Για να μην ξεχνάμε

Επειδή το κεφάλαιο προγραμματισμός δεν έχει καμία ουσιαστική εξέλιξη κρίναμε σκόπιμο να θυμίσουμε σε όλους ότι φέτος δυο οπαδοί μας τραυματίστηκαν σοβαρά από άνανδρες επιθέσεις. Η περίπτωση του Μιχάλη Μιχαήλ θεωρήθηκε πρωτάκουστη για να κυπριακά δεδομένα και ήταν η αφορμή για την αναβολή του ημιτελικού. Ο Μιχάλης παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα Πολίτης την οποία αναδημοσιεύουμε σήμερα. Ευχή μας είναι όπως οι κάθε λογής υπεύθυνοι προοβληματιστούν…

Μου ‘χε πει ότι κάθε μία ώρα βάζει σταγόνες. Κλείσαμε ραντεβού στις 20:15. Έτσι υπολόγισα ότι μέχρι τις 21:00 η συνομιλία μας θα ολοκληρωνόταν. Με την κουβέντα όμως είχα ξεχαστεί και συνέχισα να ψάχνω απαντήσεις. “Τι ώρα πήγε;”, με ρώτησε. “Πρέπει να βάλω τις σταγόνες μου”, πρόσθεσε, χωρίς καν να προλάβω να κοιτάξω το ρολόι μου. Χρειάζεται πάντα κάποιον δίπλα του. Αυτή τη φορά ήταν ο κουμπάρος του. Κάθε μία ώρα χρειάζεται αντιβιοτικές σταγόνες και σε τακτά χρονικά διαστήματα αντιφλεγμονώδεις σταγόνες. Έχασε την όρασή του στο ένα μάτι. Δεν έχασε όμως το κουράγιο και την ψυχραιμία του. Από την πρώτη στιγμή το παλεύει. Παλεύει να κρατήσει το νεύρο και να σώσει το μάτι του. Όταν τον ρώτησα αν θα πάει στο εξωτερικό να ακούσει μια δεύτερη γνώμη απάντησε καταφατικά. Έδειχνε συγκρατημένος γιατί μπορεί να ελπίζει με τα βήματα προόδου που έκανε η ιατρική, όμως δεν θέλει να τον παρασύρει ο ενθουσιασμός για να μην τον πάρει από κάτω μια αρνητική απάντηση. Ευελπιστεί βεβαίως, όπως ανέφερε, και σε βοήθεια από το κράτος. Προσπαθούσα να διαπιστώσω πόσο μπορεί να τον σημάδεψε αυτό το γεγονός. Έδειχνε ψύχραιμος, αλλά μια αδιόρατη αύρα αναδυόταν από τα λόγια του. Ήθελε να φωνάξει, να πει τα εσώψυχά του. Κάποιες φορές σταματούσε, έδειχνε να το ξανασκέφτεται. Βρίσκοντας τη δύναμη να μιλήσει για αυτό το δυσάρεστο συμβάν “πάντα το είχα υπόψη μου, αλλά τώρα το εμπέδωσα πως ‘ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό’. Είναι η πρώτη φορά που το ένιωσα στ’ αλήθεια γιατί κινδύνεψα να σκοτωθώ…”.

>

Το τελευταίο θύμα του ακήρυχτου πολέμου της κοινωνικής βίας, ο 28χρονος Μιχάλης Μιχαήλ, ζει το δικό του δράμα. Ήταν Κυριακή των Βαΐων και βρισκόταν, μαζί με δύο φίλους του, στο οίκημα του ΑΠΟΕΛ, όταν δέχθηκαν επίθεση. Έχασε το ένα του μάτι, αλλά πλέον αντικρίζει κάθε απρόβλεπτο γεγονός κατάματα. Δεν φοβάται για το τι θα ακούσει: “Σήμερα έμαθα ότι δεν θα ξαναδώ, εντάξει, θα το αντιμετωπίσω. Αν αύριο μάθω ότι θα χάσω το μάτι μου και πάλι θα το αντιμετωπίσω”. Μου μίλησε για την ψυχραιμία του “για την κάθε φάση του προβλήματός” του και εγώ μάταια προσπαθούσα να καταλάβω από πού την αντλεί. “Σε κάθε φάση του προβλήματός μου, διατηρώ μια απίστευτη ψυχραιμία, μια στωική αντίληψη για το κάθε πράγμα που μαθαίνω. Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ. Από την πρώτη στιγμή που δέχθηκα το κτύπημα… Δεν ξέρω από πού πηγάζει. Η αντίδραση στους φίλους μου μόλις κτυπήθηκα ήταν ‘παιδιά βγήκε το μάτι μου’. Και τώρα ακόμη, μετά από κάθε εγχείρηση και άσχημο νέο που ακούω δεν με παίρνει καθόλου από κάτω. Δεν ξέρω αν είναι ευχές που είναι πολύ πιθανό να είναι έτσι. Πέρασαν τόσες μέρες, έκανα τρεις εγχειρήσεις και δεν ήπια ένα παυσίπονο. Είχα και κτύπημα πάνω στο κεφάλι με σίδερο. Ένας λόγος στον οποίο οφείλεται η καλή μου διάθεση είναι η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, όλα τα αδέλφια μου από τον ΑΠΟΕΛ, από τον τελευταίο οπαδό μέχρι τον πρόεδρο της εταιρείας, καθώς και οι γιατροί και νοσοκόμοι του Μακαρείου”.

