Self-fulfilling prophecy

Γράφω λίγες μόνο ώρες πριν από το «ντέρμπι» αιωνίων ελπίζοντας οι ανησυχίες μου να μην επαληθευτούν και ο αναγνώστης να προσπεράσει το άρθρο κομπάζοντας και περιγελώντας. Τα στατιστικά μιλούν από μόνα τους, ο όρος ντέρμπι δεν αντικατοπτρίζει πλέον την ανταγωνιστικότητα του ματς ΑΠΟΕΛ – ΟΜΟΝΟΙΑ. Κ’ αυτό όχι άπλα επειδή ο ΑΠΟΕΛ μεγάλωσε δυσανάλογα με τον αιώνιο, άλλα επειδή αυτός μίκρυνε σε τέτοιο βαθμό που – θέλει αλλά δεν μπορεί – να παρουσιαστεί όπως θα γούσταρε το πολυπληθές «ερμαρο-κελεύστο» κοινό του.  Όλα τα πιο πάνω χωρίς ίχνος υπεροψίας, «just a matter of fact».

Και σε ρωτώ αγαπητέ αναγνώστη, σε τι αποσκοπούσε η καταγραφή από τον κ. Πετεβίνο του πλέον προφανούς. Δηλαδή ότι δεν μπορείς να κερδίζεις το (ιδιωτικό πλέον) «παράρτημα» για πάντα; Το ίδιο ισχύει και για τη Δόξα, τη Νέα Σαλαμίνα, το Παλαίκυθρο το Τζιβισίλι και το Αλεθρικό. Στατιστικά είναι αδύνατο να τις κερδίζεις πάντα. Όμως είναι ένα πράγμα να το ξέρεις, και άλλο να το λες πριν απ’ τον αγώνα. Πείτε μου λοιπόν γιατί να το πει κάποιος τώρα; Γιατί να δημιουργήσει προσδοκίες για αρνητικό αποτέλεσμα τώρα που η ομάδα επιτέλους ρολάρισε, ο Ταάμαρι πήρε τ’ όπλο του και ο Ντε Βινσέντι άρχισε να βρίσκει τα πατήματα του;

Αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να το κάνει κανείς «ελαφρά τη καρδία», ούτε να το εκστομίσει διότι έψαχνε μια εξυπνάδα να πει που να τον κάνει να φαίνεται ανώτερος των υπολοίπων αθυρόστομων εκπροσώπων τύπου των ομάδων.  Είθισται τα τελευταία χρόνια, πριν από τα ματς μεταξύ μας να δημιουργείται τεχνηέντως το αίσθημα της «έναρξης της αντεπίθεσης» και να δυναμιτίζεται το κλίμα για να εξέλθουν των ερμαριών τους – ναυθαλινο-σμούντες – και εις ΓΣΠ συρρέοντες κατά χιλιάδες οι χόχοι. Σ’ αυτό ακριβώς το πλαίσιο, καθόλου τυχαία δεν ήταν και η διαδικτυακή αντιπαράθεση παράγοντα (ίσως και πρώην) της Αγαπούλας με τον Ούρκο Πάρντο (στα ομονοιάτικα «Μπάρτον») ο οποίος φέρεται να διαμαρτυρήθηκε – άκουσον άκουσον – για πέναλτι που δόθηκε σε ανύπαρκτο χέρι εκτός περιοχής, αφού πήρε λέει ένα σωρό «κάλπικα» πρωταθλήματα με τον ΑΠΟΕΛ. Την ίδια στιγμή, όποιο αθλητικό site διαβάσεις βρίσκεις παντού τίτλους όπως, «Ομόνοια: Με «όπλο» τον πληγωμένο εγωισμό για να κλείσει τους… λογαριασμούς” ή «Ομόνοια: Το αξίζουν πιο πολύ απ’ όλους».

Σημείωση ότι αυτό το «vibe» το νοιώθουν και οι παίκτες, δικοί μας και δικοί τους – το νοιώθουν δε και οι διαιτητές (!). Σε ότι αφορά τους δικούς μας περνιέται το μήνυμα ότι «και να χάσουμε δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου». Για τους δικούς τους, το «μπορούμε, αυτή τη φορά στα σίγουρα (!) αφού μας το λένε κ’ αυτοί (δλδ. εμείς)». Για τους διαιτητές, να μου το θυμηθείτε – αν δεν ματώσει ο Ταάμαρι πέναλτι δεν παίρνει.  Αυτό είναι το λεγόμενο «expectation», και δεν πρέπει να το υποτιμάμε καθόλου γιατί μπορεί να μας κάψει.             

Δυστυχώς, ίσως ο κατά τα άλλα προσεκτικός κ. Πετεβίνος να γίνει η αιτία να επαληθευτεί σε ένα κομβικό σημείο το προαναφερθέν, και να υπερισχύσει η μακροπρόθεσμη στατιστική ισορροπία στα ντέρμπι (χωρίς εισαγωγικά) ΑΠΟΕΛ – ΟΜΟΝΟΙΑ.  Το πιθανότερο είναι, ο ίδιος να προσπάθησε να κάνει «hedge» την πιθανότητα αρνητικού αποτελέσματος αφήνοντας την απλά ανοιχτή και απευχόμενος την επαλήθευση της. Αλλά φαίνεται να ξέχασε τον άγραφο νόμο του ποδοσφαίρου, που θέλει όποιον παίζει για δύο αποτελέσματα να χάνει – πόσο μάλλον όταν παίζει για τρία (!!). 

Φυσικά, στο τέλος της μέρας είναι στο χέρι του κ. Τραμετσάνι να εξαφανίσει το «αποδεκτό της ήττας» όπως την έθεσε ο κ. Πετεβίνος, από τα μυαλά των ποδοσφαιριστών, και να διαχειριστεί τα απότοκα του παρουσιάζοντας μια ομάδα γεμάτη αυτοσυγκέντρωση, που δεν μασάει ούτε από διαιτητές, ούτε από πλασματικές ενάρξεις της πολυαναμενόμενης ομονοιάτικης αντεπίθεσης.    

Με εκτίμηση,

Ρίφι

ΥΓ. Συγχαρητήρια στον κ. Τραμετσάνι και στους παίκτες για την τεράστια ΝΙΚΗ σε περίπτωση που τα έχουν ήδη καταφέρει όταν το άρθρο θα έχει δημοσιευθεί.