O Κασάνο ήταν ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα, αλλά και τρελός

Γεννήθηκε στο Bari, το δεύτερο πιο σημαντικό οικονομικό κέντρο της νότιας Ιταλίας, μετά τη Νaples -λόγω του λιμανιού και των πανεπιστημίων που έχει. Δεν σας είπα όμως, πότε είδε για πρώτη φορά το φως: ήταν την επομένη της κατάκτησης του Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Ιταλία, το 1982. Στις 12/7. Μεγάλωσε στην παλαιά πόλη (Bari Vecchia), που έχει διατηρήσει μια ατμόσφαιρα Μεσαίωνα, με τα ιστορικά κτίρια να κυριαρχούν και να είναι τουριστικός προορισμός. Προφανώς, εκεί οφείλονται τα στοιχεία που συνέθεσαν αυτόν τον… παλαιάς κοπής άνδρα. Όπως όλα τα παιδιά της γειτονιάς, έπαιζε και εκείνος ποδόσφαιρο στους δρόμους, με τους φίλους του. Ο πατέρας του, Gennaro εγκατέλειψε εκείνον και τη μητέρα του, Giovanna Perrelli, ενώ εκείνος ήταν λίγων μηνών, για να επιστρέψει στη σύζυγο του, Fara με την οποία είχε ήδη τρία παιδιά.

Ο Antonio δεν τον συγχώρησε ποτέ. Όπως είπε ο Gennaro Cassano στη “Repubblica” το 2008, δυο χρόνια πριν πεθάνει (σημείωση: ο γιος του δεν πήγε στην κηδεία) “για εκείνον, ήμουν πάντα ο διάβολος. Όταν πέφτανε ο ένας πάνω στον άλλον, στο δρόμο, έκανε ότι δεν με ήξερε. Δεν ήθελε ούτε να ακούει το όνομα μου. Με φοβόταν. Του έδωσα το όνομα μου και περίμενα πως θα έχω το σεβασμό του, επειδή ήμουν ο πατέρας του. Δεν του ζήτησα ποτέ λεφτά”. Όταν ο γιος του ήταν 15 χρόνων, του είπε “ή θα μείνεις μαζί μας για πάντα ή θα φύγεις για πάντα”. Ο Gennaro άνοιξε την πόρτα και έφυγε. Ξαναγύρισε, αλλά για τον Antonio δεν υπήρχε πια.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε καν τα απαραίτητα, όπως μεγάλωνε. Δεν τον ένοιαζε. του αρκούσε ότι είχε το ποδόσφαιρο. Ζούσε με τη μητέρα του σε μια φτωχή και γεμάτη εγκληματικότητα, γειτονιά του San Bartolomeo, σε ένα σπίτι με δυο δωμάτια και μια μικρή κουζίνα. Πάνω από το κρεβάτι του, είχε μια φανέλα του Totti. “Τον κυνηγούσα στους δρόμους, με το πιάτο στα χέρια, για να τον πείσω να φάει μια μπουκιά μακαρόνια. Από τα 5 που άρχισε να κλωτσά την μπάλα, δεν τον ενδιέφερε τίποτα άλλο. Κατάπινε και έκανε ντρίμπλες. Ακόμα και όταν ήταν στο σπίτι. Οι γείτονες γκρίνιαζαν για το θόρυβο, για τις ζημιές που προκαλούσε -όταν η μπάλα περνούσε μέσα από τζάμια. Σύντομα κατάλαβα ότι ήταν κάτι που τον ένοιαζε πολύ, άρα άξιζε να ασχοληθεί” ενημέρωσε η Giovanna, χρόνια μετά, όταν ζούσε πια σε έπαυλη.

Το σχολείο δεν ήταν στα άμεσα ενδιαφέροντα του. “Έπαιρνα 2 σε όλα, σε σύστημα βαθμολογίας που ήταν από το 1 έως το 10. “Κόπηκα” έξι φορές σε μαθήματα, από το νηπιαγωγείο έως το τέλος του δημοτικού”, είχε εξηγήσει, πριν παραδεχθεί με πάσα ειλικρίνεια ότι “αν δεν γινόμουν ποδοσφαιριστής, θα γινόμουν εγκληματίας. Ευτυχώς δεν χρειάστηκε να δουλέψω ούτε μια μέρα στη ζωή μου, γιατί πραγματικά δεν ήξερα να κάνω κάτι”. Όταν κυκλοφόρησε η πρώτη αυτοβιογραφία, το 2008, είχε σχολιάσει “πρέπει να είμαι ο πρώτος που έχω γράψει περισσότερα βιβλία, από αυτά που έχω διαβάσει”.

Ναι, το ταλέντο του ήταν που τον έσωσε. Πέρασε από δυο δοκιμαστικά από την Internazionale και από ένα στην Parma. “Κόπηκε” και από αυτά, πριν τελικά τον διαλέξει η Bari, όταν ήταν 11. Μετείχε σε όλα τα τμήματα υποδομής, έως την πρώτη ομάδα, με την οποία έκανε ντεμπούτο εναντίον της συντοπίτισσας Lecce, στις 11/12 του 1999. Ήταν 17 χρόνων και το -ας πούμε- ρίσκο το είχε πάρει ο Eugenio Fascetti. Πέτυχε και ο προπονητής του, τον χρησιμοποίησε σε 21 ματς. Σκόραρε 3 γκολ. Το πρώτο στη δεύτερη συμμετοχή του, εναντίον της Internazionale, στις 21/12 του 1999, οπότε έκανε αυτό.

