Γιατί πονάει η ήττα

Ο Δώνης δήλωσε ότι η ήττα πονάει αλλά μέσα από αυτές μαθαίνεις. Έχει σημασία να αναγνωριστούν οι λόγοι που ήρθε η ήττα όσο και αν αυτό δημιουργεί θεματάκια ανάμεσα σε αυτούς που έχουν απόψεις που κινούνται στα δυο άκρα.

Νομίζω ότι η ήττα πονάει γιατί φέρνει στην επιφάνεια παθογένειες του ΑΠΟΕΛ οι οποίες σχετίζονται με αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά θέματα.

Όσον αφορά τα αγωνιστικά έχουμε δει ότι η κούραση από την προσπάθεια στο Champions League σε συνδυασμό με την απουσία κάποιων (Εφραίμ) αλλά και το ότι άλλοι ψάχνονται (Ποτέ, Ζαχίντ) κάνει τον ΑΠΟΕΛ προβλέψιμο και αναποτελεσματικό.

Ο Εμπεσίλιο για παράδειγμα ήταν ο μόνος που επιχείρησε να πάρει πάνω του την ομάδα αλλά γύρω στα μέσα του αγώνα έμεινε από δυνάμεις. Η ατάκα του στα αποδυτήρια ότι δεν είναι κουρασμένος αλλά πεθαμένος είναι κάτι παραπάνω από αντιπροσωπευτική.

Ο Δώνης έκανε θαύματα στο ενάμιση μήνα που είναι στον ΑΠΟΕΛ αλλά ξέρει πως η ομάδα δεν είναι καλά και αρκετά δουλεμένη και πως αυτό θα γίνει μόνο μέσα από τους επίσημους αγώνες.

Άλλα θέματα όπως το ότι από χτες κάποιοι φοβούνται ότι ο Ζαχίντ μπορεί να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο δεν πρέπει να μας κυριεύσουν. Είναι φανερό ότι κάποιοι παίκτες δυσκολεύονται περισσότερο από άλλους και μόνο ο χρόνος θα δείξει αν κάθε ένας από αυτούς είναι ένας νέο Εμπεσίλιο ή ένας νέος Βάντερ.

Το εξωαγωνιστικό που αναδείχτηκε χτες ήταν η τρομερή δυσκολία των παικτών να προσαρμοστούν στις εγχώριες υποχρεώσεις. Δεν πρόκειται για κάτι νέο αλλά η βαριεστιμάρα με την οποία προσέγγισαν τον αγώνα μπορεί να χαρακτηριστεί και προκλητική.

Η δικαιολογία ότι προηγήθηκε ο σπουδαίος αγώνας με τη Ρεάλ και η ηρωική προσπάθεια για να αποφύγουμε τη συντριβή είναι ως ένα βαθμό αποδεκτή.

Αυτό που σίγουρα δεν θα γίνει αποδεκτό είναι αν υπάρξει συνέχεια και αν για παράδειγμα δεν κερδίσουμε ούτε τον Άρη επειδή στον Αρχάγγελο αγωνιούν για τον αγώνα με την Τότεναμ.