Μαραντόνα: Η Βίβλος του Θεού του Ποδοσφαίρου

Για κάποιους είναι ο ένας. Ο μοναδικός. Ο θεός. Για άλλους είναι απλά ο σύγχρονος Αδάμ. Αυτός που τα είχε όλα, αλλά δάγκωσε το μήλο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αφού το δάγκωσε, έκανε κοντρόλ και άρχισε να ντριμπλάρει. Τους πάντες.

Αυτός είναι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Και αυτό είναι το αφιέρωμα του Sport24.gr για τα 55α γενέθλια του. Διαβάστε στις επόμενες 15.000 λέξεις τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ζωής του γραμμένα από τους Ηλία Ευταξία, Βαγγέλη Σταματόπουλο, Θανάση Κρεκούκια, Αλέξανδρο Λοθάνο και Θοδωρή Ρούσσο.

Ο Μαραντόνα της Μπόκα

Το πατρικό όνειρο και ο… ανταγωνισμός που συνέθεσαν τη γέννηση του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Με τον μανδύα της Μπόκα Τζούνιορς

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έκανε το ντεμπούτο του με τη φανέλα της Αρχεντίνος Τζούνιορς πριν καν συμπληρώσει 16 χρόνια ζωής (στις 20 Οκτωβρίου 1976), με το μαγικό του αριστερό πόδι και τις εκπληκτικές του ικανότητες με τη μπάλα στα πόδια να του ανοίγουν πολύ νωρίς τις πόρτες της ποδοσφαιρικής επιτυχίας, και μετά από πέντε χρόνια εντυπωσιακών επιδόσεων είχαν όλοι συνειδητοποιήσει πως ήταν πανέτοιμος για ακόμα πιο μεγάλο βήμα. Τα 115 γκολ του σε 176 εμφανίσεις του με την Αρχεντίνος αποτέλεσαν “μαγνήτη” για μεγάλους συλλόγους σε όλο τον κόσμο ώστε να τον εντάξουν στο δυναμικό τους, με την υπόθεση της μεταγραφής του να εξελίσσεται σε πολύκροτο σίριαλ.

Μπαρτσελόνα, Γιουβέντους και Νάπολι ήταν μερικές μόνο από τις ευρωπαϊκές ομάδες που έσπευσαν να αγοράσουν τα δικαιώματά του αντιμετωπίζοντάς τον ως μία ατόφια ποδοσφαιρική φλέβα χρυσού ενώ η Ρίβερ Πλέιτ είχε κάνει το πιο εντυπωσιακό μπάσιμο, προσφέροντάς του ένα συμβόλαιο που θα τον έκανε τον πλέον ακριβοπληρωμένο παίκτη στην ιστορία της. Οι σειρήνες ήταν δελεαστικές, παρόλα αυτά ο 21χρονος τότε Ντιέγκο έκλεισε τα αυτιά του καθώς στο μυαλό και στην καρδιά του υπήρχε μόνο μία ομάδα: η Μπόκα Τζούνιορς. Ήταν η ομάδα που λάτρευε ο συνονόματος πατέρας του οπότε το να φορούσε το μπλε και κίτρινο χρώμα της ήταν κάτι σαν πεπρωμένο για αυτόν από το οποίο δεν μπορούσε (και δεν ήθελε) να ξεφύγει.

O ίδιος εξηγεί αυτή την απίστευτη έλξη με τη Μπόκα αλλά και τους λόγους που απέρριψε μία σούπερ πρόταση της Ρίβερ Πλέιτ, μέσα από την αυτοβιογραφία του: “Πάντα ήξερα ότι η Μπόκα θα ήταν κάτι το ξεχωριστό για μένα, όλοι στο σπίτι μου την υποστήριζαν. Οι οπαδοί της είχαν σηκωθεί όρθιοι και με χειροκροτούσαν όταν είχα πετύχει τέσσερα γκολ κόντρα στον γκολκίπερ τους, Γκάτι. Η προσφορά της Ρίβερ ήταν ενδιαφέρουσα αλλά από εκεί που καταγόμουν εγώ, οι καρδιές μας άνηκαν στη Μπόκα. Θυμάμαι να περπατώ ένα απόγευμα με τον πατέρα μου και να μου λέει “Ντιεγκίτο,  ξέρεις τι σκεφτόμουν χθες το βράδυ; Θα ήταν ωραίο να σε δω να παίζεις με τη φανέλα της Μπόκα κάποια ημέρα, εσύ στο Bombonera και η οικογένειά σου να πανηγυρίζει τα γκολ σου”.

Τα χρήματα που θα  έπαιρνα από τη Ρίβερ ήταν εξαιρετικά αλλά είχα ήδη αποφασίσει. Αν πήγαινα στη Ρίβερ, αυτό θα σήμαινε το θάνατο του ανταγωνισμού στην ποδοσφαιρική Αργεντινή γιατί ήταν ήδη μία εκπληκτική ομάδα και με τη δική μου προσθήκη ουδείς θα ήταν σε θέση να τη σταματήσει. Η Ρίβερ είχε Πασαρέλα, Γκαγιέγο, Μέρλο, Αλόνσο, Χότα Χότα Λόπεθ. Την ίδια ώρα η Μπόκα αιμορραγούσε μέχρι θανάτου, στη χειρότερη σεζόν ολόκληρης της ιστορίας της, με τον Οσβάλντο Ρατίν για προπονητή. Ήταν μία αλλόκοτη κατάσταση: η Ρίβερ που είχε όλα τα χρήματα δεν ήταν μέσα στην καρδιά μου και η Μπόκα που δεν είχε χρήματα ήταν το πάθος μου. Μέσα σε αυτό το χάος πήγα στη Μαρ ντελ Πλάτα με την Αρχεντίνος Τζούνιορς για να παίξω στο Gold Cup κόντρα στη Ρίβερ. Τότε όλοι ήξεραν πως θα πέθαινα για τη Μπόκα και δεν σταμάτησαν να προσβάλλουν εμένα και τη μητέρα μου σε όλο το ματς!

Όμως στο τέλος, παρότι χάσαμε, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο. Είχα πάρει αυτό που ήθελα: έστειλα το μήνυμα στη Ρίβερ πως δεν τους ήθελα καθόλου. Ο πρόεδρος της Αρχεντίνος, Πρόσπερο Κονσόλι, με λάτρευε αλλά εκείνη τη στιγμή ήθελε να με σκοτώσει! Είχε ζητήσει από τη Ρίβερ 13.000.000 δολάρια που ήξερε πως θα πάρει, αλλά με τη Μπόκα; Σε καμία περίπτωση… Ήταν επίσης ένα ακόμα περιστατικό που με έκανε 100% σίγουρο ότι θα πάω στη Μπόκα. Μία Τρίτη τον Φεβρουάριο του ’81 προσκάλεσα την Κλαούντια και μερικούς συγγενείς για να δω τον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Παίδων μεταξύ της Ίντερ και της ακαδημίας της βολιβιανής Ταχουίτσι στο “Monumental”, το γήπεδο της Ρίβερ.

Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη και όταν φτάσαμε στις θέσεις των επισήμων ένας άνδρας φώναξε: “Εσύ και η φίλη σου μπορείτε να κάτσετε αλλά δεν υπάρχει χώρος για τους υπόλοιπους. Εάν θέλετε, μπορούν να κάτσουν σε άλλη θύρα”. Δεν μου άρεσε αλλά το αποδέχτηκα γιατί δεν ήθελα να κάνω φασαρία. Αφού όμως κάτσαμε στα VIP, μετά από μερικά λεπτά μερικοί παράγοντες της Ρίβερ φώναξαν από πίσω μου: “Τι κάνεις εδώ bostero (σ.σ υποτιμητικός όρος με τους οποίους αναφέρονται οι οπαδοί της Ρίβερ σε αυτούς της Μπόκα, υπονοώντας πως είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας); Γύρισα. Ήθελα να τους σκοτώσω. Αρχίσαμε να παίζουμε μπουνιές και μας πέταξαν έξω εμένα και την Κλαούντια. Το τελευταίο πράγμα που τους φώναξα, πριν καθήσω μαζί με τους υπολοίπους στις εξέδρες, ήταν κάτι που ήξερα ήδη: “Δεν θα  ξανάρθω ποτέ σε αυτό το σύλλογο! Το ορκίζομαι: ποτέ ξανά”!

Τελικά το πολυθρύλητο deal μεταξύ Αρχεντίνος και Μπόκα ολοκληρώθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1981 και πέρα από τα 4.000.000 δολάρια που δόθηκαν από τους “Xeneizes”, έξι συνολικά ποδοσφαιριστές ακολούθησαν το αντίθετο δρομολόγιο: οι Σάντος, Ροτόντι, Σαλίνας, Σανάμπρια  Μπορντόν και Ραντάτσο. Η Μπόκα θεώρησε μάλιστα τόσο ξεχωριστό το γεγονός ώστε να οργανώσει το ίδιο βράδυ φιλικό με την Αρχεντίνος Τζούνιορς, με τον νεαρό Ντιεγκίτο να παίζει στο πρώτο ημίχρονο με την παλιά του ομάδα και στο δεύτερο ημίχρονο με τη Μπόκα Τζούνιορς. Το φιλικό εκείνο έληξε 3-2 υπέρ της Αρχεντίνος, με τον Μαραντόνα να σκοράρει κόντρα στην πρώην ομάδα του με πέναλτι, ενώ δύο ημέρες αργότερα πραγματοποίησε το επίσημο ντεμπούτο του στο “Bombonera”, με τη Μπόκα να επικρατεί με 4-1 της Ταγέρες και τον ίδιο να σημειώνει δύο τέρματα.

Ακολούθησε ένας τραυματισμός που τον κράτησε εκτός δράσης για τέσσερις αγωνιστικές όμως επέστρεψε δριμύτερος και στις 10 Απριλίου του 1981 έλαμψε στο πρώτο του Superclásico απέναντι στη Ρίβερ Πλέιτ στο “Bombonera”: σε ένα ματς που οι “Γενοβέζοι” θριάμβευσαν με 3-0 και ο Μαραντόνα πέτυχε το ένα από τα τρία τέρματα ύστερα από εκπληκτική ντρίμπλα πάνω στους Ταραντίνι και Φιγιόλ. Παρά το γεγονός πως η σχέση του με τον προπονητή Σίλβιο Μαρτζολίνι δεν ήταν καθόλου καλή, ο Μαραντόνα είχε απολογισμό 28 τερμάτων σε 40 παιχνίδια με την Μπόκα και στο τέλος πανηγύρισε το πρωτάθλημα Apertura του 1981.

Κάπου εκεί όμως ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την αποχώρηση του Μαραντόνα από την ομάδα που λάτρευε παθολογικά, όχι με δική του ευθύνη αλλά εξαιτίας της απελπιστικής κατάστασης στην οποία βρίσκονταν τα ταμεία του συλλόγου. Η Μπόκα ήταν ανήμπορη να κρατήσει ένα παίκτη της κλάσης του καθώς μετά την απόκτησή του με τη μορφή δανεισμού έναν χρόνο πριν δεν είχε την οικονομική ευρωστία για να ολοκληρώσει τη συμφωνία με κανονική μεταγραφή και έτσι είχε γίνει κατανοητό από όλους πως το επόμενο βήμα του θα γινόταν στην Ευρώπη. Το είχε καταλάβει τόσο ο ίδιος όσο και η ομάδα πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος, παρόλα αυτά οι φίλαθλοι αισθάνονταν πληγωμένοι και εκείνη την εποχή αντιμετώπισαν τον ίδιο και τους γονείς του ως προδότες.

Η αγάπη του πάντως για την ομάδα ήταν τέτοια που στο μυαλό του υπήρχε πάντα η σκέψη της επιστροφής στη δύση της καριέρας του εκεί που πρωτολατρεύτηκε ως επίγειος θεός και αυτή η επιστροφή έλαβε χώρα το 1995. Έχοντας πληγωθεί από το σκάνδαλο ντόπινγκ στο οποίο ήταν πρωταγωνιστής στο Μουντιάλ των ΗΠΑ το “χρυσό παιδί” του αργεντίνικου ποδοσφαίρου γύρισε στα πάτρια εδάφη και στις 7 Οκτωβρίου του 1995 η οικογένεια της Μπόκα άνοιξε και πάλι την αγκαλιά της για να τον δει να αγωνίζεται στο 1-0 απέναντι στην Κολόν, σε ένα ματς που οι οπαδοί των “Γενοβέζων” έστησαν πάρτι προς τιμή ανάβοντας αμέτρητα καπνογόνα στις εξέδρες.

“Για μένα, το να επιστρέφω στη Μπόκα μετά από όσα είχαν συμβεί το καλοκαίρι του 1994 στο Μουντιάλ, ήταν σαν να γεννάς μετά από εγκυμοσύνη 14 μηνών. Ήθελα να φέρω λίγη χαρά στον κόσμο της ομάδας, ήθελα να ακούσω για μία ακόμα φορά στις γειτονιές του Μπουένος Άιρες να τραγουδούν το “Έλα, ας πάμε στο στάδιο γιατί παίζει ο Ελ Ντιέγκο”. Δεν ήθελα όμως να κοροϊδεύω κανέναν και έτσι συμφώνησα να υπογράψω συμβόλαιο σε συνάρτηση με τις εμφανίσεις μου. Αν δεν απέδιδα, δεν θα πληρωνόμουν”, ανέφερε σχετικά στην αυτοβιογραφία του ο “Πίμπε Ντ’Όρο”.

Στη δεύτερη θητεία του στον σύλλογο του Μπουένος Άιρες ο Μαραντόνα έπαιξε συνολικά σε 30 ματς και σκόραρε 7 φορές, με το τελευταίο επαγγελματικό παιχνίδι του να είναι κόντρα στη Ρίβερ στο “Monumental” στις 25 Οκτωβρίου 1997. Εκτός φόρμας και με τη Μπόκα να βρίσκεται πίσω στο σκορ στο ημίχρονο με 1-0 ο Μαραντόνα ζήτησε να γίνει αλλαγή. Ένας νεαρός παίκτης που η Μπόκα είχε πάρει επίσης από την Αρχεντίνος Τζούνιορς αντικατέστησε τον επονομαζόμενο “El Diez” και αυτός δεν ήταν άλλος από τον Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, το νέο αστέρι που άρχιζε σιγά σιγά να ανατέλλει, με το φινάλε να μάλιστα να βρίσκει την ομάδα του Μαραντόνα να κάνει την ανατροπή και να νικάει 2-1 μέσα στο “Monumental”.

Θαρρείς και ο θεός του ποδοσφαίρου δεν ήθελε να αποχωρήσει ένα από τα πιο προικισμένα παιδιά του με την άσχημη γεύση της ήττας στο στόμα. Λίγες ημέρες αργότερα ήρθε το οριστικό και τελεσίδικο αντίο από τον Μαραντόνα, ο οποίος ανήμερα των 37ων γενεθλίων του (30 Οκτωβρίου 1997) ανακοίνωσε πως κρεμάει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Όσον αφορά για τη σχέση πάθους και λατρείας με τη Μπόκα, ο Αργεντινός σούπερ σταρ την περιέγραψε ανάγλυφα πριν από λίγους μήνες, στο πλαίσιο συνέντευξής του στην “Olé” και με αφορμή την επιστροφή του Κάρλος Τέβες στην ομάδα: “Θέλετε να είμαι ειλικρινής μαζί σας; Τώρα θα έδινα το ένα μου χέρι για να μπορούσα να παίξω στο πλευρό του Τέβες στη Μπόκα. Τι σημαίνει για μένα να πηγαίνω στο Bombonera για να βλέπω τη Μπόκα να παίζει; Κάθε φορά που πηγαίνω εκεί για να δω την ομάδα της καρδιάς μου, αισθάνομαι σαν να πηγαίνω να συναντήσω τον Πάπα Φραγκίσκο”.

Ο Μαραντόνα της Μπαρτσελόνα

Η διετία του Μαραντόνα στους “μπλαουγκράνα”. Η ηπατίτιδα, η υπόκλιση του “Μπερναμπέου”, ο χασάπης του Μπιλμπάο, η κοκαΐνη και η κλωτσοπατινάδα μπροστά στον Χουάν Κάρλος

Ο Μαραντόνα μπορεί να έμεινε μόνο δυο χρόνια στην Μπαρτσελόνα, όμως το πέρασμά του από εκεί σε καμία περίπτωση δεν πέρασε απαρατήρητο. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να συμβεί κάτι τέτοιο όταν μιλάμε για τον Θεό του ποδοσφαίρου; Ο Ντιέγο μπορεί να μην είχε στεφθεί ακόμα βασιλιάς του κόσμου (κάτι που θα συνέβαινε το 1986, τότε που ανελήφθη εις τους ουρανούς), ήταν όμως το μεγάλο ανερχόμενο αστέρι του αθλήματος σε παγκόσμια κλίμακα. Η πρώτη του συμμετοχή σε Παγκόσμιο Κύπελλο, το 1982 στην Ισπανία, δεν μας πρόσφερε αυτά που περιμέναμε, αφού ο “πίμπε” αποβλήθηκε στο ματς με την Βραζιλία και γενικότερα κινήθηκε σε πολύ χαμηλά επίπεδα, οι “μπλαουγκράνα” όμως είχαν αποφασίσει να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Τα περισσότερα από 4 εκατομμύρια σημερινά ευρώ που πλήρωσαν οι Καταλανοί ήταν ποσό αμύθητο για την εποχή και φυσικά διέλυσε το παγκόσμιο ρεκόρ της ακριβότερης μεταγραφής στην ιστορία του ποδοσφαίρου που ανήκε μέχρι τότε στη μετακίνηση του Πάολο Ρόσι το 1976 από την Γιουβέντους στην Βιτσέντζα (2.5 εκ. ευρώ). Τα χρήματα μοιράστηκαν ανάμεσα στην Αρχεντίνος Τζούνιορς (δυο τρίτα) και την Μπόκα (ένα τρίτο) και ο Ντιέγο ξεκίνησε έτσι την ευρωπαϊκή του “περιπέτεια”.

