Αφοπλιστικός

Ο Πρόδρομος Πετρίδης πρέπει να αισθάνεται λίγο πιο άνετα με τη συνήθεια του να αλλάζει τους προπονητές με συχνότητα κινητού τηλεφώνου, όταν ακόμα και ο Βάντερμαν το έχει συνηθίσει και δεν τον καίγεται καρφί!

Διαβάστε τα όσα δήλωσε ο Ολλανδός σε συνέντευξη που έδωσε σε site της χώρας του…

Για τις συχνές αλλαγές προπονητών στον ΑΠΟΕΛ: «To έχω συνηθίσει πλέον. Από τότε που είμαι εδώ, είχα 7 προπονητές, δεν είναι κάτι νέο πια. Είναι απλά, πάμε στον επόμενο. Η νοοτροπία εδώ είναι διαφορετική».

Για τη συνεργασία που είχε με τον Μάριο Μπέιν: «Ήταν πολύ ωραίο να έχω ένα Ολλανδό προπονητή. To έζησα και αυτό. Κάποιος που έβγαλε την Ολλανδική σχολή και σκέφτεται με τον Ολλανδικό τρόπο, αλλά μπορέσαμε να δουλέψουμε μαζί μόνο για έξι εβδομάδες».

Για τον Πασιένσια: «Τον είχα ως προπονητή για σχεδόν 4 βδομάδες, μέχρι να φύγει. Αυτή ήταν η πρώτη μου γνωριμία με το κυπριακό ποδόσφαιρο. Ήξερα μόνο το όνομα του βοηθού προπονητή και μετά ήταν παρελθόν. Εκείνη τη σεζόν είχαμε 3 προπονητές, αλλά πήραμε το πρωτάθλημα. Την επόμενη σεζόν είχαμε έναν προπονητή και τώρα είναι ήδη όπως την πρώτη μου σεζόν».

 Για την απόλυση του Μπέιν και την πρόσληψη του Δώνη: «Έπρεπε να προκριθούμε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν ξέρουμε πως θα πήγαινε διαφορετικά αν ήταν ο Μπέιν. Βοήθησε η αλλαγή προπονητή στα μάτια του κόσμου».

Για την εμπειρία του Τσάμπιονς Λιγκ: «Φυσικά είναι σπουδαίο να αγωνίζεται στο Μπερναμπέου. Είχα ήδη παίξει αρκετές φορές στο Γιουρόπα Λιγκ και ειλικρινά με αυτό ήμουν λίγο προετοιμασμένος. Δεν είχα παίξει ποτέ στο Τσάμπιονς Λιγκ, πλησίασα κάποιες φορές όμως. Μιλάμε για το μεγαλύτερο τουρνουά στην Ευρώπη. Τότε τα πράγματα αρχίζουν να φαίνονται λίγο διαφορετικά, ειδικά αν καταλήξεις σε δύσκολο όμιλο. Δυστυχώς δεν μπορούσα να πάω με την Ντόρτμουντ και την Τότεναμ λόγω του τραυματισμού μου, αλλά έπαιξα σε ένα από τα πιο όμορφα γήπεδα στον κόσμο. Αυτό θα το θυμάσαι για το υπόλοιπο της ζωής σου».

Για το ματς με τη Ρεάλ στο Μπερναμπέου: «Όταν είχαμε δέκα λεπτά, στάθηκα και έβλεπα γύρω γύρω. Στα δεξιά ήταν η γυναίκα μου και ο γιος μου στην κερκίδα, και σκέφτηκα: είναι απλά ποδόσφαιρο, έντεκα εναντίον έντεκα, σε ένα λίγο μεγαλύτερο στάδιο, με περισσότερο κόσμο και όπου η άλλη ομάδα είναι καλύτερη, αλλά τα πάντα μπορούν να συμβούν. Φυσικά προσαρμόζεσαι ανάλογα με τον αντίπαλο, παίζεις λίγο διαφορετικό σύστημα, αλλά το μαθαίνεις αυτό ως ποδοσφαιριστής. Ήμουν 33 χρονών και είμαι χαρούμενος που το έζησα, αλλά για τα νεαρά παιδιά είναι φανταστικό να μπορούν να παίξουν σε αυτό το στάδιο».

Για την απόφαση του να έρθει στον ΑΠΟΕΛ: «Ο μισθός ήταν καλός. Αν έπρεπε να τον συγκρίνω με αυτό της Ολλανδίας, δεν θα έβρισκα τέτοιο μισθό. Τότε η επιλογή ήταν πολύ πιο εύκολη. Όπου πας θα σε αναγνωρίσουν. Είναι σχετικά μικρό νησί, οπότε συναντώ ανθρώπους πιο συχνά, ενώ παίζω και για το μεγαλύτερο σύλλογο στο νησί. Στη ζωή εδώ, κυριαρχεί το ποδόσφαιρο και το να πίνεις καφέ. Στα καφέ έχουν τηλεοράσεις για να δείχνουν ποδόσφαιρο, οπότε όπου πας έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο. Όλοι σε χαιρετούν και θέλουν να σου πουν κάτι, αυτό δεν συμβαίνει τόσο πολύ στην Ολλανδία. Ακόμη κι αν είσαι ένας γνωστός παίκτης του Άγιαξ, η Ολλανδική κουλτούρα είναι πολύ διαφορετική. Ένας αριθμός ανθρώπων θα έρθουν σε εσένα, αλλά εδώ είναι όλοι, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο».