Δεν υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης

Μετά από κάθε βαθμολογική απώλεια ή και μέτρια απόδοση ακούω τον Πετεβίνο να δηλώνει μεταξύ άλλων για την ανάγκη βελτίωσης. Μπήκαμε στον Μάρτιο και όποιος θεωρεί ότι ο ΑΠΟΕΛ έχει περιθώρια ουσιαστικής βελτίωσης θα απογοητευτεί γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί.

Αν η ομάδα μας καταφέρει τελικά να κατακτήσει το πρωτάθλημα θα είναι επειδή ο προπονητής και οι παίκτες θα έχουν κάνει απλά καλύτερα διαχείριση δυο πραγμάτων.

Το πρώτο είναι τη σημασία που δίνουν στους αγώνες έτσι ώστε να μην παρουσιάζονται χαλαροί απέναντι στους δήθεν εύκολους αντιπάλους.

Το δεύτερο αφορά εντελώς τον Τραμετσάνι ο οποίος καλείται να αντιληφθεί ότι η επιμονή του στην αγαπημένη του διάταξη είναι επικίνδυνη.

Χωρίς τον Νσούε αποτελεί ψευδαίσθηση να νομίζει οποιοσδήποτε ότι μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί και αποτελεσματικοί στην εφαρμογή του 3-5-2 ή της οποιασδήποτε παραλλαγής του.

Ο Κάζου απλά δεν μπορεί να προσφέρει στο επιθετικό κομμάτι ενώ είναι κρίμα να “καταστρέφεται” ο Γιάκολις ο οποίος ούτως ή άλλως θέλει χρόνο προσαρμογής και δεν έπρεπε να το ρίξουμε στη φωτιά από την πρώτη μέρα.

Ο προπονητής εξαφάνισε δια μαγείας και τον Μοράις αγνοώντας ή και υποτιμώντας την παράμετρο εμπειρίας. Ασφαλώς και ο αρχηγός πρέπει να παίρνει ανάσες αλλά η ανάγκη να έχουμε μέσα στο γήπεδο παίκτες που να αντέχουν την πίεση βγάζει μάτια.

Και αυτό γιατί τα παιδαρέλια μας απέδειξαν ότι έχουν ταλέντο αλλά εκεί που η μπάλα αρχίζει να ζυγίζει λίγο περισσότερο, δυσκολεύονται αφάνταστα.

Ασφαλώς και δεν έχει χαθεί τίποτε και στους εννέα αγώνες που απομένουν μπορούν να συμβούν τα πάντα.

Η αλήθεια όμως είναι ότι ο ΑΠΟΕΛ ακολουθεί το τελευταίο δίμηνο μια πορεία ομάδας που δείχνει ότι μάλλον θα το χάσει αν δεν σοβαρευτεί.