Flashback από τον πάστορα Μαντούκα!

O Μαντούκα ξαναχτυπά και μέσα από την προσωπική αναδρομή των κορυφαίων στιγμών στην ιστορία του ΑΠΟΕΛ μας θυμίζει πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε στην ομάδα μας τον άνθρωπο Γκουστάβο. Ο Βραζιλιάνος μιλά άγνωστες μέχρι σήμερα πτυχές της αξέχαστης πορείας στο Champions League μέσα από την οποία επιβεβαιώνεται η τρομερή επιρροή του Γιοβάνοβιτς ενώ δεν διστάζει να χαρακτηρίσει ως λάθος την αποχώρηση των βασικών συντελεστών της επιτυχίας. Ο Μαντούκα δεν διστάζει να κρίνει την αποχώρηση του Θεόδωρου Κυριακίδη από τα διοικητικά θεωρώντας την ως ορόσημο που σηματοδότησε την αρχή των προβλημάτων που οδήγησαν στην πτώση.

Μέσα από τα λεγόμενα του Μαντούκα γίνεται φανερό πόσο έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα του η βαθιά του πίστη στο Θεό και η προσπάθεια του να την μεταλαμπαδεύσει σε όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο Αναλυτικά το δεύτερο μέρος της αποκαλυπτικής συνέντευξης του Μαντούκα στο balla: Συμπληρώνονται δύο χρόνια από τα ιστορικά παιχνίδια με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Κάποιοι λένε ότι πρέπει να θυμόμαστε εκείνες τις στιγμές, άλλοι λένε πως δεν πρέπει να ζει ο ΑΠΟΕΛ με τις αναμνήσεις. Τι πιστεύεις εσύ; Δεν μπορούμε να σβήσουμε την ιστορία. Η ιστορία είναι εκεί για να τη γιορτάζουμε. Και είναι καλό να θυμόμαστε την ιστορία μας, αλλά δεν είναι καλό να μένουμε στην ιστορία. Πρέπει να δημιουργούμε νέα ιστορία. Είναι κακό να ζούμε μόνο με τις αναμνήσεις, αλλά είναι καλό να θυμόμαστε τι πετύχαμε. Νομίζω πως αυτό που πετύχαμε θα το θυμόμαστε για πάντα, θα πηγαίνει από γενιά σε γενιά. Και στη ζωή έχουμε αναμνήσεις από τους γονείς μας, από τους παππούδες μας. Συνέβη κάτι καταπληκτικό, μοναδικό, μαγικό εδώ στην Κύπρο κι εμείς είμαστε μέρους αυτού που συνέβη. Εγώ αναμφίβολα θα θυμάμαι εκείνες τις στιγμές για πολλά χρόνια.  Τα παιδιά μου θα συνεχίσουν να μαθαίνουν αυτές τις ιστορίες, μετά τα εγγόνια μου. Γιατί ήταν κάτι φανταστικό! Για μένα ήταν κάτι τρομερό στη ζωή μου. Για όλους τους φιλάθλους του ΑΠΟΕΛ που έζησαν εκείνες τις στιγμές ήταν κάτι εκπληκτικό. Αλλά εγώ πιστεύω ότι μπορούμε να το ξανακάνουμε! Και πάνω σ’ αυτό δουλεύουμε. Πιστεύω ότι μπορούμε να πετύχουμε κάτι ανάλογο ή καλύτερο. Εγώ το πιστεύω. Γιατί όχι; Όταν σταματάς να πιστεύεις και να ελπίζεις, όταν δεν ονειρεύεσαι, δεν ζεις… Εγώ κάνω όνειρα. Και πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να συνεχίσουν να πιστεύουν ότι μπορεί να συμβεί κάτι καλύτερο. Αλλά κι αυτό που έγινε στο παρελθόν πρέπει να το θυμόμαστε και να χαιρόμαστε πάντα για ό,τι ζήσαμε.  Όταν τα παιδιά σου μεγαλώσουν, τι ιστορίες θα τους διηγείσαι; Πολλές… Τα παιδιά μου ζουν πολλές ιστορίες. Αισθάνομαι ότι τα παιδιά μου είναι πολύ περήφανα για όσα ζούμε και στο ποδόσφαιρο, γιατί και στα παιδιά μου, ακόμη και στην κόρη μου, αλλά και στη γυναίκα μου, τους αρέσει το ποδόσφαιρο. Είναι πάντα μαζί μου στα παιχνίδια για να τα ζουν από κοντά, γιατί σε λίγο αυτό θα τελειώσει… Αλλά ιστορίες υπάρχουν πολλές. Αλλά υπάρχουν ιστορίες και ιστορίες. Υπάρχουν αυτές που θυμάσαι και διασκεδάζεις κι αυτές που σε διδάσκουν. Αυτές τις ιστορίες που είναι διδακτικές θέλω να μεταδώσω στα παιδιά μου. Κι αυτές οι ιστορίες είναι οι χειρότερες. Δεν είναι ιστορίες νίκης, είναι ιστορίες ήττας. Γιατί πιστεύω πως όταν χάνεις, μαθαίνεις περισσότερα.  Κι εγώ στη ζωή μου έχω περάσει από πολλές δύσκολες στιγμές. Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να εγκαταλείψω το ποδόσφαιρο. Αλλά άντεξα, συνέχισα, επέμεινα, συνέχισα να πιστεύω. Στα 1 μου έφυγα από το σπίτι μου, από την πατρίδα μου και πήγα στη Φινλανδία. Έφυγα από τη Βραζιλία των 32 βαθμών και πήγα στη Φινλανδία των -20 βαθμών! Και ήμουν σε μία χώρα που δεν ήξερα φινλανδικά, δεν ήξερα αγγλικά, ήμουν μόνος μου. Κι έπρεπε να μάθω να ζω εκεί με τη βοήθεια του Θεού. Αυτές οι ιστορίες έχουν πολλά να σου διδάξουν. Κι αυτές τις ιστορίες θα θυμηθώ μια μέρα όταν χρειαστεί για να μπορέσω να δώσω κουράγιο, να ισχυροποιήσω, να μεταδώσω στα παιδιά μου.  Τις ιστορίες που περάσαμε δυσκολίες στη ζωή για να τους πω ότι η ζωή δεν είναι εύκολη. Μπορεί να είναι σήμερα για μένα, να είμαι καλός παίκτης, να έχω καλό μισθό, να με σέβονται οι άλλοι, να τραγουδάει ο κόσμος το όνομά σου, μοιάζει όμορφο και εύκολο, αλλά τι συνέβη πριν για να φτάσω εδώ έχει αξία, όχι αυτό που ζω τώρα. Πολλοί ξεχνούν όσα συνέβησαν μέχρι να φτάσω εδώ. Εγώ ξέρω όμως κι αυτές τις ιστορίες θέλω να τους πω για να βγουν κι αυτά νικητές στη ζωή τους.  Από εκείνη την ιστορική χρονιά στο Τσάμπιονς Λιγκ υπάρχουν διδακτικές ιστορίες; Ναι… Υπάρχουν πολλές. Ιστορίες φιλίας, παίκτες που γνώρισα εδώ και που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, οι στιγμές που ζήσαμε μαζί, οι νίκες, οι κατακτήσεις μας σε κάθε παιχνίδι. Ξέρω ότι ήδη ο Έλιο Πίντο σου διηγήθηκε μία από τις όμορφες αυτές ιστορίες για το σάιτ. Και χωρίς αμφιβολία αυτή, μετά το παιχνίδι με τη Βίσλα εκεί ήταν κάτι πολύ δυνατό. Ο Γιοβάνοβιτς με είχε αντικαταστήσει στο ημίχρονο του αγώνα, δεν έπαιζα καλά, η ομάδα δεν έπαιζε καλά, η ομάδα δεν έπαιξε όπως μπορούσε. Αλλά στο τέλος του αγώνα ο Γιοβάνοβιτς μας σκότωσε, μας σκότωσε! Μας αποκάλεσε ό,τι μπορείς να φανταστείς! Μας είπε ότι δεν έχουμε… καρύδια. Ότι δεν είμαστε άντρες. Μας πλήγωσε πολύ, πλήγωσε την περηφάνια μας! Γιατί εμείς ξέραμε ότι δεν είχαμε παίξει καλά, αν και είχαμε προσπαθήσει, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό ώστε να ακούσουμε όλα αυτά. Αλλά χτύπησε μέσα στην καρδιά.  Θυμάμαι ότι όλη εκείνη την εβδομάδα ήμασταν όλοι πολύ στενοχωρημένοι. Θυμάμαι ότι την παραμονή της ρεβάνς ήρθε ο γυμναστής μας, Γιώργος Παρασκευά, ένα πολύ αγαπητό πρόσωπο που αγαπώ πολύ. Έβλεπε τα πρόσωπά μας πολύ λυπημένα, έβλεπε τη συμπεριφορά μας, μας έβλεπε όλους πεσμένους. Και καθώς ήμουν παίκτης με επιρροή μέσα στην ομάδα, ήρθε και μου είπε: Γκουστάβο, σε παρακαλώ, βοήθησε και τους υπόλοιπους να σηκωθούν, να θυμηθούν τι ομάδα έχουμε, βοήθα την ομάδα! Αλλά ήμουν κι εγώ σε υπνωτισμένη κατάσταση και πολύ στενοχωρημένος. Και του είπε: Όχι, δεν έπρεπε να μας μιλήσει έτσι ο Γιοβάνοβιτς, είμαστε όλοι σκασμένοι. Τότε αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι αυτός ήθελε να βγάλουμε κάτι παραπάνω από αυτό που είχαμε δώσει και που ήξερε ότι μπορούσαμε. Και τότε αρχίσαμε να μιλάμε μεταξύ μας γι’ αυτό που συνέβη.

