apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Το καλοκαίρι του 2006 ο Φλορεντίνο Πέρεθ βρισκόταν για διακοπές στη Μαγιόρκα με το σκάφος του Πιτίνα (αφιερωμένο στη σύζυγό του). Ήταν το πιο ξεκούραστο καλοκαίρι του, καθώς μερικούς μήνες πιο πριν είχε παραιτηθεί από τη Ρεάλ και όλες τις σκοτούρες του να σκορπάς δεκάδες εκατομμύρια για παίκτες και να χειρίζεσαι τις τύχες μιας εκ των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων. Φυσικά το διάλειμμα αυτό δεν κράτησε για πολύ όπως ξέρουμε. Εκείνη την ημέρα του Αυγούστου πάντως, ο Πέρεθ απολάμβανε τον καφέ του κάπου στη μαρίνα. Ένα ζευγάρι μαζί με ένα μικρό αγοράκι τον πλησίασε.
Ένα αδύνατο παιδί, αρκετά σοβαρό για τα δέκα του χρόνια, με ανακατεμένο καστανό μαλλί και σκούρα μάτια. Το ζευγάρι ζήτησε από τον πρώην πρόεδρο να βγει φωτογραφία μαζί του και αυτός δεν αρνήθηκε. «Συγγνώμη κύριε, Πέρεθ. Αυτός είναι ο γιος μου ο Μάρκο και κάποια στιγμή θα παίξει στη Ρεάλ Μαδρίτης» του είπε η μητέρα. Ο Πέρεθ χαμογέλασε, βγήκε φωτογραφία και συνέχισε τη ζωή του με κάποια αστακομακαρονάδα, σκεπτόμενος πώς θα επιστρέψει στη Ρεάλ.
Την ίδια στιγμή, ο μικρός Μάρκο (τιμής ένεκεν στον Μάρκο φαν Μπάστεν, επιλογή της Ολλανδέζας μητέρας του) Ασένσιο συνέχισε να κάνει τα ίδια πράγματα. Να τα δίνει όλα σε κάθε προπόνηση, να ακούει τους γονείς του, τον Χιλμπέρτο που ήταν οδηγός φορτηγού και την Μαρία την Ολλανδέζα που βρέθηκε στην Ισπανία, αλλά και να διαβάζει κανονικά για το σχολείο. Ένα ευγενικό, εργατικό και ταπεινό παιδί. Αυτό που δεν ήξερε ο Πέρεθ, είναι ότι ήδη ο πιτσιρικάς είχε ξεπατικώσει στα παιχνίδια της ομάδας του τη ρουλέτα του Ζιζού, του αγαπημένου του παίκτη, ενώ σκόραρε συχνά και από κόρνερ. Μπορεί στην Καλβιά της Μαγιόρκα (με τις 27 παραλίες και τα 60 χιλιόμετρα ακτογραμμής) ο κόσμος να ασχολείται σε τεράστιο ποσοστό με τον τουρισμό, αλλά ο μικρός δεν ήθελε να έχει rooms to let, ούτε να γίνει ναυαγοσώστης. Ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο και ήταν αποφασισμένος γι’ αυτό. Αποφασισμένος, ανεξάρτητα από τις θυσίες που έπρεπε να κάνει.
Βλέπετε, ο Μάρκο καθώς μεγάλωνε είχε φριχτούς πόνους τόσο στα γόνατά του, όσο και στις φτέρνες. Οι γιατροί έλεγαν ότι ήταν προβλήματα ανάπτυξης καθώς ο Μάρκο καθυστερούσε να ψηλώσει, προβλήματα που θα λύνονταν μόνο όταν ο πιτσιρικάς θα μεγάλωνε. Μέχρι τότε όμως έπρεπε να υπομένει. Ο κύριος Χιλμπέρτο θυμάται να του λένε ότι οι πόνοι που βιώνει ο γιος του είναι τόσο έντονοι που ούτε ένας ενήλικας δεν θα τους άντεχε. Ο Μάρκο όμως έκανε υπομονή. Μετά από κάθε ματς, έκλαιγε από τους πόνους και οι γονείς του αναγκάζονταν να τον κουβαλάνε με τα χέρια στο σπίτι, δεν μπορούσε καν να ανέβει τις σκάλες. Οι εμφανίσεις του ακόμα και έτσι όμως ήταν εκπληκτικές και η Μαγιόρκα τον απέκτησε από την τοπική ομάδα, βάζοντας μάλιστα και μεγάλη ρήτρα για ένα δεκάχρονο παιδί.
