Γιατί δυσανασχετούμε;

Όσο περνά ο καιρός γνωρίζουμε καλύτερα τον άνθρωπο και προπονητή Τιμούρ Κετσπάγια αλλά τίποτε από τα όσα συμβαίνουν δεν πρέπει να προκαλούν έκπληξη. Κανένας μας δεν μπορεί να έχει παράπονο όμως γιατί ξέραμε ότι φέρναμε στον ΑΠΟΕΛ έναν προπονητή με έντονες απόψεις σε βαθμό που κάποιες από αυτές μπορούν να χαρακτηριστούν και εμμονές.

Στις 9 Σεπτεμβρίου σχολίαζα την πρόσληψη Κετσπάγια και μεταξύ άλλων είχα γράψει πως….

Ο Τιμούρ έχει τη δική του απλή λογική την οποία οι Εγγλέζοι αποκαλούν my way or no way. Οι παίκτες, οι διοικούντες, οι διαιτητές, ο κόσμος, οι αθλητικογράφοι και όσοι έρθουν σε επαφή μαζί του αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσουν το πιο πάνω.

Ο Γεωργιανός επιστρέφει μετά από πέντε χρόνια στην καθημερινή τριβή του προπονητή ομάδας αλλά όσοι τον ξέρουν λένε ότι στο διάστημα αυτό δεν άλλαξε. Είναι ένας προπονητής που θα εμπνεύσει και θα καθοδηγήσει τους παίκτες του αλλά όταν δεν κάτι που δεν του αρέσει μπορεί και να τα πάρει κανονικά και όπως υποψιαζόμαστε.

Ο Τιμούρ όπως και όλοι οι προπονητές θα κριθεί στα δύσκολα και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις όποιες εκρήξεις του αφού αυτές είναι μέρος του πακέτου που συνειδητά επιλέξαμε για να αλλάξει τα πράγματα προς το καλύτερο.

Σήμερα βλέπουμε τον προπονητή μας να επιβεβαιώνει κάποια από τα πιο πάνω με αφορμή τον Αντωνιάδη και τη χρησιμοποίηση του ως αμυντικό ή επιθετικό χαφ. Ξέρουμε επίσης ότι θα προτιμήσει να παραιτηθεί παρά να απολογηθεί για την ανώριμη ενέργεια του να ειρωνευτεί τους επικριτές του. Το θέτω έτσι γιατί σε παρόμοια περίπτωση ο Δώνης προ διετίας με γραπτή του δήλωση απολογήθηκε.

Γιατί λοιπόν μουρμουρούμε;

Αυτό γίνεται όχι μόνο γιατί είναι στα γονίδια μας αλλά και κυρίως γιατί δεν μπορούμε να χάσουμε το πρωτάθλημα επειδή ο Κετσπάγια ακροβατεί και αποφάσισε να κάνει άνω κάτω όλη την ομάδα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η απουσία του Ντε Βινσέτι αλλά και το ότι άλλαξαν πολλά και ο Τιμούρ αρνείται να δει πιο σφαιρικά και ώριμα το θέμα.

Όσο φιλότιμος και αν είναι ο Αλεξάνδρου δεν είναι αριστερό μπακ. Προς τι η επιμονή λοιπόν στους τελευταίους δυο αγώνες, αφού ο Καρλάο έδειξε σε όλους τους προηγούμενους ότι είναι ότι καλύτερο στο αριστερό άκρο.

Η αμυντικογενής τριάδα των Μοράις, Βινίσιους και Αρτυματά ή και Αντωνιάδη λειτουργεί υποφερτά ή καλά όταν οι δυο ακραίο μπορούν να επιφορτιστούν το δημιουργικό κομμάτι και ταυτόχρονα να έχουν στην κορυφή τον Ντε Βινσετί ή τον Σωτηρίου στα καλύτερα του. Σε διαφορετική περίπτωση η ομάδα βραχυκυκλώνεται.

Αυτό συμβαίνει στους τελευταίους αγώνες και οι λύσεις με τις οποίες προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα ο Κετσπάγια δεν το βγαίνουν. Δεν του βγαίνουν γιατί ο Αντωνιάδης δεν μπορεί να γίνει δημιουργικός ενώ  χωρίς σοβαρή απειλή από τον άξονα οι αντίπαλες άμυνες έμαθαν να προσαρμόζονται και να περιορίζουν σε ουσιαστικό βαθμό τους Εφραίμ και Γιαννιώτα.

Η συνέχεια θα δοκιμάσει τις αντοχές όλων και περισσότερο από όλους του Κετσπάγια. Ο προπονητής δεν μπορεί να σκοτώσει τους δαίμονες του αλλά πρέπει τουλάχιστον να τους περιορίσει. Σε διαφορετική περίπτωση υπάρχει ορατός ο κίνδυνος να εκτροχιαστεί το τρένο και αυτή τη φορά δεν υπάρχει χρόνος για να μπει ξανά στις ράγες.

Και εννοείται ότι μετά τον εκτροχιασμό θα ακολουθήσει σύγκρουση με απώλειες. Πολλών και διαφόρων ειδών.