Ξεκίνησε το παιχνίδι με Βίσλα και πιστεύω ότι αυτό ήταν το καλύτερο παιχνίδι μας τα τελευταία τέσσερα χρόνια! Και έχουμε παίξει πολλά καλά. Η ομάδα είχε τέτοια διάθεση και όρεξη να κερδίσει, να σκοτώσει τον αντίπαλο, να προκριθεί. Παίξαμε με τρομερή ένταση. Το πιστέψαμε και κερδίσαμε. Ηταν όλα θαυμάσια.  Ένα άλλο παιχνίδι με την Πόρτο, σε μία περίοδο που εγώ δεν έπαιζα καλά. Παίζαμε στο Τσάμπιονς Λιγκ και μετά εδώ στο πρωτάθλημα δεν παίζαμε όπως θέλαμε. Εγώ δεν έπαιζα το ίδιο καλά στο πρωτάθλημα, όπως στο Τσάμπιονς Λιγκ. Με κάλεσε στο γραφείο του ο Γιοβάνοβιτς πριν το παιχνίδι και μου είπε. Κοίτα Γκουστάβο, είσαι πολύ κακός, δεν παίζεις καθόλου καλά, στα δύο τελευταία παιχνίδια δεν έπαιξες καλά. Αλλά για μένα εσύ είσαι μεγάλος παίκτης. Από τους καλύτερους. Κι αυτό το παιχνίδι με την Πόρτο είναι ένα μεγάλο παιχνίδι. Και τα μεγάλα παιχνίδια είναι για τους μεγάλους παίκτες. Εγώ σε εμπιστεύομαι, πιστεύω στην αξία σου και δεν μπορώ να σε βγάλω από την ενδεκάδα. Αν κοιτάξω τα δύο τελευταία ματς, θα πρέπει να σε αφήσω εκτός ενδεκάδας. Αλλά επειδή ξέρω ποιος είσαι, εσύ πρέπει να παίξεις σ’ αυτό το παιχνίδι. Δεν φαντάζεσαι πώς αισθάνθηκα εκείνη τη στιγμή, μίλησε μέσα στην καρδιά μου, μου μίλησε σαν πατέρας μου!  Όταν βγήκα από το γραφείο του έκλαψα. Και ήθελα να τρέξω, ήθελα τόσο πολύ να παίξω εκείνη τη στιγμή. Και σκέφτηκα ότι αυτόν τον άνθρωπο εγώ πρέπει να τον βοηθήσω. Αν αυτός πιστεύει σε μένα, πώς να μην πιστέψω εγώ; Εκείνη τη στιγμή ήθελα να κάνω το καλύτερο παιχνίδι της ζωής μου. Σε εκείνο το παιχνίδι ήταν εδώ και ο πατέρας μου, ένας άνθρωπος που με έχει βοηθήσει πολύ. Ήταν λοιπόν ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι για μένα.  Και θυμάμαι ότι στην αρχή του αγώνα έκανα μία όμορφη ενέργεια και έδωσε στον Αΐλτον που έκανε κεφαλιά στο δοκάρι. Σε εκείνη τη φάση αισθάνθηκα ένα μικρό τράβηγμα στους προσαγωγούς μου. Πόνεσα λίγο, αλλά σκέφτηκα… όχι τώρα. Ο πόνος παρέμενε, αλλά κερδίζαμε 1-0, πήγαινε καλά το παιχνίδι. Στο ημίχρονο ο προπονητής με ρώτησε πώς είμαι, του είπα ότι συνεχίζω, οι γιατροί το ίδιο, αλλά ήθελα να συνεχίσω. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή στα μισά του δευτέρου ημιχρόνου που σκέφτηκα να πω στον προπονητή να με βγάλει γιατί φοβόμουν χειρότερο τραυματισμό. Αλλά είπα, όχι, πρέπει να συνεχίσω σ’ αυτό το παιχνίδι, πρέπει να κερδίσουμε. Και φτάνουμε στο τέλος και μας ισοφαρίζει η Πόρτο με το πέναλτι. Και λέω, δεν είναι δυνατόν…  Και στο 90′ όπου έπρεπε να κάνω το σπριντ στη φάση του νικητήριου γκολ, σκεφτόμουν αν θα μπορούσα να το κάνω. Κι όταν έβαλα το γκολ… Ήταν κάτι φοβερό! Θυμάμαι εκείνη τη μέρα ως μία πολύ ιδιαίτερη μέρα. Αισθάνθηκα πολύ σημαντικός, πολύ ευγνώμων, πολύ χαρούμενος. Ήταν μία θαυμάσια εμπειρία.  