Η πρώτη ξαδέρφη του άγχους…

Θα κερδίσει η Λίβερπουλ το πρωτάθλημα Αγγλίας; Αυτή είναι η ερώτηση που γίνεται συχνότερα φέτος. Η μονομαχία της ομάδας του Γιούρκεν Κλοπ με την Μάντσεστερ Σίτυ είναι ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορεί να παρακολουθήσεις αυτή τη σεζόν σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η Λίβερπουλ έχει ένα βαθμό παραπάνω. Αλλά και την δυσκολία να διαχειριστεί μια από τις πιο περίεργες καταστάσεις που μπορεί να τύχουν σε μια αληθινά μεγάλη ομάδα με δεκάδες τρόπαια στο παλμαρέ της: αναφέρομαι στην αναμονή της επιτυχίας – που είναι η πρώτη ξαδέρφη του άγχους.

Ομάδες με βαριά φανέλα

Υπάρχουν πολλά περίεργα συναισθήματα που σου χαρίζει το ποδόσφαιρο. Υπάρχει η απελευθερωτική χαρά μετά από ένα θρίαμβο, το λυτρωτικό κλάμα όταν τα πράγματα έχουν πάει απόλυτα καλά ή απόλυτα άσχημα, η ευτυχία που δημιουργεί η απόλαυση του ωραίου παιγνιδιού. Ένα από τα πιο σπάνια, για ομάδες που συχνά κερδίζου, είναι όμως η αναμονή της επιτυχίας – για ομάδες με βαριά φανέλα η διαχείρισή της θα πρεπε να είναι εύκολη, όχι όμως όταν έχουν σταματήσει να κερδίζουν το πρωτάθλημα που διεκδικούν. Σε αυτή την περίπτωση η αναμονή παίζει περίεργα παιγνίδια: σε οδηγεί στο να πιστεύεις πως η δυσκολία είναι μεγαλύτερη από αυτή που φανταζόσουν, ότι σου αφαιρεί την ικανότητα να χαίρεσαι το παιγνίδι ακόμα και σε ματς που είσαι καλύτερος, ότι σε υποχρεώνει να σκέφτεσαι το πώς θα κερδίσεις και όχι το πώς θα παίξεις. Η συνέπεια αυτής της διαδικασίας είναι ότι το παιγνίδι σου γίνεται χειρότερο: ο ορατός στόχος της κατάκτησης του πρωταθλήματος δυσκολεύει τον πραγματικό σκοπό που είναι η κατάκτηση της νίκης σε κάθε παιγνίδι.

Από τότε που μοιάζει φαβορί

Εβλεπα το ματς της Λίβερπουλ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τις προάλλες: η επιθετική ομάδα του Κλοπ δυσκολεύτηκε αφάνταστα να φτιάξει ευκαιρίες απέναντι σε μια ομάδα που είχε κάνει τρεις αναγκαστικές αλλαγές στο πρώτο ημίχρονο! Στην προκειμένη περίπτωση καταλάβαινες ότι το πρόβλημα δεν ήταν ο αντίπαλος, αλλά η ίδια η Λίβερπουλ, που από τότε που άρχισε να μοιάζει φαβορί για την κατάκτηση του πρώτου τίτλου μετά από δεκαετίες, ζει με την αίσθηση ότι ο χρόνος ξαφνικά μεγάλωσε και συγχρόνως μίκρυνε: η διαδρομή προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος έγινε ξαφνικά πολλή μεγαλύτερη, ενώ τα ματς είναι υπερβολικά μικρά – το πρωτάθλημα αργεί, ενώ τα ενενηντάλεπτα περνάνε γρήγορα. Αυτή η αίσθηση ότι δεν υπάρχει χρόνος, ότι όλα πρέπει να γίνουν εδώ και τώρα, ότι το ματς τελειώνει στο επόμενο λεπτό είναι η μεγαλύτερη δυσκολία της Λίβερπουλ και το διακρίνεις τελευταία πρώτα από όλα στις κινήσεις των επιθετικών της. Ο Μανέ γίνεται τσαπατσούλης. Ο Φιρμίνο μοιάζει να ξέχασε την τέχνη που ξέρει καλύτερα από όλους – δηλαδή το να παίζει για τον συμπαίκτη. Ο Σαλάχ, που πέρυσι χαιρόσουν να τον βλέπεις να νοιώθει τη χαρά του παιγνιδιού κάθε δευτερόλεπτο, ξαφνικά μοιάζει να κουβαλάει μια ένταση που δεν του ταιριάζει: ο τύπος δεν είναι πολεμιστής, είναι αρτίστας. Αλλά ακόμα και οι πιο έμπειροι είναι σαν ξαφνικά να παίζουν κοιτάζοντας διαρκώς το σκορ στο φωτεινό πίνακα – ο Μίλνερ χειρονομεί ασταμάτητα, ο Στάριτζ μπήκε στο ματς του Ολντ Τράφορντ και σούταρε από πενήντα μέτρα μόλις πήρε τη μπάλα. Μετά την πρώτη ήττα της στο πρωτάθλημα από την Μάντσεστερ Σίτυ, η Λίβερπουλ, που είχε εννέα συνεχόμενες νίκες μέχρι το ντέρμπι κορυφής, έχει μια και μόνη εύκολη νίκη: αυτή με την Μπόρνμουθ στο Ανφιλντ με 3-0. Σκοτώθηκε να κερδισει την Κρύσταλ Πάλλας κι έφερε ισοπαλία με τη Λέστερ και την Γουέστ Χαμ, ενώ αποκλείστηκε και από τη Γούλβς στο κύπελλο και δεν κέρδισε τη Μπάγερν– μπροστά σε αυτά η ισοπαλία στο Ολντ Τράφορντ είναι καλό αποτέλεσμα. Η εμφάνιση, όμως, όχι.