Ωστόσο, ένα μεγάλο “γιατί” βρίσκεται ριζωμένο μέσα του. Γι’ αυτό και “δεν είμαι σε θέση να δώσω συμβουλές. Είναι δεδομένο ότι είμαι οπαδός. Πάρα πολλές ώρες τις διαθέτω για τον ΑΠΟΕΛ. Δεν μπορώ να καταλάβω, όμως, το ότι καθόμουν στο οίκημα, οδήγησε σε αυτή την κατάσταση; Τι συμβουλές να δώσω; Μακριά από την μπάλα; Είναι το χόμπι μου. Με κράτησε μακριά από καταστάσεις που βλέπω καθημερινά. Δεν με θεωρώ πωρωμένο και αρρωστημένο. Δεν μπορώ να αποτρέψω κάποιους που ζουν με τον ίδιο τρόπο μαζί μου. Αν πίστευα ότι έφταιγα σε κάτι θα έλεγα δεν έπρεπε να κάνουμε το τάδε. Δεν έγινε κάτι στο παρελθόν για να δικαιολογεί αυτό που μου έκαναν”.

Δεν θέλει σε καμία περίπτωση να γυρίσει σελίδα. Αντίθετα, επιθυμεί να επιστρέψει στην “παλιά”.

“Όταν περάσω αυτή την περιπέτεια θα επιδιώξω να μην αντικρίζω τίποτα διαφορετικά. Ήμουν ευχαριστημένος και πολύ θετικός απέναντι στη ζωή. Πάντα είχαμε δυσκολίες, αλλά τις ξεπερνούσαμε οικογενειακώς. Με αυτό που έχουμε ζούμε και πάμε πάρα κάτω. Θέλω να πάω πίσω στη δουλειά μου, μια πολύ καλή δουλειά σε μια ιδιωτική εταιρία στο τμήμα μάρκετινγκ, μια δουλειά, που με ενδιαφέρει. Περιμένω πώς και πώς τη μέρα που θα μπορώ να συνεχίσω τη ζωή μου”. Περιμένει, αλλά πόσο σκληρό είναι να σου τονίζει ξανά και ξανά “δεν δικαιούμαι να τα σκέφτομαι όλα αυτά. Υποχρεωτικά τη ζωή μου πρέπει να την αντικρίζω μέρα παρά μέρα προς το παρόν επειδή κινδυνεύει να πεθάνει το νεύρο μου και να χάσω και το μάτι. Έχασα την όρασή μου, αλλά το επόμενο πιο σημαντικό είναι να μην χάσω το μάτι. Θα είναι άσχημο κτύπημα… Θα κάνω αρκετό καιρό μέχρι να πάω δουλειά. Κάθε μία ώρα βάζω σταγόνες και σχεδόν καθημερινά πρέπει να πάω στο γιατρό. Έγινα όπως το ρομπότ. Ακόμη να αρχίσω να ζω για να ξέρω πώς θα επηρεάσει τη ζωή μου”.

Ζει το δικό του δράμα, αλλά δεν νιώθει μίσος. Αυτό ίσως να του προκαλούσε περισσότερη ψυχολογική ζημιά. “Το μόνο που θέλω είναι να αποκατασταθεί η κοινωνική ειρήνη. Και αυτό θα γίνει μόνο με τη σωστή απονομή δικαιοσύνης. Το γεγονός δεν έχει να κάμει με αθλητική βία. Καβγάδες, δυστυχώς, γίνονται καθημερινά παντού. Οι δικαστικές και αστυνομικές αρχές πιστεύω ότι δουλεύουν σωστά”, είπε και συνέχισε παίρνοντας βαθιά ανάσα: “Μίσος δεν ένιωσα, αλλά έντονο προβληματισμό για το πόσο άναντρος μπορεί να είναι κάποιος. Άναντρος στο σημείο να επιτίθενται περίπου 20 άτομα σε τρία, να σου ρίχνουν πέτρες από το ένα μέτρο και βενζίνη. Δεν τους μισώ για να πρέπει να τους συγχωρέσω. Περισσότερο με αηδιάζει η πράξη και όχι οι άνθρωποι”.

