Η ψευδαίσθηση και το μοιραίο

Ο ΑΠΟΕΛ δεν πείθει και αυτό δεν είναι τυχαίο αφού οι επιδόσεις και η όλη εικόνα που εκπέμπει δεν είναι αυτή ομάδας που μπορεί να θεωρηθεί σοβαρός διεκδικητής του τίτλου. Ασφαλώς η διοίκηση προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας και της κριτικής τα εγκλήματα της που μας οδήγησαν στη φετινή κατάσταση.

Κατάσταση που δείχνει αδιέξοδη και που μια αλλαγή προπονητή δεν μπορεί να φέρει.

Είναι για αυτό που ο Τραμεντσάνι κρίνεται από όλους με επιείκια αφού είναι ο τελευταίος που ευθύνεται για την καταθλιπτική εικόνα του ΑΠΟΕΛ.

Δυστυχώς δεν υπάρχει δόση υπερβολής στους χαρακτηρισμούς μας.

Το DNA του ΑΠΟΕΛ έχει αλλοιωθεί τα τελευταία δυο χρόνια σε τόσο μεγάλο βαθμό που πλέον βλέπουμε μια ομάδα που αδυνατεί να επιβάλει το ρυθμό της απέναντι σε οποιαδήποτε σχεδόν ομάδα.

Είναι μέσα σε αυτό το πλαίσιο που η ΑΕΚ πέτυχε μια εύκολη νίκη έστω και αν δεν έπαιξε ποδόσφαιρο αξιώσεων όπως μας έχει συνηθίσει.

Η ομάδα του Ιραόλα διαθέτει την καλύτερη αμυντική γραμμή του πρωταθλήματος οπότε ήταν φυσικό αυτός ο ΑΠΟΕΛ όχι απλά να μην πετύχει ο γκολ αλλά να δυσκολευτεί να κάνει ευκαιρία.

Ήταν ψευδαίσθηση ότι η ομάδα μπορεί να ανταποκριθεί στα δύσκολα χωρίς τον Τάμαρι και ευσεβής πόθος της διοίκησης, ο οποίος βασίστηκε στον αγώνα με την ΕΝΠ.

Με τον Εφραίμ εκτός εντεκάδας δεν υπήρχε περίπτωση να ήμασταν ανταγωνιστικοί. Είναι για αυτό που το ποτήρι είναι παραπάνω από μισοάδειο και μόνο με μια σειρά από τεράστιες προϋποθέσεις μπορεί να ανατραπεί το μοιραίο.