Το ΑΠΟΕΛ και οι Παυσανίες του σήμερα

Είναι στιγμές που η ιστορία επαναλαμβάνεται. Όμως είναι και στιγμές που παρά τις ίδιες συνθήκες και τα παρόμοια γεγονότα αλλάζει, παίρνει καινούρια μονοπάτια, ακολουθεί μια εντελώς καινούρια πορεία. Αυτό έχει να κάνει κυρίως με το ποιόν του λαού στη δεδομένη ιστορική στιγμή. Τα επεισόδια που διαδραματίστηκαν μετά το τέλος του καλαθοσφαιρικού αγώνα του Αθλητικού Ποδοσφαιρικού Ομίλου Ελλήνων Λευκωσίας και της τουρκικής Karsiyaka  εκτός από τον πολιτικό σάλο που προκάλεσαν έδωσαν και τροφή σε διάφορους αρθρογράφους, σχετικούς και άσχετους, να ασχοληθούν, να διατυπώσουν απόψεις … κάποιοι από αυτούς μάλιστα να στάξουν και χολή. Το Σάββατο 25 Δεκεμβρίου, πήρα στα χέρια μου τον Πολίτη. Είδα ότι ένα μεγάλο κομμάτι της εφημερίδας ασχολείτο με τα επεισόδια. Διάβασα με μεγάλη προσοχή το άρθρο του Άντρου Μιχαηλίδη, ενός σοβαρού και έγκριτου δημοσιογράφου, με τον οποίο διαφωνώ καθέτως πολιτικά, αλλά σέβομαι τις απόψεις του και απολαμβάνω να προβληματίζομαι στα γραφόμενά του. Ο άνθρωπος έθεσε κατά την υποκειμενική μου άποψη το συμβάν στις σωστές του διαστάσεις. Συμφωνώ μάλιστα ότι παρασυρθήκαμε στην παγίδα μεγαλοποιώντας τα πράγματα και αποενοχοποιώντας την Τουρκία και τα όργανά της στα κατεχόμενα. Ίσως θα ήταν καλύτερα κάποιοι πολιτικοί και δημοσιογράφοι να σταματήσουν να ασχολούνται με το ΑΠΟΕΛ και να αρχίσουν να ασχολούνται με την κατοχή και κυρίως με την βιωσιμότητα της λύσης που ένθερμα υποστηρίζουν θέτοντας σε κίνδυνο όλο τον κυπριακό ελληνισμό.

 Αυτό όμως που μου προκάλεσε τεράστια έκπληξη και αλγεινότατη εντύπωση ήταν δύο ενυπόγραφα άρθρα που έφεραν στο μυαλό μου τη γνωστή λαϊκή ρήση «τι πίνουνε και δε μας δίνουνε». Ο πρώτος αρθρογράφος, κάποιος Γιώργος Λουκκούμης, αφού θεωρεί το ΑΠΟΕΛ φυτώριο φασισμού,  καλεί το διοικητικό του συμβούλιο πρώτον να καταργήσει το apoellas.com, το οποίο μάλιστα είναι εναντίον της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας ( ε, όχι κι εναντίον της διζωνικής!) δεύτερον  να απαγορεύσει στους οπαδούς του τη χρήση της ελληνικής σημαίας και τρίτον να απαγορεύσει την κομματική δραστηριότητα των μελών του και να πάψει το σωματείο να ταυτίζεται με συγκεκριμένο κόμμα (μάλλον εννοεί το ΔΗΣΥ). Ο δεύτερος αρθρογράφος, ο Λάκης Κουτζιουλας, ο οποίος στο παρελθόν κάλεσε όπως και ο Δημήτρης Χριστόφιας τις δύο «μητέρες πατρίδες» να απολογηθούν για τα κακά που έκαναν στο νησί μας, χτύπησε ρέστα σε ένα κείμενο που ξεχείλιζε από ειρωνεία και σαρκασμό. Αφού ξεκαθάρισε πως ο υπερπατριωτισμός είναι αιώνια αξία όπως και η βλακεία, εξίσωσε τα Οκτωβριανά του ’31 και τον αγώνα του 1955 – 59 με τη κατάρριψη του ελικοπτέρου του Μακαρίου το 1970 και το πραξικόπημα το 1974, αναφέροντας τα ως αναντίλεκτα γεγονότα υπερπατριωτισμού (και βλακείας).

Πού κολλά σε όλα αυτά ο Παυσανίας; Ο Παυσανίας ήταν ένας Σπαρτιάτης στρατηγός, ο ήρωας της μάχης των Πλαταιών (479 π.Χ.)  που είχε ως αποτέλεσμα την οριστική απομάκρυνση του περσικού κινδύνου από την Ελλάδα. Έχαιρε μεγάλης εκτίμησης από όλους τους Έλληνες, μέχρι που υιοθέτησε τον ανατολίτικο τρόπο ζωής και άρχισε να αλληλογραφεί με τον Ξέρξη, τον Πέρση βασιλιά. Οι συμπατριώτες του τον καταδίκασαν σε θάνατο και αφού έκτισαν τις πόρτες και τα παράθυρα ενός ναού, όπου κατέφυγε σαν ικέτης, τον άφησαν να λιμοκτονήσει.

Σήμερα οι Παυσανίες κυκλοφορούν ελεύθερα. Δεν αλληλογραφούν κρυφά με τον εχθρό αλλά αγορεύουν ελεύθερα και ανερυθρίαστα από τα βήματα που τους δίνουν τα ξενοκίνητα συμφέροντα. Φοβούνται την αντίθετη άποψη. Θέλουν ιστοσελίδες να κλείσουν και φωνές να σιγήσουν ίσως γιατί στα καθεστώτα που θαύμαζαν και θαυμάζουν νόμιμο είναι μόνο το εκφραστικό όργανο τους κόμματος. Θέλουν να σταματήσει η χρήση της ελληνικής σημαίας στα γήπεδα ( εκτός αν χρησιμοποιείται για προσάναμμα;) ενθυμούμενοι με φρίκη τις χιλιάδες σημαίες του έθνους που ανέμιζαν στους αγώνες τους champions league και κακοφάνισαν τον κατακτητή. Θέλουν να απαγορευτεί η κομματική δραστηριότητα μελών του ΑΠΟΕΛ  ξεχνώντας επιμελώς ότι υπάρχουν ομάδες πολύ περισσότερο αναμεμιγμένες σε κομματικούς μηχανισμούς. Μισούν τους ήρωες του ’31 και του ’55 γιατί αντιπροσωπεύουν ιδανικά τα οποία ποτές τους δεν κατάλαβαν, ιδανικά που δεν άγγιξαν την παχυδερμική τους τετράγωνη λογική. Η θυσία για την πατρίδα, η αγάπη για τη λευτεριά είναι για τους σημερινούς Παυσανίες «αναντίλεκτα γεγονότα» υπερπατριωτισμού και βλακείας.

Μην πετροβολάτε τους Παυσανίες. Μην κτίζετε τείχη γύρω τους. Μην τους αποκλείετε από την ελευθερία του λόγου όπως θέλουν να κάνουν αυτοί με όσους διαφωνούν μαζί τους. Χρειαζόμαστε τους Παυσανίες. Μας ταρακουνούν από το λήθαργο της καλοπέρασης και του εφησυχασμού. Μας ξυπνούν αρχές και αξίες βαθιά κοιμισμένες στα εσώψυχά μας. Όσο πιο πολύ χολή έχουν τα βέλη που εκτοξεύουν τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να τρυπήσουν το χοντρό πετσί μας, να μας σηκώσουν από τον καναπέ και να μας ωθήσουν να επαναστατήσουμε, να κάνουμε κάτι τελοσπάντων ενάντια στην ηθική μιζέρια που μας καταβαράθρωσε. Σ’ αυτούς αφιερώνω κι εγώ το ποίημα του Παντελή Μηχανικού με τον τίτλο Ίτε:

«Και τι περιμένεις από ανθρώπους / που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους / και δεν τράβηξαν τον σουγιά τους. / Απαθώς / τότε / κι απαθώς / σήμερα / ζητάνε απλώς / διαζύγιο. / Τέτοιοι ρουφιάνοι / δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε».

 ΥΓ: Υπάρχουν κι άλλες αιώνιες αξίες εκτός από τον υπερπατριωτισμό και τη βλακεία. Το απέδειξε ο Εφιάλτης στις Θερμοπύλες.

                                                      Νικόλας Παπανικολάου