Απόψεις και σκέψεις

Είμαι στην Κύπρο από το 2005. 11 χρόνια πλεόν. Ούτε μεγάλωσα ούτε γεννήθηκα μεσα στον ΑΠΟΕΛ. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να γίνω φίλαθλός του, να παίρνω διαρκείας και να πηγαίνω γήπεδο όποτε μπορώ.

Με αφορμή τον αποκλεισμό είπα να γράψω και εγώ κάποιες σκέψεις που είχα:

1.      Διοίκηση: Σε γενικές γραμμές τραγική εδώ και καιρό. Εκτός του ότι δυο χρόνια ξέρουμε ότι δεν έχουμε αριστερό μπακ αλλά ακόμα παίζουμε με τον Νεκτάριο ή ότι ξέραμε ότι θα φύγει ο Ντε Βινσέντι αλλά αντικαταστάτη βρήκαν 1 μέρα πριν τον επαναληπτικό, εγώ θα σταθώ στις αλλαγές προπονητών. Δεν νοέιται αλλαγές προπονητών ανα τρίμηνο / τετράμηνο. Τι έργο αφήνεις στην ομάδα έτσι; Μέχρι να έρθει ο ένας και να μάθει την ομάδα και τους παίχτες, απολύεται και φέρνουμε άλλον. Με ποια λογική; Ο Γιοβάνοβιτς για να φτάσει στο σημείο να μας βάλει στο Champion’s League την πρώτη φορά ήταν ήδη 1,5 χρόνο στην ομάδα. Πως περιμένεις από τον Κρίστενσεν ή τον κάθε Κρίστενσεν να καταφέρει το ίδιο σε 1,5 μήνα; Πόσο μάλλον μια ομάδα που δεν έχει καταφέρει να καλύψει της τρύπες της εδώ και δύο χρόνια. Βρείτε ένα προπονητή και αφήστε τον να δουλέψει και αν όντως δείξει ότι δεν μπορεί, τότε οκ αλλάξτε τον. Αλλα δώστου χρόνο. Αντί να δίνουν τα λεφτά της Ευρώπης για να οργανώσουν το κλαμπ σε κάποιους τομείς (scouting πχ για το προπονητικό κέντρο δεν μιλάω καν), τα δίνουν για να αποζημιώνουν προπονητές και αποτυχημένες μεταγραφές. Επιπλέον, όσο και να μην αρέσει, εφόσον η μοναδική τους έννοια είναι το να πάρουν το πρωτάθλημα με κάθε τρόπο, δεν λύνει το πρόβλημα. Απλά το μετατοπίζει κάτι μήνες παραπίσω. Καταλαβαίνω ότι κάθε χρόνο πρέπει να είσαι μέσα στο πρωτάθλημα και να το παίρνεις, αλλά πρέπει να έχεις και στερεές βάσεις για να έχεις μέλλον.

2.      Κόσμος:  Το έχω δει στον εαυτό μου και προφανώς ισχύει για όλους. Θυμάμαι πως περίμενα το 2009 τα παιχνίδια με τη Κοπεγχάγη και ειδικά τον επαναληπτικό. Πόσο πολύ ανυπομονούσα, που όλη τη βδομάδα μετά τον πρώτο αγώνα, δεν συγκεντρωνόμουν στη δουλειά. Το ίδιο και με τη Βίσλα. Το γήπεδο γεμάτο μια ώρα πριν το παιχνίδι και όλος ο κόσμος να φωνάζει. Υπάρχει σύγκριση με το τώρα; Ξαφνικά κουραστήκαμε με τις πολλες επιτυχίες, οπότε μισή ώρα πριν το παιχνίδι το γήπεδο να είναι ακόμα μισοάδειο; Τι χρειάζεται, να μείνουμε 2-3 χρόνια εκτός ομίλων τελείως για να θυμηθούμε πόσο καλά περνάγαμε στa Ευρωπαικά παιχνίδια; Από πότε γίναμε τέτοιο μεγαθήριο που φτάσαμε πλέον στο σημείο να θεωρούμε απότυχία το Europa League; Άντε να το δεχτώ για πέρσυ, φέτος όμως; Μήπως είμασταν καλύτεροι ή πιο έτοιμοι από τους Δανούς; Και να μην ξεχάσω να σχολιάσω και τα χθεσινά tweets περί κολλημάτων του προπονητή. Εκτιμώ απεριόριστα και τον Αρτυματά και τον Στάθη, αλλά αυτό το tweet δεν είναι κριτική αλλά αφορισμός και δείχνει κακή νοοτροπία.

3.      Πηγαίνοντας τώρα στα φετινά, προφανώς όλοι είδαμε ότι η Κοπεγχάγη ήταν καλύτερη ομάδα ή τουλάχιστον πιο έτοιμη σε σχέση με εμάς και δίκαια πέρασε. Θέλω μόνο να σταθώ σε κάτι που δεν άκουσα από κανένα. Στο γκολ της Κοπεγχάγης, όλοι πέσανε πάνω στο Βάτερμαν για την κακή εκτίμηση της φάσης, που ομολογουμένως ήταν τελείως λαθος. Όμως αυτό που επίσης είδα είναι και τον Βάντερ, που ήταν 5-6 μέτρα μακρυά από τον επιθετικό να έχει το κεφάλι κάτω και να γυρνάει στην περιοχή περπατώντας. Σοβαρά;; Τρέξε πάνω του, φάτον, σκότωστον, κάνε πέναλτυ στη χειρότερη. Καλύτερα να αποκλειστέις προσπαθώντας από το να το κάνεις περπατώντας. Άποψή μου λοιπόν ότι κάτι πάει λάθος και με ορισμένους παίχτες. Προφανώς και δεν θέλω να πιστεύω ότι ο κάθε Βάντερ δεν θέλει να παίξει στο Champion’s League, όμως όταν όμως την πληρώνουν συνεχώς οι προπονητές, δεν θα αισθανθεί κάπως πιο δυνατός και ο κάθε παίχτης; Αφού στο τέλος της μέρας, ο προπονητής είναι που θα απολυθεί, σωστά;

4.      Και ακόμα μια (ρητορική) ερώτηση, τροφή για σκέψη: Με τον αγώνα να είχε την ίδια μορφή, σε περίπτωση που το αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό και είχαμε περάσει, θα αναγνώριζε κανείς ότι οι Δανοί ήταν καλύτεροι ή σήμερά θα μιλάγαμε για το πόσο καλό και έξυπνο ποδόσφαιρο παίξαμε;

Προφανώς και βλέπω τα πράγματα από έξω, απλά επισημαίνω αυτό που βλέπω. Και φαίνεται ότι ότι καλό κάνει η διοίκηση μέσα στην ομάδα (με τις φετινές χορηγίες ένα παράδειγμα), το χαλάνε η έλλειψη υπομονής και η κακή νοοτροπία που δείχνει.  Ίσως όμως απλώς να φταίει και η δική μου άποψη για το πως βλέπω το ποδόσφαιρο και τον (πρωτ)αθλητισμό γενικότερα.

Αυτά τα λίγα από μένα

Μάριος