Στο ίδιο έργο θεατής

Στείλτε στο [email protected] τις απόψεις σας για τα όσα καλά ή στραβά συμβαίνουν στο ΑΠΟΕΛ και θα θέλατε να δημοσιευθούν στο apoel.net. To κείμενο πρέπει να είναι σε ελληνικούς χαρακτήρες και να μην περιέχει ύβρεις.

Δεν θα προσπαθήσω να πείσω κανένα σας για τα προσόντα που με κάνουν ικανό να κρίνω την δημιουργία του ρόστερ της κάθε χρονιάς για την ομάδα μας και περισσότερο δε να κρίνω της απόψεις της «vocal minority» που λεν τα αμερικάνακια («ομιλιτικής μειοψειφίας ελληνιστή). Καταθέτω παρόλα αυτά την άποψη μου ως ένας απλός αγνός ΑΠΟΕΛίστας που ανήκε στους 46 «μαλάκες» που είχαν κόψει εισιτήριο στον τελευταίο αγώνα του 97-98 (αν δεν με απατά η μνήμη μου αυτή ήταν η χρόνια, αρχίζω να μπαίνω και στα χρόνια οπότε αν κάνω λάθος συγχωρέστε με αλλά θυμάμαι πως είχαμε τελειώσει την χρονιά στην 7^η θέση) . Είχα πει πως δεν θα περιαυτολογήσω και τελικά κάνω ακριβώς αυτό όποτε καλύτερα ας προχωρήσω στο προκείμενο κι ο καθένας ας με κρίνει όπως επιθυμεί.

Για το έργο στο οποίο νιώθω και πάλι θεατής και μάλιστα γελοίος θεατής μιας που τόσα χρόνια δεν έχω τοποθετηθεί (είτε δημόσια είτε σε προσωπικές συζητήσεις στο συγκεκριμένο ζήτημα για να αποφύγω συγκρούσει ή διενέξεις με άτομα που δεν θεωρούσα άξια διαλόγου {ναι είμαι υπερόπτης το παραδέχομαι!} ). Μιλώ για το θέμα εγγραφής και προώθησης ταλέντων απ’την ακαδημία μας στην πρώτη ομάδα και εδραίωση τους στην αρχική ενδεκάδα.

Το συγκεκριμένο θέμα για μένα ήρθε στην επιφάνεια το καλοκαίρι που μας πέρασε αλλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν η αρχή της φετινής προγραμματικής περιόδου. Συγκεκριμένα μιλάω για την απόχτηση του Γιον Αρν Ρίισε την χρονιά που μας πέρασε και της συνεχείς τοποθετήσεις οπαδών αλλά και των ΜΜΕ για την αναγκαιότητα απόχτησης αριστερού μπακ για την φετινή χρονιά.

Για να μην παρεξηγηθώ θεωρώ την απόχτηση Ρίσσε μεγάλη επιτυχία για την ομάδα παρά την ηλικία του ποδοσφαιριστή μεγάλη επιτυχία και την προσφορά του συγκεκριμένου ποδοσφαιριστή ικανοποιητική σε αντίθεση με μεγάλη μερίδα οπαδών μας. Το δικό μου πρόβλημα ή κόλλημα αν προτιμάτε εστιάζεται στις συνέπειες της συγκεκριμένης μεταγραφής στην πρόοδο του ποδοσφαιριστή μας Μάριου Αντωνιάδη σε συνδυασμό με την προσθήκη στο ρόστερ του νεαρού Νικόλα Ιωάννου.

Η συγκεκριμένη μεταγραφή έγινε μετά από μια χρονιά που ο Αντωνιάδης έδειξε στο γήπεδο ότι έχει όλα τα προσόντα να γίνει ο ποδοσφαιριστής που θα καλύπτει το αριστερό άκρο της αμύνας του ΑΠΟΕΛ για πολλά χρόνια. Στο καπάκι και προτού καν λήξει η εν λόγω περίοδος ανακοινώνεται η απόκτηση του νεαρού Ιωάννου από της ακαδημίες της  MAN UTD (για όσους χρειάζονται υπενθύμιση ο τελευταίος ποδοσφαιριστής που πήρε από Βρετανικές ακαδημίες ήταν ο Nouno Morais του οποίου τα επιτεύγματα μιλούν από μόνα τους) . Κάπου εκεί είχα θεωρήσει πως επιτέλους αρχίσαμε να εμπιστευόμαστε τα δικά μας παιδία και ότι βαδίζαμε στο σωστό δρόμο για να δημιουργήσουμε την παντοκρατορία του Θρύλου που όλοι θέλουμε στα σωστά θεμέλια.

