FIFA 16 vs PES 2016

H αστυνομία έχει λάβει τα μέτρα της εδώ και μέρες, μετά τη σύσκεψη με τους επικεφαλής των ομάδων (ανάπτυξης). Το πρωί του μεγάλου αγώνα, σημειώνονται σε πλατείες και γειτονιές μικρής έκτασης επεισόδια ανάμεσα στους θερμοκέφαλους υποστηρικτές, οι οποίοι ανταλλάσσουν διάφορα αιχμηρά και μη αντικείμενα όπως καλώδια HDMI με ξυραφάκια και ακουστικά-μολότοφ.

Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο είναι λίγο πιο πολιτισμένη, αλλά δεν λείπουν τα υβριστικά συνθήματα, όπως για τη μητέρα του FIFA και την πόρνη θεία του PES. H κάμερα γυρνάει στις όμορφες παρουσίες στην εξέδρα. Οι αρχηγοί των ομάδων φτάνουν στο κέντρο του γήπεδου για την εθιμοτυπική συνάντηση με τον διαιτητή. Πιο ψύχραιμοι μεν, αλλά διόλου χαλαροί, η ένταση διακρίνεται στα μάτια τους, ανταλλάσσουν controllers με το έμβλημα της ομάδας. Ο κύριος John Papoutselis, του συνδέσμου North London, βάζει τη σφυρίχτρα στο στόμα.

Μόνο με τη φανέλα δεν κερδίζεις

Λοιπόν, λεβέντη, έχεις καταλάβει τι προσπαθούμε να κάνουμε εδώ, έτσι; Αρχικά, σκέφτηκα να χωρίσω τον αγώνα σε κατηγορίες (γραφικά, ήχος, gameplay, online, αντοχή στο χρόνο και τα λοιπά) και όποιο παιχνίδι σκοράρει στα περισσότερα να είναι και ο τελικός νικητής. Πέρα από απλοϊκός, ο συγκεκριμένος τρόπος κρίσης-σύγκρισης είναι πλέον ξεπερασμένος στα videogames. Σαν να κόβεις μια ταινία σε κομμάτια, π.χ. σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνείες, μοντάζ, πορτ-μπαγκάζ, και να βγάζεις έναν άψυχο μέσο όρο. Το Godfather II παίρνει 9,87.

 

Ειδικότερα στα football sims, o καθοριστικός παράγοντας είναι τι ποδόσφαιρο «παράγεται» εντός του αγωνιστικού χώρου. Ναι, μπορεί τα χρόνια του PS2 να έχασα τα νιάτα μου στο edit του Pro Evo, αλλά αποζημιώθηκα με μπαλάρα. Εξάλλου, ας το δούμε και ρεαλιστικά το πράγμα. Στο ποδόσφαιρο δεν κερδίζει όποιος έχει πιο καλά σιδερωμένη φανέλα, πιο φωνακλάδες οπαδούς και γήπεδο με ανέσεις.

Πες μου τι ποδοσφαιράκι παίζεις, να σου πω ποιος είσαι

Στα πρώτα αναγνωριστικά λεπτά, διαπιστώνεις ότι το PES 2016 έχει γίνει ακόμα πιο φαντεζί σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν και το FIFA 16 πιο συγκρατημένο συγκριτικά με το πολύ πρόσφατο, δηλαδή το FIFA 15. Πάμε πρώτα να τα δούμε λίγο ξεχωριστά και έπειτα ρίχνουμε το τείχος για να γίνει η ένωση.

Καταρχάς, ο εξομοιωτής ποδοσφαίρου της Konami βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο, κυρίως όσον αφορά στην κίνηση των παικτών, στα animations, στην πιο ρεαλιστική τροχιά της μπάλας. Η φετινή εμπειρία είναι πιο κοντά παρά ποτέ σε αυτήν του FIFA που, κακά τα ψέματα, έχει τον πρώτο λόγο εδώ και αρκετό καιρό. Χάρη σε αυτήν την ολαφάνερη πρόοδο λοιπόν, φαίνεται να ωφελείται το επιθετικό παιχνίδι. Είτε πρόκειται για ντρίπλα είτε για συνεχόμενες πάσες σε κλειστό χώρο, ο gamer απολαμβάνει μεγάλη ελευθερία κινήσεων.

Επίσης, τα σουτ από μακρινή απόσταση μοιάζουν με τις καραβολίδες-μύτους που απαγορεύονται στις αλάνες (παλιά τουλάχιστον) και οι κάθετες πάσες κάνουν πάρτι στις αργές άμυνες. Ευτυχώς, φαίνεται να έχει πατηθεί λίγο το φρένο στις επιτυχημένες σαραντάρες μπαλιές στην πλάτη των αμυντικών και πιθανώς στις εξαιρετικά καλοζυγισμένες σέντρες από τα πλάγια.

