Δάκρυα

Καλημέρα αδέλφια,

Ασταμάτητα από χθες κάθε λίγα λεπτά βουρκώνουν τα μάτια μου. Οι χθεσινές εικόνες δεν λένε με τίποτα να φύγουν από την σκέψη μου. Μοιάζουν αλυσοδεμένες μέσα στον εγκέφαλο μου και γυρίζουν μπροστά στα μάτια μου σαν πάουερ πόιντ σλάιτς έβρι ττου σέκοντς.

Ακόμα και τώρα που γράφω μια σταγόνα δάκρυ κύλισε από το μάγουλο μου και έπεσε στην σιησμαθκιά μεταξύ του Εφ και του Τζι.

Τι και αν άλλαξε το χρώμα της φανέλας; Η καρδιά του παίκτη που αγαπήσαμε περισσότερο και από τους δικούς μας (ναι, αυτό είναι στέιτμεντ) δεν μπορεί να γίνει πέτρα. Ούτε το αίμα νερό. Ο κορυφαίος των κορυφαίων φρόντισε με ένα μικρό αξεσουάρ να θυμίσει τους πάντες ποια ομάδα έχει στην καρδιά του.

Ζούμε και αναπνέουμε για το Ομόνοια-Πάφος.

Να μην ξεχνάμε και το περσινό γκολ που χάρισε τη νίκη στην Leixoes στη Β’ Πορτογαλίας.

Ξυπνάτεεεε. Διαβάστε εδώ

Και για όσους χόχους ξεχνούν εύκολα να αναφέρουμε ότι αυτός που σκαρτάρατε ήταν αυτός που σας έδωσε τη μεγαλύτερη σας χαρά της ζωής σας. Έστω και αν τη σέντρα την έβγαλε άλλος…

 

Τράβελ μορ,

Σούπαμαν

ΥΓ. Ρασσίτ μου αν είναι εύκολο, όταν παίξεις με το ΑΠΟΕΛ, μπορείς να τυλίξεις τζαι την κκελλέ σου με ένα επίδεσμο να θυμιθούμε τα παλιά;