apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Οι φίλαθλοι της Μπορούσια έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με το γήπεδο της ομάδας τους. Δεν έχει να κάνει μόνο λόγω της ομορφιάς του, που οδήγησε τους Times να χαρακτηρίσει το Signal Iduna Park, πριν από έξι χρόνια, ως το καλύτερο γήπεδο ποδοσφαίρου στον κόσμο. Ούτε έχει να κάνει μόνο λόγω της μοναδικής ατμόσφαιρας του, στο οποίο κυριαρχεί το διασημότερο πέταλο οπαδών στην Ευρώπη – το περίφημο Südtribüne, το «κίτρινο τείχος».
Ο κύριος λόγος για τον οποίο το γήπεδο της Μπορούσια δεν είναι μόνο ένα κτίριο, αλλά σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είναι ένα σχεδόν με τους οπαδούς της έχει να κάνει με τον σημαντικό ρόλο που έχει διαδραματίσει στην ιστορία της Μπορούσια. Πριν από δέκα χρόνια, για παράδειγμα, το γήπεδο παραλίγο να οδηγήσει την ομάδα στη διάλυση της. Περίπου 40 χρόνια πριν, αποτέλεσε βασική αιτία για να μην φτάσει ένα βήμα από τη χρεοκοπία.
Για να καταλάβουμε γιατί συμβαίνει αυτό θα πρέπει να πάμε πίσω στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Εκείνη την εποχή, η Μπορούσια ήταν μία από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Είχε μόλις γίνει η πρώτη γερμανική ομάδα που κατακτούσε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο, νικώντας τη Λίβερπουλ του Μπιλ Σάνκλι το 1966 στον τελικό του κυπέλλου κυπελλούχων.
Το γήπεδο ανήκε στο δήμο και το Ντόρτμουντ μια καθαρά εργατική πόλη, που την εποχή εκείνη, είχε πληγεί από την κρίση στο χώρο του άνθρακα και του χάλυβα, δεν μπορούσε και δεν είχε τα χρήματα για να εκσυγχρονίσει το στάδιο ή να κατασκευάσει ένα νέο γήπεδο.
Μια ευκαιρία προέκυψε όταν η Δυτική Γερμανία ανέλαβε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974. Το Ντόρτμουντ ζήτησε να γίνει μια πόλη που θα φιλοξενούσε αγώνες ή τουλάχιστον θα αποτελούσε προπονητικό κέντρο για τις ομάδες, γνωρίζοντας θα υπάρξουν σημαντικά κρατικά κονδύλια για την κατασκευή νέων γηπέδων. Αλλά όταν οι δημοτικοί άρχοντες της πόλης έμαθαν για τις απαιτήσεις της γερμανικής ομοσπονδίας έκαναν πίσω και έτσι δεν έγινε τίποτα. Το γήπεδο παρέμεινε ως είχε, αλλά τουλάχιστον η ομάδα δεν είχε μπει σε άλλου είδους περιπέτειες…
Παρά το γεγονός ότι για τέσσερις σερί δεκαετίες η ομάδα ήταν παρούσα στην κορυφαία κατηγορία, χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να μπορέσει η Μπορούσια να γίνει μια πανίσχυρη ομάδα. Αυτό συνέβη στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με προπονητή τον Οτμαρ Χίτσφλεντ, που δημιούργησε μια πολύ καλή ομάδα η οποία ενθουσίαζε τους οπαδούς της και από την στιγμή που στη Βρετανία αποφασίστηκε η κατάργηση των ορθίων οπαδών στα γήπεδα, μετά την τραγωδία στο Χίλσμπορο, η Südtribüne έγινε ένα τουριστικό αξιοθέατο.
Οπαδοί άλλων ομάδων ταξίδευαν στο Ντόρτμουντ μόνο και μόνο για να ζήσουν την ατμόσφαιρα και να περιγράψουν εικόνες μοναδικές, ενώ η γερμανική ομοσπονδία κατάφερε να κερδίσει από την ΟΥΕΦΑ την εξαίρεση της παρουσίας ορθίων φιλάθλων στα γήπεδα της από την στιγμή που δεν υπήρξε ποτέ κανένα δυστύχημα στα γήπεδά της. Κάπως έτσι διασώθηκε και το… κίτρινο τείχος.
Πολλές ομάδες ακόμη και στη Γερμανία αποφάσισαν να τοποθετήσουν καθίσματα στα πέταλα, όπου παραδοσιακά βρισκόντουσαν οι φανατικοί οπαδοί, στην Μπορούσια όμως οι πιέσεις του κόσμου απέτρεψαν την αλλαγή της εικόνας και της πραγματικότητας στο δικό τους πέταλο. Το γήπεδο πέρασε στην κατοχή του συλλόγου και σύντομα η χωρητικότητα της Südtribüne αντί να μειωθεί, αυξήθηκε κατά την περίοδο 1996 – 1998 όταν έγιναν παρεμβάσεις σ’ ολόκληρο το στάδιο με πρόσθετες κερκίδες. Ετσι, έφτασε να έχει σήμερα χωρητικότητα 24.454 θεατών, όσο σχεδόν είναι και η χωρητικότητα της Τούμπας!
Όταν το 2006 η Γερμανία διοργάνωσε και πάλι το Παγκόσμιο Κύπελλο, η διοίκηση της Μπορούσια προχώρησε σε μια περίπλοκη συμφωνία με ένα ταμείο επενδύσεων και με τα μετρητά κατάφερε να φέρει το Βεστφάλεν στα σύγχρονα πρότυπα της ΦΙΦΑ.
Το γήπεδο μετονομάστηκε σε Signal Iduna Park, καθώς τα δικαιώματα του ονόματος πωλήθηκαν σε μια τοπική ασφαλιστική εταιρεία, ενώ κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου φιλοξένησε τον ημιτελικό μεταξύ της Γερμανίας και της Ιταλίας.
Ωστόσο, το γήπεδο άρχισε να μετατρέπεται σε εφιάλτη για τη διοίκηση. Τα ποσά, βάσει της συμφωνίας, που έπρεπε να επιστρέψει στο ταμείο επενδύσεων για να πάρει πίσω την κυριότητα του γηπέδου ήταν εξοντωτικά.
Το 2005, ο σύλλογος δεν μπορούσε να επωμιστεί το συνολικό κόστος και τις πληρωμές. Εάν οι επενδυτές δεν είχαν συμφωνήσει σε αναστολή των πληρωμών, η Μπορούσια Ντόρτμουντ μπορεί να μην υπήρχε σήμερα, και η εντυπωσιακή αναγέννηση της υπό τον Γιούργκεν Κλοπ δεν θα είχε συμβεί ποτέ.
Τελικά ο εφιάλτης πέρασε, το Signal Iduna Park, μπήκε για τα καλά στη ζωή των ποδοσφαιρόφιλων ανά την υφήλιο και σύμφωνα με το BBC «προσελκύει πάνω από 1.000 φιλάθλους από την Αγγλία» σε κάθε παιχνίδι. Δεν είναι, βλέπετε, μόνο οι άνθρωποι από το Ντόρτμουντ που έχουν ειδική σχέση με το γήπεδο.
Πηγή: gazzeta.gr