 

Κι όλα αυτά, παίρνουν μεγαλύτερη έκταση όταν ελέγχεις μια κορυφαία ομάδα, δηλαδή Barcelona, Real και Bayern, προφανώς γιατί χειρίζεσαι Messi, Ronaldo, Robben και όχι μόνο. Το ακόμα πιο «παράνομο, επονείδιστο και μη βιώσιμο» είναι η σατανική ευστοχία των μεγάλων και τρανών, ιδιαίτερα αν χρησιμοποιήσεις το πλασέ. Δεν έγινε και τίποτα αν πατήσεις το κουμπί λίγο λιγότερο ή και αρκετά παραπάνω, ο Luis Suarez θα δαγκώσει και ο Lewa (εκ του Zewa) θα κάνει τη διαφορά.

Αυτή η χαλαρότητα, σχεδόν συγχωρώ τα πάντα γιατί έχεις rating πάνω από 85, επεκτείνεται στους πάσης φύσεως επιθετικογενείς ποδοσφαιριστές. Ακόμα και η ντρίπλα να μην πιάσει, θα πάρεις την κόντρα, μην ανησυχείς. Και το πρώτο σουτ να μην μπει, έχεις και το rebound, no worries mate. Ίσως αν οι αμυντικοί είχαν περισσότερη υποστήριξη από την Konami, αν οι τερματοφύλακες τέντωναν λίγο περισσότερο το κορμάκι τους, το σκορ να χώραγε στο ρολόι του γηπέδου.

 

Το FIFA 16 είναι πιο αυστηρό, καμία σχέση, ίσως περισσότερο σκληρό και από ότι θα έπρεπε. Εδώ υπάρχουν περιπτώσεις που ελέγχεις τον Cristiano και φέρνει στην πρώην του, την Irina. Εντάξει, όχι ακριβώς, αλλά η αναφορά γίνεται με αφορμή την εισαγωγή του ποδοσφαίρου γυναικών στο FIFA, καθώς η αμερικανική αγορά είναι μεγάλη και… Τα υπόλοιπα τα ξέρεις.

Ναι, οι γυναίκες παίζουν ακόμα πιο αργά και βασανιστικά (και επονείδιστα), αλλά καλύτερα να επιστρέψω στους άνδρες. Το βέβαιο είναι πως η όποια ταχύτητα του FIFA 15 έχει πέσει κανά δύο σκάλες στη φετινή έκδοση (τρέξιμο, πάσα, γενικά), και οι παικταράδες δεν απολαμβάνουν της Pro ασυλίας. Κυρίως γιατί μπορείς να αμυνθείς, συμπεριλαμβανομένου του AI, πιο αποτελεσματικά, ενώ και οι τερματοφύλακες έχουν λόγο ύπαρξης στην ενδεκάδα. Αυτό δεν είναι πάντα καλό, όταν έχεις τον Messi είναι απόλυτα φυσιολογικό να θέλεις να κάνεις καμία «τρέλα». Γίνεται μεν, πολύ πιο κουραστικά για την αξία του δε.

4-3-3 ή 4-4-2;

Ωραία. Τώρα που τα μπλέξαμε λίγο, ήρθε η ώρα να τα ξεμπλέξουμε, και να τα συγκρίνουμε απευθείας σε συγκεκριμένα πράγματα. Με την gameplay μορφή που έχουν οι δύο μονομάχοι, στα δικά μου χέρια ταιριάζουν στα εξής: Το PES 2016 για single player, το FIFA 16 για multiplayer και δη online.

 

Τι εννοώ; Το PES 2016 στο online (ή local παιχνίδι με έναν φίλο) είναι για μένα απόγνωση, και αναφέρομαι κυρίως στο δημοφιλές Divisions mode. Τα μεγάλα σκορ τύπου 5-4 είναι συχνά (το τελευταίο που θυμάμαι είναι ο τελικός του κυπέλλου UEFA Λίβερπουλ-Αλαβές το 2001, και με παράταση μάλιστα) σε σχέση με τα πιο φυσιολογικά 2-1, 1-0, ακόμα και 3-2 βρε παιδί μου. Και ενώ διαθέτει δύο έξυπνες ιδέες σε σύγκριση με το αντίστοιχ ο mode του FIFA (Seasons), το matchmaking και η gameplay φύση το «καταστρέφουν». Το ματσάρισμα με βάση ένα rating που προκύπτει μέσω των συνολικών αποτελεσμάτων και το γεγονός ότι παίρνεις περισσότερους πόντους αν κερδίσεις, π.χ., με την Athletic Bilbao σε σχέση με την Barcelona, είναι εξαιρετικά στη θεωρία.

