας με τους πιο “δυνατούς” ατζέντηδες στο ποδόσφαιρο -της οποίας ηγείται ο Jorge Mendes, εκπρόσωπος των Cristiano Ronaldo, Jose Mourinho και James Rodriguez μεταξύ πλήθους άλλων. Προφανώς, φέτος θα γίνουν κάποιες ανανεώσεις. Εκτιμάται πως στην καριέρα του έχει “βγάλει” περισσότερα από 350 εκατ. ευρώ. Έχει εξηγήσει ότι “ξεκινώ κάποιες μεταγραφές πολύ νωρίτερα από όταν γίνονται γνωστές. Είναι ένα είδος επένδυσης στους παίκτες μου. Αν συνεχίσει να ανεβαίνει η αξία τους, με φωνάζουν αυτοί που ενδιαφέρονται και έχουμε ήδη έλθει σε επαφή και τελειώνουμε τη δουλειά”.

Ο Mendes είναι εγωιστής, που τον ενδιαφέρει μόνο το κέρδος του

Τον είχαν ρωτήσει ποια είναι τα στοιχεία που κάνουν έναν ατζέντη καλό στη δουλειά του. Εξήγησε ότι “η δουλειά δεν αφορά μόνο τη διαμεσολάβηση στις διαπραγματεύσεις. Πρέπει να διασφαλίσεις πως ο παίκτης θα νιώθει άνετα και προστατευμένος. Λύνω όλα τα προβλήματα των πελατών μου. Όπως θα έκανε ο πατέρας τους. Είμαι η οικογένεια τους, αυτός που τους δείχνω το δρόμο που μπορούν να βαδίσουν. Παρ’ όλα αυτά, δεν θα πω ότι ένας επιτυχημένος μάνατζερ είναι απαραίτητα και καλός. Πάρτε για παράδειγμα τον Jorge Mendes! Εκείνος είναι στην Ανατολή και εγώ στη Δύση, ως προς τον τρόπο που δουλεύουμε. Έχουν τελείως διαφορετική αντίληψη, παρ’ όλα αυτά είμαστε και οι δύο επιτυχημένοι. Ο Mendes είναι επενδυτής, που τον ενδιαφέρει να βγάζει το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Η δική μου προτεραιότητα είναι οι παίκτες μου. Είμαι αλτρουιστής. Ο Mendes είναι εγωιστής. Νοιάζομαι για τους παίκτες μου, ενώ εκείνος νοιάζεται για τον εαυτό του”. Κάπου εδώ θα έπρεπε να ξέρεις ότι… όλο αυτό το ξεκίνησε ο Mendes (πρώην ιδιοκτήτης nightclubs και καταστημάτων διάθεσης videos), όταν τον αποκάλεσε “πιτσαδόρο”. “Δεν μπορεί να είναι ακριβής ούτε σε αυτό. Έκανα τα πάντα, πέραν του να ψήνω τις πίτσες”, καταλήγει.

Δεν τον νοιάζει αν λένε σωστά το όνομα του “αρκεί να με πληρώνετε”, έχει χαρακτηρίσει ως χειρότερη κίνηση της καριέρας του “την επιστροφή του Balotelli στη Milan. Ο Mario είναι ο πιο παρεξηγημένος παίκτης απ’ όσους έχω συνεργαστεί ή ξέρω. Του έχουν φερθεί πολύ άδικα. Είναι ένα ανασφαλές παιδί και είναι οι ανασφάλειες που έχει, αυτές που τον καταστρέφουν”. Ως όνειρο ζωής είχε “να αγοράσω τη Roma και να διώξω τον Totti. Είναι κομμάτι της ιστορίας, αλλά θα ήθελα να ξεκινήσουμε με νέα πρόσωπα”. Έχει βγάλει το μικρόφωνο του, σε τηλεοπτική συνέντευξη, γιατί ένιωθε πως δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το δημοσιογράφο (σε άλλη συνέντευξη έχει πει “αν έχεις μια φυσιολογική ερώτηση να μου κάνεις, θα σου δώσω μια φυσιολογική απάντηση. Σε μαλακίες δεν απαντώ”), έχει φύγει από διαπραγματεύσεις επειδή δεν του άρεσε η αίθουσα ξενοδοχείου που είχε “κλειστεί”. Όλα αυτά -και ακόμα περισσότερα- είναι ο Mino Raiola.