‘Οπως έχω πει νωρίτερα θεωρώ την μεταγραφή Ρίσσε απόλυτα επιτυχημένη όσο αφορά την απόδοση του ποδοσφαιριστή αλλά πολύ περισσότερο στην εδραίωση του Brand Name ΑΠΟΕΛ στα social media. Αλλά το κόστος στην πρόοδο των νεαρών ποδοσφαιριστών της ομάδας μας Αντωνιαδή και Ιωάννου ήταν εμφανές σε όσους γνωρίζουν πέντε πράγματα για την ανάπτυξη ταλέντων στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Μπορούσε ο Αντωνιάδης ως βασικός να προσφέρει όσα πρόσφερε ο Ρίσσε την ποδοσφαιρίκη περίοδο που μόλις τελείωσε; Όχι, και ειδικότερα στο επιθετικό κομμάτι όπου ο νεάρος ακόμη υστερεί, αλλά (και εδώ είναι το σημείο που προσωπικά με εκνευρίζει {ίσως να είμαι υπερβολικός αλλά αυτό δεν μπορώ να το κρίνω εγώ.} ) όταν έχεις στο δυναμικό σου ένα νεαρό ποδοσφαιριστή που έχει αποδείξει σε αγώνες ευρωπαϊκού επιπέδου καθώς και στο εγχώριο πρωτάθλημα ότι μπορεί να καλύψει την θέση επάξια σε ότι αφορά τα αμύντικα του καθήκοντα έχοντας επείσης μοιράσει μπαλιές ακριβείας που θα ζήλευαν πολλοί απ’τους ακριβοπληρωμένους ξένους μας προς τι η μανία των οπαδών μας και η πίεση προς την διοίκηση για απόχτηση βασικού ποδοσφαιρήστη στην συγκεκριμένη θέση;

Και παρ’οτι έχω αναφερθεί κυρίως στον Μάριο Αντωνιαδή ας μην ξεχνάμε την ύπαρξη στο ρόστερ του νεαρού Ιωάννου τα επιθετικά προσόντα του οποίου έκαναν δύο προπονητές την φετινή περίοδο να τον προηθήσουν στην θέση του πλάγιου επιθετικού (εξτρεμ) οπότε σε αγώνες με μικρότερου δυναμικού ομάδες στο κυπριακό πρωτάθλημα θα μπορούσε να πάρει τις ευκαιρίες του αντικαθιστώντας τον ποιο αμυντικογενή Αντωνιάδη.

Για όσους θα προτρέξουν να προτάξουν πως η συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές δεν θα μπορούσαν στην περίοδο που πέρασε να προσφέρουν όσα πρόσφερε ο Ρίσσε ή όσα θα προσφέρει ένας ήδη έμπειρος ποδοσφαιριστής στην περίοδο που έρχεται η απάντηση είναι πως ναι, έχετε δίκιο, το πρόβλημα είναι πως αν οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές δεν πάρουν χρόνο σε παιχνίδια καίριας σημασίας δεν θα αποκτήσουν ποτέ τις εμπειρίες που χρειάζονται για να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο!

Αν χρειάζεστε κάποιο παράδειγμα για αυτό δεν υπάρχει καλύτερο από τον τερματοφύλακα της ομάδας μας Τάσο Κίσσα. Ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής άρχισε την καριέρα του ως πολλά υποσχόμενος νεαρός και ο επόμενος τερματοφύλακου του ΑΠΟΕΛ για χρόνια. Πως φτάσαμε στο σημείο να αμφισβητείτε η ικανότητα να αποτελέσει την δεύτερη ή ακόμη χειρότερα την τρίτη επιλογή για την ομάδα μας; Έλλειψη παιχνιδιών και λάθος προγραμματισμός. Με την έλλειψη παιχνιδιών να χρεώνεται στους εκάστοτε προπονητές και την συνεχή πίεση και μηδενισμό από μας ως οπαδούς και τον λάθος προγραμματισμό να χρεώνεται στην διοίκηση που δεν προσπάθησε ή δεν κατάφερε (δεν είμαι σίγουρος για το ποιο είναι χειρότερο) να βρει τις ιδανικές συνθήκες για να δοθεί δανεικός ο ποδοσφαίρηστης σε μια ομάδα όπου θα αγωνιζόταν βασικός ( ας μην γελιόμαστε οποιοσδήποτε απο εμάς αν ήταν προπονητής του ΑΠΟΕΛ έχοντας σαν επιλογές τους Χιώτη και Pardo δεν θα ρίσκαρε την δουλειά του για να δώσει ευκαιρίες σε ένα ποδοσφαιριστή που πιθανότατα δεν θα ήταν στον ΑΠΟΕΛ για να εκμεταλευτεί ή χρησιμοποιήσει αν προτιμάτε όταν ο εν λόγω ποδοσφαιριστής θα ήταν έτοιμος…).