Εκεί ο Ασένσιο δεν μπορούσε να παίξει με συνομήλικους, η Μαγιόρκα δεν είχε τέτοια ομάδα. Μπήκε κατευθείαν στην τάξη των δύο ετών μεγαλύτερων, και έφτασε να κάνει μαγικά μέχρι και ανάμεσα σε 15χρονα παιδιά. Το ταλέντο του ήταν απίστευτο και ντεμπουτάρισε με τους άνδρες στα 16 του μόλις. Ο ίδιος λέει ότι τα προβλήματα στα πόδια του τον άφησαν πίσω, πιστεύει ότι θα μπορούσε να είχε παίξει ένα χρόνο πιο πριν αν δεν είχε τους πόνους. Στα τσικό της Μαγιόρκα ήταν πάντα πρώτος πρωί πρωί στο προπονητικό. Όχι από επιλογή βέβαια. Ο κύριος Χιλμπέρτο έπρεπε να είναι από νωρίς στο σουπερμάρκετ που δούλευε. Αυτό γινόταν καθημερινά μέχρι ο Μάρκο να μαζέψει χρήματα και στα 18 του (με περίπου 1.500€ τον μήνα) να πάρει το πρώτο του αυτοκίνητο.
Είχε προηγηθεί ήδη ένα γεγονός που τον σημάδεψε. Έχασε τη μητέρα του από καρκίνο, μόλις στα 15 του. Της είχε μεγάλη αδυναμία, ήταν ο άνθρωπος που τον ακολουθούσε πάντα σε κάθε προπόνηση και το σοκ ήταν τεράστιο για τον Μάρκο. Ο ήδη σοβαρός έφηβος, ωρίμασε ακόμα περισσότερο, δούλεψε κι άλλο και έγινε κανονικό μέλος της 1ης ομάδας. Το όνομά του άρχισε να ακούγεται και το καλοκαίρι του 2004 η Μπαρτσελόνα αποφάσισε να κάνει τη κίνησή της. Οι δυο σύλλογοι τα βρήκαν στο ποσό, ο Μάρκο παρ’ ότι οπαδός της Ρεάλ ήταν έτοιμος να ταξιδέψει στη Βαρκελώνη για να βρει σπίτι. Τα σφιχτά οικονομικά της Μαγιόρκα την ανάγκασαν να ζητήσει ολόκληρο το ποσό (4,5 εκατομμύρια Ευρώ) μπροστά. Ο αθλητικός διευθυντής των μπλαουγκράνα Θουμπιθαρέτα θυμάται ότι από τη διοίκηση τού έδειξαν κόκκινο φως. Θεωρήθηκε υπερβολικό το ποσό (το ίδιο καλοκαίρι η ομάδα είχε δώσει 20 εκατομμύρια για τον Ματιέ, 19 για τον Φερμάελεν και 4 για τον Ντούγκλας) και η μεταγραφή χάλασε.