Ήταν και ο πατέρας μου εκεί, πίσω από τον πάγκο. Μετά μου είπαν πως καθόταν μία κυρία μπροστά του. Κι όταν μπήκε το γκολ ο πατέρας μου έπεσε πάνω της και όταν σηκώθηκε αγκαλιάστηκαν και πανηγύριζαν μαζί! Αυτός της μιλούσε στα πορτογαλικά, αυτή του μιλούσε στα ελληνικά, δεν καταλάβαινε ο ένας τι έλεγε ο άλλος, αλλά πανηγύριζαν αγκαλιά. Ο πατέρας μου της έλεγε, αυτός είναι ο γιος μου, αλλά η κυρία δεν το καταλάβαινε… Ήταν μία πολύ όμορφη μέρα, μία υπέροχη εμπειρία. Εκείνη τη μέρα θα πίστευες ότι ήταν το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας σου, αλλά μετά ήρθε το γκολ με τη Λιόν… Πιστεύω ότι το γκολ με τη Λιόν ήταν πιο σημαντικό. Και θα πω γιατί. Περίπου 20 μέρες πριν είχα κάνει μία επέμβαση στον προσαγωγό. Θυμάμαι τον Δεκέμβριο ακόμα είχα αυτό το πρόβλημα. Σε κάθε παιχνίδι είχα έναν μικροτραυματισμό στους προσαγωγούς. Η διάγνωση ήταν ότι είχα κήλη και έπαιρνα το ρίσκο όσο συνέχιζα να παίζω. Εμενα 3-4 μέρες εκτός και μετά κατάφερνα να παίζω. Αλλά δεν ήταν το ίδιο, γιατί έχανα τις προπονήσεις, στα παιχνίδια δεν έπαιζα καλά, γινόμουν αλλαγή, ήταν μία κατάσταση που δεν ήταν καλή. Μίλησα με τον Γιοβάνοβιτς και μου είπε, μην κάνεις ακόμη επέμβαση, ας περιμένουμε λίγο ακόμη. Και αυτό επαναλαμβανόταν συνεχώς. Θυμάμαι ότι έμεναν 15-17 μέρες για το εκτός έδρας παιχνίδι με την Λιόν, όταν αποφασίσαμε να κάνω την επέμβαση.  Είχα μιλήσει τότε με τον Γιοβάνοβιτς και με είχε ρωτήσει, τι κάνουμε. Και του είχα πει. Μίστερ, φαντάσου, φτάσαμε ως εδώ και πρέπει να παίξω με τη Λιόν. Θέλω να παίξω σ’ αυτό το ματς ακόμη και με ένα πόδι! Σκέψου όμως πως αν την εβδομάδα του αγώνα με την Λιόν αισθανόμουν ξανά αυτές τις ενοχλήσεις στον αγώνα πρωταθλήματος πριν το ευρωπαϊκό ματς, θα έχανα το παιχνίδι και θα έσκαγα. Ηθελα να πάω να κάνω την επέμβαση, γιατί μ’ αυτή την επέμβαση που γίνεται με μία νέα μέθοδο λένε ότι σε τρεις μέρες μπορείς να τρέξεις και σε 15 μέρες μπορείς να παίξεις. Αλλά δεν ξέρεις σε τι κατάσταση, εξαρτάται από την αντίδραση του καθενός. Είχε κάνει και ο Αΐλτον αυτή την επέμβαση και είχε μείνει ένα μήνα εκτός, και είχε ξεκινήσει να τρέχει την 15η μέρα. Είχε δυσκολίες στην αποθεραπεία. Αλλά εγώ ήθελα να κάνω την επέμβαση. Θυμάμαι ότι είχα πάει για την επέμβαση, ήμουν μόνος και σκεφτόμουν ότι θα με βοηθήσει ο Θεός να αποθεραπευτώ γρήγορα, ήθελα πολύ να παίξω με την Λιόν.  Επέστρεψα και στις τρεις μέρες άρχισα τρέξιμο. Στις 14 μέρες είχαμε ένα παιχνίδι για το πρωτάθλημα και ήμουν στον πάγκο. Ο Γιοβάνοβιτς με έβαλε 15 λεπτά. Μπήκα, αλλά δεν αισθανόμουν καλά, δεν αισθανόμουν αυτοπεποίθηση. Αισθανόμουν λίγο πόνο και φόβο να κάνω κάποιες κινήσεις. Ήμουν πολύ απογοητευμένος που δεν ήμουν καλά. Αλλά την επόμενη μέρα αισθανόμουν καλύτερα, χωρίς φόβο και χωρίς πόνο. Όταν πήγαμε στη Λιόν, ήρθε ο προπονητής στην προπόνηση παραμονή του αγώνα -μία προπόνηση φοβερή με 2.000 και 3.000 φιλάθλους μας που μας ενθουσίασε όλους τους παίκτες, υπήρχε τόσο πάθος… Σε εκείνη την προπόνηση αισθάνθηκα πολύ καλά. Αλλά είναι