Τα δικά τους πέτρινα

Οι πιο πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν ζήσει  τα δικά τους πέτρινα χρόνια – η Μπαρτσελόνα έχει κάνει 11 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα, η Γιουβέντους 9, η Μίλαν 8, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπάγερν 5, πράγμα για τα κυβικά τους ανεξήγητο. Για τους οπαδούς των μεγάλων ομάδων αυτά τα διαστήματα είναι δύσκολα: μαθαίνουν να χαίρονται με μια νίκη σε ντέρμπι, με ένα κύπελλο, με μια ευρωπαϊκή πρόκριση ή ακόμα και με ένα στραπάτσο του αιώνιου αντιπάλου – όπου τέτοιος υπάρχει είναι χρήσιμος.

Οι οπαδοί επειδή γνωρίζουν πόσο μεγάλη είναι η ομάδα τους, είναι βέβαιοι πως θα γυρίσει κι ο τροχός και η επιτυχία θα ρθει και δεν θα είναι και μόνο μια. Η χρονιά αυτής της διαφαινόμενης επιστροφής είναι συνήθως για αυτούς μια υπέροχη χρονιά: το να παρακολουθείς ένα πρωτάθλημα που μετά από χρόνια η ομάδα σου μπορεί να το κατακτήσει είναι μια εκτονωτική διαδικασία – μεγαλώνει τον ενθουσιασμό και μαζί και την βεβαιότητα ότι η τάξη (στο σύμπαν…) αποκαταστάθηκε. Η πορεία γίνεται ένα μεγάλο πάρτι κι αυτό παραδόξως δυσκολεύει ακόμα πιο πολύ την προσπάθεια των ποδοσφαιριστών: μια αποτυχία, μετά από μια τέτοια χρονιά, εκλαμβάνεται ως προδοσία, γεννά τραύματα. Ετσι η ένταση μεγαλώνει και μαζί και η δυσκολία: η Λίβερπουλ που στο Ανφιλντ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορούσε να βάλει όσα γκολ ήθελε, δεν έχει καμία σχέση με την Λίβερπουλ που στο Ολντ Τράφορντ δεν έκανε ευκαιρία. Σημάδι κατάρρευσης; Η μήπως απόδειξη ότι οι παίκτες του Κλοπ έχουν συναίσθηση της αποστολής; Η αναμονή κάνει τα πάντα θολά, ακατάληπτα.

Αλλου τύπου προβλήματα

Προβλήματα έχει και η Σίτυ, αλλά άλλου τύπου. Δεν έχει κερδίσει ποτέ δυο πρωταθλήματα στη σειρά και ο Τύπος την πιέζει να κερδίσει φέτος τα πάντα – ο Πεπ Γκουαρντιόλα ζήτησε να σταματήσουν οι υπερβολικές απαιτήσεις. Όμως η ομάδα του την διαδικασία που λέγεται κατάκτηση πρωταθλήματος την ξέρει – η Λίβερπουλ όχι. Σε αυτές τις ιστορίες όπου η αναμονή είναι βασανιστήριο χρειάζεται να βρεθεί ένας ήρωας – κάποιος που θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Ίσως αυτό το ρόλο μπορεί να τον παίξει ο Κλοπ – το λέει γιατί ποδοσφαιριστή με τέτοια προσωπικότητα δεν βλέπω. Είναι δύσκολο να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα, ενώ είναι πολύ εύκολο να το χάσεις, αν δεν βγεις από την παγίδα της αναμονής, που δημιουργεί σιγουριές εκεί που αυτές δεν υπάρχουν. Ρωτήστε και τον τεράστιο Στίβεν Τζέραρντ…

πηγη: karpetshow.gr