Σε αυτές τις δυο σεζόν, ο Μαραντόνα έπαιξε σε 58 επίσημα παιχνίδια πετυχαίνοντας 38 τέρματα, το οποίο αν το δει κανείς ψυχρά – χωρίς να γνωρίζει τί και πώς – είναι άκρως εντυπωσιακή επίδοση για ένα καθαρόαιμο “δεκάρι”. Και όμως, οι συνθήκες και οι συγκυρίες δεν ευνόησαν σε καμία περίπτωση τον Αργεντίνο, αφού οι ατυχίες ήταν συνεχόμενες και πολύ σοβαρές, τόσο που απείλησαν την ίδια την καριέρα του. Ο “πελούσα” πραγματοποίησε το ντεμπούτο του με την “μπλαουγκράνα” φανέλα στις 4 Σεπτεμβρίου του 1982 στο “Μεστάγια”, με αντίπαλο τη Βαλένθια. Σε εκείνο το ματς πέτυχε το πρώτο του τέρμα, όμως η Μπάρτσα ηττήθηκε 2-1. Δέκα μέρες αργότερα ήρθε το πρώτο χατ-τρικ απέναντι στον Απόλλωνα Λεμεσού, στην πρώτη φάση του Κυπέλλου Κυπελλούχων (τελικό σκορ 8-0). Ακολούθησαν ακόμη δυο τέρματα στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης μέσα στο Βελιγράδι εναντίον του Ερυθρού Αστέρα (εκ των οποίων το ένα πραγματικό αριστούργημα). Ο Ντιέγο έδειχνε να βρίσκει τον ρυθμό του και να προσαρμόζεται χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στην καινούργια του ομάδα, όταν στις 16 Δεκεμβρίου η είδηση έσκασε σαν βόμβα. Ο “πίμπε” είχε διαγνωστεί με ηπατίτιδα και κινδύνευε να χάσει ολόκληρη την υπόλοιπη σεζόν!

*Ο Μαραντόνα έφτασε στη Βαρκελώνη το καλοκαίρι του 1982Το ιατρικό επιτελείο της Μπαρτσελόνα έπεσε πάνω στον Αργεντίνο και οι θεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε έφεραν αποτέλεσμα, αφού επανήλθε στην αγωνιστική δράση τρεις μήνες αργότερα, στις 12 Μαρτίου του ’83, σε ένα ματς με αντίπαλο την Μπέτις. Η απουσία του για 14 ολόκληρες αγωνιστικές, είχε σαν αποτέλεσμα να χαθεί το τρένο του τίτλου στην Πριμέρα, έναν τίτλο που κατέκτησε τελικά η Αθλέτικ, με τους “μπλαουγκράνα” να τερματίζουν στην τέταρτη θέση. Τέσσερις μέρες μετά την επανεμφάνισή του, η Μπάρτσα αποκλείστηκε από το Κυπελλούχων με το εκτός έδρας γκολ της Αούστρια Βιέννης στο “Καμπ Νόου”, σε ένα παιχνίδι στο οποίο αγωνίστηκε ο Ντιέγο, χωρίς όμως να μπορέσει να βοηθήσει ιδιαίτερα την ομάδα του, αφού ήταν φανερά ανέτοιμος. Η σεζόν πάντως τελείωσε με δυο τίτλους για τους Καταλανούς. Πρώτα ήρθε το Κύπελλο Ισπανίας απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Ο τελικός διεξήχθη στην “Ρομαρέδα” της Σαραγόσα και οι Καταλανοί πήραν το τρόπαιο, νικώντας 2-1 τους “μερένγκες” με το εκπληκτικό γκολ του Μάρκος Αλόνσο στο τελευταίο λεπτό της συνάντησης. Ακολούθησε ο διπλός τελικός του ισπανικού Λιγκ Καπ (μιας διοργάνωσης που πλέον δεν υπάρχει) με την σημαντικότερη στιγμή που έζησε ο Μαραντόνα στην Ισπανία.

Βίντεο: Δυο εκπληκτικά γκολ του Μαραντόνα με την φανέλα της Μπαρτσελόνα. Το πρώτο εναντίον της Ρεάλ Μαδρίτης, με το οποίο κέρδισε το αυθόρμητο χειροκρότημα του “Μπερναμπέου” και το δεύτερο απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα, στο Βελιγράδι

Στο πρώτο ματς, η Ρεάλ υποδέχτηκε την Μπαρτσελόνα στο “Μπερναμπέου” και οι φιλοξενούμενοι προηγήθηκαν 0-1 με τον Λόμπο Καράσκο. Έξι λεπτά αργότερα, σε μια αντεπίθεση της Μπαρτσελόνα, ο Καράσκο έβγαλε μόνο του τον Αργεντίνο στον κενό χώρο. Ο Ντιέγο απέφυγε τον τερματοφύλακα της Ρεάλ, Αγουστίν και βρέθηκε φάτσα με την εστία. Αντί να τη στείλει στα δίχτυα, περίμενε το τάκλιν απελπισίας του Χουάν Χοσέ (ο οποίος “τράκαρε” με το δοκάρι), τον ντρίπλαρε με μια αέρινη κίνηση και στη συνέχεια πέτυχε το γκολ. Η απλότητα και η ομορφιά μαζί της ολοκλήρωσης της φάσης από τον Ντιέγο, προκάλεσε κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ πριν στο “Μπερναμπέου”. Οι 80.000 φίλαθλοι σηκώθηκαν αυθόρμητα από τις θέσεις τους και άρχισαν να χειροκροτούν τον Μαραντόνα! Το παιχνίδι εκείνο έληξε 2-2 και στον επαναληπτικό της Βαρκελώνης ο “πίμπε” σκόραρε και πάλι στη νίκη των “μπλαουγκράνα” με 2-1, κατακτώντας έναν ακόμα τίτλο. Στο ξεκίνημα της επόμενης σεζόν, με τον Μαραντόνα να χαίρει πλέον άκρας υγείας, οι φιλοδοξίες της Μπάρτσα συνοψίζονταν σε μια λέξη: πρωτάθλημα. Όμως για μια ακόμα φορά, η ατυχία παραμόνευε.

*Τα σκληρά μαρκαρίσματα των αντιπάλων ήταν ρουτίνα για τον ΝτιέγοΣτην τέταρτη αγωνιστική της περιόδου 1983/84, στις 24 Σεπτεμβρίου του ’83, η Μπαρτσελόνα υποδέχτηκε την πρωταθλήτρια Αθλέτικ. Μέσα στο κατάμεστο “Καμπ Νόου”, οι γηπεδούχοι προηγήθηκαν 2-0 στο ημίχρονο, βάζοντας τις βάσεις για μια μεγάλη νίκη. Στο 57′ όμως ήρθαν τα πάνω κάτω. Σε μια επέλαση του Αργεντίνου, ο Αντόνι Γκοϊκοετσέα τον χτύπησε από πίσω με δολοφονικό τάκλιν και του διέλυσε τον αστράγαλο του αριστερού του ποδιού (κάταγμα και ολική ρήξη συνδέσμων). Ο “χασάπης του Μπιλμπάο”, που δυο χρόνια νωρίτερα είχε τραυματίσει σοβαρά και τον Μπερντ Σούστερ στο δεξί γόνατο, αντίκρισε μόνο την κίτρινη κάρτα από τον ανεκδιήγητο διαιτητή Χιμένεθ Μαδρίδ, τη στιγμή που ο Μαραντόνα εγκατέλειπε τον αγωνιστικό χώρο πάνω σε φορείο. Το ματς έληξε 4-0 αλλά το κακό είχε γίνει. Οι πρώτες εξετάσεις επιβεβαίωσαν το μέγεθος της ζημιάς, ενώ οι γιατροί εξέφρασαν την ανησυχία τους για το αν ο παίκτης θα μπορούσε να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο. Ο Μαραντόνα υποβλήθηκε σε επέμβαση από τον χειρουργό Γκονθάλεθ Αντριά και ο χρόνος αποθεραπείας του υπολογίστηκε σε έξι μήνες.

Όμως το ιατρικό τιμ της Μπαρτσελόνα έκανε για μια ακόμα φορά το θαύμα του. Οι φροντίδες των γιατρών και το πείσμα του παίκτη, μείωσαν τον χρόνο της απουσίας σε μόλις τρεισήμισι μήνες. Στις 8 Ιανουαρίου του 1984 ο Ντιέγο ξαναπάτησε χορτάρι και συνόδευσε την επανεμφάνισή του με δυο γκολ στη νίκη των “μπλαουγκράνα” με 3-1 επί της Σεβίγια. Τελικά εκείνη τη σεζόν συμπλήρωσε 16 συμμετοχές στην Πριμέρα (11 τέρματα), αλλά η Μπάρτσα πλήρωσε για μια ακόμα φορά την απουσία του, χάνοντας ένα ακόμα πρωτάθλημα το οποίο κατέληξε και πάλι στην Αθλέτικ. Όμως οι Καταλανοί κατάφεραν να φτάσουν για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στον τελικό του Κυπέλλου, αποκλείοντας στον ημιτελικό την Λας Πάλμας στη διαδικασία των πέναλτι. Αντίπαλός τους θα ήταν η Αθλέτικ που έψαχνε το νταμπλ. Μόλις έγιναν γνωστές οι δυο φιναλίστ, όπως ήταν φυσικό, κεντρικό θέμα των συζητήσεων έγιναν ο Μαραντόνα και ο Γκοϊκοετσέα. Οι δυο τους είχαν συναντηθεί τον Φεβρουάριο του ’84 στο ματς του πρωταθλήματος και είχαν δώσει τα χέρια σε μια κίνηση συμφιλίωσης, όμως οι εκατέρωθεν δηλώσεις από άλλους παίκτες και τον προπονητή της Αθλέτικ, Χαβιέρ Κλεμέντε, φρόντισαν να δυναμιτίσουν το κλίμα.

*Μαραντόνα και Γκοϊκοετσέα δίνουν τα χέρια σε μια κίνηση συμφιλίωσης μετά τον σοβαρό τραυματισμό του πρώτου από τον δεύτεροΟ τελικός διεξήχθη στο “Σαντιάγο Μπερναμπέου” και οι Βάσκοι προηγήθηκαν νωρίς 1-0 με γκολ του Εντίκα. Ο αγώνας σημαδεύτηκε από συνεχή ένταση ανάμεσα στους ποδοσφαιριστές των δυο ομάδων, ενώ δεν έλειψαν οι προσβολές, οι βρισιές και οι κοκορομαχίες. Ο Γκοϊκοετσέα φρόντισε να “χαρίσει” ένα ακόμα αντιαθλητικό τάκλιν στον Μαραντόνα, ο οποίος ευτυχώς απέφυγε τα χειρότερα. Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, ο Μιγκέλ Άνχελ Σόλα πέρασε δίπλα από τον Αργεντίνο και του έκανε μια άσεμνη χειρονομία. Ο Ντιέγο στάθηκε μπροστά του, κόλλησε το κεφάλι του στο κεφάλι του Σόλα και οι δυο τους άρχισαν τα μπινελίκια. Ξαφνικά ο Μαραντόνα έδωσε μια κουτουλιά στον αντίπαλό του και στη συνέχεια ξέσπασε η “κόλαση”! Ο Ντιέγο άρχισε να μοιράζει καρατιές δεξιά και αριστερά, ενώ μέσα σε δευτερόλεπτα η σύρραξη γενικεύτηκε. Τρομερά χτυπήματα ανάμεσα στους παίκτες των δυο ομάδων μπροστά στα μάτια της βασιλικής οικογένειας που δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που έβλεπε. Το σκάνδαλο ήταν τόσο μεγάλο όσο και οι τιμωρίες που επέβαλλε η πειθαρχική επιτροπή της Ισπανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας: τρεις μήνες εκτός οποιασδήποτε επίσημης ισπανικής διοργάνωσης στους Μαραντόνα, Κλος, Μιγκέλι, Σαράβια, Γκοϊκοετσέα και Ντε Αντρές.

Ήταν ο επίλογος για τον Ντιέγο στην Μπαρτσελόνα. Οι μέρες του πλέον ήταν μετρημένες στη Βαρκελώνη. Όμως, από την άλλη, ήταν και μια αρκετά “βολική” εξέλιξη για τον Αργεντίνο, ο οποίος αντιμετώπιζε πολλά οικονομικά προβλήματα και γνώριζε πως μόνο μια μεταγραφή θα έλυνε το πρόβλημα. Ο δαιμόνιος ατζέντης του, Χόρχε Σιτερσπίλερ, είχε ξεκινήσει να δρομολογεί τις εξελίξεις αρκετό καιρό πριν. Πρώτα βάζοντας τον πελάτη του να αποκαλέσει τους Καταλανούς, “πουτάνας γιους”, σε μια στημένη συνέντευξη στην Αργεντινή, κάτι που προφανώς αρνήθηκε στη συνέχεια ο Ντιέγο. Και μετά, ανεβάζοντας συνεχώς το ποσό της μεταγραφής στη Νάπολι, εκμεταλλευόμενος το έντονο ενδιαφέρον της Γιουβέντους. Ο ίδιος ο Μαραντόνα πάντως, είχε “προετοιμάσει” από τη μεριά του την αναχώρησή του, αφού οι σχέσεις του με τον Τζουσέπ Γιουίς Νούνιεθ δεν ήταν οι καλύτερες. Ο Αργεντίνος σούπερ σταρ είχε κατηγορήσει ανοιχτά κατ’ επανάληψη τον πρόεδρο της Μπάρτσα ότι ήταν ανίκανος να προστατέψει την ομάδα και τους παίκτες στα ποδοσφαιρικά παρασκήνια. Τελικά όλοι φάνηκε να βολεύονται από την κλωτσοπατινάδα του “Μπερναμπέου”.

Η διοίκηση των “μπλαουγκράνα” γέμισε τα ταμεία της με τα 7 εκατομμύρια ευρώ που εισέπραξε από την Νάπολι (νέο παγκόσμιο ρεκόρ ακριβότερης μεταγραφής στην ιστορία του ποδοσφαίρου) και “ξεφορτώθηκε” τον Ντιέγο. Ο ίδιος ο Μαραντόνα πήρε ένα καράβι λεφτά από τους Ιταλούς και στη συνέχεια θεοποιήθηκε με τα εκεί κατορθώματά του. Η Νάπολι, τέλος, βρήκε τον Μεσσία της και βγήκε από την αφάνεια δεκαετιών, ανεβαίνοντας στην κορυφή του ιταλικού και του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Όμως μαζί με όλα αυτά τα “θεϊκά”, ο Μαραντόνα πήρε μαζί του στην Ιταλία και τον δικό του διάβολο. Όπως έχει πει ο ίδιος, γνωρίστηκε με την κοκαΐνη, όταν ήταν ακόμα στην Μπαρτσελόνα. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτό συνέβη στη διάρκεια των τριών μηνών της αποθεραπείας του μετά τον τραυματισμό του από τον Γκοϊκοετσέα, κάποιοι άλλοι, ανάμεσά τους και η πρώην σύζυγός του, Κλαούντια Βιγιαφάνιε, όταν έγινε γνωστή η μεταγραφή του στη Νάπολι και ο Ντιέγο θέλησε να γιορτάσει το γεγονός με αυτόν τον τρόπο. Όπως και να έχει, ο διάβολος της κόκας λίγο έλειψε κάποια χρόνια μετά να στείλει στην κόλαση τον ίδιο τον Θεό. Ευτυχώς για τους εραστές της μπάλας και τους πιστούς του σε όλο τον κόσμο, δεν το κατάφερε…

Ο Μαραντόνα της Καμόρα

Στον ιταλικό Νότο ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έζησε τα πιο έντονα χρόνια του. Λατρεία, τίτλους, λάμψη από τη μια και από την άλλη τα σκοτεινά πλοκάμια της Καμόρα, που είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη Νάπολι. Το πέρασμα του από την Καμπανία ήταν το πιο ενδιαφέρον κεφάλαιο της καριέρας του. Και δεν μιλάμε για οποιαδήποτε καριέρα.

Αν στην Βαρκελώνη έμαθε (και) τα ναρκωτικά, στη Νάπολι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έμαθε την απόλυτη, αγνή αγάπη, στα όρια (ποια όρια, τα ξεπέρασε!) της λατρείας που μέχρι τότε οι κάτοικοι έδειχναν μόνο προς τον Σαν Τζενάρο (τον Άγιο Ιανουάριο), προστάτη της πόλης του φτωχού, του περιθωριοποιημένου ιταλικού Νότου. Στον δρόμο για τον μαρτυρικό του θάνατο και παρ’ ότι πολυάριθμοι Χριστιανοί προσπάθησαν να τον σώσουν, εκείνος τους είπε: “Αφήστε, παιδιά μου, να τελειώσω τον καλό αγώνα του μαρτυρίου, και σας υπόσχομαι ότι θα είμαι πάντοτε προστάτης της πόλης σας”.

Για εφτά χρόνια, από το 1984 έως το 1991, ο Άγιος Ιανουάριος είχε έναν ισότιμο ανταγωνιστή. Ο “Ντιεγκίτο” κάθε άλλο παρά άγιος είναι, αλλά έδινε “τον καλό αγώνα του μαρτυρίου” κάθε Κυριακή και έβγαλε από την αφάνεια μια ομάδα, μια πόλη, μια ολόκληρη περιοχή. Τέσσερα στα δέκα παιδιά που γεννιόνταν έπαιρναν το όνομα Ντιέγκο προς τιμήν του “σωτήρα” της Νάπολι, ο οποίος μέχρι και σήμερα λατρεύεται σαν Θεός στην ιταλική πόλη, για τα δύο πρωταθλήματα (1987 και 1990), το Κύπελλο (1986-87, την σεζόν του νταμπλ), το Σούπερ Καπ Ιταλίας (1990) και το Κύπελλο UEFA (1989) που χάρισε στους “παρτενοπέι”.

Δεν ήταν, βεβαίως, μόνος του. Και δεν αναφερόμαστε απαραιτήτως στον Ρικάρντο Καρέκα, τον Αλεμάο ή τον Τσίρο Φεράρα. Οι “σκοτεινές δυνάμεις” της πόλης, οι οποίες κάνουν μέχρι και σήμερα έντονη την παρουσία τους στα κοινά της ομάδας, είχαν και τότε λόγο σε πολλά από αυτά που αφορούσαν το ποδοσφαιρικό καμάρι της περιοχής.

Η Καμόρα, η ναπολιτάνικη μαφία, φέρεται να είχε σημαντική εμπλοκή στην μεταγραφή του Μαραντόνα από την Μπαρτσελόνα στη Νάπολι. “Γνωρίζετε ότι τα χρήματα για την μεταγραφή σας προέρχονται από την τοπική μαφία;” ήταν η απρόσμενη ερώτηση του Γάλλου δημοσιογράφου Αλέν Σαϊλού, στην συνέντευξη Τύπου της παρουσίασης του και αφού είχε προηγηθεί το λαϊκό προσκύνημα στο “Σαν Πάολο” (5 Ιουλίου του 1984), μπροστά σε 70 χιλιάδες παραληρούντες φίλαθλοι που περίμεναν επί ώρες να δουν τον Ντιέγκο να προσγειώνεται με ελικόπτερο στον αγωνιστικό χώρο. Ο Αργεντινός δεν κατάλαβε (;) ή επέλεξε να μην απαντήσει στην ερώτηση, αν και αυτό λίγη σημασία είχε. Ο Σαϊλού, βλέπετε, εκδιώχθηκε κακήν κακώς από την αίθουσα, μετά από την ερώτηση που πρόσβαλε τα “χρηστά ήθη” της πόλης!