προφανές ότι ο Γιοβάνοβιτς δεν ήταν σίγουρος, ούτε κι εγώ ήμουν, αν άντεχα να παίξω ολόκληρο παιχνίδι. Κι έτσι έμεινα στον πάγκο. Μου είχε πει, κοίτα, θα μείνεις στον πάγκο, αλλά το πιο σημαντικό είναι η ρεβάνς. Σήμερα θα προσπαθήσουμε να πάρουμε ένα καλό αποτέλεσμα και η ιδέα μου είναι να είσαι έτοιμος στο επόμενο. Το αποδέχτηκα ασφαλώς. Ξεκίνησε το παιχνίδι, όλα πήγαιναν καλά, αλλά στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου δεχτήκαμε το γκολ. Όταν δεχτήκαμε το γκολ, γύρισε με κοίταξε, γύρισε πάλι μπροστά. Με κοιτούσε, τον κοιτούσα, με κοιτούσε, τον κοιτούσα, ήταν σαν να μου έλεγε να σε βάλω;, βάλε με σκεφτόμουν. Έρχεται, με ρωτάει πώς είσαι;, του λέω εγώ θέλω να παίξω. Μου είπε να πάω να κάνω ζέσταμα. Πέντε λεπτά έκανα ζέσταμα και με φώναξε για να μπω. Και όταν μπήκα αισθάνθηκα καλά, βοήθησα να βελτιωθεί και η ομάδα, είχα και μία ευκαιρία όπου μπορούσαμε να σκοράρουμε. Πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να προκριθούμε.  Θυμάμαι, όταν πήγαμε στα αποδυτήρια, όλοι οι παίκτες λέγαμε ότι μπορούμε να κερδίσουμε και να προκριθούμε στη ρεβάνς, ότι αποδείξαμε πως μπορούμε να παίξουμε καλύτερα, στην έδρα μας θα είμαστε πιο δυνατοί και θα περάσουμε.   Στη ρεβάνς όταν πέτυχα το γκολ, ήταν σαν να περνούσε από το κεφάλι μου όλο αυτό ως ταινία. Ήρθαν ως εικόνες στο μυαλό μου όλα όσα προηγήθηκαν, ήταν 22-23 μέρες μετά την επέμβαση το παιχνίδι. Ήταν μία τρομερή νίκη για ό,τι σήμαινε, είχα καταφέρει να παίξω και να παίξω καλά… Για όλα αυτά πιστεύω ότι ήταν το σημαντικό γκολ αυτό με την Λιόν. Μετά ήρθε και το γκολ στο Μπερναμπέου, γκολ που έχει τη δική του σημασία λόγω του γηπέδου… Για μένα ως παίκτη ήταν σημαντικό, αλλά από τη στιγμή που δεν συνοδεύτηκε από επιτυχία της ομάδας, εγώ δεν το θεωρώ σημαντικό. Ακόμη κι αν κάνω χατ-τρικ, αν η ομάδα χάσει, δεν έχει αξία. Με την Λιόν η ομάδα κέρδισε. Οι στιγμές είναι τέλειες όταν και η ομάδα πετυχαίνει το στόχο της, όπως συνέβη στον αγώνα με την Λιόν. Το Μπερναμπέου για μένα προσωπικά ως παίκτη ήταν μία φανταστική εμπειρία, να βάλω γκολ σ’ αυτό το γήπεδο, κλείνοντας έτσι μία μαγική πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ, για μένα αυτό το γκολ ήταν θαυμάσιο. Αλλά όχι το πιο σημαντικό, ήταν απλά μία όμορφη εμπειρία. Πώς γράφτηκε ο επίλογος αυτής της ιστορίας στο Μπερναμπέου; Τι σας είπε ο Ιβάν στο τέλος; Μας είπε πως θα έπρεπε να είμαστε όλοι περήφανοι, πολύ χαρούμενοι για ό,τι είχαμε πετύχει. Εντάξει, είχαμε χάσει από μία μεγάλη ομάδα. Αλλά μας έμεινε μία περίεργη αίσθηση. Πως αν μας είχε τύχει άλλη ομάδα, πέραν της Ρεάλ Μαδρίτης, της Μπαρτσελόνα ή της Μπάγερν Μονάχου, αν μας είχε τύχει η Μαρσέιγ ή η Μπενφίκα, πιστεύαμε ότι μπορούσαμε να προχωρήσουμε κι άλλο! Είχαμε αυτή την αίσθηση εκείνη τη μέρα που έφτασαν όλα στο τέλος. Ήμασταν χαρούμενοι για την πορεία, αλλά είχαμε κι αυτή την αίσθηση πως αν δεν είχαμε κληρωθεί με μία τόσο δυνατή ομάδα, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε κι άλλο.  Ο Έλιο Πίντο είπε ότι ένα παράπονο που είχατε οι παίκτες είναι πως δεν είχατε χρόνο να χαρείτε τις επιτυχίες αυτές, γιατί μετά από τρεις μέρες ακολουθούσε πάντα παιχνίδι για το πρωτάθλημα… Είναι αλήθεια. Πιστεύω ότι όταν ζεις τέτοιες στιγμές χαράς, πρέπει να τις πανηγυρίσεις, να της ζήσεις. Όπως και όταν έρχεται μία ήττα, πρέπει κι αυτή να την ζεις. Δεν είχαμε όμως αυτή την ευκαιρία, δεν είχαμε τη δυνατότητα και το δικαίωμα αυτό, γιατί είχαμε αμέσως μετά άλλο παιχνίδι και δεν μπορούσαμε να πανηγυρίσουμε εκείνες τις νίκες όσο θέλαμε. Έχετε παίξει με μεγάλες ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αν επιστρέψετε στη διοργάνωση, υπάρχει κάποιος αντίπαλος που θέλεις να αντιμετωπίσεις;

Αν πάμε στο Τσάμπιονς Λιγκ, θα είμαι ικανοποιημένος με οποιοδήποτε αντίπαλο. Όποια ομάδα κι αν μας τύχει, δεν θα αλλάξει κάτι, γιατί εμείς θα παίζουμε πάντα για τη νίκη, όχι για να χάσουμε. Εγώ δεν θα ήθελα πάντως να παίξουμε με την Μπαρτσελόνα. Πολλοί θέλουν, εγώ όχι. Γιατί έχει συνέχεια τη μπάλα κι εμένα δεν μου αρέσει να παίζω χωρίς τη μπάλα, μου αρέσει να παίζω με τη μπάλα. Και με τη Μπαρτσελόνα είναι δύσκολο να έχεις τη μπάλα. Όποια ομάδα κι αν μας τύχει στο Τσάμπιονς Λιγκ, θα είναι πολύ υψηλού επιπέδου. Και σίγουρα θα είναι και πάλι θαυμάσιες εμπειρίες. Οι φίλαθλοι του ΑΠΟΕΛ τι σου έλεγαν στο δρόμο; Πολλά… Εξαρτάται και από τη στιγμή που ζει η ομάδα. Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Το τι θα σου πει αύριο ο κόσμος εξαρτάται από το τι έκανες στο τελευταίο παιχνίδι.  Υπάρχει κάποια περίεργη ιστορία με κάποιον φίλαθλο; Μου έχουν συμβεί διάφορα, με πολλούς φιλάθλους, καθένας με διαφορετική αντίδραση, αλλά πάντα με αγάπη. Με τη βοήθεια του Θεού και είμαι περήφανος γι’ αυτό ποτέ δεν δέχτηκα επίθεση ή ύβρεις από κάποιον οπαδό του ΑΠΟΕΛ ή άλλης ομάδας. Όλα λοιπόν ήταν θετικά. Αλλά κάτι που συνέβη στη ζωή μου και με χαροποίησε πολύ ήταν τότε με το Τσάμπιονς Λιγκ. Μετά το παιχνίδι με τη Λιόν όπου έβγαλα τη φανέλα, ήθελα να περάσω ένα μήνυμα ελπίδας στον κόσμο. Προσπάθησα να καλέσω τον κόσμο να ανοίξει την Βίβλο και να τη διαβάσει. Μετά όταν πήρα την κόκκινη κάρτα, δεν πήρα από τον κόσμο τις αντιδράσεις που περίμενα. Πριν στο παιχνίδι με τη, Βίσλα όταν ένας παίκτης της Βίσλα έβαλε γκολ, σήκωσε τη φανέλα του και είχε μία φωτογραφία του Πάπα. Στη ρεβάνς όταν σκόραρα έδειξα μέσα από τη φανέλα μου το μήνυμα Μόνο ο Ιησούς Χριστός σώζει. Άρεσε σε όλους αυτό, είχαμε περάσει κιόλας, άρεσε σε όλους αυτό το μήνυμα σαν Χριστιανοί που είμαστε σ’ αυτή τη χώρα. Αλλά όταν πήρα την κόκκινη και καθώς ήμουν σημαντικός για την ομάδα και έβαζα γκολ, όλοι απογοητεύτηκαν από τη συμπεριφορά μου. Και πολλοί μου έλεγαν γιατί έβγαλες τη φανέλα, δεν χρειαζόταν… Και όταν πλησίαζει ο πρώτος αγώνας με την