Η ανεξήγητη σεζόν της μεγάλης Ρεάλ

Η προσπάθεια της Ρεάλ Μαδρίτης να σώσει την σεζόν της κερδίζοντας το Τσάμπιονς λιγκ (!), κάνοντας δηλαδή κάτι που για δεκάδες σπουδαίες ευρωπαϊκές ομάδες αποτελεί όνειρο, είναι ό,τι περισσότερο ενδιαφέρον μπορεί να παρακολουθήσει κανείς στην ποδοσφαιρική Ευρώπη φέτος. Οι πιθανότητές της να τα καταφέρει μεγάλωσαν μετά την άνετη χθεσινοβραδινή της πρόκριση απέναντι στην φιλόδοξη Παρί, που στη φάση των ομίλων είχε σπείρει τον πανικό. Σίγουρα στην πρόκριση της Ρεάλ μέτρησε η απουσία του Νεϊμάρ, όμως η πρόκριση της Βασίλισσας υπήρξε τελικά τόσο εύκολη, που μοιάζει αμφίβολο το αν ο Βραζιλιάνος θα μπορούσε να αλλάξει σε κάτι την ιστορία. Που, ως γνωστόν, την γράφουν πάντα οι παρόντες.

Ένα υπέροχο καλοκαίρι

Είναι συναρπαστική η ιστορία της εφετινής Ρεάλ γιατί είναι γεμάτη από υπερβολές. Τον περασμένο Αύγουστο μια μόνο ερώτηση υπήρχε στην ποδοσφαιρική Ευρώπη: ποιος μπορεί να σταματήσει την Βασίλισσα από την δημιουργία μιας αληθινής ευρωπαϊκής δυναστείας – η ομάδα του Ζινεντίν Ζιντάν έμοιαζε ανίκητη. Χωρίς τον Κριστιάνο Ρονάλντο και τον Μπέιλ, με τους Λούκας και Ασένσιο να κάνουν πάρτι κόντρα στις αντίπαλες άμυνες, η Ρεάλ Αυγουστιάτικα κέρδισε την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του Ευρωπαϊκού Σούπερ Καπ στα Σκόπια, και την Μπαρτσελόνα στους δυο τελικούς του Ισπανικού Σούπερ Καπ, δίνοντας πραγματικές παραστάσεις για ένα ρόλο. Η υπεροχή της έμοιαζε τεράστια: εκείνη την στιγμή ήταν δύσκολο να σκεφτείς μια ευρωπαϊκή ομάδα, ικανή, όχι να την εκθρονίσει αλλά απλά να συγκριθεί μαζί της. Δυο μήνες μετά, τον Οκτώβριο δηλαδή, η Ρεάλ ανέπνεε μόνο στο Τσάμπιονς λιγκ βρίσκοντας νίκες που της δίνουν οξυγόνο, κόντρα σε αντιπάλους που λογικά την φοβούνται, ενώ στο ισπανικό πρωτάθλημα έμοιαζε ετοιμοθάνατη. Ήταν οκτώ πόντους πίσω από την Μπαρτσελόνα, τέσσερις πίσω από την Βαλένθια, ενώ είχε τους ίδιους ακριβώς βαθμούς με την Ατλέτικο κι ένα μόνο βαθμό παραπάνω από τη Σεβίλλη! Εχανε βαθμούς, όχι τόσο από αυτούς, (μόνο με την Βαλένθια είχε παίξει και είχε φέρει μια ισοπαλία…) αλλά από ομάδες όπως η Χιρόνα και η Ρεάλ Μπέτις, που τέτοια μεγαλεία ήταν απίθανο κι αν μπορούσαν να τα φανταστούν τον Αύγουστο. Το πρωτάθλημα το παράτησε οριστικά πριν τα Χριστούγεννα, χάνοντας την μπάλα στο Μπερναμπέου από την Μπαρτσελόνα του Βαλβέρδε και του Μέσι – από την ίδια ακριβώς ομάδα στην οποία το καλοκαίρι έκανε πλάκα!

Η κούραση του Κριστιάνο

Στην Ισπανία έγιναν μεγάλες προσπάθειες να εξηγηθεί τι διάβολο της είχε συμβεί. Μένοντας καθαρά στα αγωνιστικά, το Σεπτέμβριο στη Μarca είχε γραφτεί ότι το πιο μεγάλο πρόβλημα του Ζινεντίν Ζιντάν ήταν η εμφανής κόπωση του Κριστιάνο Ρονάλντο, που δεν είναι υπεράνθρωπος κι ερχόταν από μια σεζόν πραγματικά εξουθενωτική: θυμίζω ότι το καλοκαίρι του 2016 έπαιξε με την Πορτογαλία στο Euro της Γαλλίας, μετά από μια θεραπεία εξπρές στο τραυματισμένο του πόδι και ότι τη σεζόν 2016-17 αγωνίστηκε συνολικά σε περισσότερα από 60 ματς! Οι γιατροί της Ρεάλ είχαν προειδοποιήσει τον Ζιντάν για μια ενδεχόμενη αγωνιστική πτώση του Πορτογάλου, που το καλοκαίρι είχε μπει στην προετοιμασία πολύ αργά, αλλά οι φόβοι τους αποδείχτηκαν υπερβολικοί: ο Κριστιάνο από τον Οκτώβριο και μετά συνεχίζει να φορτώνει γκολ τους αντιπάλους, αλλά η Ρεάλ έμοιαζε δύσκολο να συνέρθει!  Η δε συνεχιζόμενη απουσία του Μπέιλ είναι πρόβλημα, αλλά όχι τεράστιο: χωρίς τον Μπέιλ η Ρεαλ ήταν σε πολλά παιγνίδια και πέρυσι, κι ο Ασένσιο και ο Ιτσκο τον αντικατέστησαν εύκολα. Αυτό που έχω καταλάβει χρόνια τώρα είναι ότι οι κρίσεις των αληθινά μεγάλων ομάδων σπανίως σχετίζονται με απουσίες ποδοσφαιριστών. Η Μπάρτσα πχ χωρίς τον Νεϊμάρ και τον Ντεμπελέ (που τραυματίστηκε), θα πρεπε φέτος, ειδικά στην αρχή της σεζόν, να έχει προβλήματα χειρότερα – αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

