apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Μάντσεστερ. Παραμονή Χριστουγέννων 2017.
Ο Ζοσέ έχει αράξει φαρδύς πλατύς στην πανάκριβή του πολυθρόνα, μπροστά απ’ το αναμμένο τζάκι και αναπολεί παλιές καλές εποχές, τότε που ως προπονητής της -δικής του- Τσέλσι θεωρούνταν ο Special One. Tότε που είχε χιλιάδες «εχθρούς» επειδή ήταν απλά ο κορυφαίος προπονητής στην Ευρώπη. Τότε που οι «μπλε» του Στάμφορντ Μπριτζ δεν έχαναν από καμία ομάδα και όταν το έκαναν, το έκαναν πολύ δύσκολα. Πάνω απ’ το τζάκι ο Πορτογάλος έχει παρατάξει μερικά απ’ τα σπουδαιότερα τρόπαια που έχει κατακτήσει, στην αγαπημένη του διάταξη το 4-5-1, έχοντας στην κορυφή το Τσάμπιονς Λιγκ του 2004. Κρατά στο χέρι ένα ποτήρι πανάκριβο κρασί και στο μυαλό του έρχονται, μόνες τους, μεγάλες στιγμές του παρελθόντος. Ο Μιλίτο σπάει τα άλατατου Φαν Μπούιτεν και σκοράρει για την Ίντερ. Ο Κοστίνια το παστελώνει στο Όλντ Τραφορντ. Ο Φράνκι ο Λάμπαρντ σηκώνει την μία κούπα μετά την άλλη καθώς ο Τέρι κλείνει το μάτι στον Γουέιν Μπριτζ. Ο Νίκος ο Λυμπερόπουλος ξυρίζει το δοκάρι στην Λεωφόρο και η Ρεάλ κερδίζει το πρωτάθλημα απ’την Μπάρτσα. «Ωραίες αναμνήσεις διάολε». Ο Ζοσέ δεν θέλει κανέναν μέσα στη μίζερη μοναξιά του και -σχεδόν- θα αφεθεί στην αγκαλιά του Μορφέα, πριν προλάβει να τελειώσει το κρασί του. Τι κι αν ξημερώνουν Χριστούγεννα σε λίγες ώρες, ο Special Πορτογάλος νιώθει τόσο μόνος και τόσο κακόκεφος.
Ξαφνικά ένας βίαιος ήχος θα ταράξει τη γαλήνη του. Ο Ζοσέ θα κοιτάξει πίσω του και θα δει μια γνώριμη σε όλους μορφή να ψάχνει ανάμεσα στα ακριβά ουίσκι που έχει στην συλλογή του. «Ποιος είσαι εσύ; Τι θες στο σαλόνι μου; Άσε κάτω το Lagavulin».
«Ζοσέ, δεν κατάλαβες ποιος είμαι; Δεν σου θυμίζω τίποτα; Είμαι ο θρύλος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Τζόρτζ Μπεστ και θέλω να κάνουμε μια χαλαρή κουβέντα φίλε μου. Δεν μπορώ να σε βλέπω σε αυτή τη μιζέρια άνθρωπέ μου. Eπηρρεάζεις όλη την ομάδα. Σκέψου ακόμα και ο Πογκμπά έκοψε τους dab πανηγυρισμούς.»
«Γιώργη, μα εσύ έχεις πεθάνει. Για μια στιγμή σε πέρασα για τον Λουκ Σκάιγουοκερ στον Τελευταίο Τζεντάι. Με τρομάζεις τώρα και είμαι και λίγο φοβητσιάρης. Για να σου μιλάω… μη μου πεις πως έχω πεθάνει και γω; Θα είναι χειρότερο κι απ’ το να πάρει πρωτάθλημα η Λίβερπουλ»
«Χαλάρωσε μεγάλε. Δεν έχεις πεθάνει, μην τρομάζεις, ούτε πρόκειται να το πάρει η Λίβερπουλ. Το μόνο που έχει πεθάνει είναι το ποδόσφαιρο που παρουσιάζεις και γι’ αυτό είμαι σήμερα εδώ. Βασικά είμαι το φάντασμα του Τζορτζ Μπεστ, το φάντασμα του παρελθόντος. Δεν έχεις διαβάσει Ντίκενς βρε άνθρωπε; Σε είχα για καλλιεργημένο.»
«Τα φαντάσματα βρε Γιώργη στην ιστορία του Ντίκενς ήταν τρία. Πως και ήρθες μόνος σου; Μήπως με δουλεύεις και αυτή είναι ακόμα μία πλάκα εκείνου του χίπστερ του Πεπ σε βάρος μου; Δεν έχω όρεξη πες του. Ειλικρινά. Ας τα πάρει όλα φέτος, δεν ασχολούμαι μαζί του, με έχει κουράσει ο τύπος. Άσε με να κοιμηθώ σε παρακαλώ. Στις 26 του μήνα παίζουμε με την Μπέρνλι με τον άλλο τον αχώνευτο τον Ντάις, άσε με να χαρείς.»
«Ήταν να έρθουμε και οι τρεις μαζί απλά οι άλλοι δύο μετά τον αποκλεισμό της Γιουνάιτεντ απ’ την Μπρίστολ Σίτι για το Λιγκ Καπ ούτε που θέλουν να σε δούν. Άδικο δεν έχουν πάντως. Να σου πω την αλήθεια ούτε εγώ θα ερχόμουν, απλά θυμήθηκα πως έχεις δυνατή κάβα. Άντε ντύσου. Έχουμε να πάμε μια βόλτα και είναι και αρκετά μεγάλη.»
«Εντάξει Γιώργη. Θα έρθω. Μην αργήσουμε όμως πολύ γιατί έχω να σηκωθώ χαράματα αύριο και να σχεδιάσω το σύστημα και την τακτική για τη Μπέρνλι. Δεν θα αντέξω να χάσω κι απ’ τον Ντάις»
«Άσε μας ρε Ζοσέ. Ακόμα και τα δοκάρια γνωρίζουν πως θα παίξεις 4-5-1 με γιόμες για το κεφάλι του Φελαϊνί. Σοβαρέψου και ντύσου να φύγουμε.»
Το ταξίδι στο παρελθόν του Ζοσέ είχε μόλις ξεκινήσει, έχοντας ως οδηγό -όχι κάποιον τυχαίο- αλλά τον Τζορτζ Μπεστ ή καλύτερα το φάντασμά του. Ήταν η τελευταία ευκαιρία του Ζοσέ να αλλάξει κι από μίζερος και κολλημένος προπονητής να γίνει πιο σύγχρονος, πιο χαμογελαστός, πιο ευγενικός. Κάποιος που δείχνει να χαίρεται αυτό που κάνει. Ένας νικητής του ποδοσφαίρου και πάλι. Ένας άνθρωπος που όλοι θα του χαμογελούν και δεν θα αλλάζουν δρόμο όταν τον συναντούν τυχαία σε κάποιο γήπεδο. Σε κάποιο μπαρ. Στην λαϊκή αγορά του Μάντσεστερ που πάει να ψωνίσει. Είναι Χριστούγεννα άλλωστε και η Αγγλία είναι πάντα πανέμορφη αυτές τις Άγιες μέρες.
«Ζοσέ βλέπεις αυτά τα παιδάκια στο προαύλιο αυτού του παλιού σχολείου στο Σετουμπάλ; Παίζουν ποδόσφαιρο χαμογελαστά. Δίχως καμία έγνοια. Προσπαθούν να κάνουν κόλπα με τη μπάλα. Ραμπόνες, τακουνάκια, ποδιές. Δες τα πως χαίρονται. Πόσο ωραία εικόνα. Έτσι δεν είναι; Είναι όμως και ένα παιδάκι κατσουφιασμένο, που δεν ξέρει μπάλα αλλά το παίζουν τα υπόλοιπα. Κι ας διαμαρτύρεται συνέχεια, κι ας παίζει λίγο βρώμικα. Κι ας θέλει μόνο να κερδίζει πάση θυσία. Το βλέπεις; Αυτό το παιδάκι είσαι εσύ Ζοσέ. Δεν δείχνεις να το ευχαριστιέσαι το παιχνίδι βρε Ζοσέ. Και είσαι μόλις 8 ετών εδώ. Το θυμάσαι;»
«Μπορεί να μην το ευχαριστιόμουν, όπως λες, εκείνη τη χρονιά όμως είχαμε κερδίσει το πρωτάθλημα στο Σετουμπάλ. H τάξη μου βασικά.»
«Ναι αλλά εσύ δεν έπαιζες Ζοσέ. Ήσουν η τελευταία αλλαγή και γκρίνιαζες στα άλλα παιδάκια. Έχεις ένα μετάλλιο, αλλά δεν το χάρηκες ποτέ εκείνο το παιχνίδι. Δεν σου λείπει εκείνη η αίσθηση της αλάνας; Να προσπαθείς -όταν μπαίνεις στο γήπεδο- να κάνεις και εσύ ένα τσαλιμάκι, κι ας έχανε την μπάλα. Σιγά το πράγμα. Σημασία έχει η χαρά του παιχνιδιού σε αυτές τις ηλικίες»
«Δεν είχα το ταλέντο σου ρε Τζορτζ. Μιλάς εκ του ασφαλούς. Υπήρξες ένας ανάμεσα στους κορυφαίους που έβγαλε ο πλανήτης. Δεν μπορείς να νιώσεις τον κρύο ιδρώτα όταν σου έρχεται η μπάλα και εσύ γνωρίζεις πως είσαι τσακωμένος με το κοντρόλ εκ γενετής. Ορίστε δάκρυσα. Αυτό ήθελες; Τα κατάφερες»
«Δεν ήμουν ένας ανάμεσα στους κορυφαίους βρε πορτογαλική νυφίτσα. Ήμουν ο κορυφαίος όλων. Εντός και εκτός γηπέδων. Συγκινήθηκες πάντως, κάτι είναι κι αυτό. Πάμε παρακάτω… Εδώ δεν σταματάω. Σε βλέπω να κλαις και η ξανθιά να φεύγει με τον φλώρο με το Polo μπλουζάκι. Χυλόπιτα έτσι; Ειλικρινά δεν έχω φάει ποτέ χυλόπιτα. Ας ανοίξω το δεύτερο μπουκάλι. Μα καλά τρύπιο είναι το μπουκάλι; Πότε τελείωσε; Θα σε πάω στο Καμπ Νου. Τότε που ήσουν μεταφραστής του Ρόμπσον και κολλητός του Γκουαρδιόλα. Τι παικτάρα ήταν ο Καταλανός έτσι;»
«Ήταν όντως φοβερός. Θυμάμαι να τον χαζεύω και να προσπαθώ να καταλάβω πως λειτουργεί εντός των τεσσάρων γραμμών. Ακόμα δεν το έχω καταλάβει να σου πω την αλήθεια. Αν ήμουν προπονητής τότε και τον είχα αντίπαλο θα έβαζα τον Ντελ Όρνο να τον κλωτσήσει. Έχεις ακόμα πρόβλημα με το ποτό έτσι;»
«Σε πιστεύω. Σε έχει χιλιογλεντήσει άλλωστε τόσες φορές. Το έχει πάει σε άλλο επίπεδο ο Πεπ. Μακάρι να τον είχα κόουτς και ας μην έπινα για 20 λεπτά. Απαξιώ να απαντήσω στην ερώτησή σου. Ο Ντελ Όρνο δεν είχε κλωτσήσει τον Μέσι σε εκείνο το ματς Τσέλσι-Μπάρτσα;»
«Τα έχεις ξαναπεί αυτά. Δεν σε πιστεύω. Γιατί μου δείχνεις όμως όλες αυτές τις δύσκολες στιγμές; Γιατί δεν με αφήνεις στην ποδοσφαιρική μου μιζέρια; Γιατί μου τα θυμίζεις όλα αυτά; Τι σε έπιασε και με ζαλίζεις; Naι, o Ντελ Όρνο ήταν αλλά μη με κοιτάς έτσι. Ήταν καθαρά δική του επιλογή. Εγώ δεν έβαλα το χέρι μου»