“Αυτή η στιγμή, άλλαξε τα πάντα”, όπως είχε εξηγήσει ο ίδιος. Ως προς το γκολ, δήλωσε “στην αρχή ο κόουτς έγραψε σε ένα χαρτί κάτι. Εγώ νόμισα πως δεν θα παίξω, όταν είδα τον Ούγκο μπροστά. Μετά, είπε ότι “θα παίξετε μαζί. Ήρεμα. Να είστε ψύχραιμοι”. Τον ρώτησαν “όταν έκανες το τακουνάκι τι σκέφτηκες;”. Απάντησε “δεν σκέφτηκα κάτι. Ακολούθησα τη φάση, ντρίμπλαρα τον Γεωργάτο και με “κλειστά μάτια” πήγα προς τα εμπρός”. Μετά το γκολ, είχε άλλη μια ευκαιρία, αλλά αστόχησε. Έπεσε στο έδαφος και ήταν απαρηγόρητος. “Ήμουν απογοητευμένος. Πίστευα πως το ματς θα τελείωνε όχι απλά άσχημα, αλλά χάλια”.

Η τεχνική του και ο τρόπος που εντυπωσίαζε τα πλήθη του έδωσαν το παρατσούκλι “Fantantonio” και μια θέση στις κορυφαίες θέσεις της λίστας με τους “καλύτερους νέους” του έθνους. Την επόμενη σεζόν είχε 27 συμμετοχές και τρία γκολ και το καλοκαίρι του 2001 έπρεπε να αποφασίσει με ποια ομάδα θα υπογράψει το πρώτο επαγγελματικό συμβόλαιο. Αν μη τι άλλο, είχε ουκ ολίγες προσφορές. Διάλεξε αυτή της τότε πρωταθλήτριας Roma, που του έδινε 30 εκατ. ευρώ και τον έκανε τον πιο πλούσιο έφηβο! Το ποσό αυτό σχολιάστηκε από πολλούς. Και από τον διευθυντή της Juventus, Luciano Moggi που είχε πει “είναι πολύ νωρίς για να καταλάβουμε πόσο αξίζει”. Σημείωση: η Juve του είχε κάνει συνολικά τέσσερις προτάσεις. Τις απέρριψε όλες.

Ο Fabio Capello επέμενε πως αυτό το ταλέντο δεν έπρεπε να χαθεί. Ναι, ο ίδιος Capello με εκείνον που εμπνεύστηκε τον όρο “Cassanata”, το Νοέμβριο του 2002, προκειμένου να περιγράψει τα συχνά ξεσπάσματα που είχε. Η αφορμή δόθηκε όταν δεν πήγε σε μια προπόνηση της Roma, γιατί ήξερε ότι δεν θα παίξει στο επικείμενο ματς. Θα πεις ότι είχε ήδη αποδείξει τι μπορεί να κάνει εντός αγωνιστικών χώρων, οπότε… άντεχαν τα τερτίπια του, εφόσον ήταν αποτελεσματικός. Θα σου θυμίσω ότι πριν γίνει γνωστός για το τι πραγματικά μπορούσε να κάνει ως παίκτης, ήταν ήδη γνωστό ότι δεν έχει ακριβώς τον έλεγχο των νεύρων του. Ήταν ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Το κακό ήταν πως ούτε ο ίδιος γνώριζε από πριν… σε ποια έκδοση θα κυκλοφορούσε κάθε μέρα που ξυπνούσε.

Αναδείχθηκε “Καλύτερος νέος παίκτης” το 2001 και το 2003, μολονότι στο μεσοδιάστημα είχε δώσει παραστάσεις. Μια ήταν στον τελικό Κυπέλλου, του 2003, με τη Milan, όταν τον απέβαλαν και εκείνος διαμαρτυρήθηκε κάνοντας με τα δάχτυλα του χεριού του “κερατάκια” στο διαιτητή, ενώ αποχωρούσε από το γήπεδο. Θα έλεγες πως στη Roma πρόσφερε το πλήρες… μενού των χαρακτηριστικών του, “τέντωσε” την υπομονή του Capello (αλλά και όσων τον διαδέχθηκαν), ο οποίος προφανώς και είχε εστιάσει στην ποιότητα που είχε ο Cassano ως παίκτης και για αυτό τον πήρε μαζί του στην Ισπανία και τη Real Madrid, το 2006. Τη χρονιά που είχε προηγηθεί, ο Cassano ήταν σε διαρκή πόλεμο με τη διοίκηση, κάτι που είχε ως συνέπεια να διαπληκτιστεί και με το είδωλο του, τον Francesco Totti. Η ρίζα του κακού ήταν η άρνηση της ομάδας να συζητήσουν την ανανέωση του συμβολαίου του που έληγε στις 30/6 του 2006. Η υπομονή του (αν υποθέσουμε ότι είχε) εξαντλήθηκε τον Γενάρη του 2006, οπότε υπέγραψε στη “βασίλισσα”, για 5 εκατ. ευρώ.