Ο Μαραντόνα ήταν πάντα άνθρωπος του γλεντιού. Και αυτό, όπως έχει παραδεχθεί ο ίδιος, του στέρησε ακόμα περισσότερους ποδοσφαιρικούς θριάμβους. “Ξέρεις τι παίκτη χάσατε εξαιτίας της κοκαΐνης;” ήταν η αποστομωτικά ειλικρινής ατάκα του προς τον Εμίρ Κοστουρίτσα, στο ντοκιμαντέρ που φέρει το όνομά του. Και η κοκαΐνη, στην συντροφιά της οποίας “καλόμαθε” στην Βαρκελώνη, έγινε αχώριστη στη Νάπολι. Μαζί με χρυσά ρολόγια, ιερόδουλες και ότι άλλο τραβούσε η όρεξη του Ντιέγκο και της πολυπληθούς κουστωδίας του, ευγενική προσφορά της Καμόρα, η οποία φρόντιζε να προμηθεύει τον Αργεντινό Θεό (χωρίς εισαγωγικά) της Νάπολι με ότι (νόμιζε πως) χρειάζονταν, για να τον κρατάει στο χέρι.

Μετά το ιστορικό νταμπλ του 1987, η ασταμάτητη Νάπολι του Μαραντόνα βάδιζε ολοταχώς για δεύτερο διαδοχικό “Σκουντέτο”. Η Καμόρα, όμως, είχε διαφορετική άποψη. Με όλη την πόλη να έχει ποντάρει (ως επί το πλείστον σε παράνομους μπουκ) ότι η ομάδα τους θα καταφέρει ξανά, η τοπική μαφία αποφάσισε να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Έσπασε στο ξύλο τον Σαλβατόρε Μπάνι και διέλυσε ένα από τα αυτοκίνητα του Μαραντόνα. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, όλα τα μέλη της ομάδας δέχθηκαν απειλές και το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: “Πετάξτε το πρωτάθλημα”. Όπερ και εγένετο. Με πέντε αγωνιστικές να απομένουν, η Νάπολι ήταν τέσσερις βαθμούς μπροστά από την Μίλαν των τριών Ολλανδών (Γκούλιτ – Ράικαρντ – Φαν Μπάστεν), όταν η νίκη έδινε ακόμα δύο βαθμούς.

Η Νάπολι, η οποία είχε μόλις δύο ήττες μέχρι εκείνη την στιγμή, πήρε μόλις έναν βαθμό στα εναπομείναντα πέντε παιχνίδια και το πρωτάθλημα, όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, επέστρεψε στον πλούσιο Βορρά, προς τέρψιν αυτών που θα έχαναν δισεκατομμύρια αν το κατακτούσε η Νάπολι και, απλώς, έγιναν ακόμα πλουσιότεροι με αυτή την “απρόσμενη ανατροπή” των δεδομένων.

Σύμφωνα με τον Πιέτρο Πουλιέζε, πρώην μέλος της Καμόρα, κατηγορούμενος για πέντε φόνους, ο οποίος συνεργάστηκε με τις Αρχές και υπήρξε ένα φεγγάρι σωματοφύλακας του Μαραντόνα (με ότι αυτό συνεπάγεται), οι ποδοσφαιριστές που είχαν ζήσει υπό καθεστώς απειλών για εβδομάδες ανταμείφθηκαν γιατί «συμμορφώθηκαν». Πως; Με όργια σε πολυτελή γιοτ, πρόσβαση σε ναρκωτικά και πόρνες πολυτελείας, ξέφρενες βραδιές σε ντισκοτέκ αποκλειστικά κλεισμένες για την ομάδα και δείπνα με υψηλά ιστάμενα στελέχη της μαφίας. Πρώτος σε αυτές τις “παροχές”, βεβαίως, ο σούπερ σταρ της ομάδας, η σχέση του οποίου με το οργανωμένο έγκλημα της Νάπολι παραμένει, μέχρι και σήμερα, ιδιαίτερα θολή. Στα αρχεία της αστυνομίας βρέθηκε φωτογραφία του Μαραντόνα στο μπάνιο, σε σχήμα κοχυλιού, στην έπαυλη της μαφιόζικης οικογένειας Τζουλιάνο, η οποία (ανεπισήμως πάντα) τον προμήθευε με οτιδήποτε χρειάζονταν για τα ολονύχτια πάρτι του, αφού είχε τεράστια έξοδα. “Τα λεφτά πετούσαν” η σχετική, χαρακτηριστική ατάκα.Ο Πουλιέζε, οι καταθέσεις του οποίου δεν επιβεβαιώθηκαν ή τεχνηέντως “θάφτηκαν”, κατηγόρησε ευθέως τον Μαραντόνα ότι φέρει την μεγαλύτερη ευθύνη για την απώλεια του πρωταθλήματος της σεζόν 1987-88 και ότι το έκανε για λογαριασμό της Καμόρα. “Ο Μαραντόνα είχε φύγει για την Αργεντινή και έλεγε ότι δεν ήθελε να επιστρέψει γιατί ένιωθε να απειλείται. Είχε μια σχέση ανταλλαγής με την μαφιόζικη οικογένεια των Τζουλιάνο και τα ναρκωτικά που του έφταναν από την Αργεντινή δεν ήταν για ιδία χρήση” υποστήριζε ο πρώην μαφιόζος, κατηγορώντας ουσιαστικά τον Ντιέγκο ότι έκανε και ο ίδιος διακίνηση ναρκωτικών!

Πάντα σύμφωνα με τον Πουλιέζε, το 1989 ο ίδιος πήγε στο αεροδρόμιο της Ρώμης για να παραλάβει μια γυναίκα ονόματι Αλεσάντρα Μπερτέρο, με καταδίκες για διακίνηση, η οποία έφτανε προερχόμενη από το Μπουένος Άιρες με τρία κιλά καθαρής κοκαΐνης, τα οποία είχαν ως αποδέκτη τον Μαραντόνα και έναν ναπολιτάνο δικαστή. Ο Ντιέγκο του είχε τάξει 70 εκατομμύρια λιρέτες γι’ αυτή την χάρη, αλλά του έδωσε μόνο 25 και γι’ αυτό αποφάσισε ο Πουλιέζε να τον καταγγείλει. Και δεν περιορίζονταν σε τέτοιες κινήσεις ο Μαραντόνα, ο οποίος (επαναλαμβάνουμε, πάντα σύμφωνα με τις καταθέσεις ενός εγκληματία) κουβαλούσε ναρκωτικά σε ταξίδια για λογαριασμό της Καμόρα επειδή, όντας αυτός που ήταν, κανείς δεν θα τον έλεγχε ποτέ στα αεροδρόμια.

Η συμμετοχή του, μάλιστα, είχε πάρει και την κωδική ονομασία “Diego Connection” (!), στην οποία συνέβαλε σημαντικά ο νέος μάνατζερ του ποδοσφαιριστή (αντί του Χόρχε Σίτερσπιλερ), Γκιγέρμο Κόπολα, μέλος του καρτέλ ναρκωτικών του Κάλι της Κολομβίας, σύμφωνα με τους Αμερικανούς. Φημολογείται, μάλιστα, πως μετά το ματς της Νάπολι με την Φιορεντίνα που έκρινε το πρωτάθλημα του 1988 υπέρ της Μίλαν ο Μαραντόνα, ο οποίος δεν αγωνίστηκε επικαλούμενος έντονους πόνους στην πλάτη, πήρε ένα αεροπλάνο για το Φρίμπουργκ της Ελβετίας, ώστε να παραδώσει ένα πακέτο με κοκαΐνη στον Ζακ Ζαναρολί, υπεύθυνο ενός κλαμπ ονόματι «Μακούμπα», ύποπτο για διακίνηση ναρκωτικών. Ο Ντιέγκο, ο οποίος δεν μπορούσε να κουνηθεί λόγω του προβλήματος στην πλάτη, παρέμεινε στο κλαμπ και γλέντησε μέχρι πρωίας.

Πως απαντούσε σε όλα αυτά ο Μαραντόνα; “Δεν συνέβη τίποτα απ’ όσα έχω ακούσει να λέγονται στην Ιταλία. Όλα αυτά είναι σαν μια ταινία του Τοτό (σ.σ. διάσημος Ιταλός κωμικός ηθοποιός)” είχε πει σχετικά ο “Ντιεγκίτο”, αλλά στην περίπτωσή του, αναμφίβολα, ισχύει πως “όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά”. Και αυτή η φωτιά κατέληξε να τον κάψει. Ο εθισμός του στην άσπρη σκόνη τον έκανε να γεμίσει χρέη, με αποτέλεσμα να τον κυνηγάει μέχρι και σήμερα η ιταλική Εφορία, να χάσει πολλές προπονήσεις, να μην πετάει με την ομάδα για εκτός έδρας παιχνίδια γιατί τον είχε πάρει ο ύπνος και, βεβαίως, να ρίξει πολύ την απόδοσή του, έστω και αν την κάλυπτε (εν μέρει) με την απαράμιλλη κλάση του.

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η τιμωρία αποκλεισμού 15 μηνών που του επιβλήθηκε τον Μάρτιο του 1991, όταν βρέθηκε θετικός σε έλεγχο αντιντόπινγκ, ήταν μια εκδίκηση των ιταλικών ποδοσφαιρικών αρχών επειδή, ως ηγέτης της Εθνικής Αργεντινής, είχε αποκλείσει την “Σκουάντρα Ατζούρα’ στα ημιτελικά του δικού της Παγκοσμίου Κυπέλλου, το 1990. Η αλήθεια, όμως, ήταν ότι ο άνθρωπος που ντρίμπλαρε όπως και όποτε ήθελε οποιονδήποτε αντίπαλο έβρισκε μπροστά του, δεν μπόρεσε ποτέ με απόλυτα πειστικό τρόπο να αποφύγει τα συνεχή «τάκλιν» της κοκαΐνης. «Δεν είσαι εσύ που ψάχνεις τα ναρκωτικά, αυτά σε ψάχνουν» είπε σχετικά, πολλά χρόνια αργότερα.

Ο Μαραντόνα και το χέρι του Θεού

Ποτέ στο παρελθόν η έκφραση “ο Θεός να βάλει το χέρι του” δεν είχε αποκτήσει -ποδοσφαιρικά- τόση μεγάλη σημασία, όση εκείνο το απόγευμα της 22ας Ιουνίου του 1986. Το πρώτο γκολ που πέτυχε ο Ντιέγκο Μαραντόνα στον προημιτελικό Αργεντινή – Αγγλία, χαρακτηρίστηκε ως “Το γκολ του αιώνα”. Αυτό ήταν: ο “Θεός” απέκτησε εκκλησία, την Maradoniana, περισσότερους από “80.000” μαθητές και μια θέση στο πάνθεον της ιστορίας. Από εκείνη την ημέρα, ο Μαραντόνα δεν γράφει ιστορία, αλλά η ιστορία γράφεται γι΄ αυτόν…

Το Αζτέκα ήταν κατάμεστο από 115.000 φιλάθλους. Το ματς ιδιαίτερο, αφού είχε και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις, με αφορμή τον πόλεμο των δύο κρατών για τα Νησιά Φώκλαντ πριν από 4 χρόνια. Υπήρχαν πολλά vibes στην εξέδρα, έστω και αν το πρώτο τηλεοπτικό πλάνο που επέλεξε να δείξει ο Μεξικανός σκηνοθέτης ήταν ένας γυμνός, από τη μέση και πάνω, άνδρας που απολάμβανε τη μπίρα του, κάτω από τον καυτό ήλιο.

Το πρώτο ημίχρονο τελείωσε ισόπαλο 0-0 και η φάση που σημάδεψε τον αγώνα και την ιστορία έγινε στο 51ο λεπτό της αναμέτρησης. Η μπάλα πήρε ανάποδα φάλτσα σε διώξιμο του Στιβ Χοντζ και κατευθυνόταν προς την μικρή περιοχή του Πίτερ Σίλτον.

Ο τερματοφύλακας της Αγγλίας επιχείρησε την έξοδο για να προλάβει τα χειρότερα, βλέποντας τον Μαραντόνα να εφορμά και παρότι είχε πάρει πλεονεκτική θέση σε σχέση με τον Μαραντόνα, τον είδε να προεκτείνει το αριστερό του χέρι και με ένα ανεπαίσθητο άγγιγμα να τη στέλνει στα δίχτυα. Ήταν ο μοναδικό τρόπος για να αποκτήσει πλεονέκτημα ο Μαραντόνα έναντι του κατά 20 πόντους ψηλότερου Σίλτον (1.85μ. ο Άγγλος – 1.65μ. ο Αργεντινός). Ο Τυνήσιος διαιτητής Αλί Μπιν Νάσερ ξεγελάστηκε από την πλαστική κίνηση του Ντιέγκο, δεν είδε την παράβαση, καταλογίζοντας το γκολ [Μετά το τέλος του Μουντιάλ, δεν ξανασφύριξε…]

Χρειάστηκε να περάσουν 32 δευτερόλεπτα και δύο τηλεοπτικές επαναλήψεις για να καταλάβει ο Αγγλος σχολιαστής του ΒΒC, Μπάρι Ντέιβις, ότι οι Σίλτον, Φένγουϊκ και Μπούτσερ δεν διαμαρτύρονται για οφσάιντ, αλλά για χέρι. “Η αλήθεια είναι ότι ο Μαραντόνα έρχεται πίσω από τον Στιβ Χοτζ. Τώρα πού είναι το οφσάιντ; Ή μήπως ο Μαραντόνα χρησιμοποίησε το χέρι του και γι’ αυτό διαμαρτύρονται οι παίκτες της Αγγλίας;”, αναρωτήθηκε on air ο Ντέιβις, ο οποίος υπήρξε ο κορυφαίος Άγγλος σχολιαστής. Μάλιστα σε όλους είχε προκαλέσει εντύπωση ότι η ταπεινότητά του δεν τον οδήγησε σε ακραίες αντιδράσεις. Ούτε καν παραδέχθηκε ότι υπήρξε χέρι, τη στιγμή της μετάδοσης του αγώνα! Ακόμη κι όταν πληροφορήθηκε από συνάδελφό του, που βρισκόταν κοντά στην περιοχή της Αγγλίας, ότι όντως ο “Θεός” έβαλε το χέρι του. Έκανε εντύπωση στους Άγγλους που ποτέ δεν άκουσαν από το στόμα του Ντέιβις αυτό που είδαν. Αντιθέτως, προκάλεσε έριδες το σχόλιό του για το γκολ: “Θα πρέπει να πω ότι είναι υπέροχο. Πρόκειται για μια καθαρή ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα”!

Στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα ο Μαραντόνα είπε ότι “το γκολ επετεύχθη λίγο με το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο με το χέρι του Θεού” (“un poco con la cabeza de Maradona y otro poco con la mano de Dios”), αφήνοντας εμβρόντητους τους παρευρισκόμενους. Η φάση του γκολ έμεινε στην ιστορία με αυτό τον χαρακτηρισμό “Το χέρι του Θεού”. Λίγο αργότερα, ο Μαραντόνα έλεγε: “Περίμενα τους συμπαίκτες μου να με αγκαλιάσουν, αλλά κανείς δεν ερχόταν. Τους είπα: ελάτε να με αγκαλιάσετε, αλλιώς ο διαιτητής δε θα το μετρήσει”.

Άφωνος είχε μείνει ο προπονητής της Αγγλίας, Μπόμπι Ρόμπσον: “Είδα την μπάλα στον αέρα και τον Μαραντόνα να πηγαίνει προς το μέρος της. Το ίδιο έκανε και ο Σίλτον, αλλά ο Μαραντόνα απλώνοντας το χέρι την έστειλε στα δίχτυα. Είναι φοβερό να υπάρχουν τέτοιες διαιτητικές αποφάσεις σε τόσο υψηλό επίπεδο”. Για τον Άγγλο ήταν καθαρή απάτη. Το είχε δηλώσει και στο βιβλίο του Κρις Χαντ, World Cup Stories: “Δεν τους ενδιέφερε η αθλητική προέκταση του παιχνιδιού. Αν τους έδινες την ευκαιρία να κερδίσουν κάτι, θα το έκαναν ακόμη και εξαπατώντας τον άλλο. Κανείς δεν νοιάζεται. Ούτε ο Μαραντόνα νοιάστηκε. Πήγε στο πλήθος για να αποθεωθεί, υψώνοντας τις γροθιές του σαν σούπερ σταρ. Όμως είχε διαπράξει απάτη”.

Τη σημασία της συγκεκριμένης φάσης μπορεί εύκολα κάποιος να την αντιληφθεί αν αναλογιστεί ότι “επισκίασε” -τρόπον τινά- το γκολ του αιώνα («The Goal of the Century») που πέτυχε και πάλι ο Μαραντόνα τρία λεπτά αργότερα. Στο 54′, όταν ο Έκτορ Ενρίκε τού έδωσε τη μπάλα δέκα μέτρα πίσω από το κέντρο και εκείνος ξεκίνησε μια ξέφρενη πορεία προς το τέρμα του Σίλτον. Σε 10 δευτερόλεπτα διάνυσε μια απόσταση 60 μέτρων, περνώντας τους Χοντζ, Μπίρτσλι, Ρέιντ, Μπούτσερ (δύο φορές) και Φένγουϊκ. Βρέθηκε απέναντι στον Σίλτον τον οποίο επίσης ξεπέρασε και με πλασέ έκανε το 2-0, μέσα σε αποθέωση. Ένα γκολ – υπόκλιση στο ταλέντο του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή που ζήσαμε στα γήπεδα.

Το μόνο που κατάφερε η Αγγλία ήταν να μειώσει στο 80′ με τον Γκάρι Λίνεκερ και να μετατρέψει σε… ροντέο τα τελευταία 10 λεπτά του αγώνα. Παρότι όλη η άμυνά της είχε πάρει μέτρα μέσα στο γήπεδο και έδωσε το δικαίωμα στην Αργεντινή να δημιουργήσει και να χάσει ευκαιρίες, τίποτα δεν άλλαξε και η Αργεντινή πήρε την πρόκριση στα ημιτελικά της διοργάνωσης (2-0 το Βέλγιο), την οποία εν τέλει κατέκτησε κερδίζοντας στον τελικό 3-2 τη Δυτική Γερμανία.

Για την ιστορία, ο Carlos Bilardo είχε παρατάξει την Αργεντινή σε εκείνο το παιχνίδι της 22ας Ιουνίου με τους: Nery Pumpido – José Luis Brown, José Luis Cuciuffo, Oscar Ruggeri – Sergio Batista, Jorge Burruchaga (75′ Carlos Daniel Tapia), Diego Maradona, Héctor Enrique, Ricardo Giusti, Julio Olarticoechea – Jorge Valdano.

Από την άλλη, οι Άγγλοι είχαν παίξει με τους: Peter Shilton – Gary M. Stevens, Kenny Sansom, Terry Fenwick, Terry Butcher – Glenn Hoddle Peter Reid (69′ Chris Waddle), Trevor Steven (74′ John Barnes), Steve Hodge – Gary Lineker, Peter Beardsley.

