apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Πέδρο Βιέιρα ντα Σίλβα ήταν ένας από τους εκατομμύρια φτωχούς Βραζιλιάνους που μεγάλωσε με όνειρο να γίνει ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής. Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους όμως, με το πέρασμα του χρόνου συνειδητοποίησε πως οι ικανότητες του ήταν δυσανάλογες με τις προσδοκίες του και κάπως έτσι το κεφάλαιο ‘ποδοσφαιρική καριέρα’ έληξε γι’αυτόν πρόωρα και χωρίς επιτυχία. Πολλά χρόνια αργότερα, όταν η κόρη του έφερε στη ζωή τον εγγονό του και ο Δον Πέδρο ανακάλυψε πως ο μικρός αγαπάει το ποδόσφαιρο όπως κι αυτός, η ζωή του απέκτησε ένα νέο νόημα.
“Η μητέρα μου ήταν δασκάλα και πάντα μου έλεγε ότι πρέπει να διαβάζω. Το ίδιο και ο πατέρας μου, το ίδιο και η γιαγιά μου. Εγώ πάντα απαντούσα ‘καλά, πάω να διαβάσω’. Και τότε εμφανιζόταν ο παππούς μου και έλεγε ‘πρέπει να διαβάσεις αλλά πρέπει να βρεις χρόνο να παίξεις και μπάλα’”, αποκάλυψε πριν λίγα χρόνια σε μια συνέντευξη του ο Μαρσέλο Βιέιρα ντα Σίλβα Τζούνιορ, γνωστός σε όλους μας ως Μαρσέλο. Ο παππούς όμως δεν ήταν άνθρωπος που έμενε μόνο στα λόγια.
Όταν η Φλουμινένσε εντόπισε τον μικρό Μαρσέλο σε κάποιο τουρνουά futsal (ποδόσφαιρο σάλας) και τον δέχτηκε στις ακαδημίες της οι δικοί του δίστασαν. Το προπονητικό κέντρο βρισκόταν σε μια περιοχή έξω από το Ρίο και η καθημερινή μετακίνηση με λεωφορείο κόστιζε μια περιουσία για μια οικογένεια που ζούσε στα όρια της φτώχειας. Τότε ο Δον Πέδρο ανέλαβε δράση. Για να βρει το κεφάλαιο που θα καλύψει το κόστος των μετακινήσεων και ό,τι άλλο έξοδο θα προέκυπτε από την ποδοσφαιρική γαλούχηση του πιτσιρικά, αποφάσισε να πουλήσει το αμάξι του, ένα Volkswagen Beetle (το οποίο ο Μαρσέλο κουβαλάει πλέον πάντα μαζί του ως τατουάζ στο δεξί του χέρι). Ο ίδιος συνόδευε καθημερινά τον μικρό στην προπόνηση, σημείωνε τα γκολ του, συζητούσε μαζί του την απόδοση του και τον βοηθούσε σε ό,τι χρειαζόταν. Όταν το κεφάλαιο στέρεψε και τα έξοδα αυξήθηκαν αναγκάστηκε να βρει και δεύτερη δουλειά. Κάπως έτσι από απλός σοφέρ σε τράπεζα, βρέθηκε και με μια νέα δουλειά γραφείου που του επέτρεπε να συνεχίζει να χρηματοδοτεί την ανερχόμενη καριέρα του εγγονού. Και η στήριξη δεν σταμάτησε ούτε εκεί.
“Ο παππούς μου ήταν σαν φύλακας άγγελος μου. Του έλεγα τα πάντα, ήταν ο μόνος που με καταλάβαινε” δήλωσε χαρακτηριστικά ο Μαρσέλο λίγο καιρό αφότου ο παππούς πέθανε (το 2014). Όταν στα 15 πέρασε μια κρίση εφηβείας και αποφάσισε πως θέλει να σταματήσει το ποδόσφαιρο, ο Δον Πέδρο ήταν πάλι εκεί για να τον ηρεμήσει και να τον πείσει ότι αξίζει να συνεχίσει την προσπάθεια. Η δικαίωση του παππού ήρθε δυο χρόνια μετά, όταν ο 17χρονος Μαρσέλο έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Φλουμινένσε, ένα ντεμπούτο που συνοδεύτηκε και με γκολ. Το Βραζιλιάνικο πρωτάθλημα αποδείχτηκε σύντομα πολύ μικρό για να χωρέσει τον ταλαντούχο αριστερό μπακ. Μετά από μόλις δυο σεζόν αρκετές ευρωπαϊκές ομάδες προσέγγισαν τον ατζέντη του, με πρώτη και καλύτερη τη Σεβίλλη του τετραπέρατου Μόντσι. Όπως ήταν λογικό όμως, ο πιτσιρικάς δελεάστηκε από το όνομα και το μέγεθος της Ρεάλ και στα 19 του βρισκόταν σ’ένα αεροπλάνο για τη Μαδρίτη. Εκεί που εκτός από το αχανές Μπερναμπέου βρισκόταν και το ίνδαλμα του.
“Το να πηγαίνεις σ’ενα μέρος που παίζει το είδωλο σου κι αυτός να σε υποδέχεται τόσο ζεστά, παρ’όλο που παίζεις στη θέση του, είναι πολύ σπάνιο. Συμπεριφέρθηκε σε μένα και την οικογένεια μου σαν να ήμασταν δικοί του άνθρωποι” δήλωσε πρόσφατα ο Μαρσέλο για τον Ρομπέρτο Κάρλος, ο οποίος διένυε την τελευταία του χρονιά στη Ρεάλ. Για καλή τύχη του Μαρσέλο, ο Φάμπιο Καπέλο αποφάσισε να μη δώσει τον μικρό δανεικό εκείνη τη σεζόν κι έτσι μπόρεσε να ζήσει από κοντά το πρότυπο του και να παρατηρήσει καλύτερα τον τρόπο παιχνιδιού του.
Οι συμμετοχές του εκείνη τη χρονιά μπορεί να ήταν ελάχιστες αλλά μια απ’αυτές θα μείνει σίγουρα στην ιστορία. Κάπου στον Μάρτη του 2007, σ’ένα εντός έδρας παιχνίδι με τη Χετάφε, ο Μαρσέλο έμπαινε στο γήπεδο στο 88ο λεπτό, στη θέση του Ιγκουαίν. Αυτή ήταν η πρώτη και μοναδική φορά που Μαρσέλο και Ρομπέρτο Κάρλος βρέθηκαν στην ίδια ενδεκάδα. Οι οπαδοί της Ρεάλ μπορεί να μην το ήξεραν τότε αλλά χρόνια μετά πιθανόν θα κατάλαβαν πως, έστω για λίγο, είδαν τα δυο καλύτερα αριστερά μπακ που έχουν φορέσει ποτέ τη φανέλα της ομάδας να συνυπάρχουν στο χορτάρι.
Στα επόμενα δέκα χρόνια η “αλλαγή του Ρομπέρτο Κάρλος” κατάφερε να πλησιάσει λίγο το επίπεδο του ινδάλματος του, όσο κι αν αυτό φάνταζε κάπως αστείο εκείνη την πρώτη μέρα που ο Φλορεντίνο Πέρεθ τον παρουσίαζε στους δημοσιογράφους της Μαδρίτης. Παίζοντας περίπου τα ίδια χρόνια με τη λευκή φανέλα, ο Μαρσέλο τον έχει ήδη ξεπεράσει σε τίτλους και σιγά-σιγά τον φτάνει και στις συμμετοχές. Οι δυο τους παραμένουν καλοί φίλοι και δεν διστάζουν συχνά-πυκνά να ανταλλάξουν φιλοφρονήσεις. “Ελπίζω να μη με ξεπεράσει αλλά η αλήθεια είναι ότι τα πηγαίνει πολύ καλά. Αυτή την περίοδο είναι ο καλύτερος αριστερός μπακ στον κόσμο” σχολιάζει ο Ρομπέρτο Κάρλος που δεν ντρέπεται να πει πως “τεχνικά είναι καλύτερος από μένα, εγώ ήμουν απλά πιο δυνατός”.