«Σε ζαλίζω επειδή η Γιουνάιτεντ δεν είναι για να τη βλέπει ο κόσμος σε αυτά τα χάλια. Ούτε εσένα σου αξίζει να σε κράζουν σε όλα τα καφενεία της Ευρώπης. Μου φέρνεις στο μυαλό κάποιον που μόλις έχει αγοράσει το FIFA 18 και αντί να κάτσει και να παίξει στην τηλεόρασή του, φεύγει για να πάει να παίξει το φλιπεράκι Virtual Striker και ψάχνει στην τσέπη του για κέρματα. Ακόμα και μετά την ήττα απ’ την Μπρίστολ, στάθηκες στα δυο δοκάρια που είχε η ομάδα σου λες και προπονείς την Ελπίδα Χορτερού στα τελευταία τοπικά. Σοβαρέψου Ζοσέ. Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται, εσύ το κοιτάς με κιάλια και ο κόσμος γελάει με τις εμφανίσεις της Γιουνάιτεντ.»
Ο Ζοσέ έκλεισε τα μάτια βουρκωμένος και δεν απάντησε ξανά στο φάντασμα του Μπεστ. Στο Χριστουγεννιάτικο πνεύμα δηλαδή που προσπάθησε να τον κάνει καλύτερο άνθρωπο προπονητή. Ο Μπεστ τον γύρισε στο σπίτι και τον άφησε στον καναπέ καθώς άρπαξε και ένα τρίτο μπουκάλι Lagavulin. «Για το δρόμο Ζοσέ» του είπε χαμηλόφωνα, και χάθηκε στο σκοτάδι. Ο Ζοσέ αποκοιμήθηκε. Το πρωί ξύπνησε με πονοκέφαλο και ήταν πάλι κατσουφιασμένος. Τα παιδικά τραγούδια και οι μικρές νιφάδες χιονιού που έπεφταν και του έφερναν στο μυαλό εικόνες βιβλίου του Ντέιβιντ Γκούτερσον, δεν μπόρεσαν να τον συγκινήσουν, ούτε να τον ηρεμήσουν. Άρπαξε μια κόλλα χαρτί και σχεδίασε το σύστημα για το ματς κόντρα στη Μπέρνλι. «Θα παίξω με 4-5-1 και θα βάλω τον Φελαϊνί δίπλα στον Πογκμπά. Θα τους κατατροπώσω με «καμινάδες» απ’την άμυνα. Είμαι ο Ζοσέ Μουρίνιο. Ο κορυφαίος όλων. Το ακούς Μπεστ; Μη με αμφισβητήσεις ποτέ ξανά.» Ξαφνικά άκουσε το κουδούνι της πόρτας και δύο παιδάκια να τραγουδούν ένα κλασικό, παλιό αγγλικό, Χριστουγεννιάτικο τραγούδι. Ο Ζοσέ το είχε ξανακούσει παλιά απ’ τον Τζόε Κόουλ. Ο Κόουλ ήταν πιο φάλτσος κι απ’ τη Μέρυλ Στριπ σε εκείνη την μέτρια ταινία που είχε δει με τη γυναίκα του πέρσι. Σούφρωσε τα χείλη και τσαλάκωσε το χαρτί που είχε σχεδιάσει το σύστημά του. Το πέταξε με νεύρα στο καλάθι, λες και καρφώνει ο Γιάννης ο Αντετοκούνμπο και άρχισε πάλι να μονολογεί: «Πόσο μισώ τα Χριστούγεννα… Πόσο μισώ τα Χριστούγεννα.»
Πηγή: sombrero.gr