Οι Αργεντίνοι είχαν πια επανακτήσει την Εθνική τους υπερηφάνεια, στον απόηχο του πολέμου στα νησιά Φώκλαντ και είχαν πάρει εκδίκηση από την ομάδα, που πριν από 20 χρόνια (1966) στην ίδια διοργάνωση, είχαν προκαλέσει πόνο στον τότε αρχηγό τους, Αντόνιο Ρατίν. Τα δύο παιχνίδια (1966 και 1986) ανάμεσα σε Αγγλία και Αργεντινή είχαν δημιουργήσει μια περίεργη συμμετρία συναισθημάτων, παρότι είχαν βασιστεί σε διαιτητικά λάθη. Ο πρώην διεθνής Αργεντινός Ρομπέρτο Περφούμο τοποθέτησε το ζήτημα στη σωστή του βάση: “Το 1986, το να κερδίσουμε το ματς κόντρα στην Αγγλία ήταν αρκετό. Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν δευτερευούσης σημασίας για εμάς. Η νίκη επί της Αγγλίας ήταν ο πραγματικός μας στόχος”.

Το πρώτο γκολ στον τελικό του 1986 αποτέλεσε αφορμή να γίνει persona non grata για τους Άγγλους. Η δήλωσή του όμως για το χέρι του Θεού, αλλά και το δεύτερο γκολ που πέτυχε τον έκαναν “Θεό” για τους Αργεντίνους. Και έτσι λατρεύεται μέχρι και σήμερα. Για χάρη του υπάρχει ιερός ναός στην πόλη Ροζάριο της Αργεντινής. Η εκκλησία ονομάζεται Maradoniana και έχει 80.000 μαθητές – οπαδούς, συμπεριλαμβανομένων και του Άγγλου παλαίμαχου ποδοσφαιριστή, Γκάρι Λίνεκερ! “Εις το όνομα της La Tota, της Μητέρας και του Don Diego του πατέρα, ο καρπός της αγάπης τους, ο ποδοσφαιρικός Θεός να σας ευλογεί όλους σας. Ντιέγκο, Ντιέγκο, Ντιέγκο!”. Αυτό είναι το σύνθημα των πιστών, οι οποίοι κάνουν την προσευχή τους μπαίνοντας στον ναό (σε ελεύθερη μετάφραση): “Ντιέγκο ημών, ο εν των γηπέδων καλλιτέχνη, αγιασθήτω το αριστερό σου χέρι, και τα μαγικά σου, κάνε τα γκολ σου αξέχαστα στη Γη, όσο αυτοί θα είναι στον παράδεισο”. 

Χριστούγεννα γι’ αυτούς είναι η 30ή Οκτωβρίου, ημερομηνία που γεννήθηκε ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Η 22η Ιουνίου, ημέρα που πέτυχε το γκολ σε βάρος της Αγγλίας, γιορτάζεται ως το Πάσχα. Είναι η ημέρα που βαφτίζονται οι νέοι “μαθητές”. Πώς; Καλούνται να περάσουν μια μπάλα πάνω από ένα χάρτινο ομοίωμα του Σίλτον και να την στείλουν με το αριστερό τους χέρι σε ένα ειδικά διαμορφωμένο δίχτυ. Στη συνέχεια καλούνται να ακούσουν τον σχολιασμό του δεύτερου γκολ στον τελικό του 1986: “Ο Μαραντόνα έχει τη μπάλα, αυτή ή ιδιοφυία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Πάντα Μαραντόνα. Ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα, ιδιοφυΐα! Γκολ! Γκοοοοοολ! Θέλω να κλάψω! Άγιος ο Θεός, ζήτω το ποδόσφαιρο, τι γκολ! Αυτό με κάνει να κλαίω! Συγχωρέστε με. Ο Μαραντόνα σκοράρει το καλύτερο γκολ όλων των εποχών. Από ποιο πλανήτη ήρθες;”. Το ευαγγέλιό τους είναι η αυτοβιογραφία του, οποία τιτλοφορείται “I Am El Diego Of The People”. Η εκκλησία έχει 80.000 μαθητές (από 55 χώρες), εκ των οποίων περισσότεροι από 1.000 είναι μέλη της Tartan Army (οι φημισμένοι οπαδοί της ποδοσφαιρικής ομάδας της Εθνικής Σκοτίας). Για ευνόητους λόγους φυσικά.

To 2008, σε συνέντευξή του στη “Sun” ο “πίμπε ντ’ όρο” είχε δηλώσει: “Ενας Αγγλος φίλαθλος με πλησίασε, μου ζήτησε αυτόγραφο και μου είπε: Είσαι θρύλος. Αυτό με έκανε πολύ χαρούμενο. Ο κόσμος σας είναι εξαιρετικά ευγενικός και καλός, παρά την προϊστορία μεταξύ των δύο χωρών. Εάν θα μπορούσα να ζητήσω συγγνώμη και να πάω πίσω στο χρόνο για να αλλάξω την ιστορία θα το έκανα. Αλλά το γκολ παραμένει γκολ, η Αργεντινή έγινε παγκόσμια πρωταθλήτρια και εγώ ήμουν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου. Δεν μπορώ να αλλάξω την ιστορία. Μπορώ μόνο να προχωρήσω”.

Ποιος θα περίμενε ότι ο Μαραντόνα με “το χέρι του θεού” και ο πόλεμος των Φώκλαντ θα ενώνονταν αρμονικά σε μια μεταξοτυπία; Και όμως, η ομάδα Golpeavisa, από το Μεξικό τα κατάφερε. Έφτιαξε μια αφίσα, για το πολιτιστικό περιοδικό Lee+ Gandhi και ένωσε μερικά φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα: Το Μουντιάλ του 1986 με το γκολ του Μαραντόνα στον τελικό με την Αγγλία και τον πόλεμο των Φώκλαντ. Υπενθυμίζεται ότι Αγγλοι και Αργεντίνοι ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση για 74 ημέρες στα Βρετανικής κυριαρχίας νησιά Φώκλαντ το 1982. Η ποδοσφαιρική τους κόντρα ήταν μια μικρογραφία των συμφερόντων που είχαν η μία έναντι της άλλης. Είχε ξεκινήσει από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966, όταν η Αγγλία είχε αποκλείσει την Αργεντινή στην προημιτελική φάση με 1-0. Στο παιχνίδι το οποίο διεξήχθη στις 23 Ιουλίου 1966, είχαν σημειωθεί σοβαρά επεισόδια από τους παίκτες της εθνικής Αργεντινής, που είχαν θεωρήσει ότι η Αγγλία είχε ευνοηθεί υπερβολικά από τη διαιτησία.

Ο Μαραντόνα της “αλμπισελέστε”

Μισός άγγελος. Μισός διάβολος. Μισός άνθρωπος. Μισός θεός. Μισός albi. Μισός celeste. Ολόκληρος Αργεντινή.

Ο Ντιέγκο Μαραντόνα έκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο με την Αρχεντίνος Τζούνιορς στις 20 Οκτωβρίου 1976, δέκα ημέρες πριν γιορτάσει τα 16α γενέθλιά του, και στο φινάλε εκείνου του αγώνα με την Ταγέρες δήλωσε πως αισθανόταν σαν να είχε κρατήσει τον ουρανό στα χέρια του”. Το άστρο του μάλιστα άρχισε να λάμπει τόσο νωρίς και τόσο εκτυφλωτικά ώστε να τραβήξει την προσοχή του τότε ομοσπονδιακού τεχνικού της Αργεντινής, Σέσαρ Λουίς Μενότι και να τον συμπεριλάβει στην αποστολή της “αλμπισελέστε” για το φιλικό της 27ης Φεβρουαρίου 1977 κόντρα στην Ουγγαρία στο μυθικό “Bombonera”. Το 1978 ήταν ο αρχικανονιέρης του πρωταθλήματος Αργεντινής όμως αυτό δεν στάθηκε ικανό να του δώσει μία θέση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 που διοργανώθηκε εντός των τειχών καθώς ο Μενότι θεωρούσε πως ήταν ακόμα πολύ νεαρός και άπειρος για την κορυφαία διοργάνωση στον κόσμο.

Η απόφαση αυτή δεν άρεσε σε πολύ κόσμο που είχε “ερωτευτεί” τον βιρτουόζο νεαρό άσο με τις σπάνιες τεχνικές αρετές και ο οποίος έμοιαζε ικανός να αδειάσει αντίπαλο ακόμα και μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο, με το καλοκαίρι του 1978 να βρίσκει πάντως τους Αργεντίνους στους δρόμους καθώς η εθνική τους ομάδα ανέβαινε στην κορυφή του ποδοσφαιρικού Έβερεστ για πρώτη φορά στην ιστορία της, νικώντας με 3-1 στον τελικό (στην παράταση) την Ολλανδία. Ο αποκλεισμός πάντως εκείνος όχι μόνο δεν έκοψε τα φτερά του Μαραντόνα αλλά μάλλον τον πείσμωσε ακόμα περισσότερο για να κάνει κάποια στιγμή όλο τον πλανήτη να υποκλιθεί στην αξία του. Η πρώτη του μάλιστα επιτυχία σε εθνικό επίπεδο ήρθε μόλις έναν χρόνο αργότερα, το 1979, όταν στην ηλικία των 18 ετών ήταν το μεγάλο αστέρι της Αργεντινής στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων Κ20 που έγινε στην Ιαπωνία (σταμάτησε στα 6 γκολ) και οδήγησε τη χώρα του στην κατάκτηση του τροπαίου με τη νίκη 3-1 επί της Σοβιετικής Ένωσης στον τελικό.

Το πρώτο του γκολ με την “μεγάλη” εθνική Αργεντινής έρχεται στις 2 Ιουνίου 1979, στη νίκη με 3-1 επί της Σκωτίας στο “Hampden Park” ενώ η αγωνιστική του εκτόξευση επιβραβεύεται από το βραβείο της Χρυσής Μπάλας που του απονεμήθηκε το 1979 και το 1980 ως ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής της Λατινικής Αμερικής. Η ώρα για το πρώτο του Μουντιάλ είχε φτάσει όμως η παρουσία του το 1982 στα γήπεδα της Ισπανίας δεν ήταν σίγουρα αυτό που περίμεναν και αδημονούσαν να δουν οι αμέτρητοι θαυμαστές του αλλά και ο ίδιος. Η πρεμιέρα βρήκε τους παγκόσμιους πρωταθλητές να γνωρίζουν την ήττα στην πρεμιέρα από το Βέλγιο (1-0) όμως παρότι ακολούθησαν οι νίκες απέναντι σε Ουγγαρία με 4-1 (πρώτο γκολ για Μαραντόνα σε τελική φάση Μουντιάλ) και Ελ Σαλβαδόρ (2-0) που τους έστειλαν στην επόμενη φάση, δεν ήταν γραπτό να φτάσουν μέχρι τέλους για να υπερασπιστούν τον τίτλο τους.

Στο δεύτερο γύρο ηττήθηκαν 2-1 από την Ιταλία και 3-1 από τη Βραζιλία και αποχαιρέτησαν πρόωρα το θεσμό, με τον Μαραντόνα να αγωνίζεται βασικός και στα πέντε ματς χωρίς να αντικαθίσταται σε κανένα αλλά να εξουδετερώνεται από τους αντιπάλους του στα πιο κρίσιμα ραντεβού της “αλμπισελέστε”. Απέναντι στη “σκουάντρα ατζούρα” υπέφερε από το ασφυκτικό μαρκάρισμα του προσωπικού του φρουρού, Κλάουντιο Τζεντίλε, και ακόμα και σήμερα κάνει λόγο για αντιαθλητικό παιχνίδι από πλευράς του Ιταλού στο “Sarria Stadium”, ενώ απέναντι στην Βραζιλία στο Clasico της Νοτίου Αμερικής βγήκε εκτός εαυτού -σε ένα ματς που ήταν “αίμα και άμμος”- και αποβλήθηκε πέντε λεπτά πριν το φινάλε για ένα δολοφονικό τάκλιν πάνω στον Ζοάο Μπατίστα ντα Σίλβα.

Όλα όμως αυτά τα “μαύρα” περιστατικά, το χρυσό παιδί του αργεντίνικου ποδοσφαίρου δεν τα έθαψε στη μνήμη του αλλά τα αποθήκευσε στο σκληρό δίσκο του εγκεφάλου του και τέσσερα χρόνια αργότερα πήρε την πιο γλυκιά ρεβάνς που θα μπορούσε να πάρει ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής: σήκωσε στις πλάτες του ένα  ολόκληρο έθνος έχοντας το ρόλο του αδιαμφισβήτητου και εμβληματικού ηγέτη και οδήγησε την εθνική Αργεντινής στην κορυφή του κόσμου για δεύτερη φορά στην ιστορία της έχοντας απολογισμό 5 γκολ και 5 ασίστ σε σύνολο 7 αγώνων! Στη φάση των ομίλων η Αργεντινή πήρε την πρώτη θέση με τις νίκες επί της Νότιας Κορέας (3-1) και της Βουλγαρίας (2-0) και την ισοπαλία με την Ιταλία (1-1), για να ακολουθήσει το 1-0 στην νοκ-άουτ αναμέτρηση με την Ουρουγουάη για τους “16”, με το σόου ωστόσο του Μαραντόνα να ξεκινάει στον αλησμόνητο προημιτελικό με την Αγγλία.

Ήταν 22 Ιουνίου του 1986 όταν μέσα σε τέσσερα μόλις λεπτά κατάφερε να “μουρλάνει” όχι μόνο όσους βρίσκονταν στο “Estadio Azteca” αλλά και ολόκληρο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Στο 51ο λεπτό άλλαξε τις ισορροπίες στο ματς καθώς νίκησε στον αέρα τον Πίτερ Σίλτον χρησιμοποιώντας το χέρι του, στη φάση που έμεινε χαραγμένη στην ιστορία ως το “Χέρι του Θεού”, ενώ στο 55′ πέτυχε το ομορφότερο τέρμα όλων των εποχών στο Παγκόσμιο Κύπελλο σύμφωνα με ψηφοφορία της FIFA! Πήρε τη μπάλα λίγο πιο κάτω από τη μεσαία γραμμή και ξεκίνησε κατά σειρά να “μοιράζει σακούλες” στους Πίτερ Μπίρντσλι, Στιβ Χοτζ, Πίτερ Ριντ, Τέρι Μπούτσερ και Τέρι Φένγουικ, με την τελευταία του μαγική ντρίμπλα να γίνεται πάνω στον Πίτερ Σίλτον πριν γράψει το 2-0 μέσα σε αποθέωση.

“22 Ιουνίου 1986. 10.6 δευτερόλεπτα, 52 μέτρα, 44 βήματα, 12 αγγίγματα και γίνεσαι θρύλος. Υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι στους οποίους δεν φτάνει όλη τους η ζωή για να δικαιολογήσουν ένα λεπτό της, υπάρχουν και αυτοί (πολύ λίγοι) στους οποίους αρκούν 10.6 δευτερόλεπτα για να δικαιολογήσουν όλη τη ζωή τους. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα είναι ένας από αυτούς”, έγραψε προ μηνών ο ιστορικός γυμναστής του Μαραντόνα, Φερνάντο Σινιορίνι, περιγράφοντας με τον πλέον εύγλωττο τρόπο το ποδοσφαιρικό αριστούργημα του “Πίμπε Ντ’Όρο”. Τρομερά περιγραφικός ήταν πάντως και ο τίτλος με τον οποίο είχε κυκλοφορήσει η γαλλική “L’Equipe” την επομένη του Αργεντινή-Αγγλία καθώς χαρακτήριζε τον Μαραντόνα “μισό άγγελο, μισό διάβολο”.

Ο ημιτελικός κόντρα στο Βέλγιο ήταν ξανά one-man-show καθώς ο Μαραντόνα πέτυχε και τα δύο γκολ της Αργεντινής (το δεύτερο με απίστευτο σλάλομ) ενώ στον τελικό μπορεί να μη σκόραρε κόντρα στη Δυτική Γερμανία έχοντας δύο παίκτες να τον επιτηρούν συνέχεια αλλά έβγαλε την ασίστ για το γκολ του Μπουρουσάγκα στο 83ο λεπτό, με το οποίο η “αλμπισελέστε” θριάμβευε με 3-2 μπροστά σε 115.000 θεατές. Κατά τη διάρκεια του τουρνουά στο οποίο δεν έχασε ούτε λεπτό, ο Μαραντόνα επιχείρησε ή δημιούργησε περισσότερα από τα μισά σουτ της Αργεντινής, έκανε 90 ντρίμπλες (πρώτος στη σχετική κατηγορία) και δέχτηκε 53 φάουλ (τα περισσότερα από κάθε άλλο παίκτη) και όπως ήταν φυσιολογικό αναδείχτηκε παμψηφεί ο κορυφαίος παίκτης του τουρνουά κερδίζοντας τη Χρυσή Μπάλα.

Ο Μαραντόνα ήταν αρχηγός της Αργεντινής και τέσσερα χρόνια αργότερα στα γήπεδα της Ιταλίας, όταν η “αλμπισελέστε” κλήθηκε να υπερασπιστεί τον τίτλο της πρωταθλήτριας κόσμου. Αν και έχασε στην πρεμιέρα από το Καμερούν και είχε τον ηγέτη της επηρεασμένο από έναν τραυματισμό στον αστράγαλο, η Αργεντινή κατάφερε να περάσει τη φάση των ομίλων ως τρίτη από το γκρουπ της. Στη φάση των “16” απέκλεισε την άσπονδη εχθρό Βραζιλία, με τον Κανίτζα να σημειώνει το μοναδικό γκολ του λατινοαμερικανικού ντέρμπι μετά από υπέροχη ασίστ του Μαραντόνα που είχε τραβήξει πανέξυπνα πάνω του όλη την αντίπαλη άμυνα ενώ στα προημιτελικά κόντρα στη Γιουγκοσλαβία το χαμένο του πέναλτι στη ρωσική ρουλέτα δεν κόστισε στην Αργεντινή, η οποία επιβλήθηκε με 3-2 των Βαλκάνιων.

Ο ημιτελικός ήταν το απόλυτο τεστ για την Αργεντινή κόντρα στη διοργανώτρια Ιταλία, η οποία μετρούσε μόνο νίκες (5) στο τουρνουά χωρίς να έχει δεχτεί μάλιστα ούτε ένα γκολ, και κατάφερε να το περάσει με επιτυχία. Ο Μαραντόνα είχε φροντίσει με δηλώσεις του παραμονές του ημιτελικού στο “San Paolo” να πάρει με το μέρος του μεγάλο κομμάτι της εξέδρας, που ήταν στην πλειοψηφία οπαδοί της “δικής του” Νάπολι (θυμίζοντας τις μάχες που είχε δώσει εκείνα τα χρόνια με το ποδοσφαιρικό κατεστημένο του ιταλικού Βορρά) και σε έναν αγώνα που κρίθηκε και αυτός στην ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλτι η Αργεντινή επιβλήθηκε 4-3 και πήρε το εισιτήριο για τον τελικό της Ρώμης. Εκεί, μέσα σε ένα τρομερά εχθρικό κλίμα για την Αργεντινή και με τον “Ναπολιτάνο” Μαραντόνα να λειτουργεί ως “κόκκινο πανί” για τους πρωτευουσιάνους Ιταλούς η Γερμανία πήρε εκδίκηση για τον χαμένο τελικό του 1986 και μαζί και το τρόπαιο, χάρη σε εύστοχο χτύπημα πέναλτι του Μπρέμε στο 85ο λεπτό από παράβαση που πιθανότατα δεν υπήρξε ποτέ (σε μαρκάρισμα του Φέλερ από τον Σενσίνι).