Αν χρειάζεστε και παράδειγμα ποδοσφαιριστή που του δόθηκε αυτή η ευκαιρία (λόγω συγκυριών και αναγκαιότητας μην ξαχνάμε πως είμαστε στην Κύπρο) και την άρπαξε απ’την μαλλιά κάνοντας τον τυχάρπαστο να μοιάζει προπονηταράς υπάρχει ο Παναγή της Ομόνοιας (και το ότι έχουμε καλύτερα ταλέντα στην θέση του τερματοφύλακα και για αυτό δεν αποκτήθηκε ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής από τον ΑΠΟΕΛ δεν είναι «ξινά σταφύλια» της διοίκησης αλλά έχοντας παρακολουθήσει αρκετά παιχνίδια των υπόλοιπων κλιμακίων της ομάδας οφείλω να ομολογήσω πως είναι πραγματικότητα.). Η βασική διαφορά και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως τα δικά μας ταλέντα δεν θα πάρουν ποτέ την δική τους ευκαιρία (μακάρι να βγω ψεύτης) λόγω της πίεσης που βάζουμε εμείς οι οπαδοί στην ομάδα και τους ποδοσφαιριστές που βγαίνουν απ’τις ακαδημίες μας.

Και αυτό μου δίνει την πάσα για να περάσω στο δεύτερο σημείο που αναφέρει ο τίτλος και αφορά τον συναισθηματισμό στο ποδόσφαιρο. Αφορμή για το συγκεκριμένο αποτέλεσε η διαδικασία ανανέωσης του συμβολαίου του αρχηγού της ομάδας μας Κωνσταντίνου Χαραλαμπίδη. Αρχικά οφείλω να συμφωνήσω με την απόψη πως στο σύγχρονο ποδόσφαιρο με τον ανταγωνισμό και τα οικονομικά δεδομένα που υσχίουν στις μέρες δεν υπάρχει τόσος χώρος για αποφάσεις που βασίζονται στο συναίσθημα. Τρανταχτά παραδείγματα ο Xavi της Barcelona αλλά και ο δικός μας ήρωας (προσωπικά ακόμη με συγκινεί η ανάμνηση του αγώνα με την Lyon!) Διονύσης Χιώτης.

Και παρόλο που σε ότι αφορά τον Σάκη που για όλους μας θα είναι πάντα κομμάτι της αιώνιας ψυχής του ΑΠΟΕΛ συμφωνώ πως πλέον δεν μπορεί να προσφέρει αγωνιστικά στην ομάδα (όταν θα είναι έτοιμος και ο ίδιος θα είναι έγκλημα να μην εκμεταλλευτούμε ένα τέτοιο χαρακτήρα και ποδοσφαιράνθρωπο από κάποιο άλλο πόστο!) στην περίπτωση Χαραλαμπίδη υπάρχουν διαφορετικά δεδομένα τα οποία έχουν να κάνουν με την διαχρονική νοοτροπία του ΑΠΟΕΛιστά.

