Το μεγάλο στοίχημα του Ιβάν

Με τον ΑΠΟΕΛ να έχει πραγματοποιήσει έξι μεταγραφές είναι πλέον ξεκάθαρο το σκεπτικό πίσω από τον μεταγραφικό σχεδιασμό που ανάλαβε να υλοποιήσει ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο ΑΠΟΕΛ έχει στο ρόστερ του παίκτες με ψηλά συμβόλαια οι οποίοι θεωρούνται τα αστέρια ή και οι στυλοβάτες της ομάδας. Αναφερόμαστε στους  Μοράις, Μαντούκα, Αλμέιδα όπως επίσης και στον Πίντο ο οποίος αν και πιο χαμηλά αμειβόμενος θα επιχειρηθεί σύντομα η επέκταση-ανανέωση του συμβολαίου του. Μια κατηγορία από μόνος του μπορεί να θεωρηθεί ο Σολάρι που φέτος διανύει τον τελευταίο χρόνο του συμβολαίου του με τις γνωστές πλουσιοπάροχες αμοιβές. Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν τα οποία οδηγούν την εταιρεία ΑΠΟΕΛ σε ένα ελλειμματικό προϋπολογισμό της τάξης των 5 εκατομμυρίων ευρώ, ο Γιοβάνοβιτς ήταν και είναι αναγκασμένος να κινηθεί σε προκαθαρισμένα οικονομικά πλαίσια που δεν αφήνουν περιθώρια για τις λεγόμενες υπερβάσεις.

Ο προπονητής λοιπόν, με εξαίρεση τον Αλωνεύτη, επιλέγει παίκτες προερχόμενους από μικρομεσαίες ομάδες πρωταθλημάτων τα οποία θεωρεί ποδοσφαιρικά πιο προηγμένα από τα δικά μας . Πρόκειται για παίκτες που το μπάτζετ τους δεν ξεπερνά τις 250 χιλιάδες ευρώ ετησίως, ενώ υπάρχει και η χαρακτηριστική περίπτωση του τελευταίου αποκτήματος. Ο Μπούντιμιρ αν και επιθετικός δεν θα κοστίσει στον ΑΠΟΕΛ περισσότερες από 170 χιλιάδες ευρώ ετησίως.

Είναι και πολλά θα πει κάποιος για έναν παίκτη που σημείωσε 2 τέρματα στο προβληματικό από κάθε άποψη ελληνικό πρωτάθλημα. Με ακόμα μεγαλύτερη δυσπιστία αντιμετωπίστηκε η μεταγραφή του Μπόρδα αλλά ο Γιοβάνοβιτς σε όλες τις περιπτώσεις παρουσιάζεται σίγουρος ότι πήρε αυτό που ήθελε και που καλύπτει τα οικονομικά κριτήρια που είχαν τεθεί.

Ο Γιοβάνοβιτς όπως και σε προηγούμενες μεταγραφικές περιόδους επιχειρεί να φέρει στην ομάδα παίκτες που έχουν την ανάγκη να αποδείξουν ότι είναι ικανοί για την ποδοσφαιρική υπέρβαση σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Δεν ήθελε να χάσει παίκτες όπως τον Ζορζ αλλά έπρεπε πάση θυσία να αποτρέψει τη δημοσιοϋπαλληλική κουλτούρα που πήγαινε να δημιουργηθεί και να περιορίσει στον μεγαλύτερο βαθμό τα «εγώ» που έγιναν όλο και περισσότερα τους τελευταίους μήνες.

Οι παίκτες που αποκτήθηκαν κρίθηκαν ικανοί να ανταποκριθούν στις αγωνιστικές  απαιτήσεις του ΑΠΟΕΛ έστω και αν τα βιογραφικά κάποιων προκαλούν απορίες. Πλην του Αλωνεύτη κανένας δεν έχει εμπειρίες πρωταθλητισμού και της πίεσης που δημιουργεί κάτι τέτοιο αλλά αυτό και πάλι δεν φαίνεται να αποτελεί σημαντικό κριτήριο για τον Γιοβάνοβιτς.

Αν παίρνει περισσότερο ρίσκο από ότι χρειάζεται, ιδιαίτερα όσον αφορά τη στελέχωση της αμυντικής γραμμής είναι κάτι που θα διαφανεί τους επόμενους μήνες. Το σίγουρο είναι ότι ο Γιοβάνοβιτς επιχειρεί να ξαναχτίσει τον ΑΠΟΕΛ με 9 προσθήκες παικτών και παρόλο που κάποιος μπορεί να πει ότι είναι λογικό να μην μας βγούν όλες οι μεταγραφές, η πίεση για επίτευξη των φετινών στόχων είναι μεγάλη.

Αν το πλάνο-στοίχημα του Γιοβάνοβιτς υλοποιηθεί με επιτυχία θα πρόκειται για ένα ακόμα σημαντικό επίτευγμα. Το παράπλευρο αλλά σημαντικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από εμάς αλλά και τη διοίκηση είναι αν μπορούμε να κάνουμε υπομονή και μετά να το κρίνουμε και να το κατακρίνουμε!