Φυσικά όλοι θυμούνται τα δάκρυα του απαρηγόρητου Ντιέγκο στο φινάλε αλλά και τα “γαλλικά” -που τον συνέλαβε ο τηλεοπτικός φακός να απευθύνει- προς την εξέδρα πριν την έναρξη του αγώνα όταν το κοινό του “Olimpico” αποδοκίμαζε καθόλη τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Αργεντινής. Το κύκνειο άσμα του Μαραντόνα από τη διεθνή ποδοσφαιρική σκηνή έλαβε χώρα στο Μουντιάλ του 1994, τέταρτου κατά σειρά για αυτόν, το οποίο όμως έμελε να ολοκληρωθεί πρόωρα και άδοξα. Το εκπληκτικό του γκολ στο 4-0 της Αργεντινής επί της “πρωτάρας” Ελλάδας στην πρεμιέρα εκτίναξε στα ύψη την ψυχολογία του όμως μετά τη δεύτερη νίκη της “αλμπισελέστε” στους ομίλους απέναντι στη Νιγηρία (2-1) έσκασε “βόμβα”: πιάστηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ στην ουσία εφεδρίνη και η FIFA τον απέβαλε με συνοπτικές διαδικασίες από τη διοργάνωση.

Χωρίς το ζωντανό ποδοσφαιρικό σύμβολο ενός ολόκληρου έθνους να βρίσκεται στα αποδυτήρια και να εμπνέει τους νεότερους, η Αργεντινή αποκλείστηκε στο δεύτερο γύρο από τη Ρουμανία (2-3), ενώ ο ίδιος ο Μαραντόνα δεν σταμάτησε στιγμή να υποστηρίζει την αθωότητά του λέγοντας πως βρέθηκε θετικός ελέω κατανάλωσης ενός ισοτονικού αναψυκτικού, εγκεκριμένου από την FIFA στην πατρίδα του αλλά όχι και στις ΗΠΑ.

“Με σκότωσαν την ώρα που ήθελα να επιστρέψω για να δείξω στις κόρες μου ότι μπορώ να παλέψω με τους 20χρονους. Στη χώρα της δημοκρατίας δεν με άφησαν να μιλήσω και δεν μου επέτρεψαν να πω αυτό που αισθάνομαι. Με την έξοδό μου από το Μουντιάλ αποχώρησε μαζί και μία ολόκληρη χώρα όπως αποχώρησαν επίσης εκείνοι που με αγαπούν. Είχα πει λίγα χρόνια πριν ότι η FIFA μου είχε κόψει τα πόδια, τώρα λέω ότι μου έκοψε το υπόλοιπο σώμα, με σκότωσε”, δήλωνε πικραμένος ο Μαραντόνα, την ώρα που αποχαιρετούσε νοερά μία αξιοζήλευτη καριέρα φορώντας τη φανέλα με το εθνόσημο. Μία καριέρα που κράτησε 17 χρόνια και η οποία τον βρήκε να πετυχαίνει 34 γκολ σε 91 ματς, να κατακτάει θριαμβευτικά ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, να παίζει σε έναν ακόμα τελικό και να χτίζει έναν από τους μεγαλύτερους μύθους της ποδοσφαιρικής ιστορίας.

Ο Μαραντόνα των άλλων ομάδων

Ο Μαραντόνα έπαιξε κι αλλού. Το πέρασμα του από την Αρχεντίνος, την Σεβίλλη, την Νιούελς και η μία εμφάνιση με την Τότεναμ

Θα περίμενε κανείς, πως οι ομάδες που έπαιξε ο Ντιέγκο Αρμέντο Μαραντόνα είναι γνωστές σε όλους, αλλά λίγοι είναι αυτοί που ξέρουν τα μαγικά που έκανε με τη φανέλα της Αρχεντίνος Τζούνιορς, ενώ σπάνια θα βρεις κάποιον που να γνωρίζει πως φόρεσε την εμφάνιση της Σεβίλης και της Νιούελς Ολντ Μπόις. Αμφότερες είναι υπερήφανες για την τιμή που τους έγινε, αλλά εκτός από τις φωτογραφίες και τις αναφορές στα βιβλία της ιστορίας, ο Μαραντόνα δεν πρόσφερε τίποτε άλλο σε αυτές.

Όπως είναι φυσικό η πορεία του “Pibe de Oro” ξεκίνησε από την Αργεντινή και συγκεκριμένα από την Αρχεντίνος Τζούνιορς. Τα πρώτα κατορθώματα του μετέπειτα ποδοσφαιρικού ηγέτη της Αλμπισελέστε έγιναν με την ομάδα Σεμπολίτας, τους μικρούς της Αρχεντίνος, στις 5 Δεκεμβρίου του 1970. Ο μικρός, κοντός και με το καθόλου αθλητικό σώμα, Ντιέγκο μάγευε στα γήπεδα της Αργεντινής και η πρώτη ομάδα δεν άργησε να καταλάβει την αξία του και να του ανοίξει τις πόρτες της. Στις 20 Δεκεμβρίου του 2976, έξι χρόνια μετά την πρώτη του επαφή με το ποδόσφαιρο, κάνει το ντεμπούτο του με την Αρχεντίνος, δέκα ημέρες πριν κλείσει τα 16 του! Ο Τζιακομπέτι έδωσε τη θέση στον Θεό του Ποδοσφαίρου λίγο μετά την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου και το ταξίδι ξεκίνησε. Το βαρελάκι, όπως τον αποκαλούσαν οι εφημερίδες παίζει με το νούμερο 16 στην πλάτη, και θα σκοράρει για πρώτη φορά στις 14 Νοεμβρίου του 1976 απέναντι στον Λουκαντζιόλι, τον γκολκίπερ της Σάν Λορέντσο που έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος τερματοφύλακας που ηττήθηκε από το αριστερό του Ντιέγκο.

Ο Μαραντόνα ζούσε για το ποδόσφαιρο και το ποδόσφαιρο ζούσε από αυτόν. Αμέσως μετά την πρώτη του εμφάνιση στα γήπεδα δήλωσε: “Σήμερα ένιωσαν πως κρατούσα τον ουρανό στα χέρια μου”

Ο Ντιέγκο έμεινε στην Αρχεντίνος Τζούνιορς για 5 χρόνια και πανηγύρισε 116 γκολ σε 167 εμφανίσεις, ταράζοντας τα νερά της ποδοσφαιρικής Αργεντινής. Σε ηλικία 21 ετών ήταν πλέον έτοιμος να πάρει τον κόσμο στο… αριστερό του πόδι. Στην Αρχεντίνος Τζούνιορς ο Μαραντόνα έδειξε το ταλέντο του στον κόσμο και οι οπαδοί που τον έβλεπαν θεωρούνται από του πιο τυχερούς, καθώς ήταν μάρτυρες στα πρώτα του βήματα.

Mάγευε χωρίς να έχει τις υποδομές που διέθεταν άλλοι ποδοσφαιρiστές, μαθαίνοντας το άθλημα με τον δύσκολο τρόπο. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να κάνει μία λαμπρή καριέρα, η οποία ξεκίνησε ουσιαστικά με την μεταγραφή του στην Μπόκα Τζούνιορς, έναντι 4.000.000 δολαρίων. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Μαραντόνα είχε πρόταση και από την Ρίβερ Πλέιτ, με την πρόθεση να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης της εποχής, αλλά “το βαρελάκι” λάτρευε την Μπόκα, την οποία σκότωνε όταν την έβρισκε. Με την Μπόκα Τζούνιορς πήρε τον πρώτο του τίτλο και μαζί το εισιτήριο για την Ευρώπη, όπου θα τραβήξει τα βλέμματα με την Μπαρτσελόνα, και θα υποτάξει όλους τους οπαδούς του αθλήματος υπό την ποδοσφαιρική του Βασιλεία, με τη φανέλα της Νάπολι.

Το άδοξο τέλος, θα τον αναγκάσει να φύγει από την Ιταλία και να πάει μέχρι την Σεβίλη, χωρίς ουσιαστικά να έχει διάθεση για ποδόσφαιρο μετά το Μουντιάλ του 1990, την μαφία στη Νάπολη και την 15ημηνη τιμωρία για χρήση ναρκωτικών και κοκαΐνης. Η προσφορά της Ρεάλ Μαδρίτης δεν του έκανε ως πρώην μέλος της Μπαρτσελόνα, ενώ απέρριψε και την Μαρσέιγ Στις 4 Οκτωβρίου του 1992 θα παίξει για πρώτη φορά με τη φανέλα της Σεβίλης απέναντι στην Μπιλμπάο και παρότι δεν θυμάται ούτε ο ίδιος το πέρασμά του από την Σεβίλη, θα αγωνιστεί σε 28 παιχνίδια σκοράροντας μόλις 7 τέρματα. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί πως για την ομάδα της Σεβίλης και τους οπαδούς της ομάδας, θεωρείται μεγάλη τιμή που ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα φόρεσε τη φανέλα του συλλόγου, ακόμα και αν δεν το ξέρουν αρκετοί.Το Οκτώβρη του 1993 θα αφήσει την Ισπανία και την Ευρώπη για να επιστρέψει στην Αργεντινή, αλλά όχι για την Μπόκα Τζούνιορς. Στις 10 του μήνα θα κάνει το ντεμπούτο του απέναντι στην Ιντεπεντιέντε αγωνιζόμενος για την Νιούελς Ολντ Μπόις. Έπαιξε με τα μαυροκόκκινα σε πέντε επίσημα παιχνίδια χωρίς όμως να καταφέρει να σκοράρει.  Το μοναδικό γκολ με τους ροχινέγρας το πέτυχε σε φιλικό παιχνίδι απέναντι στην Έμελεκ στο Εκουαδόρ. Το συγκεκριμένο γκολ είναι από τα ιστορικά του Ντιέγκο, όχι γιατί είναι το μοναδικό με τη Νιούελς, αλλά γιατί σκόραρε με το δεξί! Οι ποδοσφαιρικές διακοπές στην Αργεντινή ολοκληρώθηκαν στις 2 Δεκεμβρίου του 1993, χωρίς να συμπληρώσει δύο μήνες στον σύλλογο, αλλά το πέρασμα του από τη Νιούλες γιορτάζεται ακόμα και σήμερα!

Ο θρύλος του Ντιέγκο Μαραντόνα έχει φτάσει ως και την Αγγλία κάτι που δεν είναι αρκετά γνωστό. Συγκεκριμένα έχει φορέσει για ένα παιχνίδι τη φανέλα της Τότεναμ. Το παιχνίδι φυσικά δεν ήταν επίσημο, αλλά φιλικό, λίγο πριν το Μουντιάλ του 1986, απέναντι στην Ίντερ, προς τιμής του Αρδίλες

 

Ο Μαραντόνα των πάγκων

Ο μοναδικός εθισμός που δεν μπόρεσε να κόψει ήταν το ποδόσφαιρο. Από το κέντρο του προβολέα στην άκρη του πάγκου. Το κεφάλαιο “προπονητής” που ξεκίνησε το 2008 και δεν έχει ακόμη γραμμένο τον επίλογο του.

Η μεγάλη ώρα για τον Ντιέγκο Μαραντόνα ως προπονητή ήρθε τον Οκτώβριο του 2008, όταν μετά την παραίτηση του Άλφιο Μπαζίλε από την τεχνική ηγεσία της εθνικής Αργεντινής η θέση έμεινε ορφανή και ο “Πίμπε Ντ’Όρο” έθεσε αμέσως υποψηφιότητα. Τον τίτλο του εκλέκτορα διεκδικούσαν μεταξύ άλλων και οι Ντιέγκο Σιμεόνε, Κάρλος Μπιάνκι, Μιγκέλ Άνχελ Ρούσο και Σέρχιο Μπατίστα, με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αργεντινής (AFA) να ενεργεί πάντως με συναισθηματικά κριτήρια πέρα από τα καθαρά ποδοσφαιρικά και να δίνει το χρίσμα στον αγαπημένο του κόσμου Ντιεγκίτο με ορίζοντα το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 στη Νότια Αφρική.

Το ντεμπούτο του στον πάγκο έγινε στις 19 Νοεμβρίου 2008 απέναντι στη Σκωτία στο “Hampden Park” και συνοδεύτηκε από νίκη με 1-0 με τέρμα του Μάξι Ροντρίγκες, με τον Μαραντόνα να κλέβει πάντως την παράσταση στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε βάζοντας στο στόχαστρο τον Τέρι Μπούτσερ! Ο άλλοτε αρχηγός της εθνικής Αγγλίας και βοηθός προπονητή στη Σκωτιά εκείνη την εποχή είχε δηλώσει πριν το φιλικό στη Γλασκώβη πως δεν θα συγχωρούσε ποτέ τον Μαραντόνα για το περίφημο “Χέρι του Θεού” το οποίο “βοήθησε” για τον αποκλεισμό των “τριών λιονταριών” στα προημιτελικά του Μουντιάλ του 1986, με τον Μαραντόνα να “απαντάει” στο φινάλε: “Μετά το ματς χαιρέτησα τον προπονητή της Σκωτίας. Ο Μπούτσερ ποιος είναι”;

Τα τρία πρώτα παιχνίδια του στον πάγκο τον βρήκαν να πανηγυρίζει ισάριθμες νίκες όμως την 1η Απριλίου 2009 ήρθε η πρώτη αποτυχία που ήταν ένα τεράστιο χαστούκι: εκτός έδρας ήττα με 6-1 από τη Βολιβία που ισοφάρισε την πιο βαριά ήττα στην ιστορία της Αργεντινής σε διαφορά γκολ. Λίγους μήνες αργότερα η εκτός έδρας ήττα από την Παραγουάη (1-0) έριξε την “αλμπισελέστε” στην 5η θέση της βαθμολογίας δύο αγωνιστικές πριν την ολοκλήρωση της προκριματικής φάσης και το έντονο φλερτ με έναν ταπεινωτικό αποκλεισμό είχε ήδη ξεκινήσει.

Κάπου εκεί όμως λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης για την δις παγκόσμια πρωταθλήτρια η οποία έκανε το “2 στα 2” μέσα σε τέσσερις ημέρες και πήρε το εισιτήριο μέσα από αγώνες-θρίλερ: στις 10 Οκτωβρίου 2009 νίκησε 2-1 το Περού με το χρυσό τέρμα του Μαρτίν Παλέρμο στο 92ο λεπτό υπό καταρρακτώδη βροχή ενώ στις 14 του μήνα το νικητήριο γκολ κόντρα στην Ουρουγουάη ήρθε στο 84ο λεπτό με την υπογραφή του Μάριο Μπολάτι!

Τρέλα, έκσταση, ηδονή. Αυτά τα τρία συναισθήματα μπήκαν στο μίξερ και εξουσίασαν το μυαλό του Μαραντόνα, ο οποίος έχοντας βγει εκτός εαυτού μετά τη νίκη στο Μοντεβιδέο ξέσπασε κατά των δημοσιογράφων στη μεικτή ζώνη λέγοντας μεταξύ άλλων: “Για όλους αυτούς που δεν πίστευαν, ας με συγχωρέσουν οι γυναίκες, αλλά μπορούν να έρθουν τώρα να μου το γλύψουν και να συνεχίσουν να μου το γλύφουν. Κι αυτό αφορά όλους τους αμφισβητίες, όχι μόνο τους δημοσιογράφους”! Η αθυροστομία του αυτή είχε ως συνέπεια να τιμωρηθεί από τη FIFA με δύο μήνες αποκλεισμό από τους πάγκους και χρηματικό πρόστιμο, όμως αυτό ουδόλως απασχολούσε τον Μαραντόνα από τη στιγμή που το όνειρό του να κατακτήσει το Μουντιάλ και με την ιδιότητα του ομοσπονδιακού τεχνικού παρέμενε ολοζώντανο.

Τον Μάιο του 2010 κατάφερε ωστόσο να στρέψει πάλι τα φώτα πάνω του με τις αμφιλεγόμενες επιλογές του όσον αφορά στους 23 εκλεκτούς του για το Μουντιάλ. Άφησε εκτός αποστολής τους Χαβιέρ Σανέτι και Εστέμπαν Καμπιάσο -που είχαν “βγάλει μάτια” τη σεζόν που είχε μόλις ολοκληρωθεί και που βρήκε την Ίντερ του Μουρίνιο να κατακτάει το  ιστορικό τρεμπλ- όπως και τους Χουάν Ρομάν Ρικέλμε και Φερνάντο Γκάγκο, ενώ μέσα στις εκπλήξεις που επεφύλασσε κατά την ανακοίνωση της τελικής λίστας ήταν και η παρουσία μέσα σε αυτή του Άριελ Γκάρσε. Ενός παίκτη με ελάχιστη διεθνή εμπειρία (είχε αγωνιστεί σε μόλις 4 ματς με την εθνική ομάδα από το 2003 μέχρι το 2010), ο οποίος προερχόταν από μία σεζόν που τον είχε βρει στην 13η θέση στο πρωτάθλημα της Αργεντινής με την Κολόν και που είχε κάνει ήδη τα πλάνα του για να ταξιδέψει στη Νότια Αφρική ως φίλαθλος!