Μίλησα νωρίτερα για την υπερβολική και αναίτια (προσωπική μου άποψη διαφωνήστε ελεύθερα) κριτική που γίνεται στους ποδοσφαιριστές που προέρχονται απ’τις ακαδημίες της ομάδας μας. Θα αποφύγω να αναφέρω αγωνιστικό παράδειγμα που αφορά τον αρχηγό καθώς υπάρχει αποτυπωμένο στο μυαλό παράδειγμα άλλου ποδοσφαιριστή (νυν μάλιστα) που προέρχεται απ’τις ακαδημίες σε βαθμό που αποδεικνύει τα κόμπλεξ καποιών αδελφών μας σε όλο τους το μεγαλείο. Ο συγκεκριμένος αγώνας που αναφέρομαι ήταν προς το τέλος της χρονιάς προτού ο Νεχτάριος Αλεξάνδρου πάρει την απόφαση να συνεχίσει την καριέρα του στην Λάρισσα. (Μην μου ζητάτε να θυμηθώ χρονιά και αντίπαλο, είπαμε μπαίνω στα χρόνια πια και δεν έχω και τον χρόνο να το ψάξω…) Στο συγκεκριμένο παιχνίδι λοιπόν ο νεαρός τότε (και πολυαμφισβητούμενος από μεγάλη μερίδα των οπαδών μας…) Αλεξάνδρου αγωνιζόμενος ως αριστερός εξτρεμ κάνει μια τρομερή κούρσα προς την άμυνα μας (ο «τρομερός» αριστερός μπακ μας κάπου έβοσκε στο κέντρο του γηπέδου…) ανακόπτει τον αντίπαλο επιθετικό και φεύγει μόνος σε αντεπίθεση. Ξεπερνάει δύο αντίπαλους (τον πρώτο στην ταχύτητα τον δεύτερο με πανέμορφη ντρίπλα) και βγάζει μπαλιά «λουκούμι» στο ύψος του πέναλτι. Ξεκάθαρη ευκαιρία για γκολ την οποίο ο ακριβοπληρωμένος και λατρεμένος απ’την κερκίδα μας ξένος επιθετικός κατάφερε να στείλει καμιά εικοσοριά μέτρα πάνω απ’την εστία του αντίπαλου τερματοφύλακα. Το τι δεν θα ξεχάσω ποτέ; Την ατάκα του αδελφού ΑΠΟΕΛιστά που καθόταν στην θέση πάνω απ’την δικιά μου μετά την συγκεκριμένη φάση… «μαλάκα ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ» !!!

Πραγματικά αναρωτήθηκα αν βλέπαμε τον ίδιο αγώνα εκείνη την στιγμή και για να είμαι ειλικρινή κάπως έτσι νιώθω κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω κριτικές και για τον Χαραλαμπίδη. Δεν λέω να κρίνουμε λιγότερο αυστηρά τα δικά μας παιδιά απ’τους υπόλοιπους και είμαι σίγουρος πως ούτε οι ίδιοι θα το ήθελαν αλλά είναι ντροπή να μηδενίζουμε την προσφορά αυτών των λίγων που ακόμα πονάνε και αντιλαμβάνονται το βάρος της φανέλας του ΑΠΟΕΛ όσο και εμείς.

Το πρόσφατο παρελθόν έχει αποδείξει πως είτε το αντιλαμβάνονται κάποιοι ή όχι πως οι εκάστοτε διοικήσεις της ομάδας μας επηρεάζονται απ’τις απόψεις και την μουρμούρα μας. Οπότε είναι καιρός να αντιληφθούμε πως αν κάποτε επιθυμούμε να δούμε μια ασυναγώνιστη (για τα κυπριακά δεδομένα αλλά και ίσως παραπάνω) ομαδά με έξι ή εφτά παίχτες που να προέρχονται απ’την ακαδημία μας θα πρέπει πρώτα εμείς να εμπιστευτούμε και να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά στο ξεκίνημα τους αλλά και στην συνολική πορεία τους στην ομάδα μας. Αλλιώς ας συμβιβαστούμε με την λογική του «ξυστού» και των συμφεροντολογικών υποσχέσεων του κάθε μάνατζερ ελπίζοντας να μας βγει το τελευταίο φρούτο που μας πρόσφεραν δαφνοστεφανομένο…

Δεν ανηκούμε στα οικονομικά μεγήθοι που επιλέγουν απ’το πάνω πάνω καλάθι έτοιμα προϊόντα πρώτης γραμμής κύριοι. Αν θέλουμε κάποτε να έχουμε του λεγόμενους πρωτοκλασάτους ποδοσφαιριστές  στην ομάδα μας πρέπει να τους φτιάξουμε μόνοι μας. Και μεγάλο κομμάτι αυτής της διαδικασίας είμαστε και εμείς οι οπαδοί κυρίως όσα αναφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα ταλέντα μας και τα μηνύματα που στέλνουμε στην εκάστοτε διοίκηση.

Υ.Γ.: Πάψτε επιτέλους να ακολουθήτε τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης και να παπαγαλίζετε τις μαλακίες τους. Οι ασχαιτότεροι των ασχέτων προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους μισθούς τους, μην τους ακολουθείτε τυφλά!

Ένας σαν κι εσάς!