Το γράμμα του προδομένου οπαδού

Είναι η μοίρα του σύγχρονου ποδοσφαίρου να έχει γίνει μια επιχείρηση όπου λίγοι βάζουν το συναίσθημα πάνω από το χρήμα. Γι” αυτό εξαιρέσεις όπως ο Νέντβεντ, ο Τζέραρντ, ο Μπουφόν, ο Γκιγκς, ο Τότι, ο Μπατιστούτα μάς γεμίζουν λίγο παραπάνω από εξίσου καλούς συναδέλφους τους που όμως κάποια στιγμή προτίμησαν το προσωπικό συμφέρον από την αγάπη για έναν σύλλογο. Είναι δικαίωμα του καθενός να προτιμήσει τα χρήματα, την καλύτερη επαγγελματική επιλογή (κι αυτοί που αναφέραμε άλλωστε δεν έπαιζαν τζάμπα), είναι όμως κι αυτό το άτιμο το ποδόσφαιρο κάτι που ακόμα και σήμερα κρατάει κάπου το συναίσθημα και σε κάνει να τιμάς όσους το βλέπουν έτσι.

Ο Γκονζάλο Ιγκουαΐν δεν έκανε όνομα στη Νάπολι, δεν έπαιξε τόσα πολλά χρόνια εκεί, δεν είναι καν Ιταλός. Έχει κάθε δικαιολογία που αποφάσισε μετά τη Ρίβερ και τη Ρεάλ να πάει σε μια ακόμα πολύ μεγάλη ομάδα, μεγαλύτερη από τη Νάπολι. Κάθε δικαιολογία όμως έχει κι ο οπαδός της Νάπολι να νιώσει προδομένος γιατί του έδινε πολύ παραπάνω από ένα χειροκρότημα, του έδινε την ανόθευτη, άνευ όρων αγάπη του. Ειδικά σε ένα μέρος όπως ο «ιδιαίτερος» Νότος της Ιταλίας, εκεί που ένας άλλος Αργεντινός έγινε θεός. Ο Ιγκουαΐν κουβάλησε στις πλάτες του τη Νάπολι, έφτασε πιο κοντά από κάθε άλλον να επαναλάβει τον άθλο του Ντιέγκο (και να εξιλεωθεί στα μάτια των συμπατριωτών του) και λατρεύτηκε. Όλα αυτά όμως ξεχάστηκαν, όταν τα λεφτά από το Τορίνο ήρθαν. Είπαμε, γούστο του, αλλά όποιος έχει νιώσει την φυγή κάποιου ήρωά του δεν μπορεί να το ξεπεράσει έτσι απλά. Όπως ένιωσα βλέποντας τον Ντούσαν με την κόκκινη φόρμα, έτσι θα νιώσει κι ο οπαδός της Νάπολι όταν δει τον «Πιπίτα» με τα ασπρόμαυρα.

Μεταξύ αυτών κι ο Ντανιέλε «Ντεσιμπέλ» Μπελίνι. Ένας κλασσικός Ναπολιτάνος που κάνει την ιδανική δουλειά. Είναι ο εκφωνητής του σταδίου Σαν Πάολο, αυτός που ξεσηκώνει τον κόσμο της ομάδας, ένας τυχερός οπαδός που συνδυάζει τη δουλειά του με την αγάπη του. Ένας άνθρωπος που πέρσι βαρέθηκε να φωνάζει το όνομα του Γκονζάλο, καθώς τα κατορθώματα του επιθετικού τον έκαναν να προβοκάρει τους οπαδούς της Νάπολι, με το κοινό του τρομακτικού γηπέδου να θυμίζει ρωμαϊκή αρένα που αποθεώνει τον αγαπημένο της μονομάχο. Εννιά φορές συνεχόμενα, με την τρίχα να σου σηκώνεται:

 

Ο Μπελίνι ένιωσε κι αυτός προδομένος από την φυγή του Γκονζάλο. Θυμήθηκε τα παιδικά του χρόνια που έγραφε σαν γνήσιος Ιταλιάνος ραβασάκια στις κοπέλες στο σχολείο και έγραψε τη δική του «κάρτα» για τον πρώην (πλέον) αγαπημένο του, εξηγώντας με απλά και όμορφα λόγια τη σχέση οπαδού-επαγγελματία ποδοσφαιριστή και τι τελικά έχει σημασία για τον κάθε φίλαθλο:

«Όταν ήμουν μικρός ερωτευόμουν πάντα τις πιο ωραίες του σχολείου. Ήμουν κοντός και δεν ήμουν όμορφος και παρά τα γράμματα αγάπης που τους έγραφα και την διάθεσή μου να κουβαλάω τις τσάντες του δεν είχα κανένα αποτέλεσμα. Σήμερα, έχω αλλάξει, αγάπησα την Βάλε και με αγαπάει κι αυτή και έχουμε σχεδόν δυο γιους (λέω σχεδόν γιατί ο Λορέντσο θα μας έρθει τον Σεπτέμβριο).

Όταν ερωτευόμουν και δεν είχα ανταπόκριση, πληγωνόμουν; Ναι. Όταν το κορίτσι που αγαπούσα με αγνοούσε, έλεγα σε όλους ότι έτσι κι αλλιώς δεν ενδιαφερόμουν γι’ αυτήν; Ναι, επίσης.

Γιατί το έλεγα; Επειδή κάποιες φορές ερωτευόμαστε κάποιον ή κάτι που δεν θέλει να τον ερωτεύονται. Μπορεί να περάσεις μαζί του ένα ωραίο απόγευμα ή δυο χρονιές, αλλά χωρίς αγάπη. Δίνουν και παίρνουν, τους αποκαλούν επαγγελματίες. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι πανηγύρισα και σχεδόν έκλαψα από χαρά για τον Ιγουαΐν (ειδικά την μέρα του ρεκόρ) και δεν μπορώ να αρνηθώ ότι όσα άκουσα και διάβασα με απογοήτευσαν, αλλά όπως λέω πάντα, η δύναμη της Νάπολι είναι οι οπαδοί της.

Έχουμε πέσει και έχουμε σηκωθεί πολλές φορές. Στο λεξιλόγιό μας δεν υπάρχει η ‘δουλειά’, υπάρχει η ‘μάχη’. Είμαστε συνηθισμένοι να υποφέρουμε. Οι πρωταθλητές έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι οπαδοί στις εξέδρες με τις φανέλες τους γαλάζιες όπως ο ουρανός θα βρίσκονται για πάντα εκεί».