Ρεάλ Μαδρίτης, ένα σπουδαίο παιχνίδι, όλοι μου έλεγαν, δεν θα παίξεις για μία κάρτα. Και είχα στενοχωρηθεί, γιατί δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου. Η πρόθεσή μου ήταν να μεταφέρω χαρά, ελπίδα, μήνυμα σωτηρίας στον κόσμο. Και ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Την παραμονή ήμουν με τον πατέρα μου για ψώνια στην υπεραγορά. Με πήραν από ένα ραδιόφωνο για μία συνέντευξη. Ανάμεσα στα άλλα με ρώτησαν: Γκουστάβο, αν ήταν σήμερα το παιχνίδι, θα έβγαζες ξανά τη φανέλα; Και σκέφτηκα, όχι πάλι… Και είπα: Θα έβγαζα και πάλι τη φανέλα, αλλά δεν θα έκανα το δυνατό τάκλιν στην παράταση. Και μου απαντά: Μα αν δεν έκανες το τάκλιν, μπορεί να έμπαινε γκολ. Και του λέω: Όχι, φτάνει. Θα βάλω γκολ στο Μπερναμπέου και θα ξαναβγάλω τη φανέλα. Μέσα μου ήμουν πολύ στενοχωρημένος, γιατί αισθανόμουν πως ήταν κρίμα που δεν είχε καταλάβει κανείς τι μήνυμα ήθελα να περάσω. Κι εκεί που ήμουν στο ταμείο, στην υπεραγορά, μία καλοντυμένη κυρία με φώναξε από μακριά. Και σκέφτομαι… Θεέ μου, πάλι για τη φανέλα θα μου πει; Έρχεται και μου λέει. Κοίτα, θα ήθελα να πας σήμερα στα αποδυτήρια, πριν το παιχνίδι, και να πεις στους συμπαίκτες σου ότι ανεξάρτητα από το τι θα συμβεί σήμερα εμείς οι φίλαθλοι είμαστε πολύ περήφανοι για ό,τι έχετε κάνει, μας έχετε δώσει πολλές χαρές και θα τις θυμόμαστε για πολλά χρόνια. Αλλά εγώ θέλω να ευχαριστήσω ειδικά εσένα για το μήνυμα στη φανέλα σου. Για πολλά χρόνια η οικογένειά μου δεν άνοιγε την Βίβλο. Με το μήνυμά σου τους έκανες να ανοίξουν τη Βίβλο. Και από εκείνη τη μέρα μέχρι σήμερα συνεχίζουμε να διαβάζουμε καθημερινά όλοι μαζί ως οικογένεια τη Βίβλο κι αυτό μας χαροποιεί πολύ. Εκείνο ήταν έκρηξη χαράς στην καρδιά μου. Την αγκάλιασα και την ευχαρίστησα πολύ, γιατί είδα επιτέλους κάτι θετικό. Αυτή η κίνηση της κυρίας αυτής είναι αυτή που με έχει αγγίξει περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια. Πιστεύεις πολύ στον Θεό…

Ναι, πιστεύω. Εγώ γνωρίζω από πού ξεκίνησα. Ξέρω όλα όσα έχω περάσει στη ζωή μου. Γνωρίζω ότι χωρίς τη βοήθεια του Θεού θα ήταν αδύνατο να έχω φτάσει εδώ και να έχω πετύχει όσα έχω πετύχει σήμερα. Είμαι ευγνώμων στον  Θεό για όλα όσα μου έχει δώσει, για την οικογένεια που μου έχει δώσει, για την υγεία, για όλα. Πιστεύω πολύ… Πηγαίνεις και στην εκκλησία, όπως και σε κάθε πόλη που μένεις, σε όποια ομάδα κι αν είσαι όλα αυτά τα χρόνια που δεν ζεις στην πατρίδα σου… Δεν πηγαίνω, έχουμε δική μας εκκλησία. Δεν το γνωρίζουν πολλοί, αλλά εκτός από ποδοσφαιριστής, είμαι και πάστορας. Έχουμε μία εκκλησία, όπου εγώ ψέλνω. Στην εκκλησία μας έχουμε πολλούς παίκτες, μιλάμε στα πορτογαλικά, αλλά έχουμε και μετάφραση στα ελληνικά, έρχεται και άλλος κόσμος. Έρχονται παίκτες και από άλλες ομάδες, εκεί είμαστε όλοι φίλοι, μετά στα παιχνίδια ρίχνουμε κλωτσιές (σ.