“Δεν με νοιάζει τι σκέφτεστε για μένα ως προπονητή, αδιαφορώ. Έχω επιλέξει 23 παίκτες και είμαι έτοιμος να πεθάνω μαζί τους. Δεν μιλάω για βασικούς και αναπληρωματικούς. Έχω 23 πολεμιστές και οποιοσδήποτε από αυτούς μπορεί να αγωνιστεί”, δήλωσε από την πλευρά του ο Μαραντόνα λίγο πριν το ταξίδι στη Νότια Αφρική, με τον “Πίμπε Ντ’Όρο” να πηγαίνει στο Μουντιάλ χωρίς κλασικό δεξιοπόδαρο μπακ! Οι αυτοσχεδιασμοί του άλλωστε είχαν διαφανεί και στα δύο τελευταία ματς των προκριματικών, όταν είχε χρησιμοποιήσει στη θέση αυτή τον Χονάς Γκουτιέρες, που έπαιζε αριστερό μπακ/χαφ στη Νιούκαστλ…

Το πρώτο ματς του Μαραντόνα ως προπονητή σε τελική φάση Μουντιάλ βρήκε την Αργεντινή να επικρατεί 1-0 της Νιγηρίας (σκόρερ ο Χάιντσε), για να ακολουθήσει το 4-1 επί της Νότιας Κορέας (χατ-τρικ από Ιγκουαΐν) και το 2-0 επί της Εθνικής Ελλάδας (με τα γκολ του Μαρτίν Ντεμιτσέλις και του Μαρτίν Παλέρμο) στη φάση των ομίλων, όμως παρά τα καλά αποτελέσματα ο ίδιος φαινόταν να αδυνατεί να αντέξει την πίεση. Απόδειξη ότι είχε προλάβει ήδη να τσακωθεί με τους Πελέ και Πλατινί ενώ έκανε μέχρι και συστάσεις στους ανθρώπους της FIFA να βρουν άλλη μπάλα για τους αγώνες καθώς “αυτή που έχουν τώρα είναι άχρηστη, είναι αδύνατον να κάνεις κοντρόλ”. Το 3-1 επί του Μεξικού στη φάση των “16” του Μουντιάλ ανέβασε και άλλο την ψυχολογία των συμπατριωτών του λίγο πριν την μετωπική σύγκρουση με την Γερμανία στα προημιτελικά, με τον Μαραντόνα να συνεχίζει πάντως το βιολί του και να ανοίγει και άλλα “μέτωπα”, μέσω φραστικής επίθεσης αυτή τη φορά στον Κλάουντιο Τζεντίλε και στον Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ!

Δυστυχώς για τον Ντιέγκο ο αγώνας της 3ης Ιουλίου του 2010 αποτέλεσε την ταφόπλακα στις ελπίδες του για νέους θριάμβους με την “αλμπισελέστε”. Η Γερμανία μετά το 4-1 επί της Αγγλίας στην προηγούμενη φάση εμφανίστηκε σούπερ κυνική και απέναντι στην Αργεντινή και την ισοπέδωσε με το εμφατικό 4-0 στο Κέιπ Τάουν (δύο γκολ ο Κλόζε στο 100ο του ματς με τα “πάντσερ” και από ένα οι Μίλερ και Φρίντριχ) υποχρεώνοντας τους Νοτιοαμερικανούς να δεχτούν για πρώτη φορά τέσσερα γκολ σε αγώνα Μουντιάλ μετά το μακρινό 1974! Το αποτέλεσμα αυτό ήταν και μία προσωπική πανωλεθρία για τον Μαραντόνα καθώς οι Γερμανοί του Γιόακιμ Λεβ ξεχαρβάλωσαν την Αργεντινή “χτυπώντας” και εκθέτοντας όλες τις αμυντικές αδυναμίες της, εκείνες που ο Μαραντόνα δεν φρόντισε σκανδαλωδώς να καλύψει, έχοντας την ψευδαίσθηση πως μέσα από τις καλές προσωπικές του σχέσεις με τους παίκτες του αλλά και με ηγέτη τον Μέσι θα έφτανε μέχρι το τέλος του δρόμου.

Φευ… Η γερμανική μηχανή “εξαφάνισε” τον Μέσι (λέγε με Σβάινσταϊγκερ) έχοντας αριθμητική υπεροπλία στο χώρο του κέντρου και εκμεταλλεύτηκε την παρουσία των Οταμέντι και Χάιντσε στα πλάγια (αδύναμοι κρίκοι στην ούτως ή άλλως εύθραστη άμυνα της “αλμπισελέστε”), την ώρα που ο Μαραντόνα έμοιαζε να πελαγοδρομεί με το που βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο από το 3ο λεπτό. Χρειάστηκε το σκορ να γίνει 2-0 για να καταλάβει το λάθος του και να αποσύρει τον Οταμέντι, έβαλε έξτρα επιθετικό (Σέρχιο Αγουέρο) αφού η ομάδα του ήταν ήδη πίσω με 3-0, ενώ ο Ντιέγκο Μιλίτο έμεινε στον πάγκο σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Η απειρία του Μαραντόνα σε συνδυασμό με την αδυναμία του να εμπνεύσει ως στρατηγός τους παίκτες του όταν το ματς “στράβωσε” στοίχισε αφάνταστα στην Αργεντινή η οποία αποχαιρετούσε το τουρνουά με μία βαριά και οδυνηρή ήττα μετά από 4 συνεχόμενες νίκες.

“Ίσως αποχωρήσω αύριο, δεν ξέρω. Στις 30 Οκτωβρίου γίνομαι 50 ετών και αυτή είναι η δυσκολότερη και πιο στενάχωρη στιγμή στη ζωή μου από την ημέρα που σταμάτησα το ποδόσφαιρο. Ήταν σαν να δέχτηκα μπουνιά στο πρόσωπο από τον Μοχάμεντι Άλι. Δεν έχω άλλη ενέργεια μέσα μου”, τόνισε στη συνέντευξη Τύπου ο αποκαρδιωμένος Ντιεγκίτο ενώ λίγα μέτρα παραπέρα δεχόταν ένα ακόμα χτύπημα στο πρόσωπο από τον Τόμας Μίλερ. Λίγους μήνες πριν ο Μαραντόνα είχε σνομπάρει τον νεαρό Γερμανό μεσοεπιθετικό σε συνέντευξη Τύπου που βρέθηκε στον ίδιο χώρο μαζί του μετά από διεθνές φιλικό των δύο ομάδων, με τον Μίλερ να παίρνει την εκδίκησή του και να δηλώνει: “Η νίκη αυτή είναι ξεχωριστή για μένα λόγω Μαραντόνα. Δεν νομίζω τώρα πως θα εξακολουθεί να πιστεύει πως είμαι ball boy. Τώρα θα με έχει μάθει…”

Εξίσου σκληρά ήταν όμως και τα σχόλια μερίδας του αργεντίνικου Τύπου εις βάρος του. “Ας κάνουμε στον Μαραντόνα ένα άγαλμα ως τον καλύτερο παίκτη του ποδοσφαίρου μας αλλά ας σταματήσει να εκμεταλλεύεται την εικόνα του για να γίνει και αυτός ένας δεινόσαυρος σε μουσείο”, “ας του κάνουμε μία μεγάλη γιορτή και μετά να πάει να γράψει τις αναμνήσεις του”, “εάν συνεχίσουμε έτσι θα καταλήξει να γίνει κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής ή πρόεδρος του Έθνους”, ήταν μερικά από αυτά. Για την ιστορία, στο παιχνίδι που ο Μαραντόνα πληγώθηκε όσο ποτέ στην προπονητική του καριέρα, ξεκίνησε με τους Ρομέρο, Ντεμιτσέλις, Μπουρδίσο, Χάιντσε, Οταμέντι, Ντι Μαρία, Μαστσεράνο, Μάξι Ροντρίγκες, Ιγκουαΐν, Μέσι και Τέβες ενώ οι δύο αλλαγές του ήταν οι Παστόρε και Αγουέρο.

Όσο για τον επίλογο της παρουσίας του στην “αλμπισελέστε” αυτός γράφτηκε στα τέλη Ιουλίου του 2010, με την αργεντίνικη ομοσπονδία να ανακοινώνει πως το διοικητικό συμβούλιο αποφάσισε ομόφωνα τη μη ανανέωση του συμβολαίου του και τον Ντιέγκο Μαραντόνα να αποχωρεί επεισοδιακά, κατηγορώντας τον πρόεδρο της AFA, Χούλιο Γκροντόνα, και τον διευθυντή Κάρλος Μπιλάρδο ως “ψεύτες κα προδότες”. Όσον αφορά σε συλλογικό επίπεδο, ο Μαραντόνα είχε ένα σύντομο πέρασμα από τις Μαντιγιού (από τις 3 Οκτωβρίου 1994 μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου) και Ράσινγκ Κλουμπ (από τις 6 Ιανουαρίου 1995 μέχρι τις 26 Μαρτίου) ως βοηθός προπονητή χωρίς όμως επιτυχία ενώ τον Μάιο του 2011 μετακόμισε στο Ντουμπάι για λογαριασμό της Αλ Βασλ (υπέγραψε διετές συμβόλαιο με ετήσιες αποδοχές 4.500.000 δολαρίων), από την οποία όμως απολύθηκε έναν χρόνο αργότερα (Ιούλιος 2012).

 

 

Ο Μαραντόνα των δαιμόνων του 

Το μεγάλο “αν”. Το ποδοσφαιρικό προπατορικό αμάρτημα έγκειται στη μοίρα του αθλήματος αν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν είχε “δαγκώσει” το μήλο των εξωγηπεδικών πειρασμών. Ναρκωτικά, ξενύχτια, γυναίκες, συλλήψεις, παρολίγον θάνατος. Ένα ταξίδι στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.

D10S…Dios… Θεός. Τίτλος που έχει αποδοθεί στον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα για τα επιτεύγματά του μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, εκεί όπου θεωρείται από πολλούς ως ο καλύτερους όλων των εποχών στο λαοφιλέστερο άθλημα στον κόσμο. Το “Χρυσό Παιδί”, όμως, έξω από το γήπεδο μόνο άγιος δεν ήταν. Για την ακρίβεια ήταν σχεδόν τα πάντα εκτός από αυτό. Ακόμα και οι πιστοί της Iglesia De Maradoniana αναγνωρίζουν τα εξωγηπεδικά αμαρτήματα του Ντιεγκίτο, αυτά που αν τα δεις συγκεντρωμένα σε ένα κείμενο θα συνειδητοποιήσεις πως ο Μαραντόνα χωρίς τα ποδοσφαιρικά παπούτσια και το κοντό σορτσάκι είναι μόνο ένας άνθρωπος και σε καμία περίπτωση θεός. Κοκαΐνη, χάπια, τσιγάρα, αλκοόλ, ξυλοδαρμοί, ξενύχτια, γυναίκες, συλλήψεις, εξώγαμα, απελάσεις, σχέσεις με την μαφία, προκλητικές πολιτικές δηλώσεις και επισκέψεις σε κέντρα απεξάρτησης και νοσοκομεία με τον θάνατο να παραμονεύει σε κάθε γωνία. Ο Μαραντόνα μπορεί να ονομάστηκε ο θεός του ποδοσφαίρου αλλά έχασε την ανθρώπινη ζωή, την οικογένειά του, τα παιδιά του και τους φίλους του. Οι λευκές νύχτες κατέστρεψαν μέρος του μύθου του, ο οποίος αν δεν ήταν τόσο μεγάλος, θα είχε σβηστεί από τα βιβλία της ιστορίας. Το ταλέντο που είχε, του πρόσφερε όλο τον κόσμο στα πόδια του, αλλά αυτός τον κλώτσησε, ίσως γιατί αυτό ήξερε να κάνει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο. Τα λάθη και τις αμαρτίες του τις πλήρωσε ακριβά και συνεχίζει να τις πληρώνει, ενώ το ποδόσφαιρο έχασε πολλά περισσότερα από ένα τεράστιο ποδοσφαιριστή.

Ο “Πελούσα” γεννήθηκε στο Λανούς και μεγάλωσε στο Βίγια Φιορίτο, προάστιο του Μπουένος Άιρες, σε μία από τις φτωχότερες γειτονιές της Αργεντινής, στις 30 Οκτωβρίου του 1960 χωρίς λάβει ιδιαίτερη μόρφωση. Το πέμπτο από τα οκτώ παιδιά του Ντιέγκο του γηραιότερου και της Ντόνα Τότα, αλλά το πρώτο αγόρι, μεγάλωσε σε μία οικογένεια όπου οι δύο γονείς ήταν νόθα παιδιά, καθώς κανένας τους δεν αναγνωρίστηκε από τους πατεράδες τους. Το ίδιο θα προσπαθούσε να κάνει και ο μικρός Ντιέγκο αργότερα, αλλά εν τέλει τα δικαστήρια τον ανάγκασαν να αναγνωρίσει τρία παιδιά που αν ήταν στο χέρι του δεν θα το έκανε ποτέ. Θα περίμενε κανείς πως εξαιτίας της ιστορίας που είχε η οικογένειά του θα ήταν περισσότερο ευαίσθητος σε τέτοια θέματα, αλλά ο Μαραντόνα λειτουργούσε πάντα έξω από τα συνηθισμένα.

Επαναστάτης χωρίς αιτία, αρκετές φορές, χάθηκε μέσα στην ελλειπή μόρφωση, την ανάγκη να φύγει από τις παράγκες και την εμπιστοσύνη που έδειξε σε όσους αντιλήφθηκαν το ταλέντο του. Όλα ξεκίνησαν πολύ νωρίς και εξελίχθηκαν τρομακτικά γρήγορα. Σε ηλικία μόλις 8 ετών εντοπίστηκε από τους κυνηγούς ταλέντων και έγινε το σύμβολο των Cebolitas, της μικρής ομάδας της Αρχεντίνος Τζούνιορ. Δώδεκα χρονών παιδί, χωρίς σχεδόν καμία υποστήριξη από, δασκάλους, αδέρφια, ειδικούς και προπονητές είχε γίνει ήδη σύμβολο. Στα ημίχρονα των αγώνων της πρώτης κατηγορίας έμπαινε στο γήπεδο για να διασκεδάσει τους θεατές με τα κόλπα του, τους ίδιους που λίγο αργότερα θα έπιναν νερό στο όνομά του και θα τον αποκαλούσαν θεό της Αργεντινής. Η καριέρα του πήρα γρήγορα ανοδική πορεία μετά την παρθενική του εμφάνιση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο λίγο πριν κλείσει τα 16 του χρόνια. Η αφετηρία έγινε μέσα σε χειροκροτήματα, με χαμόγελα και ελπίδα για μία μεγάλη καριέρα (η οποία έγινε) αλλά το τέλος θα γραφόταν με διαφορετικό τρόπο και το βασικότερο έξω από τις γραμμές του γηπέδου.

Η μεταγραφή του στην αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς ήταν το σκαλοπάτι για την Ευρώπη. Εκεί όπου θα ερχόταν η ποδοσφαιρική καταξίωση και η προσωπική απαξίωση. Στα γήπεδα της Γηραιάς Ηπείρου μεγαλούργησε, με τα χρώματα της Αργεντινής κατάφερε να ανυψώσει τον εαυτό του πάνω από τους κοινούς θνητούς, αλλά η Ευρώπη ήταν και αυτή που έφερε τον καταποντισμό. Οι πειρασμοί και οι άνθρωποι που ήταν γύρω του λύγισαν τον άνθρωπο που ήταν ανίκητος στο χορτάρι. Ο Μαραντόνα επηρεάστηκε εύκολα, έδειξε ευάλωτος και αδυναμία να αντέξει τη δόξα και τη λατρεία, σε αντίθεση με τις γυναίκες, τα ξενύχτια και τα ναρκωτικά, τα οποία άντεξε και ήθελε σε υπερθετικό βαθμό. Πρόκειται για σύμπτωση, αλλά ένα από τα ποδοσφαιρικά του ινδάλματα ήταν ο Τζορτζ Μπεστ (το άλλο ήταν ο Ριβελίνο), ο οποίος επίσης καταστράφηκε ποδοσφαιρικά από τις γυναίκες και το αλκοόλ.

Είναι πολύ εύκολο να εντοπιστούν οι αιτίες της καταστροφής του στην παιδική ηλικία, στην έλλειψη μόρφωσης ή στους λάθους ανθρώπους που περιέβαλαν ένα μικρό παιδί, που είχε τον κόσμο στα πόδια του και δεν κατάφεραν να του δώσουν τα απαραίτητα εφόδια για να αντέξει τη λάμψη. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι επίσης εύκολες δικαιολογίες και ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα δεν έγινε φίλος ποτέ με αυτές. Άλλωστε, παραδέχθηκε τα λάθη του και ζει με τις επιπτώσεις των πράξεών του.

Ο Μαραντόνα αφού έχει πάρει τους πρώτους του συλλογικούς και εθνικούς τίτλους στην Αργεντινή αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα για την Ευρώπη με την Μπαρτσελόνα να πληρώνει 7.000.000 ευρώ (ποσό ρεκόρ για την εποχή) για να τον αποκτήσει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ο “Πελούσα” δεν έχει κανένα εξωγηπεδικό πρόβλημα. Η ζωή κοντά στην οικογένειά του και η ασφάλεια που του προσέφερε η Αργεντινή τον κρατούσαν μακριά από τις κακοτοπιές. Δε συνέβη το ίδιο όμως και στην Βαρκελώνη. Όπως κάθε λατίνος, ο Μαραντόνα, μετακομίζοντας στην Ευρώπη συνοδεύτηκε από πολλούς ανθρώπους. “Δικούς του” ανθρώπους οι οποίοι όμως δεν αποδείχθηκαν κατάλληλοι για να προστατέψουν και να γαλουχήσουν ένα αστέρι 23 ετών που είχε λεφτά, δόξα και ζούσε εντελώς διαφορετικά από ότι έκανε στην πατρίδα του. Παράλληλα ο Μαραντόνα δεν έδειχνε ικανοποιημένος από την Μπαρτσελόνα. Οι σχέσεις του με την διοίκηση δεν ήταν καλές, ενώ ο “χασάπης του Μπιλμπάο” και η εκδίκηση του “Χρυσού Παιδιού” στον τελικό του Copa del Rey η οποία συνοδεύτηκε με τρίμηνο αποκλεισμό, βοήθησαν στον αποπροσανατολισμό και τις καταχρήσεις.Η χρήση κοκαΐνης ξεκινάει τη δεύτερη του σεζόν στην Μπαρτσελόνα και θα συνεχιστεί μέχρι το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας. Η αποχή του από τα γήπεδα μετά το δολοφονικό μαρκάρισμα από τον Άντονι Γκοϊγκοετσέα και το σπάσιμο του αστραγάλου του, ήταν το έναυσμα για να γνωρίσει ο Μαραντόνα την κοκαΐνη. Το λάθος που έκανε ήταν μοιραίο και καθόλου πρωτότυπο. Είναι το ίδιο που κάνουν όσοι πέφτουν στα δίχτυα της λευκής σκόνης. “Θες να πεις “Όχι” αλλά ακούς τον εαυτό σου να λέει “Ναι”, γιατί πιστεύεις πως μπορείς να το ελέγξεις, πως θα είναι όλα καλά όταν αποφασίσεις να σταματήσεις. Εκείνη τη στιγμή είναι που όλα ξεκινούν να γίνονται περίπλοκα”, είχε δηλώσει ο ίδιος για την πρώτη του επαφή με τα ναρκωτικά. Οι καταχρήσεις, σε συνδυασμό με την τιμωρία του για την εκδίκηση στην Μπιλμπάο στον τελικό του Κυπέλλου με τον ίδιο εκτός εαυτού να χτυπάει όποιον έβρισκε μπροστά του, αναγκάζουν την Μπαρτσελόνα να τον πουλήσει στην Νάπολι. Εκεί όπου θα γνωρίσει την απόλυτη καταξίωση, θα δοξαστεί από τον Ιταλικό Νοτο ακόμα και όταν θα μπει το δίλημμα στους Ιταλούς “Μαραντόνα ή Ιταλία”, ο “Πελούσα” θα βγει νικητής. Η μοναδική ήττα ήρθε από την Καμόρα, τις γυναίκες, τα ναρκωτικά και γενικά ότι υπήρχε εκτός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου.