Όσοι έζησαν τα χρυσά χρόνια του Κάρλος προφανώς θα έχουν τις ενστάσεις τους. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Μαρσέλο βρίσκεται σε μια σταθερά ανοδική πορεία που κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα που θα καταλήξει. Το 2011 ο Μαραντόνα σχολίαζε πως μετά τους Μέσσι και Κριστιάνο ο Μαρσέλο είναι ο καλύτερος παίκτης στην Ισπανία. Ένα μεγάλο μέρος αυτών που παρακολουθούν τη Ρεάλ φέτος σε όλα τα παιχνίδια πιστεύει ότι ο τίτλος του MVP της σεζόν του αξίζει δικαιωματικά. Δεν είναι τόσο τα 3 του γκολ (κάποια κρίσιμα) και οι 11 ασίστ του (περισσότερες από όλους τους αμυντικούς της La Liga), είναι οι αμέτρητες πετυχημένες κούρσες του που όμως – και σε αντίθεση με τα πρώτα χρόνια του στην Ευρώπη – συνοδεύονται από μια σταθερή αμυντική παρουσία (4ος σε πετυχημένα τάκλιν στη Ρεάλ στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ). Μαρκάρει καλά, κλέβει, δημιουργεί, μοιράζει, ντριπλάρει, ‘σερβίρει’. Ένας επικίνδυνος εξτρέμ, ένας σταθερός χαφ και ένα αξιόπιστο μπακ, όλα σε ένα
Κούρσες οι οποίες δεν καταλήγουν απλά κάπου κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ με σκοπό την σέντρα προς το κεφάλι του Ρονάλντο αλλά συχνά έχουν κατεύθυνση προς τα μέσα και περιλαμβάνουν μια ή δυο εξαιρετικές ντρίπλες που συνήθως βλέπεις μόνο από μεσοεπιθετικούς (είναι μέσα στην πρώτη 3αδα της Ρεάλ στο σχετικό στατιστικό στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ). Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο “φιλόσοφος” Χόρχε Βαλντάνο: “Κατεβάζει τη μπάλα με εξαιρετική άνεση, σαν να είναι στο σπίτι του και όταν φτάνει στην κορυφή βρίσκει λύσεις σαν να είναι επιθετικός. Είχαμε συνηθίσει σε αριστερά μπακ σαν τον Γκορντίγιο ή τον Ρομπέρτο Κάρλος που όργωναν την πλευρά. Ο Μαρσέλο το κάνει φυτεύοντας λουλούδια”.
Σήμερα το βράδυ στο Κάρντιφ, και απέναντι στη Γιουβέντους ενός άλλου πολύ σπουδαίου Βραζιλιάνου ακραίου μπακ που επίσης βρίσκεται σε τρομερή φόρμα, o Μαρσέλο θέλει να κλείσει την φετινή, σχεδόν εξωπραγματική, χρονιά με ένα ακόμα τρόπαιο, το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Αν η Ρεάλ κερδίσει, αυτό θα είναι το τρίτο Τσάμπιονς Λιγκ του (και μάλιστα σε 4 μόλις χρόνια!), όσα δηλαδή κατέκτησε και ο Ρομπέρτο Κάρλος. Το αν θα καταφέρει στο μέλλον να ξεπεράσει το ίνδαλμα του έχουμε καιρό μπροστά μας για να το μάθουμε, αφού ο χαμογελαστός μαλλιάς, που ελπίζει πως θα κλείσει κάποτε την καριέρα του στην αγαπημένη του παππού του Μποταφόγκο, είναι ακόμα 29 χρονών. Είναι σίγουρο πάντως, πως αν ζούσε ακόμα ο Δον Πέδρο θα σκεφτόταν πως όλες εκείνες οι θυσίες που έκανε αρκετά χρόνια πριν, δεν πήγαν χαμένες.
Πηγή: sombrero.gr