“Θα ξαναπάω στο γήπεδο”
Θέλει να επιστρέψει στη ρουτίνα της ζωής του και ακούγοντάς τον δεν περίμενα κάτι διαφορετικό, αν και πριν από τη συνομιλία μας το μυαλό μου πήγε αυθαίρετα στο κοινότυπο “δεν θα ξαναπάω γήπεδο”. Με διέψευσε: “Μόλις μπορέσω θα ξαναπάω γήπεδο. Δεν μετανιώνω καθόλου, ούτε θεωρώ λάθος την αντίληψή μου για το τι είναι ο ΑΠΟΕΛ και το ποδόσφαιρο για μένα”.

“Ήταν εγκληματική ενέργεια”
“Αυτό που με πληγώνει είναι ο ψυχολογικός πόλεμος. Μέχρι στιγμής άκουσα τριάντα διαφορετικές ιστορίες για την αιτία του περιστατικού. Κάτι παραπάνω από σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Έρχονται δικοί μου άνθρωποι και μου λένε ότι ‘ο τάδε ξέρει σίγουρα για ποιο λόγο έγινε’. Δεν θέλω να πω περισσότερα. Αυτά μου προκαλούν αγανάκτηση. Αλλά νιώθω τόσο δυνατός που τα προσπερνάω”. Ο Μιχάλης Μιχαήλ γνωρίζει από “πρώτο χέρι” την έννοια του οπαδισμού. Την ανακάλυψε μέσα στο χρόνο. Ο οπαδός νοιώθει παθολογική αγάπη για την ομάδα του. Δεν είναι όμως εγκληματίας. Τα διαχωρίζει και προσπαθεί μέσα από την εμπειρία του να βρει την αιτία τού κακού. Η άποψή του βαρύνουσα: “Το κτύπημα που δέχτηκα και μου έκανε τη ζημιά δεν ήταν οπαδικό. Ήταν εγκληματική ενέργεια. Είμαι και εγώ οπαδός και η έγνοια μου είναι να φωνάξω περισσότερο, να κάνω καλύτερο πανό, να κάνω καλύτερη χορογραφία, όπως και τους αντιπάλους. Τα οπαδικά δίνουν και ομορφιά στο ποδόσφαιρο. Η έννοια του οπαδού δεν είναι να πάνε περίπου 20 άτομα οπλισμένα απέναντι σε τρία. Έφτασαν στο σημείο κάποιοι να πουν ότι θεωρείται οπαδική νίκη της Ομόνοιας επί του ΑΠΟΕΛ. Για όνομα του Θεού… Νιώθω αγανάκτηση για τις πράξεις και όχι για τους ανθρώπους. Γιατί είναι αγαθές πράξεις. Το είπα αυτό για να ευαισθητοποιηθούν κάποιοι. Το πρόβλημα είναι το πώς μεγαλώνει ο κάθε ένας. Γι’ αυτό περισσότερη ευθύνη γι’ αυτή την κατάσταση που ζούμε συχνά φέρει ο εκφυλισμός των αρχών και των αξιών. Έγιναν όλοι πανεπιστήμονες στο θέμα της νεανικής παραβατικότητας. Λένε φταίνε οι γονιοί και οι δασκάλοι. Γιατί φταίνε όμως; Τι είναι αυτό που δεν κάνουν; Δεν θεωρείται πλέον απαραίτητο να έχει κάποιος νέος αξίες και αρχές”.

Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο
Όταν του ξεφεύγει και λέει ότι ακολουθεί την ομάδα του σε κάθε παιχνίδι, ρίχνει ένα χαμόγελο και διορθώνει “δεν έχανα”. Το κάνει για να νιώσει καλά. Μέσα στο δράμα του βρήκε το αντίδοτο. “Προσπαθώ να είμαι έτσι για να μην με πάρει από κάτω”.

Πηγαίνει μπάλα από τα 12 του. Όταν σπούδαζε στην Ελλάδα ερχόταν όταν μπορούσε πάλι για το ντέρμπι ΑΠΟΕΛ – Χομόνοια. “Και τώρα έχασα τρία μαζεμένα”, λέει, χαμογελά ξανά και προσθέτει: “Όταν ήμουν νοσοκομείο μου έφεραν LTV οι γαμπροί μου, που είναι παρεμπιπτόντως με την Χομόνοια”.