Οι υπερβολές και το ζητούμενο

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ακούμε και διαβάζουμε τα γνωστά. Αρχίζοντας από το ότι η διοίκηση είναι αποφασισμένη να δουλέψει με ένα διαφορετικό τρόπο προκειμένου να μειώσει στο ελάχιστο το ρίσκο των μεταγραφών, ότι ο νέος προπονητής και το επιτελείο του κερδίζουν τις εντυπώσεις, ότι η προετοιμασία είναι πιο καλή από ποτέ και όλα τα συναφή.

Πρόκειται για προτροπές ή επανατροφοδότηση που δίνει η διοίκηση του ΑΠΟΕΛ στα μέσα ενημέρωσης τα οποία με τη σειρά τους τα σερβίρουν στον κόσμο. Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόκειται για πρακτική της ομάδα μας αλλά κάτι που εφαρμόζεται σχεδόν παντού.

Από τη στιγμή κιόλας που δεν είμαστε χώρα όπου υπάρχει η δυνατότητα να μαθαίνει και να αρχίζει να σχηματίζει άποψη οποιοσδήποτε κατά το στάδιο της προετοιμασίας και των φιλικών είναι φυσιολογικό να περιμένουν όλοι τον πρώτο ευρωπαϊκό αγώνα.

Η ουσιαστική διαφορά των προηγούμενων χρόνων από φέτος είναι ότι ο ΑΠΟΕΛ βρίσκεται σε μια οριακή κατάσταση. Μπορεί η περσινή χρονιά να στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία και ο απολογισμός της τετραετίας να δίνει το δικαίωμα στον Πρόδρομο Πετρίδη να λέει “τι άλλο θέλετε…” αλλά υπάρχει και η δεύτερη ανάγνωση.

Είναι αυτή που λέει ότι κάθε χρόνος που περνά το ρόστερ της ομάδας μας αποδυναμώνεται και χάνει ποιοτικούς παίκτες τους οποίους δεν καταφέρνει να αναπληρώσει.

Αυτό προκύπτει με τρόπο αδιαμφισβήτητο αφού από τις τελευταίες 12 μεταγραφές που έγιναν μόλις μετά βίας οι δυο μπορούν να θεωρηθούν πετυχημένες. Ήταν επίσης ένας χρονικό διάστημα όπου αποχώρησαν από την ομάδα οι τρεις πιο σημαντικοί της παίκτες, ένας σε κάθε γραμμή. Αναφέρομαι στους Καρλάο, Ντε Βινσέτι και Σωτηρίου.

Ο ΑΠΟΕΛ πρακτικά καλείται να ανεβάσει το ποσοστό επιτυχίας των μεταγραφών σε πρωτόγνωρα επίπεδα για τα δεδομένα όχι μόνο του ιδίου αλλά και οποιαδήποτε ομάδας αφού σε διαφορετική περίπτωση θα έχει σοβαρό πρόβλημα.

Λόγω της πρόσφατης προϊστορίας, υπάρχει η εντύπωση ότι ο εκάστοτε βασικός κορμός μπορεί να αντεπεξέλθει και να οδηγήσει την ομάδα στους ομίλους. Τολμώ να πω ότι ούτε αυτό ισχύει φέτος και είναι τεράστια παγίδα αν πάμε με τέτοια αντίληψη στον καθοριστικό 3ο προκριματικό.

Το ρόστερ του ΑΠΟΕΛ είναι γερασμένο και παρόλο που θεωρείται ασέβεια από κάποιους πρέπει να τολμήσουμε να παραδεχτούμε ότι είναι και άδικο να υπάρχει μεγάλη εξάρτηση σε παίκτες όπως στον Νουνό Μοράις.

Οι προσθήκες των Ποτέ και Ρουέδα θεωρητικά φωτογραφίζουν παίκτες που θα είναι βασικοί από τον πρώτο ευρωπαϊκό αγώνα και αυτό είναι ένα καλό σημάδι. Πρέπει όμως και οι άλλες τρεις προσθήκες που θα γίνουν να είναι τέτοιες που να ανεβάσουν το επίπεδο που λόγω των λανθασμένων επιλογών έπεσε πολύ χαμηλά τον τελευταίο ένα χρόνο.