Δικαιωμένος ή εκτεθειμένος;

Η προσδοκία ότι η απόλυση του Τραμετσάνι θα έφερνε μια προσωρινή τουλάχιστον ηρεμία όσον αφορά τα έργα και ημέρες της τεχνικής ηγεσίας αποδυκνύεται λανθασμένη.

Ο Ντολ σε χρόνο ρεκόρ κατάφερε όχι μόνο να διχάσει τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ αλλά και να αποκτήσει φανατικού εχθρούς. Οι αποδοκιμασίες προς το το πρόσωπο του και μόνο με την Καραμπάχ ήταν πιο έντονες από ποτέ ενώ είναι κοινό μυστικό τι θα συνέβαινε αν η ομάδα δεν κέρδιζε.

Ο Ντολ όπως και ο προκάτοχος του αποδεικνύεται ένας προπονητής που δεν πρόκειται να κάνει αυτό που νομίζει ο κόσμος ή και οι φούρποι της διοίκησης. Οι επικίνδυνες για τον ΑΠΟΕΛ εμμονές του σε θέματα τακτικής ή και επιλογής παικτών είναι για τον Γερμανό θέματα που δεν πρέπει να αφορούν τον κόσμο.

Στις διασκέψεις του απαξία να συζητά για το θέμα ή εκνευρίζεται με όποιον τολμά να το αναδείξει.

Το χειρότερο είναι ότι η ομάδα δεν πείθει κανέναν και μόνο όταν κάνει τις αυτονόητες και με καθυστέρηση κινήσεις η κατάσταση βελτιώνεται σε κάποιο βαθμό.

Είναι για αυτό που έρχονται τα αποτελέσματα πάνω στα οποία χτίζει μια άμυνα όσον αφορά τα επιτεύγματα του.

Το γυαλί όμως φαίνεται ότι έχει ραγίσει. Το επιβεβαίωσε η υπόθεση Χατζηλούκα ο οποίος ανεπίσημα έπιασε ήδη δουλειά.

Κανείς δεν θέλει να βλέπει τον ΑΠΟΕΛ να απολύει προπονητές κάθε έξι μήνες. Η κατάσταση έχει γίνει πραγματική ανυπόφορη με την ανικανότητα της διοίκησης Πετρίδη να αξιολογήσει και να κρίνει σωστά. Πρόκειται επίσης για απολύσεις που κοστίζουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.

Είναι με αυτό το σκεπτικό που κάποιοι οπαδοί μας υποστηρίζουν ότι πρέπει να παραμείνει ο Ντολ απαιτώντας όμως από τον Γερμανό να αλλάξει μυαλά.

Ποιος προπονητής όμως κάνει αυτό που θέλει ο κόσμος, οι παλαίμαχοι (Τάκης Αντωνίου) και η διοίκηση αντί αυτό που πραγματικά πιστεύει;