Η γνωστή δικαιολογημένη κατακραυγή

Ο ΑΠΟΕΛ για όσους δεν το έχουν καταλάβει βρίσκεται στην αρχή μια νέας κρίσης που απειλεί όλο το οικοδόμημα. Τα αίτια είναι βαθύτερα από τις επιλογές της τελευταίας μεταγραφικής περιόδου, της πανδημίας και τα όσα έφερε και των ικανοτήτων του προπονητή ή και του ρόστερ.

Είναι κοινό μυστικό ότι η ομάδα μας πληρώνει κάθε χρόνο και πιο έντονα τον τρόπο με τον οποίο η διοίκηση Πετρίδη διαχειρίζεται το ποδοσφαιρικό τμήμα. Και για να είμαστε σωστοί δικαιούμαστε να λέμε ότι δεν πρόκειται για διοίκηση και συλλογικές αποφάσεις πλέον.

Έχουμε κάνει δεκάδες αναφορές ή καλύτερα εκατοντάδες για το προβληματικό μοντέλο διοίκησης της εταιρείας ΑΠΟΕΛ και πως αυτός πλέον δεν είναι διαχειρίσιμος. Όταν σε κάθε μεταγραφική περίοδο διώχνεις και φέρνεις δέκα και βάλε παίκτες και στο μεσοδιάστημα διώχνεις και φέρνεις προπονητές, θα δημιουργήσεις ένα τερατούργημα.

Ο καημένος ο Ουζουνίδης ζητά υπομονή. Από την 1η κιόλας αγωνιστική μπήκε σε αυτή τη ψυχοφθόρο διαδικασία προκειμένου να δικαιολογήσει το χάλι της ομάδας.

Μιας ομάδας που και πάλι χτίστηκε με επιπόλαιο τρόπο αφού τόσο ο προπονητής μας όσο και οι παρατρεχάμενοι του προέδρου πήραν αποφάσεις που ήδη κρίνονται ως λανθασμένες.

Ο κόσμος δικαιολογημένα είναι απογοητευμένος. Κουβαλά μια συσσωρευμένη απογοήτευση η οποία σχετίζεται με τα πάντα. Όσοι προσπαθούν να αναδείξουν τα θετικά ή και να παρουσιάσουν το ποτήρι μισογεμάτο, κάθε τρεις και λίγο μένουν εκτεθειμένοι με τα όσα βλέπουμε εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου.

Το ζητούμενο αυτή τη τη στιγμή δεν είναι αν θα πωληθεί εσπευσμένα ο Τάμαρι ή αν θα μπορέσει ο Ουζουνίδης να φέρει αμυντικό χαφ της προκοπής.  Το κορυφαίο ζήτημα είναι να αντιληφθεί ο Πρόδρομος Πετρίδης τη σοβαρότητα της κατάστασης και να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσει να επαναφέρει την ενότητα στο ΑΠΟΕΛ.