Η παγίδα του 0-3

Μια από τις παραμέτρους που επηρεάζουν ή και καθυστερούν τη βελτίωση που πρέπει να έχει η ομάδα από αγώνα σε αγώνα είναι ότι τη φετινή χρονιά υπήρξε μια αλλά μεγάλων διαστάσεων αλλαγή. Το ρόστερ μπορεί ν μην διαφοροποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό αλλά ήρθε στον ΑΠΟΕΛ ένας νέος προπονητής με μια νέα φιλοσοφία. Ακούμε συχνά από επίσημα χείλη να γίνεται λόγος για τη φιλοσοφία Κριστιανσεν η οποία κωδικοποιείται στο επιθετικογενές και κακό ποδόσφαιρο που έπαιζε η ΑΕΚ.

Η ομάδα μας προς το παρών δυσκολεύεται να το πράξει , ίσως και φυσιολογικά αφού χρειάζεται χρόνος αλλά και οι απαραίτητοι παίκτες για να δουλέψει σωστά το 4-1-4-1 και οι όποιες παραλλαγές του.

Το σίγουρο είναι ότι κάποιες επιλογές δύσκολα θα έχουν θετικό αποτέλεσμα και είναι για αυτό που χρειάζεται περισσότερη προσοχή. Ο Κρίστιανσεν υπέφερε και ίσως να έχασε ως προπονητής της ΑΕΚ το περσινό πρωτάθλημα όταν τους κερδίσαμε στο ΓΣΖ με 0-3. Ήταν ένας αγώνας όπου το πλάνο του Κετσπάγια δούλεψε άψογα.

Ήταν ο αγώνας όπου ο Γεωργιανός επέλεξε στο κέντρο τους Μορίας, Αρτυματά και Βινίσνιους σε μια διάταξη όπως αυτήν που προσπαθεί να εφαρμόσει και σήμερα στον ΑΠΟΕΛ ο Κρίστιανσεν.

Οι ομοιότητες με τις επιλογές στο Τρόντχαϊμ όμως σταματούν εδώ αφού υπήρχαν και ουσιαστικές διαφορές. Ο Κετσπάγια στο συγκεκριμένο αγώνα και προς έκπληξη πολλών άφησε τον Πιέρο στον πάγκο βάζοντας τον Ντε Βινσέτι στην κορυφή της επίθεσης. Ο Αργεντινός ήταν καταλύτης αφού με τις κινήσεις τους εκτός περιοχής έδινε ουσιαστικές βοήθειες στην ανάπτυξη από τον κεντρικό άξονα.

Ταυτόχρονα η παρουσία και η εξαιρετική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν οι Εφραίμ και Γιαννιώτας, επέτρεψαν στον ΑΠΟΕΛ να κρατήσει την μπάλα με τρόπο δημιουργικό και να διαχειριστεί εξαιρετικά την πρόθεση της ΑΕΚ να εξασκήσει πίεση.

Αυτά δεν μπορούσαν να συμβούν στον αγώνα με τη Ρόζενμποργκ αφού η παρουσία των τριών αμυντικογενών μέσων σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα δεδομένα, οδήγησαν στην εικόνα του πρώτου 60λεπτού.