Το κόστος του άθλου

Αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες διερωτήθηκαν πολλοί αν είμαστε σε θέση να εκλάβουμε το μέγεθος της επιτυχίας του ΑΠΟΕΛ στο Champions League. Μετά από κάθε αγωνιστική της φάσης των ομίλων η ποδοσφαιρική υφήλιος παραμιλούσε όπως και εμείς. Απορούσαμε για το πώς παίρνουμε αποτελέσματα απέναντι σε ποδοσφαιρικά μεγαθήρια και χαζεύαμε με τα στατιστικά που έδειχναν πόσα χιλιόμετρα διένυαν σε κάθε αγώνα οι ποδοσφαιριστές μας. Στο τέλος τρελαθήκαμε κανονικά αφού πετύχαμε κάτι που ίσως δεν γίνει ξανά όσο είμαστε ζωντανοί. Γιατί τα θυμηθήκαμε όλα αυτά;

Για τον απλούστατο λόγo του ότι ο ΑΠΟΕΛ πληρώνει τον τελευταίο ένα μήνα το κόστος αυτού του ανεπανάληπτου ποδοσφαιρικού άθλου. Δεν πρόκειται να το ακούσετε από επίσημη χείλη αλλά είναι μια πραγματικότητα την οποία όλοι αποδέχονται στις συζητήσεις που γίνονται.

Οι περισσότεροι από τους τραυματισμούς αν όχι όλοι οφείλονται στην υπερπροσπάθεια που άρχισε στα τέλη Ιουλίου και συνεχίστηκε τον Δεκέμβριο. Μποαβεντούρα, Μαρσίνιο, Αλμέιδα και Μαντούκα ήταν αυτοί που ταλαιπωρήθηκαν περισσότερο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για παίκτες που δεν μπορούν να αντικατασταθούν επάξια.

Η κούραση είναι μια άλλη σημαντική παράμετρος της υπερπροσπάθειας. Ακόμα και τα λεγόμενα μηχανάκια σέρνονται σήμερα και δείχνουν έτοιμοι να καταρρεύσουν. Αναφερόμαστε στους Πίντο και Μοράις οι οποίοι αγωνίζονται ανελλιπώς γιατί δεν τραυματίζονται. Η κούραση δεν είναι μόνο σωματική και πρέπει να αποδεχτούμε ότι υπάρχει και η αντίστοιχη ψυχική. Με όλα όσα έζησαν την τελευταίο τετράμηνο του 2011 είναι πολύ δύσκολο στους περισσότερους στον Αρχάγγελο να προσηλωθούν στις εγχώριες υποχρεώσεις. Ίσως και να θέλουν αν λάβουμε υπόψη τις δημόσιες τοποθετήσεις τους αλλά στην πράξη δεν μπορούν.

Ο Γιοβάνοβιτς προσπάθησε στο βαθμό που μπορούσε να μας προετοιμάσει για όλα. Το έκανε μέσω κάποιων συνεντεύξεων του αλλά εμείς συγκρατούσαμε μόνο αυτά που θέλαμε.

Είναι σημαντικό λοιπόν να μπορούμε να αντιληφθούμε κάποια πράγματα που βοηθούν στο να κατανοήσουμε πλήρως τις ιδιαιτερότητες της φετινής χρονιάς. Αυτό απαιτείται όχι για να δικαιολογήσουμε τον Γιοβάνοβιτς και τους ποδοσφαιριστές αλλά για να μπορούμε στα δύσκολα να παραμένουμε ψύχραιμοι και συσπειρωμένοι γύρω από την ομάδα.

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι θα κατεβάσουμε τον πήχη των απαιτήσεων ή ότι υπάρχει οποιοσδήποτε ασυλία. Η πρώτη φορά που γράψαμε για αποτυχημένο πείραμα Ατόρνο ήταν αμέσως μετά τον αγώνα με την Ομόνοια. Εδώ και δυο μήνες ζητάμε καθαρή λύση στο θέμα Σολάρι και οχι μιλλοσφοτζίσματα που οδηγούν την κατάσταση σε πλήρες αδιέξοδο.

O προβληματισμός για τη σημερινή κατάσταση και η κριτική προς διοίκηση, τεχνική ηγεσία και ποδοσφαιριστές δεν πρέπει να ερμηνεύεται ως αγνωμοσύνη για την μεγαλύτερη επιτυχία στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου.