Η θανάσιμη αμαρτία του ποδοσφαίρου

Ζώντας στον δυτικό κόσμο θεωρείς ως δεδομένα πολλά πράγματα που σε άλλα μέρη του κόσμου αποτελούν όνειρα. Απλές καθημερινές δικές μας συνήθειες, αυτονόητες ελευθερίες, σε άλλα μέρη μπορούν να σε οδηγήσουν στον θάνατο. Όσο περίεργο και αν ακούγεται, το ποδόσφαιρο ανήκει σε αυτές. Η εμφάνιση του Ισλαμικού Κράτους  τα τελευταία χρόνια ευθύνεται για πάρα πολλά εγκλήματα που έχουν λάβει χώρα στο όνομα της τζιχάντ και ανάμεσα σε όλα για το μίσος προς το ποδόσφαιρο.

Στις αρχές του χρόνου μια είδηση έκανε τον γύρο του κόσμου. Στην Μοσούλη του Ιράκ, οι στρατιώτες της ISIS εκτέλεσαν 13 νεαρούς. Το έγκλημά τους; Παρακολουθούσαν τον ποδοσφαιρικό αγώνα Ιράκ-Ιορδανίας για το ασιατικό κύπελλο. Οι νεαροί βρίσκονταν στην περιοχή Αλ Γιαρμούκ της Μοσούλης και αφού οι άντρες του Ισλαμικού Κράτους τούς έπιασαν, τους μετέφεραν σε μια πλατεία. Εκεί με τη βοήθεια μεγάφωνου διαβάστηκαν τα εγκλήματά τους (ότι παρακολουθούσαν το παγανιστικό, αντιθρησκευτικό και δυτικό ποδόφαιρο) και εκτελέστηκαν δημόσια χωρίς πολλά πολλά. Όπως ανέφερε μια ομάδα ακτιβιστών που έφερε στην δημοσιότητα το γεγονός, τα πτώματα των νεαρών έμειναν στην πλατεία σε κοινή θέα, μια που οι γονείς τους φοβόντουσαν για νέα αντίποινα αν τολμούσαν να μαζέψουν τα νεκρά παιδιά τους.

Ένα χρόνο πριν, ένας Ιρακινός είχε συλληφθεί από Κούρδους ως μέλος του Ισλαμικού Κράτους. Ο ίδιος το αρνήθηκε και είπε ότι δεν είχε ρίξει ούτε μία σφαίρα στη ζωή του. Δυστυχώς γι” αυτόν πρωταγωνιστούσε σε βίντεο «διαδήλωσης-γιορτής» (του στυλ βγήκαμε στην Ομόνοια) μετά την κατάληψη της Μοσούλης από την ISIS, στο οποίο ήταν ντυμένος με φανέλα της Μπαρσελόνα και ζωσμένος με φισεκλίκια και ένα ΑΚ47 να πανηγυρίζει. Το γεγονός ότι φορούσε μια φανέλα δυτικής ομάδας, δεν πέρασε απαρατήρητο. Καλός ο φονταμενταλισμός, αλλά λίγη μπάλα στα κρυφά είναι μια γλυκιά αμαρτία.

Άλλωστε μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι… παγανιστικό, αλλά έχει και δύναμη. Δεν δίστασαν να το χρησιμοποιήσουν άλλωστε, όπως σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα πέρσι στην Τυνησία όπου στις εξέδρες είχε σηκωθεί ασπρόμαυρο πανό υπέρ του Χαλιφάτου του Ισλαμικού Κράτους. Η προπαγάνδα βοηθάει, ακόμα και αν λερώνεις τα χέρια σου. Και μπορεί να μην είναι μάστορες των social media, αλλά κάτι ξέρουν. Όπως το καλοκαίρι του 2014, όταν τζιχαντιστές βιντεοσκόπησαν την είσοδό τους στο σπίτι ενός Ιρακινού αστυνομικού και τον βασανισμό του με φριχτό τρόπο υπό τους ήχους θρησκευτικών ύμνων. Στη συνέχεια τον αποκεφάλισαν και τουίταραν: «Αυτή είναι η μπάλα μας, είναι φτιαγμένη από δέρμα» βάζοντας μάλιστα και το hashtag του Παγκοσμίου Κυπέλλου #WorldCup (με σκοπό αφ” ενός να εξευτελίσουν, να τραυματίσουν το ίδιο το ποδόσφαιρο, αλλά από την άλλη να μπορέσουν να μπουν σε χιλιάδες οθόνες ανθρώπων που έψαχναν κάτι σχετικό με το Μουντιάλ).

Τον φετινό Μάρτιο άλλωστε κυκλοφόρησε στην Αγγλία από την Σκότλαντ Γιαρντ ότι μαζί με τα τρένα και το μετρό, τα ποδοσφαιρικά γήπεδα μπορεί να είναι στόχος τζιχαντιστών που εκπαιδεύτηκαν στη Συρία και το Ιράκ. Λογικό. Πολύς κόσμος, οπότε μεγάλη επιτυχία από πλευράς θυμάτων και χτυπάς κάτι ιερό για τους Άγγλους, περισσότερο ίσως και από τους πύργους της Νέας Υόρκης. Τον ίδιο μήνα είχαμε το el clasico στην Ισπανία και χρειάστηκε ειδική… ανακοίνωση από το Χαλιφάτο ότι όποιος θα το παρακολουθούσε θα είχε ως τιμωρία 80 βουρδουλιές στην πλάτη του.  Το αποκορύφωμα; Οι σοφοί του Ισλαμικού Κράτους κατόπιν σοβαρότητας σκέψης έβγαλαν φιρμάνι ότι οι στρατιώτες μπορούν να παίζουν ξύλινο ποδοσφαιράκι, αρκεί οι παίκτες να έχουν αποκεφαλιστεί. Αλλιώς οι ποδοσφαιριστές μοιάζουν με αγάλματα και ως γνωστόν τα αγάλματα διαφθείρουν τις ψυχές. Επίσης απαγορεύονται τα στοιχήματα, οι βρισιές και κάθε είδους αρνητικό συναίσθημα κατά τη διάρκεια του foosball που θα λέγανε και στα Φιλαράκια.

Γιατί τέτοιο μίσος; Είναι απλά ότι το ποδόσφαιρο είναι δυτικό; Δεν νομίζω ότι είναι μόνο αυτό. Το ποδόσφαιρο προσφέρει ελευθερία,  αμαρτάνεις είτε αν το παίζεις, είτε αν το βλέπεις γιατί μπορεί να ξεφύγεις από τις εντολές της θρησκείας. Κυρίως όμως είναι και ένα κοινωνικό φαινόμενο που δίνει τις δυνατότητες στον κόσμο να εκφραστεί, να οργανωθεί και συχνά να αντισταθεί σε κάθε είδους καταπίεση. Άλλωστε σε χώρες όπως η Αίγυπτος έπαιξε μεγάλο ρόλο σε πολιτικές εξελίξεις. Και μπορεί να έχει αποκηρυχθεί, χλευαστεί ή και να χρησιμοποιηθεί από το Ισλαμικό Κράτος, φαίνεται όμως ότι μπορεί να αντεπιτίθεται κι αυτό. Όπως γίνεται στην Tuff FC.