σ.: γέλια), ο καθένας υπερασπίζεται την ομάδα του. Έχουμε λοιπόν την εκκλησία μας, όπου αναζητούμε τον Θεό, προσευχόμαστε μαζί, ψέλνουμε. Επίσης, τώρα ξεκίνησα με την άδεια της ομάδας ένα πρόγραμμα στο ράδιο, στους 98.4 , κάθε Παρασκευή, στις 6:00 μέχρι τις 6.30, όπου εγώ μεταφέρω το λόγο του Θεού και έτσι μπορώ να μεταφέρω κάποιο μήνυμα ελπίδας, αισιοδοξίας, με μετάφραση στα ελληνικά. Έτσι είναι η ζωή έξω από το ποδόσφαιρο. Τι άλλο περιλαμβάνει η ζωή σου έξω από το ποδόσφαιρο;Είμαι άνθρωπος που μου αρέσει πολύ να είμαι με την οικογένειά μου, με τη σύζυγό μου και τα παιδιά μου, και το χρόνο που έχω θέλω να τον περνάω μαζί τους και με τους φίλους μου. Μου αρέσει να παίζω βιολί και κιθάρα στο σπίτι με φίλους. Όταν δεν παίζω μπάλα, πάω στην εκκλησία, είμαι με την οικογένειά μου…  Ο καλύτερος φίλος σου μέσα από το ποδόσφαιρο; Ο Νούνο Μοράις. Είναι ένας άνθρωπος που με το που έφτασα εδώ δέσαμε. Είχα κι άλλους φίλους, όπως ο Αΐλτον, ο Μπόα. Έχω πολλούς φίλους στον ΑΠΟΕΛ, με όλους είμαστε φίλοι, αλλά περισσότερο χρόνο είμαι με τον Νούνο, περνούν μαζί πολλές ώρες και οι γυναίκες μας και τα παιδιά μας. Ο Νούνο πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος φίλος μου εδώ. Μετά από δύο χρόνια θα έλεγες ότι ήταν εν τέλει λάθος να αλλαχθεί η μισή ομάδα εκείνο το καλοκαίρι; Κατά τη γνώμη μου, αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος που έχει κάνει ο ΑΠΟΕΛ μέχρι τώρα. Κατά τη γνώμη μου και με όλο το σεβασμό σε εκείνους τους παίκτες. Αλλά εκείνοι οι παίκτες δεν άξιζαν να φύγουν από τον ΑΠΟΕΛ. Εκείνοι οι παίκτες μετά από όσα είχαμε πετύχει άξιζαν καλύτερης αντιμετώπισης. Και στενοχωρηθήκαμε πολύ με εκείνες τις αποφάσεις που είχαν ληφθεί. Και το χειρότερο, εκείνοι οι παίκτες δεν ήθελαν εκατομμύρια, ήθελαν αυτά που είχαν ή κάτι λίγο παραπάνω. Και νομίζω ότι δικαίως το ζητούσαν, το δικαιούνταν. Ήρθαν παίκτες με υψηλότερα συμβόλαια…  Κι αυτό ήταν άσχημο. Εγώ εκείνο το καλοκαίρι ήμουν σκασμένος με την κατάσταση και είχα ξεκινήσει τη σεζόν με πολύ κακή ψυχολογία. Κι εγώ είχα διαφωνίες και με τον Γιοβάνοβιτς και με τη διοίκηση για όλα αυτά. Δεν μου άρεσε η κατάσταση και αισθάνομαι υποχρεωμένος να μιλήσω όταν δεν μου αρέσει κάτι, με σεβασμό πάντα. Πιστεύω σίγουρα πως ήταν μεγάλο λάθος να μην διατηρήσουμε εκείνη την ομάδα. Πιστεύω ότι ο ΑΠΟΕΛ είχε δυναμική και προϋποθέσεις για να είναι πολύ πιο δυνατός σήμερα. Έχω αυτή την αίσθηση. Θα μπορούσαμε να είμαστε ακόμη πιο δυνατοί από ό,τι είμαστε.

Ήταν πολύ σημαντικό επίσης ότι εκείνο το καλοκαίρι έφυγε ο Θεόδωρος Κυριακίδης, ήταν μία μεγάλη απώλεια για την ομάδα και έπαιξε κι αυτό πολύ σημαντικό ρόλο στην πτώση της ομάδας. Ο Κυριακίδης ήταν ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για τους παίκτες και για την ομάδα. Μας έλειψε πολύ και ως άνθρωπος και ως μέλος της διοίκησης. Είχε έναν πολύ σημαντικό ρόλο μέσα στην ομάδα και ο ΑΠΟΕΛ επηρεάστηκε πολύ και αρνητικά από την αποχώρησή του