Ένα ντόμινο καταστροφής

Στα τέλη του Δεκέμβρη ο Ζιντάν έμοιαζε να έχει λυγίσει: ήταν η πρώτη φορά που στην προπονητική του καριέρα αντιμετώπιζε μια αληθινά δύσκολη κατάσταση. Όπως συνήθως συμβαίνει, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, οι κατηγορίες στους προπονητές γίνονται ολοένα και πιο μεγάλες και πιο άδικες: ο Ζιντάν π.χ κατηγορήθηκε γιατί άφησε τον Μοράτα να φύγει για να κρατήσει τον συμπατριώτη και φίλο του Μπενζεμά, αλλά και γιατί δεν πίεσε την διοίκηση να αποκτήσει ένα φορ ακόμα. Στο τέλος του καταπληκτικού για την Ρεάλ 2017 είχε δημιουργηθεί ένα ντόμινο από αυτά που καταστρέφουν ομάδες: οι οπαδοί πίεζαν την διοίκηση για μεταγραφές, η διοίκηση πίεζε τον προπονητή για να διορθωθούν τα αποτελέσματα, ο προπονητής πίεζε τους παίκτες – κι όλοι βρέθηκαν, χωρίς να το καταλάβουν, στην ανάγκη να πρέπει να σώσουν μια χρονιά, που ξεκίνησε ιδανικά, έχοντας την υποχρέωση να κερδίσουν το Τσάμπιονς λιγκ. Τα αντανακλαστικά της Ρεάλ άρχισαν να λειτουργούν και το είδαμε στα ματς με την Παρί. Όμως ακόμα η κατάρρευση που προηγήθηκε μοιάζει ανεξήγητη. Και κάθε τι το ανεξήγητο, μπορεί να το βρεις μπροστά σου.

Το τρίτο σερί είναι όνειρο

Στην αντιμετώπιση της κρίσης η Ρεάλ παίρνει για την ώρα καλό βαθμό – αλλά η σεζόν είναι μεγάλη και η τρίτη σερί κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ μοιάζει κάτι απίθανο. Ο Ζιντάν είναι πάντως ψύχραιμός – ήταν ψύχραιμος κι απέναντι στις φήμες της αντικατάστασής του. Πολλές φορές μιλάμε για κανονικούς προπονητές για να τους ξεχωρίσουμε, όχι μόνο από διάφορους που παριστάνουν τους προπονητές (που λέει κι ο Αναστό…) αλλά και από κάποιους που μπορεί από τύχη (ή λόγω του μεγάλου ποδοσφαιρικού ονόματός τους…) να πήραν το τιμόνι μιας μεγάλης ομάδας στα χέρια τους. Ο Ζιντάν έγινε σε ένα βράδυ προπονητής της Ρεάλ και φέτος δίνει πραγματικά τις εξετάσεις του. Ενας αληθινός προπονητής, πέρα από την όποια ικανότητα στην διαχείριση των αποδυτηρίων, την όποια δυνατότητα να δώσει στην ομάδα ταυτότητα μαθαίνοντας της μερικά βασικά πράγματα, πρέπει και να δείχνει καλά αντανακλαστικά, όταν αντιμετωπίζει κρίσεις – στα εύκολα είναι όλοι καλοί. Κανονικός προπονητής είναι όποιος στις κρίσεις, αναγκάζει την ομάδα, όχι απλά να τον στηρίξει, αλλά και να σταθεί πίσω του, σίγουρη ότι τις δυσκολίες θα τις ξεπεράσει, χωρίς να το βάλει στα πόδια. Τώρα, στην πραγματικότητα, κρίνεται το αν ο Ζιζού θα κάνει τη μεγάλη προπονητική καριέρα που θέλει και είναι παράξενο να το λες για κάποιον που έχει ήδη δυο Τσάμπιονς λιγκ στην τροπαιοθήκη του.

Απλά μια εικασία

Η πρόκριση με την Παρί δείχνει πως ο τρομερός Ζιζού επιστράτευσε σιγουριά και ψυχραιμία: δεν πείραξε και δεν χάλασε την ομάδα του, παρά τις απογοητεύσεις στο πρωτάθλημα, και περιμένει από τους παίκτες του να του ανταποδώσουν την εμπιστοσύνη που τους δείχνει. Είμαι περίεργος να δω τι τελικά θα καταφέρει, κυρίως γιατί δεν μπορώ κι εγώ να καταλάβω ποιο ήταν το πρόβλημα της Ρεάλ, που στην Ισπανία την κατέστρεψε. Πιστεύω ότι λιγάκι υποφέρει με ομάδες σκληρότερες, (θα χει για αυτό ενδιαφέρον να τη δούμε στον επόμενο γύρω απέναντι σε κάποια εγγλέζικη), αλλά και πάλι αυτό είναι μια εικασία: την Γιουβέντους, που είναι μια από τις πιο αθλητικές ομάδες στην Ευρώπη, πέρυσι στον τελικό την διέλυσε.

Η εφετινή Ρεάλ είναι η απόδειξη ότι πολλά πράγματα στο ποδόσφαιρο παραμένουν ανεξήγητα. Κι ομολογώ ότι κάπου χαίρομαι με αυτό…

πηγή: karpetshow.gr