Χαβιάρι ή φασόλια;

Στην Ρεάλ Μαδρίτης βαράς προσοχές. Την Ατλέτικο όμως την καψουρεύεσαι. Συντάσσεσαι μαζί της. Γίνεσαι μέλος αυτής της εξτρεμιστικής οργάνωσης που φέτος καθάρισε όλη την καθεστηκυία τάξη (Μπαρτσελόνα, Μπάγερν), πολεμώντας τα πυρηνικά με τις σφεντόνες.

Ζει από αυτό. Αυτοπροσδιορίζεται από αυτό. Αντλεί οξυγόνο για κύτταρα της από αυτό. Πήρε τα πέντε πρώτα. Περίμενε 32 ολόκληρα για το έβδομο. Το 10ο έγινε ψύχωση. Υπέμενε και υπέφερε τα πάνδεινα για 12 χρόνια μέχρι να το πάρει. Ήρθε πρόπερσι. Πουθενά δεν θα βρεις άλλη ποδοσφαιρική ομάδα να βαφτίζει τις κούπες, πριν καν αυτά έρθουν στα χέρια της. Το 2014 ήταν η… decima. Tώρα είναι η undecima. Ψύχωση. Τρέλα.

Η σχέση της Ρεάλ Μαδρίτης με την κούπα με τα μεγάλα αυτιά (είτε μιλάμε για Champions League είτε για το Κύπελλο Πρωταθλητριών) είναι… ερωτική. Σχέση απόλυτης εξάρτησης. Το Champions League είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι το Champions League. Όπως και να διαβάσεις την εξίσωση είναι το ίδιο σωστή. Βγάζει το ίδιο νόημα.

Για την Ρεάλ Μαδρίτης η νίκη είναι υποχρέωση. Για την Ατλέτικο Μαδρίτης είναι… δώρο. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ο κόσμος του Ντίσνεϊ και το Χόλιγουντ μαζί. Η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι ο απλός καθημερινός κόσμος. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι το χαβιάρι. Η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι το… cocino, ένα κλασικό μαδριλένικο πιάτο της εργατικής τάξης που γίνεται με τα πιο φτηνά υλικά, κοτόπουλο και φασόλια. Στην πασαρέλα του Μιλάνου αυτά τα δύο πιάτα έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση. Χαβιάρι ή φασόλια;

Εκ προοιμίου η μάχη είναι άνιση. Είναι η αριστοκρατία, η μπουρζουαζία, η λάμψη, η χλιδή των νοτίων προαστίων της Μαδρίτης και η υπεροψία, απέναντι στο προλεταριάτο, την εργατική τάξη, την ταπεινότητα, τις εργατικές κατοικίες των βορείων προαστίων. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ο επιβλητικός της ύμνος, τραγουδισμένος από την στεντόρεια φωνή του Πλάθιντο Ντομίνγκο. Η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι το πολεμικό σύνθημα «Nunca dejes de crecer» (ποτέ μην σταματάς να πιστεύεις), τραγουδισμένο από τα χείλη του ανώνυμου «ροχιμπλάνκο» πολεμιστή.

Μία ομάδα με 10 ευρωπαϊκά, απέναντι σε μία που το μόνο που κάνει είναι να μετρά πληγές από δύο χαμένους τελικούς. Συμπτωματικά, ο ένας από την συμπολίτισσα που βρίσκει ξανά στον δρόμο της. Η πιο πλούσια ομάδα του κόσμου, απέναντι σε μία που μετράει ακόμα και το ευρώ. Θεωρητικά, δεν πρέπει να γίνει καν ματς.

Ακούγεται οξύμωρο, μα η Ρεάλ Μαδρίτης κατάφερε να φτάσει μέχρι το Μιλάνο, όταν αποφάσισε να γίνει… Ατλέτικο! Για τους «ροχιμπλάνκος» η αυτοθυσία, η εργατικότητα, το τρέξιμο, το ομαδικό πνεύμα ήταν μονόδρομος. Για την «βασίλισσα» ήταν επιλογή. Μία από τις πρώτες κινήσεις του Ζινεντίν Ζιντάν όταν ανέλαβε εκεί στα τέλη Ιανουαρίου ήταν να θυσιάσει ένα επιθετικογενή μέσο για να χωρέσει μέσα τον δύσκαμπτο, αλλά αποτελεσματικό Κασεμίρο. Η Ρεάλ δεν προκρίθηκε στον τελικό από τα γκολ του Κριστιάνο (εντάξει, από αυτά προκρίθηκε), αλλά από την κυνικότητα της, κάτι πρωτόγνωρο για Ρεάλ Μαδρίτης.

