Ας είμαστε ειλικρινής

Το δίκαιο θα ήταν να τα έγραφα πριν τον πρώτο ημιτελικό αλλά δίστασα για να μην χαρακτηριστώ απαισιόδοξος ή οτιδήποτε άλλο, από όσους νομίζουν ότι ο φετινός ΑΠΟΕΛ μπορεί να το παίζει σε δύο ταμπλό. Ιδιαίτερα στην κατάσταση που βρίσκεται  η ομάδα τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή όπου οι 3-4 παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά είναι τραυματίες ή ντεφορμέ.

Με αυτά τα δεδομένα ο Μπαλταζάρ έκανε μια συνειδητή επιλογή που ήταν πολύ σωστή. Παρέταξε μια ομάδα που σε συνδυασμό και με την ποιότητα και προσέγγιση του αντιπάλου είχε ως αποτέλεσμα να δούμε όσα είδαμε .

Το μήνυμα που στάληκε εντός και εκτός ΑΠΟΕΛ ήταν ότι η έγνοια μας είναι ο αγώνας πρωταθλήματος αλλά οι παίκτες το ξεχείλωσαν. Όχι συνειδητά αφού κανένας δεν ήθελε μέσα από την απόδοση του να εκτεθεί  αλλά σίγουρα στο τέλος της ημέρας αυτό έγινε.

Είναι πολύ εύκολο να ξεφύγει το πράγμα αν αναλογιστούμε ότι ακόμα και σε αγώνες πρωταθλήματος βλέπουμε τους παίκτες να μην έχουμε την απαιτούμενη ένταση. Πόσο μάλλον σε έναν αγώνα κυπέλλου για τον οποίο ο πρόεδρος, ο προπονητής και ο κόσμος στέλνουν το μήνυμα ότι δεν είναι και τόσο σημαντικός.

Τι θα γίνει αν για οποιονδήποτε λόγο δεν κερδίσουμε την Κυριακή διερωτούνται κάποιοι.

Μα ούτως ή άλλως μπορούσε να συμβεί αυτό αλλά ο προπονητής έκρινε ότι οι πιθανότητες να κερδίσουμε θα ήταν μεγαλύτερες αν έκανε μαζικό rotation στον πρώτο ημιτελικό.

Για να μπούμε σε mode πρωταθλήματος αυτό που πρέπει να προβληματίζει   περισσότερο τον Μπαλταζάρ είναι  πως θα λειτουργήσει η ομάδα χωρίς τον Εμπεσίλιο. Με τον Ζαχίντ στα όρια της ολοκληρωτικής κόπωσης, θα πρέπει να βρει τον παίκτη που θα μπορέσει να σταθεί στο χώρο του κέντρου απέναντι σε μια ομάδα που έχει ποιότητα.

Το 4-4-2 δεν είναι επιλογή οπότε ο Σάλαι φαντάζει ως η πρώτη επιλογή για τον παίκτη που θα παίξει μπροστά από τους Μοράις και Σόουζα. Ο Ζαχίντ είναι επιλογή από τη στιγμή που θα είναι βασικοί και οι δυο με τον έναν να πρέπει να δώσει “λύσεις” από τα άκρα.

Η προσπάθεια οποιουδήποτε να φτιάξει την ιδανική εντεκάδα οδηγεί στη γνωστή διαπίστωση ότι έχουμε ένα ρόστερ με τρομερές παθογένειες που έγιναν θανατηφόρες λόγω και των τραυματισμών.

Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κυριεύσει αφού οι δυο επόμενοι αγώνες θα κρίνουν αν μπορούμε να αναστηθούμε ή αν θα μας αποσυνδέσουν από το μηχάνημα υποστήριξης.

Αν τους κερδίσουμε θα είμαστε και πάλι πρωταθλητές.

Δεν είναι απίθανο. Θέλουμε; Πραγματικά όμως.