Η Μπάρτσα που έγινε Ρεάλ

Η Μπαρτσελόνα ήταν πλήρης, η Ρεάλ Μαδρίτης αντίθετα είχε δυο μεγάλες απουσίες: ο Μπέιλ και ο Κρος είναι σε αυτή την ομάδα σχεδόν αναντικατάστατοι. Όμως περισσότερο κι από τις συνθέσεις στα ντέρμπι μετράνε άλλα πράγματα: το κίνητρο, η θέληση, η πίστη, η φόρμα πάνω από όλα. Η Ρεάλ είχε απουσίες, αλλά το ρεζερβουάρ της ήταν γεμάτο ελπίδες, πριν αρχίσει το ματς στο Καμπ Νου. Η ομάδα του Ζιντάν είχε κυρίως μια μεγάλη βεβαιότητα: ότι αν από κει περάσει, αγκαλιάζει τον τίτλο κι ας είμαστε ακόμα στις αρχές Δεκεμβρίου. Και η Μπαρτσελόνα; Πριν αρχίσει το ματς η αισιοδοξία του προπονητή της δεν έμοιαζε να γίνεται κατανοητή στα αποδυτήρια. Μετά το ματς με τη Σοσιεδάδ την περασμένη αγωνιστική ο Πικέ, γνώστης της δυσκολίας του πρωταθλήματος, είπε ότι με τέτοιες εμφανίσεις η Μπάρτσα αποκλείεται να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Την ίδια στιγμή ο κόουτς Λουίς Ενρίκε, που πληρώνεται για να είναι ψύχραιμος και αισιόδοξος, δήλωνε ότι όποιος ξεγράφει την ομάδα του θα διαψευστεί, διότι οι ίδιες ακριβώς εκτιμήσεις γίνονταν τέτοια εποχή για το παιγνίδι της Μπαρτσελόνα και προ διετίας και στο τέλος κατέκτησε τα πάντα. Μια τέτοιου είδους διχογνωμία δεν είναι καλό σημάδι πριν από ένα ντέρμπι.

Θέληση μεγάλη μυαλό λίγο

Η Μπάρτσα μπήκε στο γήπεδο για να δείξει τα δόντια της. Ένα σκληρό φάουλ του Μασκεράνο στον Ρονάλντο κι ένα του Νεϊμάρ στον Βάσκεθ πριν το μισάωρο, έγιναν για να μην κατηγορηθεί η ομάδα πως παίζει χωρίς πάθος. Οι γηπεδούχοι προσπαθούσαν να πρεσάρουν και η Ρεάλ έδειχνε νευρική, όμως συμβαίνει να έχει ένα παίκτη που δεν χάνει ποτέ την ψυχραιμία του και οι ψιλοβελονιές του αποδείχτηκαν εξαιρετικά χρήσιμες: ο Λούκα Μόντριτς ήταν πάντα εκεί που η μπάλα έκαιγε, έτοιμος να δώσει βοήθειες στον συμπαίκτη του, να κρατήσει, μπάλα  ν ανοίξει αντεπιθέσεις. Από δικές του πάσες η Ρεαλ βγήκε από τη δύσκολη θέση αρχικά και πλησίασε δυο φορές με αξιώσεις με τον Ρονάλντο  όταν πέρασε το μισάωρο. Ο Πορτογάλος δεν τελείωσε σωστά τις φάσεις, όμως αρκούσαν οι επισκέψεις του για να φοβηθεί η Μπαρτσελόνα και ν αρχίσει να παίζει παράλληλο κι αργό ποδόσφαιρο: από τη στιγμή που η έγνοια της ήταν πως δεν θα δεχτεί αντεπιθέσεις κι όχι πως θα επιτεθεί, η Ρεάλ έφερε το πράγμα στα μέτρα της και έβγαλε το ημίχρονο χωρίς δυσκολία.

Δεν έφταναν οι τρεις

Η δύναμη της Μπαρτσελόνα είναι οι τρεις μπροστά και το ξέρουμε. Στο πρώτο ημίχρονο ο Μέσι πήρε τη μπάλα λιγότερο από όσο έχουμε συνηθίσει να τον βλέπουμε, ο Νεϊμάρ έκανε λίγα και ο Σουάρεθ σχεδόν είχαμε ξεχάσει ότι έπαιζε: αυτό δεν θα μπορούσε να συνεχιστεί και πολύ. Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου οι τρεις πιάνουν δουλειά και στο 53΄ο Σουάρεθ από εκτέλεση φάουλ του Νεϊμάρ σπρώχνει τον Βαράν όσο επιτρέπεται κι ανοίγει το σκορ με κεφαλιά. Ο νευρικός Μέσι βρίσκει χώρους, ο Λουίς Ενρίκε βάζει στο ματς τον Ινιέστα, η Μπάρτσα τρέχει στις αντεπιθέσεις και ο Νεϊμάρ στο 68΄ τα κάνει όλα σωστά εκτός από το να σκοράρει. Το ίδιο συμβαίνει και με το Μέσι στο 82΄, αν και η γωνία του είναι πιο δύσκολη. Αν μιλούσαμε για μια άλλη ομάδα κι όχι για την Μπαρτσελόνα θα λέγαμε ότι στο 90΄τιμωρήθηκε από το Ράμος για τις χαμένες αυτές ευκαιρίες, όμως αυτό, αν και σωστό δεν είναι ακριβές. Διότι η Μπάρτσα χάνει μεν δυο μεγάλες ευκαιρίες, αλλά δεν παίζει σαν Μπαρτσελόνα. Κι από τη στιγμή που αυτό συμβαίνει δεν έχουμε να κάνουμε με τιμωρία, αλλά με αυτοχειρία. Που μάλιστα δεν προκαλεί και έκπληξη.

Το τελευταίο τέταρτο της Μπαρτσελόνα πληγώνει όποιον τα προηγούμενα χρόνια – και ειδικά τα χρόνια του Πεπ Γκουαρντιόλα – θαύμαζε το παιγνίδι της. Το να βλέπεις τη Μπαρτσελόνα να παίζει με εννιά και δέκα παίκτες πίσω από τη μπάλα για να κρατήσει το μηδέν είναι σαν να βλέπεις το Γιάννη το Ζουγανέλη να χτενίζεται: όλο αυτό δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Ο Ζιντάν έχει βάλει τον Καζεμίρο αντί του νευρικού Ισκου για να έχει ένα ακόμα κυματοθραύστη στη μεσαία γραμμή κι απλά περιμένει από την ομάδα του να εκμεταλλευτεί τα μέτρα που η Μπάρτσα της δίνει, περνώντας και το Ράμος στην επίθεση. Η Ρεάλ προβάρει την ισοφάριση στο 87΄όταν η κεφαλιά του αμυντικού φεύγει άουτ, την αγγίζει στο 89΄όταν ο Ρονάλντο βρίσκεται ανενόχλητο δυο μέτρα από την εστία και τη βρίσκει στο 90΄όταν αυτή τη φορά ο Ράμος δεν αστοχεί μετά από φάουλ – γέμισμα του Μόντριτς. Για επτά λεπτά η Μπαρτσελόνα που δίδαξε στον κόσμο τι θα πει κατοχή μπάλας δεν μπορεί ν αλλάξει τρεις πάσες – που ήσουν νιότη κτλ κτλ. Ολο αυτό γίνεται ακόμα περισσότερο κατακριτέο αν σκεφτείς ότι απέναντί της έχει μια Ρεαλ με μια άμυνα όχι ακριβώς άψογη: στα γεμίσματα του τέλους η Μπάρτσα χάνει την καλύτερη ευκαιρία της στο ματς όταν στο 94΄ο Καζεμίρο βγάζει τη μπάλα πάνω από τη γραμμή μετά από μια κεφαλιά – λόμπα (εκτός περιοχής!) του Ρομπέρτο. Η τελική ισοπαλία δεν δίνει ένα βαθμό, αλλά έξι. Τόση είναι η διαφορά των δυο στη βαθμολογία.

Εχασε τον ιδεολογικό πόλεμο

Το πρόβλημα της Μπαρτσελόνα δεν είναι ότι έμεινε πίσω στη βαθμολογία: είναι ότι στην αιώνια κόντρα της με τη Βασίλισσα χάνει τον ιδεολογικό πόλεμο, που της κύρηξε την τελευταία δεκαετία. Με τη φυγή του Πεπ, αργά αλλά σταθερά, η Μπάρτσα άλλαξε ρότα. Ο Γκουαρντιόλα έδιωχνε όποιον δεν πρέσαρε και δεν πάσαρε γρήγορα. Όταν ο αυτός έφυγε, η Μπάρτσα σταμάτησε να βγάζει παίκτες από τις Ακαδημίες κι άρχισε να γεμίσει με καλούς παίκτες, που όμως δεν έχουν ούτε μεγάλη διάθεση για πρέσινγκ, ούτε όρεξη να κρατάνε τη μπάλα και να τη γυρνάνε αδιάκοπα.

Την καλύτερη έκδοση αυτής της Μπάρτσα την είδαμε πριν από δυο χρόνια όταν κατέκτησε το Τσάμπιονς λιγκ κόντρα στη Γιούβε στο Βερολίνο: οι τρεις κυνηγοί της (ο Νεϊμάρ, ο Μέσι και ο Σουάρες) χαλούσαν κόσμο, η μεσαία γραμμή πιο πολύ βοηθούσε την άμυνα παρά την επίθεση, η ομάδα έχτιζε επιθέσεις όταν και εφόσον η μπάλα έφτανε στα πόδια του Μέσι και το τελικό αποτέλεσμα ήταν μεν θεαματικό, πλην όμως δεν θύμιζε πολύ την ομάδα του Πεπ. Η Μπάρτσα συνέχισε να προσθέτει καλούς παίκτες στο ρόστερ της: πήρε τον Αρντά πχ ενώ το περασμένο καλοκαίρι για παίκτες όπως ο Αλκάθερ, ο Αντρε Γκόμεζ, ο Λούκας Ντιν, ο Σίλενσεν ξόδεψε καμιά εκατοστή εκατομμύρια. Όμως όλα αυτά τα κάνει και η Ρεάλ στην οποία ολοένα και πιο πολύ μοιάζει. Όχι μόνο γιατί αγοράζει και δεν παράγει πια παίκτες, αλλά κυρίως γιατί έχει σταματήσει να πρεσάρει και να κρατά τη μπάλα, όσο την θυμόμαστε να κάνει. Πλέον εξαρτάται όχι από την εφαρμογή του παιγνιδιού της, αλλά από το κέφι των κυνηγών της – παίζει δε με συνεχώς λιγότερη αγωνιστική ένταση.

Η Ρεάλ το ξέρει

Η Μπαρτσελόνα λειτουργεί ως Ρεάλ Μαδρίτης. Αλλά η Ρεάλ Μαδρίτης αυτό που προσπαθεί η Μπάρτσα τώρα, το κάνει χρόνια τώρα και το ξέρει καλύτερα.

πηγή: karpetshow.gr