Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Τραμετσάνι στη σύντομη θητεία του στον ΑΠΟΕΛ ήταν ότι κατάφερε να κρύψει κάτω από το χαλί τα αγωνιστικά προβλήματα της ομάδας. Προβλήματα που σχετίζονται με την ποιότητα του ρόστερ και όχι μόνο.
Από τον Οκτώβριο ο Ιταλός και οι παίκτες δούλεψαν σκληρά και με ταπεινότητα αφού είχαν αντιληφθεί ότι η ομάδα στην κατάσταση που βρισκόταν δεν μπορούσε να κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Η βαθμολογική συγκομιδή Δεκεμβρίου και Ιανουαρίου ήταν τέτοια που μας έφερε στην κορυφή και το απρόσμενο +4. Όταν μάλιστα περάσαμε νικηφόρα (έστω και με μέτρια απόδοση) τα ντέρμπι με Ανόρθωση και ΑΕΛ δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι είμαστε το ακλόνητο φαβορί.
Η δυναμική όμως εξελίχθηκε σε άππωμα και εφησυχασμό.
Η ισοπαλία με την Αλκή και η ήττα από την Πάφο στη δήθεν έδρα μας αφήνουν εκτεθειμένη την τεχνική ηγεσία αλλά και τους ποδοσφαιριστές.
Ήταν δυο αγώνες στους οποίους παρουσιάστηκαν ανέτοιμοι από κάθε άποψη και που οι προσπάθεια για διορθωτικές κινήσεις ήταν επίσης ανεπιτυχής.
Η έλλειψη αγωνιστικής και όχι μόνο πειθαρχίας οδήγησε σε νεύρα, αχρείαστες κίτρινες και την αποβολή ακόμα και του ίδιου του προπονητή.
Το ότι παραμείναμε στο +2 λόγω Ανόρθωσις δεν είναι παρήγορο.