Στη Μαδρίτη ο Ιταλός έπαθε πολιτισμικό σοκ. Ήταν τέτοιο που αποπροσανατολίστηκε, στο βαθμό που έβαλε σε δεύτερη μοίρα το ποδόσφαιρο. Στο Νο1 της λίστας είχαν τοποθετηθεί οι γυναίκες και τα γλυκά -τα οποία συνδύαζε. “Σε έντεκα χρόνια, είχα 4 σχέσεις. Δεν τις λες πολλές. Στη Μαδρίτη… ρέφαρα. Πρέπει να έκανα σεξ με 600-700 γυναίκες, στο ξενοδοχείο. Ήταν εύκολο, γιατί μέναμε όλα τα μέλη της ομάδας στον ίδιο όροφο, οπότε αν καλούσες οποιονδήποτε σε δωμάτιο άλλου ορόφου, ουδείς σε καταλάβαινε. Μετά, έγινα φίλος με ένα σερβιτόρο. Η δουλειά του ήταν να μου φέρνει 3-4 cornetti (γλυκά) μετά το σεξ. Έφτανε έως τις σκάλες, του πήγαινα την εκάστοτε κοπέλα και κάναμε την ανταλλαγή: έπαιρνε το κορίτσι και εγώ έτρωγα τα γλυκά μου. Το σεξ και τα γλυκά ήταν το τέλειο βράδυ για εμένα. Και ξέρω πως αν δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, καμία δεν θα γύριζε να με κοιτάξει. Ούτε η μητέρα μου”.

Αντιλαμβάνεσαι ωστόσο, για… τι ποσότητα γλυκών μιλάμε. Και άρα καταλαβαίνεις γιατί οι Μαδριλένοι πρόσθεσαν μετά το πρώτο του εξάμηνο στην πόλη, όρο στο συμβόλαιο του, που προέβλεπε πρόστιμα για κάθε εξτρά γραμμάριο που “έπαιρνε”. “Όταν πήγα εκεί, ήμουν 93 κιλά. Και είμαι 1.75, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχα το ιδανικό βάρος”. Έφυγε έπειτα από μια σεζόν, που περιέλαβε 19 συμμετοχές και 2 γκολ, στο γήπεδο.

Εκτός αυτού, πήρε κιλά και είχε φανεί πως έχει χάσει το touch του. Πλακώθηκε -ξανά- με τον Capello, γιατί δεν τον έβαλε στο ρόστερ του ματς με την Gimnàstic de Tarragona (παρεμπιπτόντως, εκτός ήταν εκείνη τη μέρα και οι David Beckham και Ronaldo). Την επομένη δήλωσε σε ραδιοφωνικό σταθμό της Ρώμης, ότι “αν μπορούσα να παίξω ξανά στη Roma, θα διένυα περπατώντας την απόσταση από τη Μαδρίτη”, ενώ είχε ζητήσει συγγνώμη και από τον Totti. Η Real δεν τον έδωσε στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου (το 2007) και έμεινε εκτός όλης της επόμενης σεζόν, με πρόβλημα στον αστράγαλο. Είχε 7 συμμετοχές και ένα γκολ. Τον Ιούλιο, ο πρόεδρος του οργανισμού, Ramón Calderón τον χαρακτήρισε “αφόρητο” και άφησε να εννοηθεί πως σύντομα θα φύγει από την πόλη.

Οι Μαδριλένοι τον έδωσαν στη Sampdoria τον Αύγουστο του 2007, αρχικά ως δανεικό (συμφώνησαν να πληρώσουν τα 1.2 εκατ. ευρώ από τον ετήσιο μισθό των 4.200.000 ευρώ). Διάλεξε το Νο99, γιατί το Νο18 το είχε ο Vladimir Koman, το Νο10 που είναι η δεύτερη επιλογή μου το είχε ο Francesco Flachi και τελικά “το 9+9 κάνει 18. Αφήστε που το φορά και ο Ronaldo στη Milan”. Στη Sampdoria έστρωσε. Όχι μόνο ως παίκτης, αλλά και ως άνθρωπος. Κατ’ αρχάς, έγινε ξανά fit. Μετά, γνώρισε την -πολίστρια- Carolina Marcialis, που κατά του ιδίου το ρηθέν “με γιάτρεψε! Πριν τη γνωρίσω ήμουν εξαρτημένος από το σεξ. Τι να πω; Ίσως δεν είχα φιλήσει τη σωστή γυναίκα, πριν τη γνωρίσω. Από το πρώτο μας φιλί, ήξερα πως ήθελα να ζήσω μαζί της, να αποκτήσω παιδιά μαζί της. Με ηρέμησε”. Καλά, το τελευταίο μην το πάρεις της μετρητοίς. Πάντως, αρραβωνιάστηκαν το 2008, παντρεύτηκαν το 2010, οπότε έμεινε εκτός της αποστολής για το Παγκόσμιο Κύπελλο (είχε πει “δεν θα ανέβαλα το γάμο μου, ακόμα και αν με καλούσαν”), έκαναν και δυο παιδιά και ναι, είναι ακόμα μαζί.

Το 2008 η Sampdodia τον αγόρασε και το 2009 κυκλοφόρησε το βιβλίο του, με τίτλο “Vi Dico Tutto” (“Θα στα πω όλα”). Τότε ήταν που όλοι έμαθαν για το πώς μεγάλωσε ως παιδί και γιατί έβρισκε αποκούμπι στα γλυκά και το junk food. Έμεινε στη Genoa τέσσερα χρόνια και όπως πιθανόν να έχεις φανταστεί πρόσφερε μια πλούσια γκάμα εμπειριών. Η δεύτερη σεζόν του ήταν η ψυχραιμότερη, έγινε και ένας εκ των αρχηγών και συνεργάστηκε άψογα με τον Giampaolo Pazzini, με τον πρόεδρο του συλλόγου, Riccardo Garrone να συγκρίνει αυτό το δίδυμο με εκείνο των Vialli-Mancini που έδωσαν στην ομάδα το μόνο της scudetto. Σημειωτέον, ως προς αυτό συμφώνησαν και οι Vialli και Μancini. Σκόραρε 12 γκολ στη SerieA (ήταν ο λόγος που η ομάδα του δεν ήταν στον πάτο της βαθμολογίας, γιατί δεν υπήρχαν πολλοί ικανοί να τον περιορίσουν) και βοήθησε την παρέα του να φτάσει στον τελικό του κυπέλλου. Ήταν αυτός που παραβίασε την εστία της πρωταθλήτριας Inter, στον ημιτελικό. Μετά έκανε… αυτό.

Στη μεγάλη βραδιά του Coppa Italia, νίκησε η Lazio στα πέναλτι. Ο Cassano έχασε το πρώτο. Την αγωνιστική περίοδο 2009-10 είχε πρόταση από τη Fiorentina. Δεν ήθελε να πάει, μολονότι είχε παραγκωνισθεί “λόγω της σχέσης που έχω με τον πρόεδρο Garrone, τους συμπαίκτες μου και τους φιλάθλους”. Σύντομα, επέστρεψε στο ενεργό ρόστερ και βοήθησε τη Sampdoria να πάρει μια θέση για τα προκριματικά του Champions League. Την επόμενη χρονιά είχε έλθει η ώρα για να τελειώσει και αυτή η σχέση.

Αρνήθηκε να παραστεί σε μια τελετή βραβείων, τσακώθηκε με τον Garrone (βρίστηκαν σαν να μην υπάρχει αύριο, φήμες θέλουν τον Cassano να ξεστόμισε το “κωλόγερε”) και δεν ζήτησε εγγράφως συγγνώμη -κάτι που ζήτησε ο πρόεδρος. Αυτομάτως, τέθηκε εκτός ομάδας, έπεσε σε κατάθλιψη και ένιωσε προδομένος. Το μόνο που ήθελε ήταν να μείνει σπίτι, με τη γυναίκα του. O πρόεδρος δεν άφησε να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Τουναντίον, δήλωσε στο Radio Babboleo πως πάσχει από “Cassanitis”. Τι εννοούσε; “Δεν υπάρχει το παραμικρό ενδεχόμενο να εμπιστευτούμε ξανά αυτόν τον τύπο και δεν αλλάζω άποψη (είχε μεσολαβήσει ο αρχηγός της ομάδας, Angelo Palombo μήπως και…). Θέλω να φύγει. Έχω Cassanitis, αλλά έχω ξεκινήσει θεραπευτική αγωγή και ήδη νιώθω καλύτερα. Αναζητώ το φάρμακο που θα “σκοτώσει” τον ιό”.

Ο εκπρόσωπος του παίκτη, Giuseppe Bozzo ήταν μπροστά σε ένα τηλέφωνο που έκανε ο πρωταγωνιστής της ιστορίας στον Garrone “δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις και φάνηκε να ‘χουν ξεπεράσει την κρίση. Δεν ξέρω όμως, τι έγινε μέσα στη νύχτα που άλλαξαν όλα. Ο Cassano μέχρι που έστειλε έγγραφη “συγγνώμη”, μολονότι του είχαν πει πως αν δεν το κάνει θα διέρρεαν την ιστορία στα ΜΜΕ. Η μόνη εξήγηση που υπάρχει είναι πως η Sampdoria ήθελε να τον διώξει”. Η υπόθεση πήγε στο δικαστήριο, ο παίκτης δικαιώθηκε και υποχρέωσε την ομάδα να του δώσει το 50% για το συμβόλαιο που “έτρεχε”.

Στις 20/12 του 2012 προέκυψε η είδηση που τον ήθελε να συμφωνεί να πάει στη Millan, που συμφώνησε μαζί με τη Sampdoria και τον παίκτη να δώσουν 5 εκατ. ευρώ στη Real Madrid -όπως προβλεπόταν στο συμβόλαιο του, στην παράγραφο με τα buy out. Αυτό που έγινε, ήταν να δώσουν οι “Blucerchiati” 5 εκατ. ευρώ στη Real και η Milan 3.330.000 ευρώ στη Sampdoria, με τον Cassano να δέχεται τεράστια μείωση στις αποδοχές του, προκειμένου να υπογράψει για 3 1/2 χρόνια με τους Μιλανέζους, ως αυτός που θα κάλυπτε το κενό του Ronaldinho. Το 2011 πήρε το πρώτο Scudetto της καριέρας του, σκόραρε στα δίχτυα των… πρώην του, ένα penalty με την Inter (2/4 του 2011) και… είδε τη Sampdoria να υποβιβάζεται, στο τέλος της σεζόν.

Ο Garrone… σαν να το ‘χε προβλέψει, όταν έλεγε “προφανώς ο Antonio είναι ο καλύτερος παίκτης που έχουμε και χωρίς αυτόν χάνουμε πολλά ματς. Αλλά θα προχωρήσουμε με την απόφαση μας. Δεν αποδέχομαι, ούτε καν με ενδιαφέρουν, τα ψυχολογικά προβλήματα που έχει. Βελτιώθηκε πολύ, κοντά μας. Συμπεριφερόταν σχεδόν σαν φυσιολογικός, αν μπορούμε δηλαδή, να χρησιμοποιήσουμε για αυτόν τη συγκεκριμένη λέξη”. Το 2015 ο Cassano αποκάλυψε, στο πλαίσιο του προγράμματος “Heroes – Sport in the heart” του Channel 5, πως “για το μόνο που μετανιώνω από την όλη ιστορία, είναι για τη συμπεριφορά μου απέναντι στον Riccardo Garrone. Έκανα μεγάλο λάθος και προσπάθησα να επανορθώσω, αρκετά χρόνια μετά”. Αλλά ήταν ήδη αργά, γιατί είχε πάει στη Milan και το.. διεστραμμένο μυαλό του Garrone σκέφτηκε πως ό,τι είχε κάνει ο παίκτης, το είχε κάνει επίτηδες για να του ανοίξουν το δρόμο να πάει με την ησυχία του στους “rossoneri”. Εξ ου και είχε σχολιάσει “αποκαλύφθηκε η πραγματική φύση του. Πλέον δεν υπάρχει ούτε ένας λόγος που να μου επιτρέπει να λέω ότι είναι άνθρωπος με αξίες”, του πληγωμένου με περισσότερους από έναν τρόπους, ιδιοκτήτη που άφησε το μάταιο τούτο κόσμο, προ τριετίας.

Πίσω στη Milan και τη δεύτερη σεζόν του εκεί, στη θέση του υπήρχε τεράστιος ανταγωνισμός (με την παρουσία των Zlatan Ibrahimović, Alexandre Pato και Robinho) και εκείνος χρειαζόταν χρόνο συμμετοχής, γιατί ήθελε να επιστρέψει στην εθνική. Κάπως έτσι, ξεκίνησαν οι φήμες περί παραχώρησης του. Δεν πήγε πουθενά. Πήρε το Supercoppa του 2011 (επί της Inter), σκόραρε στο πρώτο ματς της Serie A, με τη SS Lazio, έπαιξε στο ματς με τη Roma, στην “αιώνια πόλη” και στην επιστροφή λίγο έλειψε να χάσει τη ζωή του.

Το μόνο που ήθελα, ήταν να είμαι στον καναπέ και να κοιτώ το ταβάνι

Τον Οκτώβριο του 2011 “ξεκίνησα να έχω πρόβλημα με την ομιλία. Ήξερα τι ήθελα να πω, αλλά οι λέξεις δεν έβγαιναν από το στόμα μου”. Στην αρχή δεν αγχώθηκε. Δεν πίστεψε πως έχει κάτι σοβαρό. Ώσπου μετά το 2-3 της Milan, στη Ρώμη, όταν προσγειώθηκε η πτήση της ομάδας του στο αεροδρόμιο “Malpensa” διαπίστωσε πως δεν είναι καλά. Ζαλιζόταν και θόλωσε το αριστερό μάτι. Ο γιατρός της αποστολής, του είπε να πάει αμέσως στο νοσοκομείο. “Διαπληκτιζόμασταν για μισή ώρα. Του έλεγα πως δεν υπάρχει λόγος. Τελικά, με έπεισε. Καθ’ οδόν ξεκίνησε το πρόβλημα με την ομιλία”. Είχε μάθει ισχαιμικό εγκεφαλικό επεισόδιο -είχε φράξει αρτηρία στο μυαλό. Μπήκε στο χειρουργείο τέσσερις ημέρες αργότερα. Πήρε εξιτήριο μια εβδομάδα μετά την εισαγωγή. Κανείς δεν ήξερε αν θα καταφέρει να πατήσει ξανά σε ποδοσφαιρικό γήπεδο.