Κράτησε το μηδέν για 180 λεπτά στους δύο ημιτελικούς απέναντι στην Μάντσεστερ Σίτι. Μπόρεσε να κρατήσει απόρθητη την εστία της στην ηρωική remontada απέναντι στην Βόλφσμπουργκ (3-0) . Δεν δέχθηκε γκολ ούτε από την Ρόμα στους «16». Σε όλη της, την πορεία μέχρι το Μιλάνο, μόνο δύο ομάδες σκόραραν απέναντι της, η Σαχτάρ (3-4) και η Βόλφσμπουργκ (2-0). Δείγμα σοβαρότητας. Τακτικής σοβαρότητας, που η Ρεάλ ως οργανισμός ουδέποτε έβγαζε.

ΟΚ, οι κληρώσεις και τα ζευγαρώματα ήταν βατά, στα όρια του αστείου (εν συγκρίσει με αυτά της Ατλέτικο), μα ο μεγαλύτερος αντίπαλος της «βασίλισσας» ήταν πάντα ο ίδιος της ο εαυτός. Η ενδοσκόπηση που έκανε μέσα στην σεζόν, η χημεία και η ισορροπία που βρήκε με τον Ζιντάν στον πάγκο της ήταν η απόδειξη, ότι οι ομάδες χτίζονται το καλοκαίρι, αλλά μορφοποιούνται σαν πηλός και παίρνουν την τελική τους μορφή από τα χέρια του δημιουργού τους.

Στην Ρεάλ Μαδρίτης βαράς προσοχές. Την Ατλέτικο όμως την καψουρεύεσαι. Συντάσσεσαι μαζί της. Γίνεσαι μέλος αυτής της εξτρεμιστικής οργάνωσης που φέτος καθάρισε όλη την καθεστηκυία τάξη (Μπαρτσελόνα, Μπάγερν), πολεμώντας τα πυρηνικά με τις σφεντόνες.

Για την Ρεάλ Μαδρίτης η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι ο χειρότερος δυνατός αντίπαλος. Ο μικρός της πόλης, που τον είχε στην σφαλιάρα, δίχως να χάσει για 16 χρόνια! Ιδανικός αντίπαλος για υπνηλία λόγω υποτίμησης. Για την Ατλέτικο λες και η Ρεάλ ήρθε κατά παραγγελία.  Η ετικέτα του αουτσάιντερ που τόσο πολύ της πάει, κολλήθηκε πάνω της από την πρώτη στιγμή. Από την ώρα που ο «Τσόλο» έγινε το πρωτοπαλίκαρο της Ατλέτικο το κόμπλεξ κατωτερότητας εξαφανίστηκε. Οι «ροχιμπλάνκος» δεν έχουν χάσει από την «βασίλισσα» στις τελευταίες 6 εγχώριες αναμετρήσεις. Έπαψαν πια να την κοιτούν με δέος.

Ο τελικός του Μιλάνου θα μοιάζει με μία παρτίδα σκάκι, εκεί όπου τα λευκά παίζουν πάντα πρώτα. Η Ρεάλ Μαδρίτης θα πράττει, θα ενεργεί, θα παράγει. Η Ατλέτικο θα αντιδρά, θα αντιστέκεται, θα εξοστρακίζει.

Το χαβιάρι ποτέ μου δεν το εκτίμησα. Παραείναι ακριβό για τον ουρανίσκο μου. Ένα καλά μαγειρεμένο κοτόπουλο όμως (ακόμα κι αν του ρίξεις φασόλια μέσα) είναι ότι πιο τίμιο μπορεί να βάλει κανείς στο καθημερινό του τραπέζι. Δεν είναι θέμα γεύσης. Είναι θέμα κοσμοθεωρίας…

πηγή: sdna.gr