Στην πράξη, αν γίνει το εν λόγω ματς, ακόμα κι αν ο αντίπαλος άνθρωπος παίκτης είναι χειρότερος από σένα και έχει επιλέξει Barcelona (εσύ Bilbao), οι Messiδες και οι Suarοι θα σκορπίσουν τους Muniainιδες και τους Susaetες.  Μα έτσι, μα αλλιώς, εκτός κι αν είσαι κλάσεις ανώτερος, και παίξεις με κάποιον που έχει 400 και συ 600. Αλλά αυτό σημαίνει ότι αφήνεις ελεύθερο τον περιορισμό matchmaking στο rating. Κι αν πετύχεις τύπο με 800+ που παίζει με Bayern, κάνε quit, μην εμφανιστείς καν στο γήπεδο.

 

Στο FIFA 16, το outsider έχει κάποια τύχη, και οι αγώνες βγάζουν περισσότερη ένταση λόγω του πιο σφιχτού σκορ, ενώ και το ματσάρισμα μπορεί να γίνει πιο αυστηρό για αποφυγή μεγαθηρίων, π.χ. ομάδα τεσσάρων αστέρων εναντίον αντίστοιχης. Άσε που είναι πιο σπάνιο το εκνευριστικό φαινόμενο Barcelona vs Barcelona, PSG vs PSG, κατάλαβες τώρα.

Από την άλλη, το FIFA 16, όπως κάθε FIFA που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια, δεν αντέχεται στο single player, ιδιαίτερα σε υψηλό επίπεδο δυσκολίας. Σε ένα ματς Inter-Fiorentina (Inter o υποφαινόμενος), ακούμπησα την μπάλα στο 11ο λεπτό του αγώνος. Και δεν είναι ότι απειλήθηκα, απλώς οι ΑΙ παίκτες της Fiorentina έγιναν Barcelona του Pep και άλλαζαν εξαιρετικά το τόπι στο κέντρο και πίσω, πίσω και κέντρο. Τι ωραία, ήρθαμε να δούμε, όχι να παίξομε. Το να το κάνει η Bayern αυτό, να πάει στα κομμάτια, όταν το υφίστασαι κι από την West τη Ham, πάει πολύ. ΚΟΥΡΑΣΗ, δεν είναι ρεαλιστικό, πως το λένε.

 

Χίλιες φορές PES 2016 στο single player (έλα ρε θρυλικό Master League) που υπάρχει ρυθμός, πράματα, θάματα. Για την ακρίβεια, ούτε φάουλ δεν σφυρίζει ο κορακοζώητος, υπερβολικό κάποιες φορές, αλλά τουλάχιστον υπάρχει ζωή στο χορτάρι (και νερό γκαζάτο στον Άρη).

Ιδέες και λύσεις για το σπίτι, συν κάτι ρέστα

Πάντως, θέσφατα δεν υπάρχουν, ακόμα και εκεί που υπερέχουν οι δύο αντίπαλοι, βρίσκεις προβλήματα ή αντίστοιχα λύσεις. Για παράδειγμα, στο online του FIFA έχει περισσότερο χρόνο αναμονής για να παίξεις σε σχέση με το Pro. Παρεμπιπτόντως, σημαντικό lag δεν παρατήρησα σε κανένα, τουλάχιστον όχι συχνά και στο PS4 που δοκίμασα και τα δύο.

 

Επιπλέον, δοκίμασε στο Pro τις manual ρυθμίσεις σε πάσα και σουτ. Τώρα μάλιστα, το πράγμα ζορίζει αρκετά, και κάποια πράγματα αναιρούνται. Αλλά αυτά είναι για τους hardcore gamers, αν είσαι περιστασιακός και θέλεις να ξεχαρμανιάσεις, δύσκολα θα αφιερώσεις χρόνο εκμάθησης. Στην FIFA όχθη, μπορείς να μειώσεις την ακρίβεια στις πάσες που πραγματοποιεί η ΑΙ στις ανάλογες μπάρες που υπάρχουν στις ρυθμίσεις. Σωστό μεν, αλλά όταν κάνουν πασούλες στα μόλις πέντε μέτρα σε ένα εφιαλτικό τσούκου-τσούκου ball που αποδιοργανώνει και normal νευρικά συστήματα, πόσο πιθανό είναι ν’ αποτύχουν; Να πάμε την μπάρα στο μηδέν;

Καλές λοιπόν οι όποιες διορθώσεις μπορείς να εφαρμόσεις για να βελτιώσεις την εικόνα, αλλά εδώ μιλάμε για την default εμπειρία. Κατά τα λοιπά, κανένα παράπονο για τα γραφικά από τους διεκδικητές. ΟΚ, το κοινό είναι πιο «ανθρώπινο» στο FIFA και γενικότερα υπάρχει μια έξτρα «πλαστικoποίηση» στο PES, αλλά μεγάλη σημασία δεν δίνω σε αυτά.