Λίγους μήνες αργότερα, ο φανατικός οπαδός της Ρεάλ, «συγχωριανός» του Ασένσιο και κορυφαίος τενίστας Ραφαέλ Ναδάλ μεσολαβούσε στην μεταγραφή του Μάρκο στη Ρεάλ. Ο Πέρεθ πλέον ήξερε για τα καλά τον πιτσιρικά και τον ήθελε, ο Ναδάλ πήρε το θείο του που ήταν τεχνικός διευθυντής στη Μαγιόρκα, η Ρεάλ ικανοποίησε οικονομικά τη Μαγιόρκα, ο Ναδάλ παρακάλεσε τη Ρεάλ να τον αφήσει στη Μαγιόρκα μέχρι το καλοκαίρι του 2015 για να τη βοηθήσει και ο Ασένσιο μαζί με τον πατέρα του πήραν το αεροπλάνο για τη Μαδρίτη. Μετά τη Μαγιόρκα, έκανε το αγροτικό του στην Εσπανιόλ, ενώ κατέκτησε και το Euro U19. Το καλοκαίρι του 2016 ο Μάρκο επέστρεψε στη Ρεάλ που είχε πλέον προπονητή το ίνδαλμά του.
Από εκεί ξεκίνησε μια τρελή πορεία με έναρξη τις 9 Αυγούστου του 2016 όταν ο Ζιντάν τον πίστεψε και τον έβαλε στο ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ απέναντι στη Σεβίλλη. Αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο. Ένα άπιαστο σουτ στη γωνία, ένα γκολ για να συστηθεί σε όσους δεν τον ήξεραν και η Ευρώπη άρχισε να μιλάει γι’ αυτόν. Λίγες μέρες αργότερα έκανε ντεμπούτο με τη Ρεάλ και στο πρωτάθλημα και με μία «vaselina» που λένε κι οι ισπανόφωνοι, αυτό το τσιμπηματάκι που κρεμάει τον τερματοφύλακα, έδειξε ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Για να τριτώσει το καλό, ο Ασένσιο σκόραρε και στο ντεμπούτο του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτή τη φορά με ένα πιο απλό γκολ, απέναντι στη Λέγκια και το γνωστό μας τερματοφύλακα Μάλαρτζ. Δεν τελειώσαμε εδώ όμως. Ο Ασένσιο έκανε ντεμπούτο με τη φανέλα της Ρεάλ και στο Κόπα ντελ Ρέι και ναι σκόραρε και εκεί. Κι αν αναρωτιέστε αν έμεινε κάποιος άλλος θεσμός, δεν πέρασε πολύς καιρός που ο Μάρκο έκανε ντεμπούτο στο ισπανικό Σούπερ Καπ. Και όπως θα θυμάστε σκόραρε ακόμα μια γκολάρα μέσα στο Καμπ Νου, που έκανε τον Πέρεθ να ξεσπάει σε πανηγυρισμούς στα επίσημα, για το παιδί που έβγαινε φωτογραφία μαζί του στη μαρίνα.
Ας μην ξεχάσουμε ότι σκόραρε και στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ φέτος. Μόλις στα 21 του έχει σηκώσει ένα σωρό κούπες, έχει σκοράρει σε ένα σωρό διοργανώσεις και δείχνει ότι μπορεί να κρατήσει μια θέση στο ρόστερ μιας από τις μεγαλύτερες ομάδες του πλανήτη. Οι συγκρίσεις πολλές, οι ψίθυροι ότι πρέπει να παίρνει παραπάνω χρόνο ακόμα περισσότεροι (ο κλασσικός υποψήφιος σε κάθε τέτοια συζήτηση στη Ρεάλ είναι ο Μπέιλ). Ο ίδιος εξακολουθεί να μένει προσγειωμένος, παρά τους ύμνους που ακούει και διαβάζει παντού. Όπως ήταν σε όλη του τη ζωή, ένα παιδί που στα 20 του μιλούσε τέσσερις γλώσσες. Στην ερώτηση τι κίνητρο μπορεί να έχει, η απάντηση είναι απλή. Να γίνει πολύτιμο στέλεχος της 11αδας της Ρεάλ, να γίνει πρωταγωνιστής σε κάθε ματς. Αυτός είναι ο επόμενος δύσκολος στόχος του.