Στους μήνες που ακολούθησαν, συνειδητοποίησε έως τα μύχια της ψυχής του πως δεν είναι άτρωτος. Άρχισε τις φυσικοθεραπείες, χωρίς να σκέφτεται την καριέρα του. Μήνα όμως, με το μήνα κατάλαβε ότι θέλει να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Η αλήθεια είναι πως πλήθος κόσμου είχε επικοινωνήσει μαζί του για να του ευχηθεί περαστικά. Το 90% πριν κλείσει το τηλέφωνο, του έλεγε ότι ανυπομονεί να τον ξαναδεί με τη φανέλα της Milan. “Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, θα σας πω ότι φοβήθηκα το θάνατο. Ειδικά τις ημέρες που προηγήθηκαν της επέμβασης. Για 36 ώρες δεν είχα καμία συναίσθηση του τι γίνεται γύρω μου. Δεν μπορούσα να μιλήσω και δεν θυμόμουν τι μου είχε συμβεί. Σκεφτόμουν πως ήθελα να δω το γιο μου, για μια τελευταία φορά. Το σημαντικό είναι πως το ξεπέρασα, αλλά και ότι όλοι, από τη Real Madrid έως την Barcelona, από τον Mourinho έως τον Delneri και τον Iniesta, με είχαν πάρει τηλέφωνο. Μου έδωσαν τη δύναμη και τη θέληση να επιστρέψω στα γήπεδα”, είχε ομολογήσει στη Guardian, στις 5/4 του 2012. Είχε καταλήξει στο “αν ήταν δυνατό, θα ήθελα να παίξω με τη Fiorentina το προσεχές Σάββατο”. Δυο μέρες δηλαδή, αργότερα, όταν σηκώθηκε από τον πάγκο, αγωνίστηκε για έξι λεπτά και έφτασε πολύ κοντά στο να κερδίσει πέναλτι.

Μια εβδομάδα μετά, ο Piermario Morosini, παίκτης της Serie B είχε πέσει αναίσθητος εντός αγωνιστικού χώρου και πέθανε, πριν φτάσει το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. “Ο χειρότερος εφιάλτης “ξετυλίχτηκε” μπροστά στα μάτια μου: ενώ ένιωθα καλά, αφότου είδα έναν εξαιρετικό αθλητή, όπως ήταν ο Vigor Boloventa (διεθνής βολεϊμπολίστας) να πεθαίνει λίγες ώρες μετά ένα ματς του Μάρτη και τον Morosini να χάνει τη ζωή του… από το πουθενά, ένιωσα ότι ήθελα να τα παρατήσω. Δεν έβρισκα τη θέληση να συνεχίσω. Η γυναίκα μου ήταν πραγματικά ανήσυχη. Το μόνο που ήθελα να κάνω, ήταν να είμαι ξαπλωμένος σε έναν καναπέ και να κοιτάζω το ταβάνι. Σκεφτόμουν πως παίζω τη ζωή μου. Είχα αποφασίσει να τα παρατήσω”.

Τότε τον επισκέφτηκε ο ομοσπονδιακός προπονητής των “azzurri”, Cesare Prandelli -αντικατέστησε τον Marcelo Lippi που δεν υπολόγιζε τον Cassano. “Ήταν αυτός που μου έδωσε ένα πολύ δυνατό σπρώξιμο, που με έκανε να θέλω να επιστρέψω. Η παρουσία του έκανε την ειδοποιό διαφορά στην αποθεραπεία μου. Έλεγε σε όλους και κυρίως σε εμένα, ότι θα περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή για να σιγουρευτεί αν μπορώ να παίξω στο Euro 2012”. Στις 29 Απριλίου σκόραρε το πρώτο γκολ, μετά την επέμβαση, στο 4-1 επί της Siena. Έδωσε και τις ασίστ, στα δυο γκολ του Ibrahimović, η ομάδα τους τερμάτισε στη δεύτερη θέση, πίσω από τη Juventus, βρέθηκε στους “4” του Coppa Italia και στους “8” του Champions League.

Ο εθνικός κόουτς φάνηκε συνεπής στη δέσμευση και ο Cassano ταξίδεψε στα γήπεδα της Πολωνίας και της Ουκρανίας, σκόραρε εναντίον της Ιρλανδίας, στο ματς που έκρινε την πρόκριση στην επόμενη φάση. Στον ημιτελικό με τη Γερμανία, έδωσε στον Balotelli την ασίστ για το πρώτο του γκολ, με μια κλασική Cassanίστικη ενέργεια: δημιούργησε χώρο χαμηλά, στα αριστερά, πήρε την μπάλα πριν τον Mats Hummels, τον οποίον “πούλησε” με τρεις κινήσεις του δεξιού ποδιού και έστρωσε την κεφαλιά για τον “Super Mario”. Περιττό να σου πω ότι με όλους τους… συντρόφους τρελούς είχε εξαιρετική σχέση, έτσι; Μάλιστα, είχε συμβουλέψει τον Balotelli “όταν βλέπεις δημοσιογράφους, να χαμογελάς και… να συνεχίζεις να περπατάς”.