 

Αντίθετα, ομολογώ ότι με εξιτάρει περισσότερο η ατμόσφαιρα και γενικότερα η παρουσίαση του FIFA, και το ίδιο ισχύει για την πιο ρεαλιστική περιγραφή του αγώνα (για την ελληνική περιγραφή του PES 2016 δεν θα μιλήσω, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ). Όσο για το ζήτημα των επίσημων αδειών, δεν με ενοχλεί από παλιά, δεν θα αλλάξω τώρα στα γεράματα. Απλά να ξέρεις ότι στο PES 2016 έχεις official Champions League (αστερίσκος, επανέρχομαι), Europa, Libertadores, ιστορίες ξέρω γω, αλλά, π.χ., παίρνεις μαζί North London αντί για Arsenal (να ο αστερίσκος). Στο FIFA 16, έχεις ένα κάρο επίσημα πρωταθλήματα (ελληνικό γιοκ, θα βρεις μόνο Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ), αλλά το Τσου-Λου λέγεται Champions Cup, μουσική όχι, το σεντόνι δεν τεντώνει.

Τέλος, το πραγματικά εκνευριστικό στο PES 2016 είναι ότι κυκλοφόρησε, στην ουσία, με τα περσινά ρόστερ, ακόμα κι αν η μεταγραφή κάποιου παίκτου έγινε τον Ιούλιο και όχι τέλος Αυγούστου. Για τα offline modes, το data pack που τα ανανεώνει αλλά και προσθέτει νέες ομάδες (για παράδειγμα τον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός είναι ήδη μέσα, ΠΑΟΚ δε φαίνεται στον ορίζοντα), θα γίνει διαθέσιμο σύμφωνα με την Konami στις 29 Οκτωβρίου και θα πρέπει να το κατεβάσεις. Τουλάχιστον, τα Live Updates με τα κανονικά rosters για τα online modes, ξεκίνησαν πριν λίγες μέρες. Καλό αυτό, αλλά σκέψου να πετύχεις τον Ronaldo με πάνω βελάκι στο online, αντί για neutral που ήταν ως τώρα. Πριαπισμός λέγεται;

Pros and cons… Μάστορα, πιάνεις τη ζυγαριά;

Το Pro Evolution Soccer έκανε την επανάστασή του στο PS2, ιδιαίτερα με τα PES 4 και 5, γιατί πέτυχε το μαγικό συνδυασμό ανάμεσα στον ρεαλισμό και στην gaming εμπειρία. Είναι εκείνο το μέτρο για το οποίο μας μίλησαν οι αρχαίοι και ήταν άριστο.

 

Το FIFA τούμπαρε το τραπέζι την εποχή των PS3 και Xbox 360, φέρνοντας αυθεντικότητα και ρεαλισμό, κυρίως όμως στην κίνηση των ποδοσφαιριστών, ενώ δεν κατάφερε να εντοπίσει τον γαλατικό ζωμό στο gameplay. Περιέργως, το 2010 FIFA World Cup πλησίασε περισσότερο (και ενδεχομένως τα FIFA 11 και 13), λίγο fun περισσότερο γενικά δεν θα έβλαπτε.

Τη new-gen εποχή, κανένα δεν έχει καταφέρει να βρει τη μαγική φόρμουλα. Πρόοδος σε τεχνικό επίπεδο έχει σίγουρα επιτευχθεί, και κυρίως από το Pro που την είχε περισσότερο ανάγκη. Παρόλα αυτά, μοιάζουν και οι δύο να έχουν επαναπαυθεί στο βασικό χαρακτηριστικό του καθενός: Ως Pro θα είμαι πιο διασκεδαστικός, ως FIFA θα είμαι πιο σοβαρός.

H ισοπαλία υπάρχει στο ποδόσφαιρο, 1-1, σκόρερ οι Single και Multi. Όμως δεν μου αρέσει το κρυφτούλι: χωρίς να προτείνω τίποτα και σε κανέναν, μεγάλα παιδιά είμαστε όλοι και τις επιλογές μας κάνουμε, φέτος θα παίξω περισσότερο, όχι αποκλειστικά, FIFA 16, κυρίως γιατί θα ασχοληθώ πιο πολύ με το online.

Και κάπου εδώ, οι πολυπληθείς οπαδοί του αγαπημένου στην Ελλάδα Pro, ξεκινούν επεισόδια, το ματς διακόπτεται και το ντέρμπι δεν τελειώνει ποτέ.