apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Όπως όλα τα ωραία πράγματα, έτσι και η χρυσή δεκαετία του Α.Π.Ο.Ε.Λ. φαίνεται να πλησιάζει προς το τέλος της. Δεν υπάρχει όμως λόγος να τα βάψουμε μαύρα (ακόμα), και αυτό γιατί το κυριότερο χαρακτηριστικό των μεγάλων συλλόγων είναι η δυνατότητα τους να ανακάμπτουν και να επανέρχονται μετά από αποτυχίες.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Α.Π.Ο.Ε.Λ. έφτιαξε Ευρωπαϊκό όνομα επί Φοίβου Ερωτοκρίτου, εγκαθιδρύοντας ένα μοντέλο στηριζόμενο στις βασικές αρχές χρήστης διοίκησης βγαλμένο από τον επιχειρηματικό κόσμο, συνοδευόμενο με ένα αγωνιστικό πλάνο που είχε ως κύριο συστατικό τη σταθερότητα και ήθελε (σχετικά) φτασμένους παίκτες (με μια τελευταία σιηπεθκιά) να πλαισιώνονται από ότι καλύτερο και πιο παθιασμένο είχε η τοπική αγορά, καταφέρνοντας έτσι να ξεφύγει των εγχώριων αντιπάλων του.
Τότε ήταν που παρουσιάστηκε η ευκαιρία σε μια ομάδα καλοπροαίρετων διοικητικών παραγόντων να αναλάβουν τα ηνία της εταιρίας και να ολοκληρώσουν τον εκμοντερνισμό της στα πρότυπα μεγάλων Ευρωπαϊκών συλλόγων (που ήταν κολλητάρια μας τώρα πια). Ομολογούμενος στη νέα διοικητική ομάδα πήρε μερικά χρόνια να κατανοήσει ότι για να βγάλεις λεφτά πρέπει να επενδύσεις, και δη να αναγνωρίσεις και να αγοράσεις ταλαντούχους νεαρούς παίκτες με προοπτική να τους πουλήσεις σε πολλαπλάσια αξία, κερδίζοντας. Ως εδώ καλά.
Η αντικειμενική δυσκολία που έγινε αντιληπτή από την πρώτη στιγμή (οδηγώντας και σε ορισμένα «close calls» που μας έφεραν μια ανάσα από το να μείνουμε π.χ. χωρίς επιθετικό) είχε να κάνει με το πώς θα εντοπίζονταν και θα πείθονταν οι πιο πάνω να έρθουν στην «Cyprus League». Τότε ήρθε και η «επιφοίτηση» και κατά συνέπεια επιστρατεύτηκαν scouters (outsourced αρχικά) και επετεύχθησαν (exclusive) συμφωνίες με δικτυωμένους μάνατζερς. Καθώς ο Α.Π.Ο.Ε.Λ. μεγάλωνε και οι επιτυχίες διαδέχονταν η μία την άλλη, η βασική παράμετρος της τάξης και αναλογίας μεγέθους ξεχάστηκε (oh no!) με αποτέλεσμα τα διοικητικά (και άλλα «lol») έξοδα να φτάσουν ίσα με αυτά της Benfica (!!!).
Ταυτόχρονα, αξίζει κανείς να εξετάσει από τι αποτελείται το συνολικό κόστος μιας μεταγραφής. Εκτός από το προφανές (πιθανό) «transfer fee», υπάρχουν και 2-3 άλλα (απολύτως νόμιμα) ενδιαφέροντα ποσά ή ποσοστά που πληρώνονται σχεδόν σε κάθε μεταγραφή. Αυτά μπορεί να αφορούν «brokerage fees» που πληρώνονται σε μάνατζερς και σε άλλους μεσάζοντες που συχνά περιλαμβάνονται και φουσκώνουν το transfer fee (άλλοτε πληρώνονται χώρια), νομικά έξοδα, έξοδα εγγραφής κτλ., αλλά και ποσά που είναι πληρωτέα προς τρίτους βάσει προηγουμένου συμβολαίου. ‘Έπειτα έχουμε το εισερχόμενο μισθολόγιο που μπορεί να περιλαμβάνει και «ουρά», ένεκα του «contingent liability» που μπορεί να δημιουργήσει σε περίπτωση προώρου διαζυγίου.
Οι κακές οι γλώσσες λένε ότι όλα τα πιο πάνω σε συνδυασμό με ένα μη ρυθμιζόμενο και μη επαρκώς εποπτευόμενο διοικητικό πλαίσιο δημιουργούν κίνητρο για κάποιους εμπλεκομένους να συναλλάσσονται κάνοντας μεταγραφές ανεξάρτητα από τους αγωνιστικούς στόχους της (κάθε) ομάδας. Αν σου κάτσει και ένας στους δέκα (λένε) ταλαντούχους και τον πουλήσεις, τότε έχουμε το λεγόμενο «win-win situation» (!!!).
υ.γ. Είναι άξιο απορίας πως προστατεύονται τα συμφέροντα των μετόχων της εταιρίας με αυτό το μοντέλο που δείχνει να οδηγεί σε ανάληψη (εν ο Θεός που τους έστειλε) πακέτου μετοχών από τρίτους μονό και μόνο ελαίω έλλειψης ρευστότητας και όχι για σκοπούς ανάπτυξης (λ.χ. γήπεδο ή έστω μακέτα όπως έχει η ομόνοια) , και χωρίς να πληρώσουν καθόλου «premium» που να αντανακλά τις επιτυχίες της ομάδας τα τελευταία χρόνια (στους υφιστάμενους μετόχους).
Με εκτίμηση,
Ρίφι
