Ατόρνο: όταν το φιλότιμο δεν αρκεί

Αν δεν κάνουμε λάθος ο Ατόρνο, αγωνίστηκε από την ημέρα που ήρθε στον ΑΠΟΕΛ, περισσότερες φορές ως προωθημένος επιθετικός παρά στη φυσική του θέση. Αν και ακραίος μέσος ο Παραγουανός προτιμήθηκε σε έξι αγώνες  να αγωνιστεί στην κορυφή της επίθεσης, αφού ο Γιοβάνοβιτς τον έκρινε ως την ιδανικότερη λύση ανάγκης. Λέμε λύση ανάγκης γιατί ο Αλμέιδα ήταν τραυματίας ενώ ο Σολάρι δεν ήταν σύμφωνα με τον προπονητή σε θέση να βοηθήσει περισσότερο. Το ίδιο σκηνικό εξελίχτηκε και φέτος πιο νωρίς από ότι θα περιμέναμε αφού ο τραυματισμός του ΑΛμέιδα έφερε και πάλι τον Ατόρνο στο αρχικό σχήμα στον τελευταίο αγώνα. Πολλοί ήταν εκείνοι που νόμιζαν ότι ο Γιοβάνοβιτς θα προτιμούσε τον Αλωνεύτη αντί του Παραγουανού ενώ κάποιοι άλλοι αξίωναν να πάρει θέση βασικού έστω και ανέτοιμος ο Μπουντιμίρ.

Ο Γιοβάνοβιτς προτίμησε και πάλι τον Ατόρνο και η επιλογή του δεν τον δικαίωσε. Το πείραμα επαναλήφθηκε χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, αφού όπως φάνηκε το φιλότιμο δεν αρκεί ούτε όταν ο Ατόρνο έχει αντίπαλους τους μέτριους αμυντικούς της Ααλεσουντ. Είδαμε λοιπόν σε έναν ακόμα αγώνα τον Παραγουανό να κάνει πολλά χιλιόμετρα και να προσπαθεί να έχει ενεργό ρόλο στις επιθετικές προσπάθειες του ΑΠΟΕΛ. Ζητούμε μπάλα και ήταν κινητικός αλλά δυσκολευόταν να γίνει απειλητικός και πολύ περισσότερο αποτελεσματικός.

Η επιμονή του τον έφερε σε μία φάση μια ανάσα από το γκολ αλλά αστόχησε στο τετ α τετ με τον τερματοφύλακα. Ο Γιοβάνοβιτς αναγκάστηκε να τον αποσύρει σχετικά νωρίς αφού έβλεπε τα επιθετικά προβλήματα της ομάδας.

 Το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αν θα δούμε ξανά τον Ατόρνο σε έναν αταίριαστο και ψυχοφθόρο ρόλο ή αν ο Γιοβάνοβιτς θα αναζητήσει άλλες λύσεις με δεδομένη την απουσία του Αλμέιδα. Η εκτίμηση μας είναι ότι με τα σημερινά δεδομένα το ενδεχόμενο να δούμε για πρώτη φορά τον Αλωνεύτη βασικό και μάλιστα να αγωνίζεται ως επιθετικός είναι μεγάλο.