Η ηδονή της φαντασίας στην εξουσία

Σκέψου το χωρίς εμπάθεια για τα πρόσωπα, την ομάδα ή οπαδικό φθόνο. Μπορείς να τους κοιτάζεις να κάνουν τα δικά τους και να αισθάνεσαι ότι απολαμβάνεις κάτι το απόκοσμο. Να μαγεύεται η κούτρα σου και να ταξιδεύει σε πράγματα που δεν έχουν λογική. Όπως για παράδειγμα ένας Αφρικανός που ονειρεύεται το χιόνι. Ή μήπως μπορείς στ’ αλήθεια να ισχυριστείς και να πείσεις τον εαυτό σου και τους γύρω ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά; Πως τα κάνουν ή τα έκαναν και άλλοι έτσι μαζί στο παρελθόν. Πως πραγματικά τα θυμάσαι, τα έχεις ξαναδεί σε αυτή την ποδοσφαιρική ζωή σου και όχι σε μίαν άλλη ονειρική.

Μεγαλώνοντας είδες ή σου διηγήθηκαν για τη Σελεσάο, την παλιά, για τον Αγιαξ, τη Μίλαν, τον Μαραντόνα, τον Πελέ, τον Κρόιφ και ένα σωρό υπαρκτές πανέμορφες ιστορίες. Αφηγήσεις που καθώς καταλάγιαζε πάνω τους η σκόνη του παρελθόντος, σίτεψαν, για να μεστώσουν και να γίνουν ακόμα πιο θρυλικές. Ενας μάγος μόνος του να σε ξετρελαίνει, ναι, υπήρξε και στο παρελθόν και όχι σε μία, μα σε τόσες και τόσες γενιές. Και ομαδάρες είδες. Τέτοιες που έκρυψαν το τόπι, έπαιξαν ολοκληρωτικά-δικτατορικά, έπαιξαν επιθετικά, έκαναν ζογκλερικά. Τούτο όμως αλήθεια, πες, γίνεται; Αυτό το διαολεμένο Νεϊμάρ, Μέσι, Λουίς Σουάρες (και από πίσω ο Ινιέστα) πες μου, υπάρχει;

Τους χαζεύεις και αναρωτιέσαι: «Μα αν η τάξη είναι η απόλαυση της λογικής, αυτή η απίθανη, απρόβλεπτη αταξία της μπάλας δεν μπορεί παρά να είναι η ηδονή της φαντασίας». Το απίθανο, εκτός λογικής, αυτό που δεν περιμένεις. Το παιχνίδι στην πιο αγνή του μορφή. Δεν υπάρχει tiki taka, ίσως ώρες ώρες να απουσιάζει και το στοιχειώδες πλάνο. Η μπάλα αρκεί να φτάνει σε εκείνους. Και μετά εκείνοι θα ξέρουν. Πάντα ξέρουν τι να την κάνουν, πώς να την αγγίξουν, να ερωτοτροπήσουν μαζί της. «Μα δεν παίζουν μπάλα», θα πεις. «Κάνουν έρωτα και όχι παιχνίδι».

Το τόπι ταξιδεύει και σε συνεπαίρνει μαζί του πέρα από τα όρια που είχε νομίσει ότι ξέρεις για το άθλημα, τα συστήματα. Και αυτή είναι τελικά η όλη μαγεία. Το να μην έχεις καν υποψιαστεί ότι υπάρχει και κάτι άλλο, πιο απόκοσμο. Γιατί εάν η λογική μπορεί να σε μεταφέρει από το Α στο Β, η φαντασία έχει την υπέροχη δυνατότητα να σε πάει παντού.

Αυτό κάνουν οι τρεις τους με μπροστάρη τον πιο ψηλό κοντό όλων των εποχών. Και εάν ο Αλμπερτ Αϊνστάιν κάποτε πάσχιζε να εξηγήσει στον κόσμο ότι: «Η φαντασία δεν είναι μία απλή κατάσταση ή ιδιότητα. Είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη», ο Μέσι και οι άλλοι δύο βάλθηκαν να καταστήσουν άκυρη τούτη τη θεωρία του. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι. Τουλάχιστον όχι ο αρχηγός τους. Είναι τελώνια, δαιμόνια και κάθε άλλο πλάσμα της λαϊκής παράδοσης. Είναι μία ποδοσφαιρική θυμηδία που σπάει πλάκα με όλους εμάς που μένουμε άφωνοι. Είναι οι διάολοι, για τους οποίος στη μπάλα δεν έχει βρεθεί ακόμα ο εξορκισμός…

πηγή: gazetta.gr