Είχε γίνει ένας εκ των εξτρέμ στο 4-3-3 του Prandelli, ένα “δεκάρι” που δίδασκε τους νέους (συμπεριλαμβανομένου του Balotelli). Αν βγάλετε στην άκρη κάτι τζαρτζαρίσματα (μηδαμινής έντασης -συγκριτικά με ό,τι είχε συνηθίσει να προσφέρει στο λαό) που είχε με τους διαιτητές και το “θα ήθελα να μην υπάρχουν gay παίκτες στην ομάδα” (τιμωρήθηκε με 15.000 ευρώ, αφού προηγουμένως ζήτησε συγγνώμη και είπε “δεν ήθελα να προσβάλω κανέναν και δεν μπορώ να αμφισβητήσω την ελευθερία του καθενός στη σεξουαλική έκφραση”), όλα τα άλλα ήταν υπέροχα. Τα ΜΜΕ έγραψαν για την αναγέννηση του παίκτη, που ένα χρόνο νωρίτερα θεωρούνταν “η πιο χαμένη περίπτωση ταλαντούχου ποδοσφαιριστή”, υπό τις οδηγίες του εθνικού κόουτς.

Στην επιστροφή του στο Μιλάνο, ήταν ένας εκ αυτών που ζήτησαν να φύγουν, με δεδομένη την ανησυχία τους για την πώληση του συλλόγου. Στις 21/8 του 2012 η Milan συμφώνησε με τους “Nerazzurri” για ανταλλαγή που αφορούσε τους Pazzini (13 εκατ. ευρώ) και Cassanο (5.5 εκατ. ευρώ), συν 7.5 εκατ. ευρώ. Την επομένη, υπέγραψε διετές. Αποδείχθηκε… μονοετές, αφού τον Ιούλιο του 2013 δόθηκε στην Parma, την οποία έστειλε στα προκριματικά του Europa League (είχε 13 γκολ και 8 ασίστ, σε 36 συμμετοχές). Τον Φεβρουάριο του 2014, συμφώνησε να μείνει έως το τέλος της σεζόν και αν δεν προέκυπταν οικονομικά προβλήματα, ίσως να ήταν ακόμα εκεί. Αυτό που έγινε, τελικά, ήταν η μεγάλη επιστροφή στη Sampdoria, για δυο χρόνια (έως τον Ιούνιο του 2017). Για να το γιορτάσει, σκόραρε στις 10/1 του 2016, εντός έδρας… στα δίχτυα της Juventus. Η τελευταία εν τω μεταξύ, διεθνής εμφάνιση ήταν στο World Cup του 2014, με τα ΜΜΕ να εστιάζουν στην αδυναμία που επέδειξε να βοηθήσει στο δημιουργικό τομέα της ομάδας και στις επιθέσεις.

Γιατί η δημιουργία ήταν πάντα το forte του παίκτη που μπορούσε να παίζει είτε στα άκρα της επίθεσης, είτε ως δεκάρι, είτε ως κεντρικός σέντερ φορ, ενώ ήταν ικανός να λειτουργεί ως προωθημένος playmaker. Η ποδοσφαιρική ευφυΐα που είχε ήταν μοναδική, όπως ξεχωριστό ήταν το ταλέντο και η τεχνική του (δύναμη στο πάνω μέρος του σώματος και άρα ισορροπία, όπως κρατούσε την μπάλα με την πλάτη στο τέρμα και σε μικρούς χώρους, κοντρόλ, γρήγορη ντρίμπλα, ακρίβεια στην πάσα) και πάντα ήξερε πώς να σκοράρει. Αυτό έλεγαν τα ΜΜΕ, αλλά και οι αντίπαλοι του. Οι ίδιοι πρόσθεταν πως δεν δούλευε όσο έπρεπε, επί της φυσικής του κατάστασης και έτσι έχανε μέρος της ταχύτητας και της ευελιξίας του. Αρχικά, θεωρείτο από τους καλύτερους νέους παίκτες της γενιάς του, ως ο διάδοχος του Roberto Baggio (ο Sergio Ramos είχε δηλώσει “είναι απόλαυση και μόνο να τον βλέπεις να προπονείται”), αλλά η τρέλα του και η ασυνέπεια του ήταν οι λόγοι που δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στις προσδοκίες.

Ο Fascetti, o Capello και ο Stramaccioni

Ένα θέμα με τους προπονητές του το είχε πάντα -για διαφορετικούς λόγους. Όπως έχει ομολογήσει “ο Eugenio Fascetti (πρώην τεχνικός της Bari) είναι ο μόνος που δεν του δημιούργησα πρόβλημα”. Από εκεί και πέρα “σιχαινόμουν τον Claudio Gentile (Eθνική U21), ο οποίος σε ακολουθούσε ακόμα και όταν πήγαινες στην τουαλέτα” και έπειτα από σειρά τσακωμών τον έδιωξε από την ομάδα. Όταν ο Luciano Spalleti ανέλαβε τη Roma, τον πλησίασε και του είπε “δεν θα κοουτσάρεις τους άχρηστους παίκτες που είχες στην Udinese. Εδώ δεν είναι το σπίτι σου, αλλά το δικό μου”. Περίπλοκη ήταν και η σχέση του με τον Fabio Capello, με τον οποίον είχαν ανταλλάξει τουλάχιστον 20 “fuck off”, στη συνεργασία τους στη Roma -ενώ κάτι αντίστοιχο έγινε και όταν συναντήθηκαν στη Real Madrid.