Το μεγάλο ποδοσφαιρικό κεφάλαιο του Μαραντόνα γράφεται στον Ιταλικό Νότο. Στο ίδιο μέρος θα γραφτεί και η καταστροφή του. Στη Νάπολι ο Ντιέγκο θα αρχίσει να αποκτά την θεϊκή του υπόσταση καθώς οι 75.000 Ναπολιτάνοι που τον υποδέχθηκαν ήταν μία σταγόνα στον ωκεανό λατρείας που θα ακολουθούσε. Ο “Πελούσα” θα αλλάξει εξ ολοκλήρου στην Ιταλία και δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί γύρω του. Ίσως αν κάποιος μπορούσε τότε να αντιληφθεί τι γινόταν, η ιστορία να ήταν διαφορετική, καθώς ο φτωχός Νότος βρήκε σχεδόν 10.000.000 δολάρια (έσπασε το προηγούμενο δικό του ρεκόρ) για να φέρει τον Μαραντόνα στη Νάπολι. Χρήματα που μόνο η μαφία θα μπορούσε να σπαταλήσει και όπως είναι γνωστό η Καμόρα δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Δεν θα έκανε τίποτα για το καλό της πόλης ή του Ντιέγκο αν δεν μπορούσε να εξασφαλίσει τα δικά της συμφέροντα τα οποία εξετέλεσε ο Αργεντινός σούπερ σταρ με την κοκαΐνη και τις πόρνες να παίρνουν αποφάσεις αντί γι αυτόν. Ο Μαραντόνα έγινε ο βασιλιάς της πόλης. Βίλες με πισίνες για αυτόν και τα σχεδόν 40 άτομα συνοδεία που είχε, γυναίκες, κλαμπ για την προσωπική του διασκέδαση ανοιχτά μόνο για αυτόν και όσα ναρκωτικά μπορούσε να καταναλώσει ήταν στην διάθεσή του!

Το κεφάλαιο Νάπολι για τον Μαραντόνα έχει πολλές ενότητες όσον αφορά την εξωγηπεδική του ζωή. Ο Αργεντινός έκανε σχεδόν τα πάντα, χωρίς να έχει κανένα μέτρο, χωρίς να έχει καμία συναίσθηση που είχε μπλέξει. Διότι η προστασία και η “αγάπη” της μαφίας και των παρατρεχάμενων δεν άντεξαν για πάντα. Ο Μαραντόνα όμως δεν ήταν απλά το θύμα και η μαριονέτα. Ο εθισμός του στην κοκαΐνη και τα αλλεπάλληλα πάρτι τραβούσαν τα βλέμματα από τα εκπληκτικά πράγματα που έκανε μέσα στα γήπεδα όλο και περισσότερο. Οι δημοσιογράφοι έμεναν για μέρες έξω από το σπίτι του για μία είδηση και ο Ντιέγκο δεν του άφηνε ανικανοποίητους.

Ουρές έκαναν έξω από το σπίτι του Μαραντόνα οι Αργεντινοί τουρίστες στη Νάπολη. Όχι για αυτόγραφο αλλά για να ζητήσουν αυτά που τους είχαν κλέψει οι πορτοφολάδες της πόλης. Ο Ντιέγκο με ένα τηλέφωνο τα έβρισκε όλα!Οι σχέσεις του “Pibe de Oro” με την μαφία ήταν ιδιαίτερα στενές, ειδικά στα πρώτα του χρόνια στη Νάπολη. Οι εξαφανίσεις του από τις προπονήσεις και τους αγώνες της ομάδας είναι συχνό φαινόμενο και τα πρόστιμα πέφτουν βροχή από την διοίκηση. Τα πάρτι συνεχίζονται αλλά η προστασία της μαφίας παραμένει και λίγα από αυτά βγαίνουν στην δημοσιότητα, σε αντίθεση με τα όσα θα συμβούν μετά το Μουντιάλ του 1990 όταν και η Καμόρα θα πληγωθεί από τον Χρυσό Παιδί και θα τελειώσει την καριέρα του. Από την έξαλλη ζωή που κάνει στη Νάπολι τα πρώτα χρόνια μόνο το σκάνδαλο με την Κριστίνα Σινάγκρα θα γραφτεί στον Τύπο και θα πάρει διαστάσεις. Το 1989 η Ιταλίδα θα μιλήσει δημόσια και θα αποκαλύψει πως έφερε στον κόσμο τον γιο του Ντιέγκο, αλλά ο ίδιος θα το αρνηθεί ακολουθώντας τα βήματα των παππούδων του που δεν αναγνώρισαν τους γονείς του. Η υπόθεση θα οδηγηθεί σε δίκη εκεί όπου η Σινάγκρα θα δικαιωθεί το 1989 και ο Μαραντόνα θα υποχρεωθεί να καταβάλει 5.000.000 λιρέτες το μήνα ως διατροφή για τον Ντιέγκο Αρμάντο!

Την ίδια εποχή ο Μαραντόνα παντρεύεται τον παιδικό του έρωτα Κλαούντια Βιγιαφάνε και το μπάτσελορ που θα ετοιμάσει είναι μυθικό. Το πάρτι οργίων με πόρνες και ναρκωτικά θα γίνει πρωτοσέλιδο, αλλά ο ίδιος δεν θα έχει καμία νομική επίπτωση, καθώς βρίσκεται ακόμα στο πλευρό της Καμόρα. Υπάρχουν μάλιστα φήμες πως ο θεός των Ναπολιτάνων ήταν στημένος ώστε να χάσει η Νάπολι τον τίτλο του 1988 γιατί η μαφία είχε ποντάρει στον παράνομο τζόγο πως κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Η παρέμβαση της μαφίας στο χώρο που ο Μαραντόνα ήταν θεός ήταν και η αρχή του τέλους.

Σε αυτό το σημείο φαίνεται να χαλάνε οι σχέσεις του Μαραντόνα με την Καμόρα η οποία τον προμήθευε με κοκαΐνη, γυναίκες και του παρείχε νομική ασυλία. Τα τελευταία του χρόνια στη Νάπολι θα σημαδευτούν από σκάνδαλα, μπλεξίματα με την αστυνομία και την εφορία.

Η τροχαία του παίρνει την Ferrari σε έναν τυπικό έλεγχο για υπερβολική ταχύτητα, αλλά τα χειρότερα θα έρθουν μετά το Μουντιάλ του 1990, όταν ο Μαραντόνα ανάγκασε τους μαφιόζους να χάσουν πολλά εκατομμύρια στο στοίχημα, όταν άφησε εκτός τελικού την διοργανώτρια Ιταλία, σε παιχνίδι που έγινε στο Σαν Πάολο. Ο “Πελούσα” θα αρνηθεί να αγωνιστεί σε αγώνα της Νάπολι με την Φιορεντίνα και θα ξεκινήσει αποχή από τις προπονήσεις. Την ίδια εποχή θα κατηγορηθεί από τέσσερις ιερόδουλες πως την προηγούμενη ημέρα σε πάρτι που έγινε σπίτι του, ο Ντιέγκο τις ανάγκασε να πάρουν κοκαΐνη.

Τα κατορθώματά του εκτός γηπέδων αρχίζουν να είναι τόσο έντονα και επαναλαμβανόμενα  που επισκιάζουν όσα κάνει μέσα σε αυτό. Τα μικροεπεισόδια συνεχίζονται μέχρι να σκάσει το μεγάλο μπαμ. Μετά από ένα παιχνίδι απέναντι στην Μπάρι, ο Μαραντόνα καλείται να περάσει από αντιντόπινγκ κοντρόλ. Τα αποτελέσματα δείχνουν κοκαΐνη στο αίμα του και τιμωρείται με αποκλεισμό 15 μηνών. Λίγες ημέρες αργότερα θα γίνει και η δίκη για εισαγωγή ναρκωτικών από την Αργεντινή αλλά ο Ντιέγκο θα γλιτώσει αφού δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία για να στοιχειοθετήσουν νομικά την σχέση του με τα ναρκωτικά.

Ο κατήφορος όμως δεν έχει σταματημό. Η μεγάλη περιπέτεια του Μαραντόνα ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 90 και ολοκληρώνεται προς το τέλος της. Ο Πελούσα θα συλληφθεί για δεύτερη φορά με την κατηγορία εμπορίας ναρκωτικών μέσα σε λίγο διάστημα. Αυτή τη φορά, η μία από τις μαύρες σελίδες της ιστορίας του, θα γραφτεί στο αγαπημένο του Μπουένος Άιρες. Η πατρίδα του και οι σχέσεις οργής που είχε ο Μαραντόνα με τους υπεύθυνους της Ομοσπονδίας ήταν και αυτές που επέβαλλαν τις βαρύτερες τιμωρίες. Τα Δικαστήρια του απαγορεύουν την έξοδο από την χώρα και του επιβάλλουν να ξεκινήσει θεραπεία αποτοξίνωσης.

Οι ποινές πέφτουν βροχή αλλά ο αδάμαστος Μαραντόνα δεν επιδέχεται συμμόρφωσης. Τα ναρκωτικά και τα πάρτι συνεχίζουν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή του, δίνοντας παράλληλα τα καλύτερα όπλα στους αντιπάλους του. Ένας από αυτούς το εκμεταλλεύτηκε και η αστυνομία έπειτα από καταγγελία κάνει έλεγχο σε δωμάτιο ξενοδοχείου όπου ο Ντιέγκο έχει στήσει ένα από τα γνωστά του πάρτι. Τα ναρκωτικά το αλκοόλ και οι γυναίκες ήταν φυσικά στο μενού με τον “Πελούσα” να είναι σε άθλια κατάσταση.

Ο Μαραντόνα θα ζητήσει τη βοήθεια ψυχιάτρου, αλλά δεν θα ηρεμήσει. Οι αποκαλύψεις για τις σκοτεινές του νύχτες είναι συνεχόμενες και οι δημοσιογράφοι πέφτουν πάνω στις ροζ ειδήσεις σαν βαμπίρ που μυρίστηκαν αίμα. Ένας πρώην σωματοφύλακας του, τον κατηγορεί δημοσίως πως του ζήτησε να σκοτώσει τρεις ρεπόρτερ. Το Χρυσό Παιδί της Αργεντινής δεν είχε ποτέ καλές σχέσεις με τον Τύπο και όταν έχασε την ποδοσφαιρική του λάμψη και προστασία τον κατασπάραξαν. Ουκ ολίγες φορές αυτή η σχέση οργής αποκαλύφθηκε δημόσια, όπως στα δικαστήρια του Μπουένος Άιρες

Η Νιούελς Ολντ Μπόις που τον βοήθησε να επιστρέψει στα γήπεδα, τον έδιωξε από την ομάδα αφού πρώτα εξαφανίστηκε για πάνω από μία εβδομάδα. Πιθανότατα θα διασκέδαζε με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και παράλληλα θα κατέστρεφε της δική του ζωή αλλά και της οικογένειάς του συμπεριλαμβανομένων των δύο μικρών κοριτσιών του. Τα πράγμα χειροτερεύουν με τον Ντιέγκο να έχει στο μυαλό του μόνο το Μουντιάλ του 1994. Πριν το Παγκόσμιο Κύπελλο επιτίθεται με αεροβόλο σε δημοσιογράφους που ήταν έξω από το εξοχικό του. Πέντε από αυτούς τραυματίζονται! (2 χρόνια και 10 μήνες με αναστολή)

Στο Μουντιάλ της Αμερικής ο Μαραντόνα δεν θα κάνει την τελευταία του ποδοσφαιρική εμφάνιση, αλλά η καριέρα της απόλυτης ποδοσφαιρικής διάνοιας (όπως τον αποκαλούσαν οι σπίκερ της εποχής), θα σταματήσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Την απέναντι από αυτήν που τον κατέστρεψε. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994 ο Μαραντόνα θα παίξει για να απαντήσει σε όσους τον αμφισβητούν. Το ίδιο έκανε και το 1986, όταν ακόμα και μετά την πρόκριση στον τελικό κανείς δεν πίστεψε πως “ένας μπορεί να κάνει τα πάντα”. Θα σκοράρει απέναντι στην Ελλάδα αλλά ο πανηγυρισμός είναι αυτός που θα μείνει στην ιστορία. Όλη η ένταση, όλα όσα είχε ακούσει τα προηγούμενα χρόνια, τα λάθη που και ο ίδιος ήξερε πως έκανε, δεν υπήρχαν. Εκείνα τα δευτερόλεπτα μετά το γκολ ο Μαραντόνα ένιωσε ξανά πως είναι ο Θεός του Ποδοσφαίρου.

Έχουν γραφτεί πολλά για το επόμενο παιχνίδι του στο Μουντιάλ. Για το δείγμα, την τιμωρία που έγινε αποκλειστικά γι αυτόν, την πληγωμένη μαφία και το κακό παιδί που ήθελε το ποδόσφαιρο να αποβάλει γιατί δεν ταίριαζε για πρότυπο. Η εικόνα του να φεύγει χαμογελαστός για το αντιντόπινγκ κοντρόλ που θα τελειώσει την καριέρα του, είναι ίσως από τις πιο χαρακτηριστικές της ιστορίας του.

Το δείγμα που έδωσε είναι θετικό, στην ουσία εφεδρίνη και τιμωρείται με αποκλεισμό 15 μηνών και το ποδόσφαιρο ουσιαστικά σταματάει για τον “Πελούσα”. Ο ίδιος θα κατηγορήσει τον Ζοάο Χαβελάντζε πως το δείγμα του ήταν νοθευμένο και η αντιπαλότητα με την FIFA επισημοποιείται. Ο Ντιέγκο επιστρέφει στην Αργεντινή αλλά πολύ γρήγορα παραβιάζει την απαγόρευση εξόδου από την χώρα και πετάει για Κούβα για να συναντήσει τον Φιντέλ Κάστρο. Οι περισσότερες επισκέψεις του Μαραντόνα στην Κούβα έγιναν για να προσπαθήσει να ξεφύγει απόν τα ναρκωτικά, με τις περισσότερες προσπάθειες να πέφτουν στο κενό.

Το 1997 συλλαμβάνεται και επιστρέφει στην Αργεντινή όπου δοκιμάζει να παίξει για την αγαπημένη του Μπόκα Τζούνιορς. Για τρίτη φορά όμως στην καριέρα του θα πιαστεί με απαγορευμένες ουσίες. Η μπάλα, που τόσο πιστά τον άκουγε μέσα στο γήπεδο, του έδωσε την ευκαιρία να αποχωρίσει χωρίς να τιμωρηθεί, για να μην λερωθούν ακόμα περισσότερο οι σελίδες της ζωής του. Τα προβλήματα που προκάλεσε στην καριέρα του η κατανάλωση αλκοόλ και κοκαΐνης ήταν αρκετά, αλλά ακόμα περισσότερα ήταν τα προβλήματα υγείας που είχε από τη στιγμή που εγκατέλειψε τους αγωνιστικούς χώρους.

Στις 4 Ιανουαρίου του 2000, όταν έκανε τις διακοπές του στην Πούντα Ντελ Έστε της Ουρουγουάης, αναγκάστηκε να μπει εσπευσμένα στην εντατική. Σε μία συνέντευξη Τύπου οι γιατροί ισχυρίστηκαν πως ο Αργεντινός είχε πρόβλημα με την καρδιά του, το οποίο είχε υποτιμηθεί. Αργότερα, όμως, έγινε γνωστό πως στο αίμα του είχε βρεθεί κοκαΐνη και πως ο Μαραντόνα είχε κληθεί να δώσει εξηγήσεις στην αστυνομία. Μετά από αυτό το περιστατικό πήγε στην Κούβα, προκειμένου να μπει σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης.

Ωστόσο, όπως φάνηκε δεν υπήρξε αποτέλεσμα, αφού στις 18 Απριλίου του 2004 ο Μαραντόνα έφτασε κοντά στο θάνατο. Λόγω υπερβολικής δόσης υπέστη έμφραγμα και εισήχθη στην εντατική μονάδα νοσοκομείου του Μπουένος Άιρες. Στην κλινική βρέθηκαν πολλοί οπαδοί για να τον στηρίξουν και τελικά ο πρώην παίκτης των Νάπολι και Μπαρτσελόνα κατάφερε να κερδίσει και αυτή τη μάχη. Στις 29 Απριλίου πήρε εξιτήριο και έφυγε πάλι για την Κούβα, ώστε να μπει ξανά σε πρόγραμμα αποτοξίνωσης.

Στην προσπάθειά του να κόψει τις κακές συνήθεις του παρελθόντος πήρε πολλά κιλά και υποβλήθηκε στις 6 Μαρτίου του 2005 σε επέμβαση. Τους επόμενους τρεις μήνες έκανε αυστηρή δίαιτα και όταν επανεμφανίστηκε η διαφορά ήταν εμφανής. Τον Μάρτιο του 2007 ήταν η υπερβολική χρήση του αλκοόλ, η οποία τον ανάγκασε να μπει ξανά στο νοσοκομείο του Μπουένος Άιρες. Στις 11 Απριλίου βγήκε, αλλά δύο μέρες μετά επέστρεψε εκεί. Εν τέλει, επισκέφτηκε μία ψυχιατρική κλινική και στις 7 Μαΐου επέστρεψε σπίτι του. Μία μέρα μετά έδωσε συνέντευξη σε τηλεοπτικό σταθμό της Αργεντινής και δήλωσε πως είχε κόψει το ποτό και πως δεν είχε κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών για περισσότερο από δυόμιση χρόνια.

“Ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η Τζανίνα μου ζητούσε να κρατηθώ στη ζωή για εκείνη, μου έλεγε ότι ήμουν ο πατέρας της και με είχε ανάγκη κι εγώ δεν καταλάβαινα. Υπήρξα άρρωστος με τα ναρκωτικά για πολλά χρόνια και κουβαλάω ένα βάρος που δεν είδα τα παιδιά μου να μεγαλώνουν“.

 

 

Η αγαπημένη του Βιγιαφάνε, ο “έρωτας της ζωής του”, όπως λέει, οι δύο κόρες και οι αμέτρητες γυναίκες που στάθηκαν στο πλευρό του, ή ξάπλωσαν στο κρεβάτι του.

Όσο γεμάτη και εντυπωσιακή ήταν η ζωή του Ντιέγκο Μαραντόνα πάνω στο χορτάρι άλλο τόσο άναρχη και πολυτάραχη ήταν έξω από τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, με το χρυσό παιδί του αργεντίνικου ποδοσφαίρου να έχει βρεθεί άπειρες φορές στα πρωτοσέλιδα των ΜΜΕ όχι μόνο για την οικογένειά του αλλά και για τις εξωσυζυγικές του σχέσεις. Αναμφίβολα η γυναίκα που είναι στο επίκεντρο της ζωής του περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη είναι η 52χρονή σήμερα Κλαούντια Βιγιαφάνε, ο μεγάλος έρωτας του Ντιέγκο από πολύ νεαρή ηλικία, με την οποία ενώθηκε με τα δεσμά του γάμου στις 7 Νοεμβρίου 1984 στο Μπουένος Άιρες.

