Η 17η Ιουλίου του 2018 αποτελεί μια μαύρη σελίδα στη σύγχρονη ιστορία του ΑΠΟΕΛ και πέραν πάσης αμφιβολίας φέρει την υπογραφή της διοίκησης Πετρίδη. Η πρώτη ή ακόμα και δεύτερη ανάγνωση του ντροπιαστικού αποκλεισμού μπορεί να καταδυκνύει ευθύνες σε παίκτες και τεχνική ηγεσία αλλά τα βαθύτερα αίτια αφορούν τους πραγματικά αρμόδιους.
Ασφαλώς και σε κάποια φάση θα ερχόταν ένας αποκλεισμός και δεν θα μπαίναμε ομίλους. Ο τρόπος όμως που ήρθε ο συγκεκριμένος γιγαντώνει την αδυναμία της διοίκησης να διαχειριστεί σωστά τις τρομερές παθογένειες που η ίδια δημιούργησε.
Ήταν φως φανάρι ότι ο ΑΠΟΕΛ της περσινής χρονιάς δεν θα μπορούσε να σταθεί με αξιώσεις στο νέο και πιο απαιτητικό θεσμό του Champions League. Το ζητούμενο για ποιοτική ενίσχυση με παίκτες που θα μπορούσαν όχι απλά να αντέξουν το βάρος αλλά και να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο δεν ικανοποιήθηκε.
Οι φούρποι της διοίκησης μέσω κάποιων συνεργασιών έφεραν στην ομάδα καμπόσους άβγαλτους νεαρούς οι οποίο είτε χρειάζονται αρκετούς μήνες προσαρμογής ενώ υπάρχουν και οι περιπτώσεις αυτών που ήδη δεν δείχνουν να είναι κάτι ιδιαίτερο.
Ο Ταβάρες και ο Ντε Βινσέτι είναι δυο ξεχωριστές περιπτώσεις που επίσης κουβαλούν τεράστια ερωτηματικά.
Αυτόν τον ΑΠΟΕΛ σχεδίασαν και παρέδωσαν στον Μπαλταζάρ οι Πετρίδης, Ηλιάδης και Σάμπουριτς. Είναι και για αυτό που δεν μπορούν παρά τον στηρίξουν ελπίζοντας ότι θα υπάρξει κάποια βελτίωση και μπορέσουμε να προχωρήσουμε 1-2 γύρους στο Europa League.