Το Φλεβάρη του 2015, ο Capello παραδέχθηκε στην As πως “ένας προπονητής πρέπει να ‘χει 40 τύπους που να τον σέβονται. Ο πατέρας μου συνήθιζε να λέει πως “χρειάζομαι μόνο μια λέξη: σεβασμός, σεβασμός, σεβασμός. Αν ήλθαμε στα χέρια με τον Cassano; Ναι, έγινε. Αλλά στη Roma είχα μια ομάδα με ξεχωριστούς τύπους, που πήραν το πρωτάθλημα. Σέβομαι τους παίκτες και θέλω να με σέβονται και εκείνοι”. Στο μυαλό του “η αναρχία είναι πάντα… στη γωνία, όταν έχεις τον Cassano”. Παρ’ όλα αυτά, στη Roma τον άντεχε γιατί είχε απίστευτο ταλέντο και έκανε έξαλλους όλους τους άλλους, που αντιλαμβάνονταν ότι μαζί τους ο κόουτς είχε μικρότερο υπομονή. Στη Real τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά. Ο Cassano ήταν υπέρβαρος (για αυτό και το παρατσούκλι που του έδωσαν οι Ισπανοί ήταν “gordo”, δηλαδή χοντρός), δεν απέδιδε ούτε τα ελάχιστα και προέβαλε καθημερινά αντίσταση… κατά της αρχής (βλ. Capello), με highlight το video στο οποίο κοροϊδεύει τον προπονητή του -για την ακρίβεια τον μιμείται, αλλά με την κακή την έννοια.

Ένα ζητηματάκι το απέκτησε και με τον Andrea Stramaccioni, τον Μάρτιο του 2013, οπότε ήταν στην Inter -όπου έμεινε μια σεζόν, πριν πάει στην Parma. Οι Ιταλοί είχαν γράψει πως είχαν μπει στη μέση παίκτες, να τους χωρίσουν), μετά το ματς με την Catania. Σε συνέντευξη Τύπου, πριν το παιχνίδι με την Tottenham που επίκειτο, ο “Strama” είχε πει πως “αυτό που έγινε, δεν θα έπρεπε να βγει έξω από τα αποδυτήρια. Ό,τι λέμε μεταξύ μας, πρέπει να μένει μεταξύ μας. Με έχει πειράξει πολύ το γεγονός αυτό. Αν είχε γίνει κάτι μέσα στο ματς, ΟΚ. Αλλά στα αποδυτήρια, είναι δική μας δουλειά όσα συμβαίνουν. Μόνο δική μας δουλειά. Αυτός που το “έβγαλε” προς τα έξω, δεν σέβεται τους κανόνες των αποδυτηρίων. Αν ο Cassano είχε τιμωρηθεί, δεν θα έκανε μαζί μας προπόνηση. Δεν τιμωρήθηκε. Ήταν δική μου επιλογή να μην τον φωνάξω. Σήμερα έκανε κανονικά προπόνηση”. Τι είχε βγει προς τα έξω; Ο παίκτης αρχικά έβρισε και μετά επιτέθηκε στον προπονητή του και μπήκαν στη μέση οι ψυχραιμότεροι, να τους χωρίσουν. Ο Stramaccioni τώρα, είπε πως “ανταλλάξαμε μόνο κάποια λόγια. Δεν υπήρχε σωματική επαφή”.

Τι είχε να πει ο παίκτης; Παραδέχθηκε πως είχε άδικο, για τον τρόπο που είχε εκτονωθεί στα αποδυτήρια, με την Inter να ‘χει φρίξει περισσότερο για το γεγονός ότι το συμβάν υπήρχε στα ΜΜΕ, παρά για αυτό που είχε γίνει. “Ό,τι έγινε μεταξύ μας, αφορά εμάς. Λυπάμαι που διέρρευσε από κάποιον που προφανώς προσπαθεί να κάνει κακό στην ομάδα. Έγινε κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλα τα αποδυτήρια. Ποιος ξέρει πόσες φορές έχει συμβεί ήδη, χωρίς να “βγει” στις εφημερίδες;”, είχε εξήγησε στον… επίλογο της ιστορίας ο νυν προπονητής του Παναθηναϊκού.

Τι κάνει όμως, στη Sampdoria; Ένα από τα τελευταία highlights ήταν που αποκάλεσε γέρο, τον διαιτητή της συνάντησης με τη Lazio, στο Marassi (24/4). Ο Nicola Rizzoli του απάντησε “εγώ μπορεί να γερνάω, αλλά εσύ γίνεσαι χειρότερος”! Όντως, αν σκεφτείτε ότι έχει σκοράρει μόνο 2 γκολ.

 

πηγή:sport24.gr