Ο γάμος τους κράτησε για 20 ολόκληρα χρόνια και μέσα από αυτόν απέκτησαν δύο κόρες στις οποίες ο “El Diez” έχει παθολογική λατρεία και αδυναμία: την Ντάλμα (γεννήθηκε στις 2 Απριλίου 1987) και την Τζανίνα (γεννήθηκε στις 16 Μαΐου 1989). Από την μικρότερη κόρη του μάλιστα ο Μαραντόνα έγινε για πρώτη φορά παππούς στις 19 Φεβρουαρίου 2009 όταν έφερε στον κόσμο τον Μπέντζαμιν από τον γάμο της με τον επιθετικό της Μάντσεστερ Σίτι, Σέρχιο Αγουέρο. Η σχέση του Ντιέγκο Μαραντόνα με την Κλαούντια Βιγιαφάνε έμεινε για πολλά χρόνια φιλική και μετά το διαζύγιό τους όμως το καλοκαίρι του 2015 ήρθαν τα πρώτα μαύρα σύννεφα, με την οικογένεια να χωρίζεται στα δύο μετά την καταγγελία του μέσω τηλεοπτικής εκπομπής πως η πρώην σύζυγός του άρπαξε 9.000.000 δολάρια από τους τραπεζικούς του λογαριασμούς.

“Εάν έκανε αυτό που φοβόμαστε πως έκανε, δυστυχώς θα πρέπει να πάει στη φυλακή”, είπε κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής του συνέντευξης ο Μαραντόνα, αποκαλώντας μεταξύ άλλων και “κλέφτρα” το άλλοτε alter ego του. Η επίθεση αυτή έφερε την… αντεπίθεση της Βιγιαφάνε η οποία εμφανίστηκε σε ακρόαση στο δικαστήριο, έχοντας την κόρη της Τζανίνα στο πλευρό της για να την υποστηρίξει, και τον κατηγόρησε πως υπεξαίρεσε ο ίδιος τα χρήματα, με τον Μαραντόνα να αρνείται τους ισχυρισμούς της και να δηλώνει: “Το μόνο που θέλω είναι τα χρήματά μου. Δεν έκανα καταγγελία για κανέναν όταν με λήστεψαν και δεν θα το κάνω τώρα. Αν δεν μου δώσουν όμως πίσω τα χρήματά μου θα το μετανιώσουν”.

Στο οικογενειακό κάδρο του Μαραντόνα δεν βρίσκονται όμως μόνο η Κλαούντια, η Ντάλμα και η Τζανίνα αλλά και αρκετά ακόμα πρόσωπα λόγω της άστατης ζωής του. Ένα από αυτά είναι η Κριστιάνα Σινάγκρα η οποία διατηρούσε κρυφό δεσμό μαζί του για τέσσερις μήνες (από τον Δεκέμβριο του 1985 μέχρι τον Απρίλιο του 1986) και στις 20 Σεπτεμβρίου 1986 έφερε στον κόσμο τον καρπό του έρωτά τους, τον Ντιέγκο Αρμάντο Σινάγκρα ή γνωστότερο ως Μαραντόνα Τζούνιορ. Τότε, η Σινάγκρα έπρεπε να αντιμετωπίσει και την τεράστια δημοτικότητα που απολάμβανε ο Μαραντόνα στην πόλη της Νάπολης (χρειάστηκε να φύγει από το νοσοκομείο στις 2 το πρωί με το νεογέννητο παιδί της για να μην την αντιληφθεί κανείς, λίγες ώρες μετά την αποκάλυψη-σοκ που είχε κανει για τον Μαραντόνα) όμως δεν παράτησε τη μάχη και τελικά μετά από επτά ολόκληρα χρόνια το δικαστήριο αναγνώρισε πως η πατρότητα του παιδιού ανήκει στον Μαραντόνα.

Χρειάστηκε βέβαια να φτάσουμε στο 2003 για να συναντήσει ο 17χρονος Μαραντόνα Τζούνιορ τον πατέρα του κατά τη διάρκεια ενός τουρνουά γκολφ (!) ενώ μόλις το 2007 ο ίδιος ο Μαραντόνα αναγνώρισε το γιο του. Ένα παιδί μάλιστα που επέλεξε να ακολουθήσει ποδοσφαιρική καριέρα, με τη σκιά του πατέρα του όμως να τον “πλακώνει” και να αγωνίζεται μέχρι τώρα σε ομάδες μικρών κατηγοριών της Ιταλίας. Θέση στην καρδιά του Μαραντόνα πήρε και η Βαλέρια Σαμπαλάιν, η οποία τον πρωτογνώρισε το 1995 όταν εργαζόταν ως μπαργούμαν και μέσα από την παράνομη ερωτική τους σχέση ήρθε στον κόσμο η Χάνα, το τέταρτο κατά σειρά παιδί του. Ούτε αυτό το παιδί αναγνώρισε αρχικά ο Μαραντόνα, με την Σαμπαλάιν να καταθέτει όμως αίτημα στο δικαστήριο για να αναγνωρίσει ο Αργεντινός την κόρη του και να κερδίζει την υπόθεση. Πλέον η Χάνα είναι 18 χρόνων και ζει με την μητέρα της, με τον Ντιέγκο να μην έχει επιδιώξει ποτέ να τη συναντήσει…

Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στη ζωή του έπαιξε πάντως και Βερόνικα Οχέδα η οποία μετά το χωρισμό του με τη Βιγιαφάνε ήταν η επίσημη αγαπημένη του για οκτώ ολόκληρα χρόνια και η οποία έφερε στον κόσμο στις 14 Φεβρουαρίου 2013 τον γιο τους, Ντιέγκο Φερνάντο. Βέβαια το παιδί αυτό έφερε μεγάλη “αναστάτωση” στην οικογένεια του Μαραντόνα, με τον ίδιο να δέχεται μεγάλες πιέσεις για να μην το αναγνωρίσει αλλά τελικά -λίγους μήνες μετά τη γέννησή του- να αποδέχεται την πατρότητα. Από την πλευρά της μάλιστα η Οχέδα κατήγγειλε ότι δέχτηκε απειλές για τη ζωή της από την Βιγιαφάνε και κέρδισε τα περιοριστικά μέτρα που απαγόρευαν στην πρώην σύζυγο του Μαραντόνα και στις δύο κόρες της Ντάλμα και Τζανίνα να πλησιάσουν σε απόσταση μικρότερη των 300 μέτρων από το σπίτι της!

Τα τελευταία δύο και κάτι χρόνια το πρόσωπο που έχει κερδίσει την καρδιά του Μαραντόνα είναι η κατά 30 χρόνια μικρότερή του Ρόθιο Ολίβα, με τη σχέση τους να έχει περάσει πάντως από χίλια κύματα, ενώ μέσα σε αυτό το διάστημα η Οχέδα “ξαναχτύπησε” αποκαλύπτοντας πως περιμένει και δεύτερο παιδί από τον Αργεντίνο τον οποίο έβλεπε πίσω από την πλάτη της νεαρής συντρόφου του. Ο ίδιος υποστηρίζει κατηγορηματικά πως δεν είναι ο πατέρας αυτού του παιδιού με την 37χρονη σήμερα Βερόνικα να μην καταθέτει πάντως τα όπλα: “Δεν έχω αποκλείσει την πιθανότητα να ξανακερδίσω μία ημέρα τον Ντιέγκο. Θα συνεχίσω να τον περιμένω καθώς η καρδιά μου χτυπάει ακόμα για αυτόν”.

Ανεξάρτητα πάντως από τις αμέτρητες γυναίκες που έχουν συνδέσει το όνομά τους με τον Μαραντόνα, το σίγουρο είναι πως για τον ίδιο περίοπτη θέση στην καρδιά του έχει μόνο η πρώην σύζυγός του μαζί με τις δύο κόρες τους. Στην αυτοβιογραφία του παραδέχεται πως δεν ήταν πάντα πιστός στην Κλάουντια Βιγιαφάνε αλλά αναφέρεται σε αυτήν αποκαλώντας την “έρωτα της ζωής μου” ενώ για τις Ντάλμα και Τζανίνα έχει δηλώσει: “Έχω δύο κόρες που είναι η αγάπη της ζωής μου και πληρώνω με χρήματα για λάθη του παρελθόντος. Ένας δικαστής μπορεί να με υποχρεώσει να πληρώσω αλλά όχι το που θα δώσω την αγάπη μου. Οι αγάπες μου ονομάζονται Ντάλμα και Τζανίνα”.

 

Ο Μαραντόνα των οπαδών του

Ο Βουδισμός έχει τον Βούδα. Ο Ισλαμισμός τον Μωάμεθ. Ο Χριστιανισμός τον Χριστό. Κάθε θρησκεία έχει τη θεότητα της. Το ποδόσφαιρο έχει τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Η Iglesia Maradoniana δεν είναι μια συνηθισμένη εκκλησία.

Το ποδόσφαιρο είναι θρησκεία και όπως κάθε θρησκεία που σέβεται τον εαυτό της, επιβάλλεται να έχει έναν Θεό. Αυτός είναι και ο λόγος ύπαρξης της Iglesia Maradoniana. Της εκκλησίας που ιδρύθηκε στο Ροζάριο της Αργεντινής, στις 30 Οκτωβρίου του 1998, στα 38α γενέθλια του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα Του ανθρώπου που λατρεύεται ως ο “Θεός του Ποδοσφαίρου” σε όλη τη Γη και όχι μόνο στην Λατινική Αμερική! Άλλωστε η Iglesia Maradoniana μέσα σε δεκαπέντε χρόνια από την ίδρυση της κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω 200.000 μέλη σε περισσότερες από 80 χώρες παγκοσμίως και να αποκτήσει παράρτημα στη Νάπολι, την πόλη που ο Μαραντόνα πραγματοποίησε τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά του θαύματα.

Για τους Λατίνους το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά ένα άθλημα. Η αφοσίωση στον Μαραντόνα και την θρησκεία του, έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία των Αργεντίνων, καθώς γι’ αυτούς όσα συμβαίνουν στους αγωνιστικούς χώρους περικλείουν και καθορίζουν τις ζωές τους. Οι οπαδοί επενδύουν πολλά συναισθήματα στο σπορ και σε σχέση με τους συναδέλφους τους στην Ευρώπη είναι σαφώς πιο ρομαντικοί και αγνοί στην αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, το οποίο είναι το σημαντικότερο πράγμα αμέσως μετά την πατρίδα και την οικογένεια. Όπως είχε πει και ο Ουρουγουανός δημοσιογράφος, Εντουάρντο Γκαλεάνο: “Όταν γυρίζει η μπάλα, η Γη γυρίζει”, προσπαθώντας να εξηγήσει τη σχέση των Λατίνων με την στρογγυλή θεά και τις επιπτώσεις του ποδοσφαίρου στην καθημερινή ζωή και την κοινωνία της Αργεντινής. Με δεδομένη λοιπόν την ιδιαίτερη σχέση των Αργεντινών με τη μπάλα, η εκκλησία του Μαραντόνα ήταν σχεδόν αναπόφευκτο να μην δημιουργηθεί παρά την παραδοσιακά και βαθιά θρησκευόμενη κοινωνία της Αργεντινής.

Η ίδρυση και ύπαρξη της Maradoniana θεωρείται από πολλούς κάτι γραφικό και αστείο αλλά για τους πιστούς της, δεν είναι τίποτα από τα δύο. Οι προσευχές, τα τελετουργικά, οι δέκα εντολές και όλα όσα περιβάλλουν τη θρησκεία των πιστών της εκκλησίας του Μαραντόνα δεν είναι κάτι που συμβαίνει για πλάκα. Αυτά που έκανε και αυτά που πρεσβεύει ο “Pibe de Oro” είναι δύσκολο να τα αντιληφθούμε οι υπόλοιποι, όπως και πολλοί δεν μπορούν να κατανοήσουν την πολιτική και κοινωνική επιρροή του γκολ με το χέρι απέναντι στους Άγγλους. Δεν είναι τυχαίο πως η τελετή ένταξης στην Iglesia Maradoniana είναι η αναπαράσταση του συγκεκριμένου τέρματος σε έναν από τους τόπους λατρείας και αμέσως μετά το τέλος της, το μέλος γίνεται Απόστολος και φέρει το όνομα Diego αμέσως μετά το δικό του! Φυσικά εκτός από την “βάπτιση” στην εκκλησία του Μαραντόνα γίνονται και γάμοι:

“Μαζευτήκαμε σήμερα όλοι εδώ, στον ναό του Μαραντόνα, για να επιβεβαιώσουμε την υποχρέωση και την αγάπη, μέσω της εκκλησίας του Μαραντόνα, για τον αδελφό και την αδελφή μας, Gabriel Diego Chepenecas και Alejandra Diego Troilo. Ορκιστήτε και οι δυο σας, μπροστά σ΄αυτό το λίκνο και τον βωμό του Ντιέγκο, ότι θα είστε πιστοί για πάντα στον Μαραντόνα, και δηλώστε ότι ο Ντιέγκο ήταν και θα είναι ο Θεός του ποδοσφαίρου.

– Alejandra, ορκίζεσαι  την αιώνια αγάπη στον σύντροφο σου Gabriel, πίστη στην εκκλησία του Μαραντόνα, δηλώνοντας ότι Ντιέγκο, ήταν ο Θεός ποδοσφαίρου, και θα είναι ο καλύτερος παίχτης όλων των εποχών;

– Ναι, ορκίζομαι.

– Gabriel Diego, ορκίζεσαι την αιώνια αγάπη στην σύντροφο σου Alejandra, και πίστη στις αρχές της εκκλησίας μας;

– Ναι, ορκίζομαι.

– Η εκκλησία Μαραντόνα σας ονομάζει αντρόγυνο. Μπορείς να φιλήσεις τη νύφη. Θυμήσου, όχι ζαβολιές με την μπάλα.

Στις δύο επίσημες γιορτές της εκκλησίας, οι Απόστολοι φορούν μία λευκή φανέλα που φτάνει μέχρι τους αστραγάλους με το νούμερο 10 στην πλάτη, ενώ μπροστά στην Αγία Τράπεζα ένα μικρό παιδί κρατάει μία μπάλα με αγκάθινο στεφάνι.

Όλα έχουν τους συμβολισμούς τους. Το ροζάριο της καθολικής εκκλησίας έχει αντικατασταθεί από ένα παρόμοιο αλλά με 34 ποδοσφαιρικές μικρές μπάλες και ένα παπούτσι που συμβολίζουν τα 35 γκολ του Μαραντόνα με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Το αίμα και τα αγκάθια πάνω στην μπάλα συμβολίζουν τις εξωγηπεδικές περιπέτειες του Θεού, ενώ έχουν παραφραστεί τόσο οι θρησκευτικές προσευχές αλλά και οι δέκα εντολές.

“Ω Ντιέγκο που έκανες τέχνη μέσα στο γήπεδο,

ευλογημένος με το αριστερό χέρι, φέρε μας την μαγεία σου

Τα γκολ που έβαλες, θα τα θυμούνται στην γη, γιατί βγήκαν από τον παράδεισο

Έδωσες χαρά στην ζωή μας.

Συγχώρεσε τους δημοσιογράφους και τους Άγγλους

και εμείς θα συγχωρήσουμε τη Ναπολιτάνικη Μαφία.

Μην αφήσεις τον εαυτό σου να πιαστεί οφσάιντ και ελευθέρωσε μας από τον Χαβελάντζε και τον Πελέ

Ντιέγκο”

 Οι δέκα εντολές:

1. Η μπάλα δεν είναι βρώμικη

2. Αγάπα το ποδόσφαιρο πάνω από όλα

3. Δήλωσε την άνευ όρων αγάπη σου στον Ντιέγκο και την ομορφιά του ποδοσφαίρου

4. Υπερασπίσου τη φανέλα της Αργεντινής

5. Διέδωσε τα νέα για τον Ντιέγκο και τα θαύματα αυτού σε όλο το σύμπαν.

6. Να τιμάς τους ναούς που έπαιξε ποδόσφαιρο και τις φανέλες που φόρεσε

7. Μην αναφέρεις ποτέ τον Ντιέγκο ως μέλος μίας απλής ομάδας

8. Ακολούθησε και διέδωσε τις αρχές της εκκλησίας του Μαραντόνα

9. Κάνε το Ντιέγκο το μεσαίο σου όνομα

10. Ονόμασε τον πρώτο σου γιο, Ντιέγκο

Η μεγάλη διαφορά με την εκκλησία είναι στις τελετές και στους χώρους όπου μαζεύονται τα μέλη της.  Η πίτσα και η μπύρα είναι στην κορυφή του μενού, ενώ  δεν λείπουν οι συγκεντρώσεις στο διάσημο κλαμπ Crocodilo. Η φήμη του Κροκόδειλου” είναι παγκόσμια. Είναι ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης όπου τα κορίτσια χορεύουν πάνω στα μπαρ. Παρουσιάζουν το σόου χορεύοντας όλη τη νύχτα. Δεν είναι strippers είναι χορεύτριες. Αλλά τα κορίτσια συνέχεια παραπονιούνται! Όταν έρχεται ο Μαραντόνα, ή όταν το βίντεο παίζει τα γκολ του, όλοι ασχολούνται μ΄ αυτό, αγνοώντας τα κορίτσια, που φωνάζουν: “Σε παρακαλούμε Ομάρ, κλείσε την τηλεόραση!”.

Στις λίστες των μελών υπάρχουν και πολλοί ποδοσφαιριστές, διάσημα ονόματα που δεν έχουν ασπαστεί τον Ντιέγκο σαν θεό επί γης αλλά έγιναν μέλη της εκκλησίας του σε ένδειξη σεβασμού στην απόλυτη εικόνα του ως ποδοσφαιριστής! Ο Ροναλντίνιο ζήτησε να του δώσουν έναν μανδύα-φανέλα με το νούμερο 10. Ο Κάρλος Τέβες της Μάντσεστερ και ο Λιονέλ Μέσι της Μπαρτσελόνα είναι μέλη της Mαραντονιάνα και έχουν δηλώσει με κάθε επισημότητα την πίστη τους στον Μαραντόνα, ενώ την ίδια κίνηση έχουν κάνει δεκάδες ποδοσφαιριστές.

Για τα μέλη της Iglesia Maradoniana η 29η και 30η Οκτωβρίου είναι παραμονή Χριστουγέννων και Χριστούγεννα, ενώ το Πάσχα είναι στις 22 Ιουνίου, την ημέρα που η Αργεντινή επικράτησε της Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 με το “χέρι του Θεού” και το κορυφαίο γκολ όλων των εποχών.