Η ομάδα του δυτικού Λονδίνου δεν θα διεκδικήσει κάποιο βαρύτιμο τρόπαιο, κάνει όμως πολύ σημαντικότερη δουλειά. Το όνομά της σημαίνει The Unity of Faiths Foundation και δημιουργήθηκε ώστε να δίνει διέξοδο σε παιδιά που ζουν σε δύσκολο περιβάλλον χωρίς πολλές δυνατότητες. Τον τελευταίο καιρό με την ραγδαία αύξηση του προβλήματος της ISIS και τον συνεχή προσηλυτισμό Μουσουλμάνων Βρετανών έχει αναλάβει κι εκεί δουλειά. Τουλάχιστον δέκα παιδιά που είχαν μπει σε διαδικασία στρατολόγησης από τους τζιχαντιστές, σώθηκαν και πήραν άλλο δρόμο στη ζωή τους. Ανάμεσά τους κι η Ίκρα Ισμαήλ (που βλέπουμε στην φωτό) ένα κορίτσι 15 ετών που μέσα από κοινές παρέες στο διαδίκτυο είχε έρθει σε επαφή με τζιχαντιστές που της έκαναν κατήχηση και προσπαθούσαν να την πείσουν να πάει στη Συρία και να παντρευτεί έναν από αυτούς, να γίνει «τζιχάντι νύφη». «Ήθελα απλά να μάθω τι γίνεται στη Συρία, έβλεπα συνέχεια στις ειδήσεις γι” αυτό και είχα περιέργια. Δεν το κατάλαβα πώς άρχισα να μιλάω με αυτούς τους ανθρώπους, ούτε πώς με έβαζαν να κάνω πράγματα που δεν ήθελα. Μου έκαναν πλύση εγκεφάλου«. Όπως και σε άλλα παιδιά της ηλικίας, οι τζιχαντιστές τα πλησιάζουν μέσω των social media και προσπαθούν να τους κάνουν να διαλέξουν. «Είσαι Μουσουλμάνος ή είσαι Βρετανός;» είναι το δίλημμα που τους βάζουν. Παιδιά που δεν έχουν διεξόδους, δεν μπορούν να μιλήσουν άνετα σε γονείς ή φίλους και συχνά είναι κοινωνικά απομονωμένα, αποτελώντας άριστους στόχους.

Στην Tuff FC προσπαθούν πολύ απλά να διατηρήσουν την βρετανική ταυτότητα των παιδιών αυτών και τι καλύτερο από λίγο ποδόσφαιρο; «Το ποδόσφαιρο ρίχνει τα σύνορα και φέρνει τους ανθρώπους κοντά» λέει ο Ταλγουάρ, ψυχολόγος και από τους βασικούς στυλοβάτες του συλλόγου. Κάθε εβδομάδα περίπου 30 παιδιά από 13 ως 18 πηγαίνουν και παίζουν, τα κορίτσια φοράνε κανονικά τις μαντίλες τους. Ο σκοπός της ομάδας δεν είναι να αλλάξει πίστη στους νεαρούς, αλλά να μην κάνει τα παιδιά διαθέσιμα στην προπαγάνδα των τζιχαντιστών. Να δώσει στους νέους την δυνατότητα να νιώσουν και Βρετανοί και Μουσουλμάνοι, να βρουν την πραγματική τους ταυτότητα και να καταλάβουν ότι το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Την στήριξή τους στην ομάδα έχουν δώσει τόσο ο Σολ Κάμπελ, όσο κι οι Τουρέ και Νασρί. Και πριν μερικές μέρες η Ίκρα και τα άλλα παιδιά είχαν μια μεγάλη έκπληξη, όταν τους ήρθε πρόσκληση από τον Λευκό Οίκο και τον Ομπάμα ώστε να τον επισκεφτούν. Τα παιδιά που είπαν όχι στης ISIS μέσω του ποδοσφαίρου φαίνεται πως κέρδισαν μία μάχη.

Στην αρχική φωτογραφία βλέπουμε μικρά παιδιά στο Ερμπίλ, την πρωτεύουσα των Κούρδων του Ιράκ. Είναι Χριστιανοί πρόσφυγες που βρήκαν καταφύγιο σε μια εκκλησία της πόλης. Όπως κάθε παιδί σε αυτή την ηλικία, έτσι κι οι μικροί Ιρακινοί απλά θέλουν να παίζουν μπάλα.

Πηγές: Guardian, Mirror, Independent, El Grafico