Ήταν το πρώτο επίσημο παιχνίδι και δεν ήταν φυσιολογικό να παίξουμε καλύτερα. Το γήπεδο χωράφι δεν μας βοήθησε. Υπάρχουν νέοι παίκτες και πρέπει να εγκλιματιστούν και να μάθουν το σύστημα του προπονητή. Αυτές και πολλές άλλες καραμέλες μας ταΐζουν όσοι εθελοτυφλούν μπροστά στα στην προβληματική διαχείριση του ρόστερ από τον Τραμετσάνι.
Να περιμένουμε λένε κάποιοι να δέσει η ομάδα και να πάρει παιχνίδια πάνω της και μετά να κρίνουμε. Πιο άστοχη διαπίστωση δεν υπάρχει. Θυμίζουμε ότι ο προπονητής δεν είναι νέος. Τον παρακολουθούμε εδώ και 9 μήνες και ας μας απαντήσει κάποιος ποια βελτίωση είδε από τον Φεβρουάριο τουλάχιστο και μετά. Παρακολουθούμε τον ίδιο ΑΠΟΕΛ σε κάθε παιχνίδι ναι ή όχι; Αν δεν υπήρχε ο Μούσα θα κερδίζαμε και όσα παιχνίδια κερδίσαμε;
Και να δεχτούμε τις εμμονές του Ιταλού στα πρόσωπα κάποιων παικτών, δεν μπορούμε να ανεχτούμε τέτοιες εμφανίσεις με ένα μονοδιάστατο προβλέψιμο σύστημα, χωρίς ίχνος δημιουργικότητας (με εξαίρεση τις ενέργειες του Μούσα), με παίκτες που δεν ξέρουν που παίζουν και με καμία εναλλακτική όταν στραβώνουν τα παιχνίδια.
Όσον αφορά την αναφορά του Ιταλού για τον Στάθη, τις προπονήσεις που έκανε πέρσι και τους άλλους που έμειναν στην Κύπρο, είναι ανάξια σχολιασμού. Συνηθίζεται ο Ιταλός σε παρόμοια θεατρικά τρικς για να ρίχνει στάχτη στα μάτια αυτών που τον πιστεύουν. Πριν το ψεσινό παιχνίδι, είχε μήπως αντιληφθεί ότι δεν υπήρχε παίκτης να παίζει στην αριστερή γραμμή; Ο Εφραίμ εκτός λίστας και ο Στάθης με τον Ζοαζίνιο εκτός αποστολής! Ουδέν σχόλιο.
Συμπέρασμα. Στο ίδιο έργο θεατές εδώ και πολλούς μήνες. Κατά τα άλλα συνεχίστε να εθελοτυφλείτε μέχρι η κατάσταση να είναι μη αναστρέψιμη. Το μόνο που ευχόμαστε και ελπίζουμε είναι να είμαστε εμείς λάθος και να βλέπουμε φαντάσματα.
“Δύο μαγικές λέξεις, δύο υπέροχες ιδεολογίες, δύο μεγάλες περηφάνιες, δύο δόξες και εν κατακλείδι, μια δεύτερη και τρίτη θρησκεία για μένα και όσους πίστεψαν στον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ και κατ’ επέκταση στον ΑΠΟΕΛΙΣΜΟ”.